Ούτε στον Πειραιά, ούτε πουθενά, τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά
Το τελευταίο διάστημα, σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, παρατηρείται μια δειλή αλλά σταθερή κινητικότητα ακροδεξιών, φασιστικών στοιχείων, με μικρές γκρούπες νεαρών ατόμων να είναι, κατά κανόνα, οι φορείς της. Μπορεί αυτή η κινητικότητα να μην θυμίζει την φασιστική παρουσία των προηγούμενων δεκαετιών και να εξαντλείται συνήθως σε νυχτερινές μάχες με τοίχους, λινάτσες και πληκτρολόγια, όμως, σταδιακά σε κάποιες από τις πολυεθνικές γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά αυτή η παρουσία φαίνεται να επιδιώκει μιας μορφής εδαφικοποίηση, έστω σε επίπεδο θεάματος αλλά και την μόλυνση του δημόσιου λόγου και χώρου στις περιοχές αυτές. Ο κόσμος του αντιφασισμού έχει από καιρό στρέψει την προσοχή του σε αυτές τις γειτονιές και με πολύμορφες παρεμβάσεις επιδιώκει να έχει διαρκή παρουσία σε όλα τα επίπεδα. Από την αντιφασιστική προπαγάνδα, μέχρι την υλική σύγκρουση με τα ακροδεξιά σκουπίδια. Εμείς, ως αντιφασίστριες/ αντιφασίστες και ως μέρος αυτού του αντιφασιστικού μωσαϊκού, επιδιώκουμε να παρεμβαίνουμε σε γειτονιές της Αθήνας (Μοναστηράκι, Βικτώρια, Θησείο, Κολωνός, Καλλιθέα, Ν.Ηράκλειο) με διοργάνωση συγκεντρώσεων, πορειών, μοιρασμάτων, περιπολιών και αφισοκολλήσεων.
Για εμάς, αυτό που συμβαίνει σε αυτές τις γειτονιές αποτελεί μια χαρακτηριστική μικρογραφία της μεγάλης εικόνας και της μετατροπής του κοινωνικού και οικονομικού περιβάλλοντος σε ολοένα και πιο εύφορο έδαφος για τον μισαλλόδοξο ρατσιστικό λόγο. Η οικονομική κρίση που διαφαίνεται από το 2008 έφερε σε βάθος χρόνου την αναρρίχηση ακροδεξιών κομμάτων σε όλον τον κόσμο, με τις ΗΠΑ και πολλές ευρωπαϊκές χώρες να εκπροσωπούνται και να κυβερνώνται κατά καιρούς από ακροδεξιούς, υπερσυντηρητικούς, εθνικιστικούς κομματικούς σχηματισμούς. Σε μεγάλο βαθμό, ο κυρίαρχος λόγος σε αυτό που ονομάζεται «Δύση» έχει πλέον σαφή εθνοκεντρικά, σοβινιστικά χαρακτηριστικά με το ψευδοαφήγημα του παγκοσμιοποιημένου «τέλους της ιστορίας» να καταρρέει με πάταγο αφήνοντας πίσω του νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, φράχτες και στρατόπεδα θανάτου προσφύγων, περιχαράκωση σε σύνορα και διαρκως αυξανόμενο μιλιταρισμό. Αυτό είναι σε πολύ αδρές γραμμές το πολιτικό περιβάλλον του σήμερα, τουλάχιστον όσον αφορά το δυτικό μπλοκ αλλά και τις περισσότερες μεγάλες δυνάμεις παγκοσμίως. Είναι ένα περιβάλλον που μέσα σε συνθήκες συνεχιζόμενης οικονομικής, ενεργειακής, υγειονομικής κρίσης, ο ακροδεξιός λόγος εγκολπώνεται -με τον πλέον επίσημο τρόπο- απο τη κρατική πολιτική και διαχέεται σε όλο τον κοινωνικό ιστό. Θα πρέπει να είναι αναμενόμενο αυτή η μετατόπιση να εμφανιστεί σε όλα τα πεδία και βέβαια στο ακτιβιστικό πεδίο, στο πεδίο του «δρομου».
