Ενάντια στην αντεργατική μεταρρύθμιση – να περάσουμε από τη διεκδίκηση στην επαναστατική προοπτική
Τα τελευταία χρόνια, με το ξέσπασμα της δομικής καπιταλιστικής κρίσης, οι διάφοροι διαχειριστές του κράτους επέβαλλαν μια σειρά από νόμους προκειμένου να επεκτείνουν την εκμετάλλευση και την καταπίεση των απο τα κάτω. Η υγειονομική κρίση που ξέσπασε το τελευταίο χρόνο παγκόσμια, δημιούργησε ένα προνομιακό περιβάλλον για την κυριαρχία, προκειμένου να επιχειρήσει την ολοένα και μεγαλύτερη κρατική και καπιταλιστική επίθεση. Απαγορεύσεις μετακινήσεων, διαδηλώσεων, συγκεντρώσεων και εκτεταμένη καταστολή, αποτέλεσαν και αποτελούν κεντρικές πολιτικές σε όλο τον πλανήτη.
Στον τομέα της εκπαίδευσης, ο νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη ήρθε να επιβάλλει την νέα κανονικότητα του ελέγχου και της πειθάρχησης αλλά και να ενισχύσει το ρόλο του πανεπιστημίου ως επιχείρηση. Η αποστείρωση και η εντατικοποίηση σε πανεπιστήμια και σχολεία αποτελεί για την κυριαρχία ιδανικό εργαλείο διαμόρφωσης του μελλοντικού και πλέον πειθήνιου εργατικού δυναμικού. Στον τομέα της εργασίας, τα «υγειονομικά μέτρα» αποτέλεσαν πρώτης τάξεως ευκαιρία για το βάθεμα της εκμετάλλευσης. Από την πρώτη στιγμή λοιπόν, τα μέτρα «προστασίας της εργασίας» ήρθαν για να πλήξουν τις εργαζόμενες και να διασώσουν τα αφεντικά. Χιλιάδες εργαζόμενοι βρέθηκαν να προσπαθούν να επιβιώσουν με το επίδομα των 534 ευρώ. Ενώ ακόμη περισσότεροι είναι αυτοί που αποκλείστηκαν και από αυτό το επίδομα, επειδή δούλευαν αδήλωτοι. Την ίδια ώρα αναγκάστηκαν να συνεχίζουν να δουλεύουν τσάμπα, σε καθεστώς ημιπαρανομίας, με το φόβο του εξοντωτικού προστίμου για τη μετάβασή τους προς και από τη δουλειά. Παράλληλα, εισήχθη σε πολλούς κλάδους και επεκτάθηκε δραματικά σε άλλους, η τηλεργασία, με πολλές και βαθιές αρνητικές επιπτώσεις στους όρους εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Μέσα σε αυτή τη νέα κανονικότητα και το δυστοπικό πλαίσιο που βιώνουμε, έρχεται το καινούργιο νομοσχέδιο Χατζηδάκη, το οποίο στοχεύει να δώσει τέλος στις εργατικές διεκδικήσεις και να αναιρέσει και τα τελευταία εργατικά κεκτημένα. Πιο συγκεκριμένα, η κατάργηση της 8ωρης εργασίας είναι κομβικό σημείο του νέου νόμου και έρχεται να νομιμοποιήσει την υπάρχουσα συνθήκη σε διάφορους εργασιακούς τομείς αλλά και να την επεκτείνει σε άλλους. Η υπερωριακή εργασία πλέον θα είναι απλήρωτη και θα αντιστοιχεί με μέρες ή ώρες ρεπό, όταν και εφόσον το επιτρέψουν τα αφεντικά. Η δεκάωρη εργασία θα πραγματοποιείται μέσω ατομικών συμβάσεων στις επιχειρήσεις που δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις, οι οποίες μέσα από το ίδιο το νομοσχέδιο, θα αυξηθούν