Κατηγορία: Επικαιρότητα

Διανύοντας ήδη το κατώφλι του 2023, με σιγουριά μπορούμε να προβλέψουμε ότι θα είναι άλλο ένα έτος αλλαγών, φυσικά προς το χειρότερο για εμάς και την τάξη μας. Τα αποτελέσματα των αλλεπάλληλων συστημικών κρίσεων, που μετουσιώνονται σε ένα διαρκή αγώνα για επιβίωση από τη μεριά των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, οξύνονται όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει. Απ’ την άλλη για τα αφεντικά οι κάθε είδους κρίσεις αποτελούν μία ακόμα ευκαιρία για να πλουτίζουν όλο και περισσότερο εις βάρος μας. Την ίδια στιγμή οι κάθε λογής πολιτικοί φωστήρες, ήδη οργανώνουν τα κομματικά τους επιτελεία, προετοιμαζόμενοι για το επερχόμενο εκλογικό πανηγύρι. Ποια, όμως, είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι και όλες μας; Είναι το καθημερινό άγχος για την ακρίβεια, την εκτόξευση των τιμών στα αγαθά πρώτης ανάγκης (και όχι μόνο), στα τρόφιμα και τους λογαριασμούς ΔΕΚΟ και την ενέργεια. Είναι ακόμα το καθημερινό ζόρι και οι σφιχτοί μικροϋπολογισμοί για να «βγουν» το ενοίκιο και τα έξοδα στο τέλος του μήνα, υπό το φόβο της έξωσης ή του πλειστηριασμού. Ας συνυπολογίσουμε στα παραπάνω και την έλλειψη βασικών φαρμάκων ή την γενικότερη διάλυση του συστήματος της δημόσιας υγείας, για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα για το πως αναμένεται να κυλήσει και αυτή η χρονιά.Μέσα σε αυτές τις ασφυκτικές (για εμάς) συνθήκες και τη διαρκή όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, κράτος και κεφάλαιο προετοιμάζονται για την αποφυγή ή την αντιμετώπιση μιας ενδεχόμενης κοινωνικής έκρηξης. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούν πάγιες τακτικές άμεσης ή έμμεσης καταστολής: περισσότερη αστυνόμευση, εντεινόμενο ελεγχο, διασπορά φόβου, δημιουργία κλίματος διαρκούς απειλής και καλέσματα σε «εθνική συστράτευση», ώστε να ξεπεράσουμε «μαζί» τις παραγόμενες συστημικές τους κρίσεις.

Ούτως ή άλλως τις τελευταίες δεκαετίες, οι επιβαλλόμενες «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης» διαρκώς πυκνώνουν: οικονομική αβεβαιότητα, υγειονομικά lock down, πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, διακρατικές συγκρούσεις, αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση, ενεργειακές κρίσεις, επισιτιστική ανεπάρκεια, διαχείριση μεταναστών και προσφύγων ως εισβολείς κτλ. Κάθε μια από αυτές τις κρίσεις χρησιμοποιήθηκε από τους κυρίαρχους προς όφελός τους, όπως για παράδειγμα ο πρόσφατος πόλεμος που προκλήθηκε από τη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία (με την εμμεση συμμετοχή ΗΠΑ-ΕΕ). Ο πόλεμος αυτός επιτάχυνε παγκόσμιες οικονομικές και ενεργειακές ανακατατάξεις, εξαθλιώνοντας ακόμα περισσότερο τις ζωές των από τα κάτω, καταγράφοντας, παράλληλα, ακόμα ένα κεφάλαιο, στην πλούσια αιματοβαμμένη ιστορία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των διακρατικών ανταγωνισμών.

Παράλληλα με τους πολέμους ή τους επαπειλούμενους πολέμους ενάντια σε εξωτερικούς εχθρούς, μπορούμε να πούμε ότι η ακρίβεια είναι πόλεμος καθημερινός και αδιάκοπος απέναντι στην τάξη μας. Και σε κάθε πόλεμο οι ζωές μας κοστίζουν πολύ φθηνά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελεί η δολοφονία του 16χρονου ρομά Κ.Φραγκούλη από μπάτσους, επειδή δεν πλήρωσε 20 ευρώ βενζίνη. Παράλληλα, αναλώσιμοι εργαζόμενοι και εργαζόμενες, τραυματίζονται ή πεθαίνουν στα εργασιακά κάτεργα, με τις εργατικές δολοφονίες να παρουσιάζουν αύξηση σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Την ίδια ώρα που άνθρωποι απο όλο το φάσμα των ηλικιών συλλαμβάνονται από ρουφιάνους σεκιουριτάδες στους διαδρόμους των σούπερ μάρκετ για μικροκλοπές τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης λόγω των ακραίων ανατιμήσεων, στις λαϊκές αγορές κόσμος ζορίζεται ακόμα και για τα απολύτως απαραίτητα. Όταν τα ενοίκια, πλέον, είναι απλησίαστα λόγω της ακραίας εμπορευματοποίησης, τουριστικοποίησης και του real estate, κράτος και μηχανισμοί καταστολής μπουκάρουν στα σπίτια μας για μικροχρέη. Τέλος, το γεγονός ότι το ενεργειακό κόστος στην Ελλάδα παραμένει απο τα υψηλότερα στην Ευρώπη, το καθιστά ως ένα από τα πιο επικερδή εμπορεύματα, από το οποίο όλοι οι πάροχοι πλουτίζουν ασταμάτητα, συμπαρασύροντας τις τιμές όλων των προϊόντων, υπηρεσιών και αγαθών προς τα πάνω.

