Στις 7 του Ιούλη αν για κάτι πριμοδοτήθηκε η ΝΔ από τα κοινωνικά στρώματα που την στήριξαν, είναι για τις προσδοκίες περί της πολυπόθητης ανάπτυξης. Το πολιτικό προσωπικό και ο μηντιακός συρφετός είχε στοχοποιήσει από πριν τα «εμπόδια»: οι απεργίες και η έλλειψη ευελιξίας στα εργασιακά, ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος και οι καταλήψεις, διάφορες περιβαλλοντικές «αγκυλώσεις» που εμποδίζουν φαραωνικά σχέδια επενδύσεων, ήταν στο στόχαστρο ως οι νούμερο ένα εχθροί. Αναμφίβολα, η απαραίτητη κοινωνική συναίνεση που απέσπασε η ακροδεξιά ΝΔ με την εκλογική της νίκη της έδωσε την ώθηση που χρειαζόταν για την επιβολή του μοντέλου της μηδενικής ανοχής, της τάξης και της ασφάλειας σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Το δόγμα αυτό έχει, αρχικά, σαν στόχο να εκμηδενίσει κυρίως μέσω του εκφοβισμού κάθε ανατρεπτική φωνή που θα μπορούσε εν δυνάμει να αποτελέσει τροχοπέδη στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων, όπως αυτοί εκπροσωπούνται από τη νέα κρατική διαχείριση. Δευτερευόντως, θέλει να ικανοποιήσει το ακροδεξιό κοινό της το οποίο ζητάει, σαν άλλη Σαλώμη, κεφάλια αγωνιστ(ρι)ών στο πιάτο.
Λαμβάνοντας, λοιπόν, υπ’ όψιν το πως έχει καλλιεργηθεί το κοινωνικό έδαφος τα τελευταία χρόνια – ιδίως αν συνυπολογιστεί η «μαυρίλα» που παρήλασε στο δρόμο στις κινητοποιήσεις για το μακεδονικό -, δεν μας προξενεί εντύπωση πως η μεγάλη προεκλογική δημιουργία εντυπώσεων χτισμένη πάνω στην ατζέντα της δημόσιας τάξης, ήρθε να κουμπώσει τέλεια με τη νέα και καθ’ όλα βολική και φαντασιακή, κοινωνική συνθήκη: ανομία, εγκληματικότητα, ανασφάλεια, το «άβατο των Εξαρχείων» με τους κουκουλοφόρους μπαχαλάκηδες, τα πανεπιστήμια που είναι ξέφραγα αμπέλια, η διακίνηση ναρκωτικών που οργιάζει, η παραβατικότητα των μεταναστών. Αυτά είναι κάποια απ΄ τα βασικά κλισέ με τα οποία βομβαρδίζουν ασταμάτητα τα μήντια και το πολιτικό προσωπικό το φιλοθεάμον κοινό. Μια ρητορεία που συνεχίζει ακάθεκτη και διογκώνεται ξερνώντας δηλητήριο, κινούμενη στη δημιουργία ενός κλίματος με συστατικά ησυχίας, τάξης, ασφάλειας και μπόλικης εκκλησίας, ώστε να τηρήσει τις υποσχέσεις προς όσους τη στήριξαν και την στηρίζουν (μικρούς και μεγάλους).