κατακόρυφα. Παράλληλα, καμία διάταξη δεν προστατεύει τον εργαζόμενο από το να απολυθεί και οι απλήρωτες ώρες υπερωρίας να πάνε στα αζήτητα. Ένα άλλο σημείο του νομοσχεδίου αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης επέκτασης της κυριακάτικης εργασίας στο λιανεμπόριο από την αριστερή κυβέρνηση, η οποία πλέον επεκτείνεται σε ακόμη 7 τουλάχιστον κλάδους. Η εντατικοποίηση της εργασίας και η επέκταση των ωραρίων, όπως συνοπτικά αναπτύχθηκαν παραπάνω είναι μια συνθήκη που νομοτελειακά θα οδηγήσει σε ακόμα περισσότερα «εργατικά ατυχήματα» – εργατικές δολοφονίες. Τέλος, η εισαγωγή της τηλεργασίας τον τελευταίο χρόνο έρχεται να μονιμοποιηθεί, εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς, όπου ο προσωπικός χρόνος και χώρος μετατρέπεται σε εργασιακός. Με αυτό το τρόπο τα όρια ελεύθερου και εργάσιμου χρόνου γίνονται δυσδιάκριτα με διάφορες ψυχολογικές, μεταξύ άλλων, συνέπειες στους εργαζόμενους. Η δουλειά από το σπίτι εμποδίζει την αλληλεπίδραση με συναδέλφισσες άρα οποιαδήποτε συλλογικοποίηση και αντίδραση γίνεται εξαιρετικά δύσκολη. Συγχρόνως, πραγματοποιείται μια τεράστια απαλλαγή δαπανών από τα αφεντικά, καθώς οικονομικά φορτία μετακυλίονται στους εργαζόμενους (ρεύμα, νερό, υλικοτεχνική υποδομή Η/Υ, internet, καθαριότητα κ.α.).
Την ίδια στιγμή, το νομοσχέδιο επιχειρεί να βάλει τέλος στις εργατικές διεκδικήσεις και να απλώσει ένα καθεστώς, όπου κράτος και αφεντικά ανενόχλητα, θα επιτίθενται στις εργαζόμενες. Η υποχρεωτική καταγραφή σωματείων και μελών τους και η διαχείριση αυτής της πληροφορίας από το κράτος θα αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα οργάνωσης σε σωματεία, καθώς θα στοχοποιούνται όσοι επιθυμούν κάποια μορφή συλλογικοποίησης. Πολλαπλές διατάξεις του νέου νόμου έρχονται να χτυπήσουν ειδικά την απεργία. Αυτό γίνεται:
1) μέσω της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στις γενικές συνελεύσεις και της απαίτησης για το 50%+1 των μελών προκειμένου η απεργία να είναι νόμιμη (διάταξη που ψήφισε η κυβέρνηση του σύριζα),
2) μέσω της θεσμοθέτησης προσωπικού ασφαλείας στο 1/3 του συνόλου των εργαζομένων στις επιχειρήσεις που ονομάζουν «κοινής ωφέλειας», οδηγώντας στη λειτουργία της επιχείρησης τη μέρα της απεργίας και άρα μετατρέποντάς την σε συμβολική,
3) με την ποινικοποίηση των απεργιακών περιφρουρήσεων που αποτελεί ασπίδα για την απεργοσπασία και μπορεί να οδηγήσει στην παρανομοποίηση της απεργίας αν εμποδιστεί η είσοδος απεργοσπαστών στην επιχείρηση ή ακόμη και αν τους ασκηθεί ψυχολογική βία (!).
Τέλος, οι διατάξεις που ανοίγουν το δρόμο για απολύσεις συνδικαλιστών δείχνουν ξεκάθαρα τη στόχευση της συνδικαλιστικής δράσης γενικότερα.