Αυτός ο «εσωτερικός» πόλεμος διεξάγεται ταυτόχρονα σε πολλά μέτωπα και κάθε διαθέσιμο μέσο επιστρατεύεται από το κράτος, ώστε να διασφαλιστεί η κυριαρχία του και να επιτευχθεί σιγή νεκροταφείου στην κοινωνία. Την ολομέτωπη επίθεση στους/τις από τα κάτω έρχεται να συμπληρώσει το σκληρό αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη που αποτελεί πλέον νόμο του Κράτους (κατάργηση 8ώρου, απλήρωτες υπερωρίες, απελευθέρωση απολύσεων, ποινικοποίηση συνδικαλιστικής δράσης, παρεμπόδιση της διεξαγωγή απεργίας), η συνεχής θωράκιση των μηχανισμών καταστολής και πληροφοριών (αθρόες προσλήψεις μπάτσων, νέο σώμα πανεπιστημιακής αστυνομίας, αναβάθμιση του κατασταλτικού ρόλου της Δημοτικής Αστυνομίας, νέα λογισμικά παρακολούθησης), η ψήφιση νομοσχεδίου που δίνει την δυνατότητα στην αστυνομία και τους εισαγγελείς να αποφασίσουν πότε μπορεί και πότε όχι να διεξαχθεί μια πορεία αλλά και η σκλήρυνση του νέου σωφρονιστικού κώδικα. Δεν πρόκειται για μια μελλοντική δυστοπία, μα για τις εικόνες πολέμου του σήμερα. Στους δρόμους, στις πλατείες, στις δουλειές μας, στα σπίτια μας.

Να πάρουμε πίσω τις ζωές μας

Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω δεινά που γεννάει το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης, το πρόταγμα «να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας» καθίσταται πιο επίκαιρο και αναγκαίο από ποτέ. Να μην κάτσουμε σαν απλοί θεατές να παρατηρούμε την επέλαση της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας, συμβάλλοντας στην περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση της ζωής μας. Πολλώ δε μάλλον να αναθέσουμε τη διαχείρισή της στους κάθε είδους κομματικούς «σωτήρες» ανεξαρτήτως «απόχρωσης», που σε αγαστή συνεργασία με τα αφεντικά μας πετάνε «ψίχουλα» μέσω επιδοματικής πολιτικής (fuel pass, food pass, καλάθι του νοικοκυριού κτλ) και προεκλογικών υποσχέσεων, κρατώντας τα πάντα για πάρτη τους.

Από την πλευρά μας, ως τάξη των από τα κάτω, να ορθώσουμε αναχώματα απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική επέλαση της εποχής μας και να οργανώσουμε επιτέλους την αντεπίθεσή μας. Με καθημερινή δουλειά και αγώνες, μικρούς και μεγάλους, να αντισταθούμε και να παλέψουμε σε όλα τα πεδία της ζωής, στους χώρους εργασίας, σε σχολεία και σχολές, στις γειτονιές, στο δρόμο. Να πάρουμε πίσω τον κλεμμένο χρόνο και χώρο. Κόντρα στην απάθεια, τον συμβιβασμό και τον ατομισμό των καιρών, να συλλογικοποιήσουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, δημιουργώντας δομές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Να βγούμε στο δρόμο με διαδηλώσεις, συγκρούσεις και άγριες απεργίες διαρκείας. Να πραγματοποιήσουμε απαλλοτριώσεις βασικών αγαθών σε σούπερ μάρκετ και πολυκαταστήματα. Να κάνουμε συλλογικές και ατομικές αυτομειώσεις σε λογαριασμούς και ενοίκια. Να καταλάβουμε τα άδεια σπίτια, να πραγματοποιήσουμε ρευματοκλοπές, να εμποδίσουμε συνεργεία διακοπής ρεύματος και εξώσεις κατοικίας. Μόνο έτσι θα κόψουμε τις ορέξεις των αφεντικών και θα σαμποτάρουμε την εύρυθμη λειτουργία της κρατικής και καπιταλιστικής μηχανής.