Οι φασίστες σε κάθε ιστορική συγκυρία προσπαθούν να παρουσιαστούν σαν «αντισυστημικοί», προβάλλοντας ένα προφίλ «εναντίωσης» στη παγκοσμιοποίηση και τον «εθνικό εκφυλισμό», με στόχο να ενεργοποιήσουν τα αλλοτριωμένα μικροαστικά αντανακλαστικά των νοικοκυραίων και του λούμπεν προλεταριάτου προκειμένου να συνταχθούν στο πλάι τους. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι κάτι παραπάνω από θεματοφύλακες του σημερινού τρόπου κοινωνικής οργάνωσης και παραγωγής που υποτίθεται πως πολεμούν, καθώς ο βασικός τους ρόλος μέσα στη σύγχρονη αστική δημοκρατία είναι η έμπρακτη αντιεξέγερση. Κράτος και φασίστες αλληλοσυμπληρώνονται, με τους δεύτερους να προωθούνται από τους μηχανισμούς του πρώτου όποτε υπάρχει η ανάγκη για επαναδιαπραγμάτευση του κοινωνικού συμβολαίου, χωρίς αυτό να σημαίνει (όπως έχει φανεί ιστορικά) ότι, ανάλογα με τις συνθήκες, δεν θα επιχειρήσουν να αυτονομηθούν και να δράσουν για τα δικά τους συμφέροντα. Αποτελούν την προέκταση της κρατικής καταστολής επιχειρώντας να ανακατευθύνουν τις κοινωνικές συγκρούσεις με αντιδραστικό τρόπο, κάνοντας έτσι σε πρώτο χρόνο τη δουλειά που το «επίσημο» κράτος δε θέλει να κάνει.
Μπορεί το κράτος και οι θιασώτες της αστικής δημοκρατίας να καυχιούνται πως «νίκησαν το φασισμό» στα δικαστικά έδρανα, μπορεί να προσπαθούν να μας καθησυχάσουν λέγοντας πως οι φασίστες «εξαφανίστηκαν» μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, αλλά η εμπειρία και η καθημερινή μας δράση στο κοινωνικό πεδίο μόνο επανάπαυση δε μπορεί να μας δημιουργήσει. Τελευταία, διάφορες φασιστικές γκρούπες κάνουν επανειλημμένα δημόσιες εμφανίσεις στον Πειραιά, αποσκοπώντας έτσι να στρατολογήσουν την αντιδραστικότερη μερίδα της κοινωνίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν ο πρόσφατος ξυλοδαρμός μαθήτριας στα Μανιάτικα από φασίστες εξαιτίας της αγωνιστικής της δράσης στο σχολείο της και η συγκέντρωση της ΧΑ στην πλατεία Τερψιθέας με αφορμή την επέτειο των Ιμίων. Φασίστες κάθε λογής, από αυτόνομα οργανωμένους «μάχιμους» εθνικιστές μέχρι ελληνορθόδοξα σκουπίδια, ονειρεύονται να αναβιώσουν την «άνοδο» τους της περασμένης δεκαετίας στις γειτονιές μας. Ο Πειραιάς αποτελούσε σημείο αναφοράς και συνάντησης για τους φασίστες κυρίως της ΧΑ τις προηγούμενες δεκαετίες, η παρουσία των οποίων ήταν έντονη στην περιοχή με ανοίγματα πολιτικών γραφείων, επιθέσεις σε μετανάστες, ομιλίες και συσσίτια «μόνο για Έλληνες» . Ακόμη, χαρακτηριστική ήταν και η δημιουργία του Χρυσαυγίτικου απεργοσπαστικού σωματείου στην ζώνη του Περάματος, το οποίο ονομαζόταν «Σωματείο Άγιος Νικόλαος» και για αρκετά χρόνια λειτουργούσε για τα συμφέροντα των αφεντικών, τραμπουκίζοντας απεργούς, συνδικαλιστές και μετανάστες. Δεν ξεχνάμε επίσης την αγαστή συνεργασία κράτους και φασιστών στην περιοχή, η οποία αποτυπονόταν με τον πιο παραστατικό τρόπο στην σχέση ανάμεσα στο αστυνομικό τμήμα της Νίκαιας και την ΤΟ της περιοχής. Εκτός των άλλων δεν ήταν λίγες οι φορές που οι φασίστες επέλεγαν να επιτεθούν σε μετανάστριες, πλανόδιους μικροπωλητές, μη ετεροκανονικά άτομα αλλά και αντιφασίστες/στριες αγωνιστές/στριες με αποκορύφωμα την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της ΧΑ στο κερατσίνι την 18η Σεπτέμβρη του ’13.