Αυτό λοιπόν είναι το παρόν και το μέλλον που κράτος και αφεντικά εξυφαίνουν για μας και την τάξη μας. Ένα μέλλον με ακόμα λιγότερο χρόνο και ελευθερίες, με ακόμα περισσότερο θάνατο, εκμετάλλευση και υποταγή. Το νομοσχέδιο της ΝΔ στη μετά-covid κανονικότητα έρχεται να επισφραγίσει την ύφεση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Να πάρει πίσω και τις τελευταίες εργατικές κατακτήσεις του παρελθόντος, να βάλει ταφόπλακα σε κάθε διεκδίκηση και να επιβάλλει σιωπή νεκροταφείου στους εργασιακούς χώρους. Η μόνη απάντηση στα σχέδια τους δε μπορεί παρά να είναι ο ανυποχώρητος ταξικός αγώνας και η (αυτο)οργάνωση των εργατών/τριων. Ένας αγώνας σε πολλά επίπεδα και με μεγάλο εύρος: από τη συλλογικοποίηση και την οργάνωση στα σωματεία βάσης, την καθημερινή πολιτική δουλειά στους χώρους εργασίας και το σαμποτάζ στην παραγωγική διαδικασία, μέχρι τη συμμετοχή στις απεργίες και την περιφρούρησή τους, στις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις στο δρόμο. Και όταν λέμε απεργίες δεν εννοούμε τα 24ωρα «πυροτεχνήματα» της ξεπουλημένης εργοδοτικής ΓΣΕΕ την ημέρα της εκάστοτε ψήφισης, ούτε το μάντρωμα στα κομματικά στεγανά του ΠΑΜΕ, αλλά τις απεργίες διαρκείας και τις άγριες απεργίες, που μπλοκάρουν την παραγωγή, προκαλούν υλικό κόστος στα αφεντικά και είναι διατεθειμένες και έτοιμες να αντιμετωπίσουν την καταστολή. Μονάχα έτσι η απεργία μπορεί να γίνει ξανά λέξη επικίνδυνη.
Και αν κάτι τέτοιο στη σημερινή δυστοπική συνθήκη φαντάζει ουτοπικό, δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα, για να διδάξουν και να εμπνεύσουν τους αγώνες του σήμερα. Από την εξέγερση στο Σικάγο το 1886, όπου και κατακτήθηκε το 8ωρο, μέχρι το ματωμένο Μάη των απεργών καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη το ’36. Από τις μαζικές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής και τα ξηλωμένα πεζοδρόμια της δεκαετίας του ’60, μέχρι τις απεργίες διαρκείας και τους πρώτους νεκρούς της μεταπολίτευσης. Από τις συγκρουσιακές απεργιακές περιφρουρήσεις της δεκαετίας του ’90, μέχρι τις τεράστιες διαδηλώσεις και συγκρούσεις των πρώτων μνημονιακών χρόνων, όταν και ανέλαβε η σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ να αφομοιώσει και να αποσαθρώσει τα κινήματα. Η ιστορία μας δείχνει ότι τίποτα δε μας χαρίστηκε και τίποτα δεν αποκτήθηκε με μια απλωμένη παλάμη, αλλά τα πάντα κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες, όχι νόμιμους ή παράνομους αλλά δίκαιους. Το ίδιο αποδεικνύουν και οι ανά τον πλανήτη εξεγέρσεις τα τελευταία χρόνια, σε Γαλλία, Χιλή, Κολομβία, Κίνα, και αλλού, εκεί όπου η ιστορία γράφεται και που όλα είναι δυνατά.