Να εμπνευστούμε από τα παραδείγματα κοινωνικής-ταξικής αλληλεγγύης και αγώνα, όπως οι απεργίες στην Μαλαματίνα και την COSCO, οι κινητοποιήσεις των ντελιβεράδων ενάντια στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι απαλλοτριώσεις ειδών πρώτης ανάγκης σε σούπερ μάρκετ, οι μαζικές πορείες στήριξης ενάντια σε εξώσεις σπιτιών, οι ενέργειες άμεσης δράσης ενάντια στις δυνάμεις καταστολής, γραφεία πολιτικών, επιχειρήσεις αφεντικών και λοιπών κρατικών και καπιταλιστικών στόχων. Προτάσσουμε την πολυμορφία του αγώνα, την εξεγερσιακή πρακτική και την επαναστατική προοπτική για την καταστροφή κράτους και κεφαλαίου. Για ένα κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.

Έχοντας περάσει δύσκολα τα προηγούμενα χρόνια συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τις επιπτώσεις των αλλεπάλληλων συστημικών κρίσεων. Στην καθημερινότητά μας έχει πλέον κανονικοποιηθεί η οικονομική μας αφαίμαξη, οδηγώντας τις ζωές όλων μας σε μία αδιάκοπη πορεία προς την εξαθλίωση. Το καθημερινό κόστος διαβίωσης έχει πλέον εκτοξευτεί σε δυσβάσταχτα ύψη. Οι τιμές των ενοικίων, των βασικών αγαθών, των τροφίμων, των λογαριασμών ΔΕΚΟ και της ενέργειας είναι σταθερά ανοδικές, με το κόστος των αυξήσεων να βαραίνει αποκλειστικά τους απο τα κάτω. Η τάξη των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων υφίσταται αφενός την καταπίεση κι εκμετάλλευση από το κράτος και το κεφάλαιο και αφετέρου τις συνέπειες των ενδοσυστημικών αντιφάσεων. Ταυτόχρονα οι κυρίαρχοι βγαίνουν όλο και πιο ισχυροί συνεχίζοντας να μας καταδυναστεύουν και να υφαρπάζουν τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα του δομικού τρόπου λειτουργίας κράτους και κεφαλαίου.Συνεχόμενες είναι οι εγγενείς κρίσεις και οι συνακόλουθες επιβαλλόμενες «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης» των τελευταίων δεκαετιών: πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, οικονομική αστάθεια, υγειονομικός συναγερμός, διακρατικές συγκρούσεις, αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση, ενεργειακές κρίσεις, επισιτιστική ανεπάρκεια, διαχείριση μεταναστών και προσφύγων ως εισβολείς. Κάθε μια από αυτές τις κρίσεις χρησιμοποιήθηκε από τους κυρίαρχους προς όφελός τους εντείνοντας ταυτόχρονα την πειθάρχηση, τον έλεγχο και την καταστολή των κοινωνικών αντιδράσεων.

Το πιο πρόσφατο επεισόδιο αυτών των κρίσεων, η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, απόρροια της ενδοκυριαρχικής σύγκρουσης ΗΠΑ – ΕΕ -Ρωσίας, λειτούργησε ως καταλύτης όλων των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών διεργασιών. Ενώ η σφαγή για τα συμφέροντα των κυρίαρχων στα ουκρανικά -και όχι μόνο- εδάφη, η αναδιανομή ισχύος σε παγκόσμια κλίμακα οδηγεί σε μια συνεχή και βίαιη κρατική-καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Με την όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στους διακρατικούς σχηματισμούς, την περαιτέρω αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού και την ανατροφοδότηση ενός κλίματος συνεχούς απειλής, ενισχύεται η εσωτερική συνοχή των κρατών με συνεκτικό στοιχείο τον πατριωτισμό και τον εθνικισμό.

Κάθε φορά και για ένα διαφορετικό λόγο, οι από τα κάτω, καλούνται για λόγους «εθνικού συμφέροντος» να συστρατευτούν με τους καταπιεστές τους, να βάλουν στην άκρη τις διαφορές τους και «να κάνουν υπομονή» στο όνομα της «εθνικής ενότητας» και της πατρίδας. Αυτοί-ες και μόνο πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος είτε στα πεδία των μαχών των διακρατικών ανταγωνισμών είτε δουλεύοντας σε εργασιακά κάτεργα υποαμειβόμενοι, χωρίς πρόσβαση σε αξιόπιστες δομές υγείας , ζώντας με το άγχος της επιβίωσης (εκτόξευση των τιμών βασικών αγαθών, ενέργειας, ενοικίων κλπ).