Από την άλλη πλευρά, ασφαλώς και δεν άλλαξε κάποια κατεύθυνση σε σχέση με την πορεία του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Η αλλαγή στην εξουσία έφερε απλά τροποποιήσεις όσον αφορά την κρατική διαχείριση για την επίτευξη του σκοπού: την απρόσκοπτη καπιταλιστική επέλαση για την κερδοφορία των αφεντικών. Απλά από το αφομοιωτικό μοντέλο διακυβέρνησης της μεταμοντέρνας σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ, περάσαμε στο νεοφιλελεύθερο/ακροδεξιό της ΝΔ. Η προηγούμενη κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ) κατάφερε να εντείνει τον πόλεμο στους από τα κάτω και να ισχυροποιήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου με τα μνημόνια και τους αντεργατικούς νόμους που ψήφισε και εφάρμοσε. Παράλληλα, στο μεταναστευτικό ισχυροποιήθηκε το καθεστώς των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ενώ οι πνιγμοί και οι θάνατοι μεταναστ(ρι)ών είτε στα νερά του Αιγαίου, είτε σε κάποιο ΑΤ της μητρόπολης έγιναν καθημερινές εικόνες. Επίσης, η δημόσια εκτέλεση του Ζακ Κωστόπουλου/Zackie Oh από ιδιοκτήτες νοικοκυραίους, μπάτσους και τον αιμοβόρο όχλο αποτελεί, ίσως, το σκληρότερο παράδειγμα κοινωνικού κανιβαλισμού που επωάστηκε σιωπηλά στο κοινωνικό σύνολο, στα χρόνια της κρίσης και της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Οι εισβολές στις καταλήψεις και σε σπίτια αγωνιστών συνεχίστηκαν με αμείωτη ένταση μεν, αλλά με χειρουργικό τρόπο δε, ώστε να μην υπάρξουν οι ανάλογες αντιδράσεις. Η ψήφιση και η εφαρμογή του νέου ποινικού κώδικα ήρθε για να θωρακίσει και να ενισχύσει το κατασταλτικό οπλοστάσιο του κράτους απέναντι κυρίως στον εσωτερικό εχθρό.
Με την αλλαγή της σκυτάλης, δεν άργησαν να φανούν και τα πρώτα δείγματα των διαθέσεων της νέας κυβέρνησης, για το διάστημα που θα ακολουθήσει: Στις 12 Ιούλη πραγματοποιείται πορεία ενάντια στην τουριστικοποίηση και τον εξευγενισμό στο Κουκάκι με τους διαδηλωτές να δέχονται επίθεση και ρίψη χημικών από τα ΜΑΤ. Στις 15/7 οι μπάτσοι εκκενώνουν και στη συνέχεια γκρεμίζουν τη κατάληψη Βrooklyn στα Γιάννενα με την βοήθεια συνεργείου και εργολάβου. Λίγες μέρες μετά, μια συνηθισμένη μικροκλοπή σε κατάστημα της πολυεθνικής Leroy Merlin (μια διαδεδομένη πρακτική σε καιρούς κρίσης), μετατρέπεται σε κακουργηματική δίωξη για «ληστρική κλοπή κατά συναυτουργία» και κάπως έτσι ο σύντροφος Χρ. Κορτέσης βρίσκεται προφυλακισμένος με διογκωμένο κατηγορητήριο για … 180 ευρώ. Παράλληλα διώκονται ακόμα τέσσερα άτομα λόγω της αλληλεγγύης που επέδειξαν και άλλοι δύο σύντροφοι ως συνεργοί, ένας εκ των οποίων (εργαζόμενος στο εν λόγω κατάστημα) παντελώς εκδικητικά εξαιτίας της συνδικαλιστικής του δράσης. Τα δικαστικά μαγειρέματα και οι αστυνομικές μεθοδεύσεις που έλαβαν χώρα στην υπόθεση αυτή υποδεικνύουν τις προθέσεις της νέας διαχείρισης.