Δε θα πρέπει να ξεχνάμε βέβαια ότι όσο υπάρχουν κράτη και καπιταλισμός, όσο υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενες, η εργασία ποτέ δε θα αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά θα είναι πάντα προϊόν εκμετάλλευσης και καταναγκασμός ή αλλιώς μισθωτή σκλαβιά. Έτσι, κανένας αγώνας για την ανάσχεση κάποιου αντεργατικού νομοσχεδίου ή για βελτίωση των συνθηκών εργασίας δε θα είναι ποτέ αρκετός, αν δε στοχεύει στην κοινωνική/ατομική απελευθέρωση και την κατάργηση του κράτους και του καπιταλισμού. Να απορρίψουμε λοιπόν, κάθε δημοκρατική ψευδαίσθηση και να περάσουμε από τη διεκδίκηση στην επαναστατική προοπτική. Να προτάξουμε και να αγωνιστούμε για την κοινωνική επανάσταση, για ένα κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης, με βάση την αρχή από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του, στην καθεμία σύμφωνα με τις ανάγκες της.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Αναρχικές συλλογικότητες, στέκια, συντρόφισσες-οι
Από την Ελλάδα έως την Χιλή – Οι εξεγέρσεις του χθες και του σήμερα ενώνουν τις κουκίδες της κοινωνικής ανυπακοής
Στο λυκόφως της δεκαετίας μας, μιας δεκαετίας που συνταράχθηκε από τις εξεγέρσεις της Αραβικής Ανοιξης που σαν ντόμινο εξαπλώθηκαν από την Τυνησία και την Αίγυπτο ως τη Σαουδική Αραβία και το Μπαχρέιν, ένα κομμάτι του πλανήτη βρίσκεται ξανά στις φλόγες της εξέγερσης: Γαλλία, Λίβανος, Ιράκ, Χονγκ Κονγκ, Καταλονία, Εκουαδόρ, Αϊτή, Χιλή… Με διαφορετικά κοινωνικά φόντα, με διαφορετικά κοινωνικά αιτήματα, με τεράστιες χιλιομετρικές αποστάσεις μεταξύ τους, καταπιεσμένοι πληθυσμοί υψώνουν το λάβαρο της εξέγερσης, καταλαμβάνουν δρόμους, αμφισβητούν την καθεστηκυία τάξη που τους καταπιέζει, διασαλεύουν την κοινωνική ομαλότητα. Πάνω από όλα όμως αποδεικνύουν πως η σταθερότητα των κάθε είδους κυριαρχικών μοντέλων εξουσίας είναι εύθραυστη και χρειάζεται μεγάλες δόσεις απροκάλυπτης κρατικής βίας και τρομοκρατίας για να επιβληθεί. Είτε πρόκειται για αυτονομιστικά κινήματα με όλες τις επιμέρους τάσεις και αντιφάσεις τους (Καταλονία, Χονγκ Κονγκ), είτε για μαζικά ξεσπάσματα ενάντια στην απόλυτη εξαθλίωση (Αϊτή), είτε για μια κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια στην κρατική διαφθορά (Λίβανος), είτε τέλος για μια εναντίωση που ξεκίνησε ενάντια στην επιβολή μέτρων μιας νεοφιλελεύθερης ατζέντας (Γαλλία, Εκουαδόρ, Χιλή) πρόκειται για το κύμα μιας διάχυτης αμφισβήτησης των σύγχρονων όρων καταπίεσης που αρχίζει και εξαπλώνεται στον κόσμο χωρίς κανείς να ξέρει ή να μπορεί να πει που θα ξεσπάσει αύριο το επόμενο κρούσμα κοινωνικής ανταρσίας και ποια αφορμή θα βρει για να εκδηλωθεί.
Εμείς μέσα από τη δική μας πλευρά και μέσα σε όλο αυτό το ευρύ και πολύμορφο μωσαϊκό εξεγέρσεων και κοινωνικών εκτροπών νιώθουμε την κοινωνική ανταρσία που εξυφαίνεται στη Χιλή πιο κοντά στα δικά μας δεδομένα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που όπως και η Χιλή βαρύνεται στο πολύ πρόσφατο παρελθόν της από τη σκιά μιας σκληρής στρατιωτικής δικτατορίας που, όπως και στη Χιλή, είχε την διακριτή υποστήριξη και αρωγή του πιο σημαντικού εταίρου του ΝΑΤΟ , τις ΗΠΑ. Η Ελλάδα διένυσε τη μετάβαση στη νέα εποχή μέσα από μια εικοσαετία σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης της εξουσίας που άλλαξε μερικώς τους όρους του κοινωνικού συμβολαίου σε πολλούς τομείς εξασφαλίζοντας τις απαραίτητες για το καθεστώς ανάσες ασφαλείας. Μια συνθήκη όμως που άρχιζε να αλλάζει ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 90′ με το κύμα των εκσυγχρονιστικών μεταρρυθμίσεων και που έμελε να τελειώσει με την υπαγωγή της χώρας στην εποπτεία του ΔΝΤ το 2010, όπου κατέστη μέσω της επιβολής σκληρών νεοφιλελευθέρων μέτρων το πειραματόζωο της Ευρώπης σχετικά με την αντοχή ενός πληθυσμού σε τέτοιες μεταρρυθμίσεις. Η Χιλή από την άλλη υπήρξε ήδη από την εποχή της δικτατορίας το αντίστοιχο πειραματόζωο της Λατινικής Αμερικής, μια συνθήκη που συνεχίστηκε και με την μετάβαση στη αστική δημοκρατία με τα νεοφιλελεύθερα μέτρα να εντείνονται και την εποχή της δικής της μεταπολίτευσης ως και σήμερα.