Την ολομέτωπη επίθεση στους/τις από τα κάτω έρχεται να συμπληρώσει το εργασιακό νομοσχέδιο που καταργεί το οκτάωρο, ποινικοποιεί την συνδικαλιστική δράση, δυσχεραίνει την διεξαγωγή απεργίας και δίνει την δυνατότητα στα αφεντικά να μην πληρώνουν υπερωρίες και να απολύουν χωρίς κανένα έλεγχο. Χρησιμοποιώντας ως νέο όπλο αυτό το νομοσχέδιο, τα αφεντικά εντείνουν την εκμετάλλευση και την εργοδοτική αυθαιρεσία, οδηγώντας στην κατακόρυφη φετινή αύξηση των εργατικών δολοφονιών. Η συνθήκη αυτή είναι ακόμα δυσχερέστερη για μετανάστες/στριες που ζούν και εργάζονται σε καθεστώς παρανομίας και μαύρης εργασίας, αποτελώντας μια πλεονάζουσα, φθηνή και αόρατη εργατική δύναμη.

Για να διασφαλιστεί ότι θα καμφθεί η όποια διάθεση αντίδρασης στον ακήρυχτο πόλεμο κράτους και κεφαλαίου στους/τις από τα κάτω και να παγιωθεί η σιγή νεκροταφείου μέσω της πλήρους υποταγής, παρατηρείται η περαιτέρρω στρατιωτικοποίηση των κατασταλτικών μηχανισμών. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται η δημιουργία ειδικού σώματος αστυνομίας για τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, που προς το παρόν απετράπη η είσοδός της λόγω των φοιτητικών και κοινωνικών αντιστάσεων, και η ψήφιση νομοσχέδιου που δίνει την δυνατότητα στην αστυνομία να απαγορεύει όποτε θελήσει διαδηλώσεις και πορείες και να καταστέλλει βίαια όσες-οσους δεν υπακούν στις εντολές της.

Να πάρουμε πίσω τις ζωές μας

Καμία μεταρρύθμιση του υπάρχοντος δεν μπορεί να λειτουργήσει απελευθερωτικά για τους απο τα κάτω. Οι επιδοματικές πολιτικές φιλανθρωπίας, είτε έκτακτες (π.χ fuel pass), είτε μακροπρόθεσμες (π.χ επιδότηση ρεύματος), στόχο έχουν τη διασφάλιση των συμφερόντων του κεφαλαίου και τους κράτους μέσα απο τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης και την αποδυνάμωση κάθε ακηδεμόνευτου αγώνα για τον έλεγχο των κοινωνικών αντιστάσεων στις ζοφερές συνθήκες που επιβάλλονται. Ακόμη και με το προσωπείο της ¨κοινωνικής πρόνοιας¨, ο ιστορικός ρόλος του κράτους είναι αυτός της εκμετάλλευσης, καταπίεσης, διαμεσολάβησης και καταστολής οποιασδήποτε δυναμικής αμφισβήτησής του.

Απο την πλευρά μας, στεκόμαστε ενάντια στις λογικές ανάθεσης μέσω των εκλογών και ενάντια σε δεξιούς κι αριστερούς διαχειριστές. Απέναντι στην εντεινόμενη επίθεση της κυριαρχίας, απέναντι στην μισθωτή σκλαβιά και την ηθική της εργασίας, απέναντι στην απάθεια, προτάσσουμε τους συλλογικούς και μαχητικούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Προτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεζόμενων αρνούμενοι την ιδιοτέλεια και τον ατομισμό. Προτάσσουμε την πολυμορφία του αγώνα, την εξεγερσιακή πρακτική και την επαναστατική προοπτική ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Να μην επιτρέψουμε την περαιτέρω υποβάθμιση των ζωών μας. Να πάρουμε πίσω τον κλεμμένο χρόνο και χώρο μας. Να ξεκινήσουμε απεργίες διαρκείας, απαλλοτριώσεις προϊόντων στα σούπερ μάρκετ, αυτομειώσεις σε βασικά αγαθά – λογαριασμούς – ενοίκια, να καταλάβουμε τα άδεια σπίτια και να σαμποτάρουμε την κρατική και καπιταλιστική μηχανή. Για εμάς το διακύβευμα είναι ένα: Η κυριαρχία να πεθάνει για να ζήσουμε εμείς.