Άπο την πλευρά του αντιφασιστικού κινήματος, δόθηκε ένας μαχητικός αγώνας με μεγάλη διάρκεια ώστε να καθαρίσουν οι γειτονιές του Πειραιά από τον φασιστικό οχετό. Από το καθημερινό επίπεδο προπαγάνδας και αντιπληροφόρησης με αφισοκολλήσεις και μοιράσματα κειμένων, συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, έως την υλική σύγκρουση με τα τάγματα εφόδου των φασιστών και τις επιθέσεις στα γραφεία τους, οι αντιφασίστες/στριες στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων με μεγάλο προσωπικό κόστος τις περισσότερες φορές. Σημείο αναφοράς αποτέλεσαν οι μαχητικές συγκρουσιακές διαδηλώσεις που ακολούθησαν στις γειτονιές του Πειραιά μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα. Ήταν αυτή η πολιτική δουλειά, η κοινή συγκρότηση διαφορετικών δυνάμεων και η ενότητα στην πράξη που κατάφερε να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς στο κοινωνικό πεδίο και στον δρόμο, στέλνοντας τους φασίστες εκεί που τους αξίζει, στις τρύπες τους.
Όπως τότε έτσι και τώρα θα στήσουμε αντιφασιστικά αναχώματα στις γειτονιές μας και δεν θα παραχωρήσουμε ούτε σπιθαμή γής στους φασίστες. Οι φασίστες ας το βάλουν στο μυαλό τους, αυτή η πόλη δε τους χωράει. Ο αντιφασιστικός αγώνας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, καθώς η ταξική μας χειραφέτηση περνάει πάνω από τους φασίστες-προστάτες της αστικής δημοκρατίας. Ο Πειραιάς θα παραμείνει πόλη αντιφασιστική παρά τις αστείες προσπάθειες όσων προσπαθούν να βγουν από τις τρύπες που το αντιφασιστικό κίνημα τους έχει αναγκάσει να κρυφτούν.
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΟ, ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ.