Και οι δύο χώρες έχουν μια μακρά ιστορία από κινήματα αμφισβήτησης και αντίστασης που έχουν και τον χαρακτήρα της ένοπλης αντιπαράθεσης, ενώ και στις δύο περιπτώσεις μετά το τέλος των δικτατοριών, αναπτύχθηκαν έντονα και πολύ δυναμικά αναρχικά κινήματα τα οποία διαθέτουν και τα ίδια μια ποικιλομορφία τάσεων και μορφών δράσης, καθώς και το δικό τους κόστος αγώνα μετριέται σε νεκρούς και σε μια πληθώρα πολιτικών κρατουμένων. Και στις δύο χώρες τα αναρχικά κινήματα βρίσκονται στην αιχμή του δόρατος του κοινωνικού ανταγωνισμού αποτελώντας σε μόνιμη βάση τον κυρίως εσωτερικό εχθρό αλλά και δίνοντας το παρόν και σε κάθε ευρύτερη κινητοποίηση κοινωνικών ομάδων όπως μαθητές, φοιτητές, εργάτες κτλ.
Επιπλέον το ξέσπασμα της συγκεκριμένης εξέγερσης στη Χιλή μέσα στην οποία ανεμίζουν ξεκάθαρα και διακριτά τα αναρχικά λάβαρα, με το χαρακτήρα που πήρε και την ένταση και έκταση με την οποία εκδηλώθηκε, μας θυμίζει τον όχι και πολύ μακρινό μας Δεκέμβρη του 2008 όπου και εδώ η εξέγερση που σημειώθηκε ταρακούνησε το εγχώριο σύστημα κυριαρχίας και καταπίεσης με το αναρχικό κίνημα ξανά πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Και στις δύο περιπτώσεις, παρά το γεγονός ότι οι αρχικές αιτίες ήταν πολύ συγκεκριμένες, (η αύξηση στις τιμές των ΜΜΜ στη Χιλή και η δολοφονική αστυνομική βία και καταστολή στην Ελλάδα) πολύ σύντομα τα εξεγερτικά γεγονότα ανέδειξαν μια γενικότερη αμφισβήτηση του κοινωνικού συμβολαίου. Και στις δύο περιπτώσεις πέρα από το μίσος για την αστυνομία και τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, υποδομές του αστικού ιστού (και οτιδήποτε φανερώνει την παρουσία μιας κεντρικής εξουσίας στις μητροπόλεις) έγιναν στόχος, ναοί της κατανάλωσης και του εμπορεύματος λεηλατήθηκαν. Είναι λοιπόν οι εικόνες που βλέπουμε από την Χιλή που μας φέρνουν έντονα στην μνήμη εικόνες από το εξεγερμένο μητροπολιτικό τοπίο της Αθήνας και τους εξεγερμένους δρόμους του Δεκεμβρίου του 2008 όπου όπως και τώρα στην Χιλή έτσι και τότε στην Αθήνα οι μαθητές πρωτοστατούσαν στις διαδηλώσεις και στις επιθέσεις ενάντια στους ένστολους φονιάδες, πετώντας πέτρες στα αστυνομικά τμήματα, αναποδογυρίζοντας περιπολικά, καταλαμβάνοντας τα σχολεία τους, κατεβαίνοντας στους δρόμους πίσω από τα φλεγόμενα οδοφράγματα. Είναι εκείνες οι στιγμές όπου νέοι άνθρωποι με δίψα για ζωή αποφασίζουν να διεκδικήσουν την θέση τους μέσα στην ιστορία, ανατρέποντας δεδομένα, εισβάλοντας δυναμικά στο ρου των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, χωρίς την παρουσία οποιασδήποτε κεντρικής πολιτικής δύναμης ή πολιτικού φορέα που να οργανώνει, να καθοδηγεί και να κατευθύνει τα γεγονότα.