Στις 26 Αυγούστου το κράτος μέσω των κατασταλτικών μηχανισμών του (ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ασφαλίτες και κάθε λογής μπάτσοι) πραγματοποιεί επιχείρηση με σκοπό την εκκένωση τεσσάρων καταλήψεων, δύο προσφυγικών (Σπύρου Τρικούπη 15 & 17) και δύο αναρχικών (Ασημ. Φωτήλα 18 και Gare) στα Εξάρχεια. Αποτέλεσμα της επιχείρησης αυτής ήταν η προσαγωγή 143 προσφύγων και μεταναστών (άντρες γυναίκες και παιδιά) οι οποίοι οδηγούνται σε χώρους κράτησης και κέντρα «φιλοξενίας». Από τους εν λόγω μετανάστες, οι 10 μεταφέρονται στο κέντρο της Αμυγδαλέζας προς απέλαση, επειδή δεν έχουν χαρτιά. Από την κατάληψη Gare 3 σύντροφοι συλλαμβάνονται ενώ ο αναρχικός Δ. Χατζηβασιλειάδης προσάγεται σε άσχετο σημείο και κρατείται για ώρες στη ΓΑΔΑ. Παράλληλα πραγματοποιείται έφοδος και έλεγχος στο σπίτι του ενώ ο ίδιο;ς οδηγείται σε εγκατελειμμένο κτίριο της περιοχής με σκοπό να του χρεώσουν τυχόν… όπλα και ναρκωτικά. Έκτοτε οι αστυνομικές δυνάμεις έχουν στρατοπεδεύσει στην περιοχή, προκαλώντας καθημερινά περαστικούς, κατοίκους και αγωνιστές/στριες. Στις 28 Αυγούστου τα ΜΑΤ καταστρέφουν τον εξωτερικό και κατόπιν εισβάλλουν στον εσωτερικό χώρο του στεκιού των αναρχικών μεταναστών/τριών ισοπεδώνοντάς τον, ενώ 2 μέρες αργότερα εξαπολύουν επίθεση στο Κ.Βοξ πετώντας χημικά εντός του χώρου όπου βρισκόταν πλήθος κόσμου. Στις 31/8 τα ίδια καθάρματα διαλύουν εκδήλωση στην πλατεία Εξαρχείων, ρίχνοντας και πάλι χημικά μέσα στο πλήθος και εφορμούν για 2η φορά στο Κ.Βοξ. Αυτή η συνθήκη κατοχής αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού στο πλαίσιο του δόγματος τάξη και ασφάλεια όπου, μεταξύ άλλων, σκοπό έχει την εκκένωση και των υπολοίπων καταλήψεων.
Πέρα από την ικανοποίηση του ακροδεξιού ακροατηρίου, το «άβατο των Εξαρχείων» πρέπει να σπάσει και για πιο πρακτικούς λόγους. Άλλωστε, η μαγική λέξη ανάπλαση κυριαρχεί στο δημόσιο λόγο εδώ και πολλά χρόνια. Το μακροχρόνιο πλάνο όλων των κυβερνήσεων και των αφεντικών περιλαμβάνει την ενοποίηση του Αρχαιολογικού Μουσείου με το ΕΜΠ, την εφαρμογή θεσμικού πλαισίου για «αξιοποίηση» των εγκαταλελειμμένων ακινήτων που τελούν υπό κατάληψη και φυσικά την κατασκευή και έναρξη λειτουργίας σταθμού Μετρό στην περιοχή. Πρώτα επιχειρήθηκε η υποβάθμιση της γειτονιάς των Εξαρχείων μέσα από την «μεταφορά» της πιάτσας των ναρκωτικών εντός της πλατείας. Στη συνέχεια με δούρειο ίππο την βραχυχρόνια μίσθωση (Airbnb), η ζήτηση αγοράς ακινήτων στην περιοχή ανέβηκε και μαζί της συμπαρέσυρε τα ενοίκια, καθιστώντας σε πολλές περιπτώσεις αδύνατη την ενοικίαση σπιτιού. Άλλωστε, δεν νοείται ανάπλαση μιας περιοχής χωρίς την αντίστοιχη έκρηξη του real estate. Η όξυνση της «κρίσης» του μεταναστευτικού την διετία ’15-’16 δημιούργησε μια ιδιαίτερη κοινωνική συνθήκη, καθώς πολλοί πρόσφυγες χωρίς χαρτιά οδηγήθηκαν σε καταλήψεις στέγης στην περιοχή, επειδή τους παρείχαν τα βασικά (φως, νερό, φαγητό και θέρμανση), πράγματα καθόλου δεδομένα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα οποία θα τελούσαν υπό καθεστώς φυλάκισης. Κάποιοι από αυτούς, στράφηκαν στην «μικροπαραβατικότητα», όπως αποκαλεί το φαινόμενο η κυρίαρχη αφήγηση, ως μόνο τρόπο για να επιζήσουν, την ώρα που οι διάφορες μαφίες έτριβαν τα χέρια τους για το νέο «εργατικό δυναμικό» και εύκολα κέρδη εις βάρος του. Ενώ από τη μία το κράτος εφαρμόζει την πλήρη ισχύ του απέναντι σε ένα μετανάστη χωρίς χαρτιά, από την άλλη ανοίγει απλόχερα την αγκαλιά του σε «επενδυτές» ανεξαρτήτως εθνικότητας, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με την έκδοσή της χρυσής βίζας για όποιον επενδύει 250.000 ευρώ και άνω. Για να επιβληθεί λοιπόν η τάξη και η ασφάλεια στα Εξάρχεια απαιτείται και άλλο ένα βασικό συστατικό: η αποδόμηση της πολιτικής φόρτισης και ανησυχίας που φέρει η περιοχή. Γι’ αυτό και με συνεργασία του κράτους με τους καλοθελητές επιχειρηματίες/καταστηματάρχες, προωθείται η περαιτέρω αλλοίωση του χαρακτήρα της, μέσω της πλήρους μετατροπής της σε πυλώνα ψυχαγωγίας και διασκέδασης της πόλης. Αν λοιπόν ολοκληρωθεί αυτό το σχέδιο, τα Εξάρχεια θα αποτελέσουν ένα εναλλακτικό αποστειρωμένο πεδίο που θα αποτελεί «θεματικό πάρκο» για τις ορδές των τουριστών και κάτεργο για τους/τις προλετάριους/ες που ζουν και εργάζονται εντός της γειτονιάς.
Στο ίδιο κλίμα, η κυβέρνηση μετέτρεψε το υπ. Δημόσιας Τάξης σε μια υπερδομή με νέες προσαυξημένες αρμοδιότητες: τη διαχείριση του μεταναστευτικού και τη λειτουργία των φυλακών. Στα σκαριά βρίσκονται πάλι οι φυλακές τύπου Γ, το μαζικό κόψιμο αδειών που αποτελούν ανάσες ελευθερίας για τους κρατούμενους, η μεταφορά των φυλακών Κορυδαλλού εκτός αστικού ιστού, σε συνδυασμό με την αυστηροποίηση και την υποχρεωτική έκτιση των ποινών καθώς και ένα νέο αυστηρότερο νομοθετικό πλαίσιο για αδικήματα που έχουν να κάνουν με βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις. Οι πρόσφατες αναφορές του ξυλοδαρμένου Μπαλάσκα για σκόνες και σκουπίδια σχετικά με τους πρόσφυγες και τον α/α χώρο, οι δηλώσεις του πρώην δημοσιογράφου του πρώτου θέματος και νυν κυβερνητικού βουλευτή Μαρκόπουλου πως «αν τρέξει λίγο αιματάκι από μπαχαλάκια μη πούμε πω πω το παιδί», η ανάρτηση του επίσης κυβερνητικού πλέον Κύρτσου για εφαρμογή μεθόδων Αυστραλίας με εγκλωβισμό προσφύγων και μεταναστών σε ακατοίκητα νησιά προς παραδειγματισμό των υπολοίπων, η προκλητική μετατροπή ποινής με αποτέλεσμα την αποφυλάκιση του μπάτσου δολοφόνου Κορκονέα και η αθώωση του συνεργού του Σαραλιώτη, καθώς και η επαναφορά στο προσκήνιο της επικήρυξης του Β. Παλαιοκώστα από τον ρεβανσιστή Χρυσοχοϊδη, πέραν του ότι δοκιμάζουν την υπομονή μας, υπενθυμίζουν για άλλη μια φορά: το κράτος έχει συνέχεια και αυτό ας μη το ξεχνάει κανείς, καθώς τα μέτωπα που πρέπει να σαρωθούν είναι πάρα πολλά… Η κρατική καταστολή, που τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή δείχνει τα δόντια της στο αναρχικό κίνημα και σε όσους αντιστέκονται, θα ενταθεί και θα σαρώσει κι άλλα κοινωνικά πεδία. Σύντομα αναμένεται το κόψιμο του ΑΜΚΑ σε