Αντιφασίστες/τριες από το κέντρο και τις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά
Τον τελευταίο χρόνο – και μετά την «έξοδο» από την εποχή των λοκντάουν – σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, παρατηρείται μια δειλή αλλά σταθερή κινητικότητα ακροδεξιών, φασιστικών στοιχείων, με μικρές γκρούπες πολύ νεαρών ατόμων να είναι, κατά κανόνα, οι φορείς της. Μπορεί αυτή η κινητικότητα να φαντάζει ακόμα «ακίνδυνη», μικρή, και να εξαντλείται συνήθως σε νυχτερινές μάχες με τοίχους, μάντρες, λινάτσες, σπρέυ πληκτρολόγια και social media, όμως, σιγά σιγά, σε κάποιες από τις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά αυτή η παρουσία φαίνεται να επιδιώκει μια μορφή εδαφικοποίησης, έστω σε επίπεδο θεάματος αλλά και την μόλυνση του δημόσιου λόγου και χώρου στις περιοχές αυτές επιχειρώντας ακόμα και σποραδικές επιθέσεις σε τρανς άτομα, μετανάστες σε διάφορα μέρη της Αθήνας, ενώ πρόσφατα καταγράφτηκε και το περιστατικό της πισώπλατης επίθεσης με μαχαίρι σε αντιφασίστα σύντροφο πέριξ της πλατείας Βικτωρίας, μετά από αντιφασιστική πορεία στην Καλλιθέα. Το περιστατικό αυτό, ως συνέλευση, το αναγνώσαμε ως σημαντικό πολιτικό και κοινωνικό γεγονός και το ίδιο φάνηκε πως έκανε και το αντιφασιστικό κίνημα εν γένει, δίνοντας άμεσες και ηχηρές απαντήσεις στον δρόμο, με δημόσιες και μη παρεμβάσεις και δράσεις. Ο κόσμος του αντιφασισμού έχει από καιρό στρέψει την προσοχή του στις γειτονιές στις οποίες οι θρασύδειλοι φασίστες επιχειρούν να εμφανιστούν και με πολύμορφες παρεμβάσεις επιδιώκει να έχει διαρκή παρουσία σε όλα τα επίπεδα. Από το επίπεδο της αντιφασιστικής προπαγάνδας, μέχρι την υλική σύγκρουση με τα ακροδεξιά γκρουπούσκουλα.Για εμάς, αυτό που συμβαίνει σε αυτές τις γειτονιές αποτελεί μια χαρακτηριστική μικρογραφία της μεγάλης εικόνας και της μετατροπής του κοινωνικού και οικονομικού περιβάλλοντος σε ολοένα και πιο εύφορο, για τον μισαλλόδοξο ρατσιστικό λόγο, έδαφος. Η οικονομική κρίση που σοβεί από το 2008 έφερε σε βάθος χρόνου την αναρρίχηση ακροδεξιών κομμάτων σε όλον τον κόσμο, με τις ΗΠΑ και πολλές ευρωπαϊκές χώρες να εκπροσωπούνται και να κυβερνώνται κατά καιρούς από ακροδεξιούς, υπερσυντηρητικούς, εθνικιστικούς κομματικούς σχηματισμούς. Σε μεγάλο βαθμό, ο κυρίαρχος λόγος σε αυτό που ονομάζεται «Δύση» έχει πλέον σαφή εθνοκεντρικά, σοβινιστικά χαρακτηριστικά με το ψευδοαφήγημα του παγκοσμιοποιημένου «τέλους της ιστορίας» να καταρρέει με πάταγο αφήνοντας πίσω του νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, φράχτες και στρατόπεδα θανάτου προσφύγων, περιχαράκωση σε σύνορα και διαρκώς αυξανόμενο μιλιταρισμό. Αυτό είναι σε πολύ αδρές γραμμές το πολιτικό περιβάλλον του σήμερα, τουλάχιστον όσον αφορά το δυτικό μπλοκ αλλά και τις περισσότερες μεγάλες δυνάμεις παγκοσμίως. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον κρίσης, υγειονομικής και συνεχιζόμενης οικονομικής, αλλά και πλέον ενεργειακής και πληθωριστικής, ο ακροδεξιός λόγος βρίσκει χώρο παντού στον κοινωνικό ιστό. Σε μια αμφίδρομη κίνηση, ο λόγος αυτός εκπορεύεται από την κυριαρχία διαχέεται στην κοινωνική πυραμίδα και επιστρέφει ως επίσημη πολιτική. Θα πρέπει να είναι αναμενόμενο ότι αυτή η μετατόπιση προς τη συντήρηση και την άκρα δεξιά θα εμφανιστεί σε όλα τα πεδία και βέβαια στο ακτιβιστικό πεδίο, στο πεδίο του «δρόμου».
Ενάντια στην ακρίβεια και την γενικότερη υποτίμηση των ζωών μας