χιλιάδες μετανάστες αποκλείοντας τους ακόμα και από την υποτυπώδη έστω ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η νομιμοποίηση της 7ήμερης εργασίας, η περαιτέρω καταστροφή/εμπορευματοποίηση του περιβάλλοντος (εξορύξεις στις Σκουριές, ΧΥΤΑ στη Λευκίμμη, ανεμογεννήτριες στα Άγραφα, εξορύξεις πετρελαίου στην Ήπειρο). Τέλος, με προφανή σκοπό να αποφευχθούν αντιδράσεις ψηφίστηκε μέσα στο καλοκαίρι η πλήρης κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ή για την ακρίβεια, ότι είχε απομείνει και θεσμικά απ΄ αυτό. Η φίμωση των αντιστάσεων και η ανεμπόδιστη κυκλοφορία των επιταγών του κεφαλαίου στις αποστειρωμένες αίθουσες διδασκαλίας, περνά και αυτή πλέον στα χέρια της αστυνομίας, η οποία από εδώ και στο εξής θα μπορεί να επεμβαίνει εντός πανεπιστημίων ακόμα και με ένα τηλεφώνημα, όπως δήλωσε η νέα υπουργός Παιδείας Κεραμέως. Ελπίζουμε τουλάχιστον, να φροντίσουν να μπεί αναγνώριση κλήσης στα υπηρεσιακά τηλέφωνα της ΓΑΔΑ για να πέσουν και τα όποια προσχήματα.
Μόνος αντίλογος απέναντι και σε αυτή την επίθεση κράτους και κεφαλαίου, μπορεί και πρέπει να είναι οι συλλογικές μας αντιστάσεις. Σε αυτή τη μάχη διαρκείας, η απάντηση δε μπορεί παρά να δωθεί στο δρόμο, καθημερινά και ανυποχώρητα, όπως συμβαίνει άλλωστε από την πρώτη στιγμή. Να υπερασπιστούμε με κάθε κόστος τις καταλήψεις, τους απελευθερωμένους χώρους και τις δομές του κινήματος, την αξιοπρέπεια του αγώνα και της Τάξης μας. Να πάρουμε θέση μάχης στο πλευρό μεταναστών και προσφύγων, των κολασμένων, υπoτιμημένων και περισσευούμενων αυτού του κόσμου. Να σπάσουμε το φόβο και τη σιωπή που επιχειρούν να επιβάλουν και να τους κάνουμε ξεκάθαρο ότι καμία επίθεση δε θα μείνει αναπάντητη, ότι εκτός από κέρδη θα έχουν και ζημιές. Η κινηματική αδράνεια και καθίζηση των προηγούμενων χρόνων να μετατραπεί σε αγωνιστική συσπείρωση και επαγρύπνηση. Δε μας τρομάζει η απειλή του «σωφρονισμού», ούτε παλιά, νέα και επανεμφανιζόμενα σώματα καταστολής. Ο κόσμος του αγώνα θα σταθεί απέναντί τους με αξιοπρέπεια όσες φορές χρειαστεί, όπως έκανε και στο παρελθόν. Παράλληλα, ο αγώνας μας δε θα πρέπει να εγκλωβιστεί στα στενά γεωγραφικά όρια των Εξαρχείων ή σε ένα στείρο «αντικατασταλτικό» πρόταγμα. Αντίθετα, είναι αναγκαίο να διαχυθεί σε κάθε πεδίο του κοινωνικού, σε κάθε σημείο της πόλης, να συναντηθεί με τα υποκείμενα που από κοινού βιώνουμε την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Να μοιραστούμε κοινούς αγώνες, αντί για μια κοινή ήττα. Να σαμποτάρουμε την επέλαση της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Στον πόλεμο που έχουν κηρύξει κράτος και αφεντικά (ανεξαρτήτως διαχείρισης και χρώματος) στην κοινωνία και στο κίνημα, να σηκώσουμε το γάντι και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Το στοίχημα της ανατροπής κράτους και κεφαλαίου παραμένει πάντα ανοιχτό και κερδίζεται μέσα από κάθε μάχη, μικρή ή μεγάλη.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ,
ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