Είναι όλοι αυτοί οι κοινοί παρονομαστές που αναγνωρίζουμε στις δυο αυτές εξεγέρσεις. Οι οποίοι μας κάνουν να θεωρούμε ότι η διεθνής αλληλεγγύη στην εξέγερση στη Χιλή βρίσκει νόημα μέσα από την σύνδεση της με την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 στην Ελλάδα, βρίσκει νόημα στην προσπάθεια μας να μεταδώσουμε το εξεγερτικό κλίμα της Χιλής και στα δικά μας εδάφη, να μοιραστούμε γεγονότα και εμπειρίες με μαθητές και φοιτητές, να αναλύσουμε κοινές συνθήκες, να εντοπίσουμε τις αποκλίσεις και τις διαφορές.
Είναι ταυτόχρονα και μια ευκαιρία να αναζητήσουμε τρόπους ώστε να απαντήσουμε αποτελεσματικά στις σαρωτικές κατασταλτικές επιθέσεις στα δικά μας εδάφη, να οργανώσουμε τις μαχητικές αντιστάσεις μας, να στείλουμε μηνύματα αγώνα και αλληλεγγύης, να σταθούμε με αξιοπρέπεια απέναντι στην βαρβαρότητα της εποχής μας.
Αυτή την στιγμή οι εξεγερμένοι της Χιλής αντιμετωπίζουν στους δρόμους όλη την “γκάμα” της κρατικής καταστολής, αφού εκτός από τα πολυβόλα και τα δακρυγόνα της αστυνομίας, ο πρόεδρος Πινιέρα αποφασίζει να θέσει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης την πόλη του Σαντιάγο, στέλνοντας τανκς στους δρόμους αυτής και εφαρμόζοντας το μέτρο απαγόρευσης της κυκλοφορίας τις βραδινές ώρες. Είναι η πρώτη φορά μετά την πτώση της δικτατορίας του Πινοσέτ στην Χιλή που ο στρατός κατεβαίνει στους δρόμους για να καταστείλει τους διαδηλωτές, ενώ ήδη την στιγμή που μιλάμε υπάρχουν χιλιάδες συλληφθέντες και τουλάχιστον 23 νεκροί (υπάρχουν πηγές που αναφέρουν παραπάνω), οι 4 εκ των οποίων από τα πυρά των μπάτσων ενώ άλλοι πατήθηκαν από οχήματα του στρατού .
Ένα από τα κεντρικά συνθήματα που ακούγεται στους δρόμους της Χιλής είναι ότι “η εξέγερση στη Χιλή δε γίνεται για τα 30 πέσος, αλλά για τα 30 χρόνια”. Θέλοντας να καταδείξει ότι μπορεί η αφορμή της εξέγερσης να ήταν η αύξηση στις τιμές των εισιτηρίων αλλά οι αιτίες και οι λόγοι βρίσκονται στο ίδιο το σύστημα τα βαθύτερα χαρακτηριστικά του οποίου δεν έχουν αλλάξει μετά την πτώση της δικτατορίας του Πινοσέτ.
Η Χιλή τα χρόνια της δικτατορίας ήταν – πέρα από ένα από τα καταπιεστικότερα κράτη του πλανήτη όσον αφορά τις αστικές “ελευθερίες” – ένα κράτος-πειραματόζωο πάνω στο οποίο εφαρμόστηκαν οι πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Ιδιωτικοποιήθηκαν τα πάντα (με αποκορύφωμα το ασφαλιστικό), εφαρμόστηκαν σκληρά μέτρα δημοσιονομικής σταθερότητας στα πρότυπα του ΔΝΤ με αποτέλεσμα την βίαια ανακατανομή του εισοδήματος υπέρ των πλουσίων και ισχυρών τάξεων, την ένταση των ταξικών αντιθέσεων, την περικοπή των δημόσιων δαπανών, την εκτίναξη της ανεργίας κλπ. Όλα αυτά με την αγαστή συνεργασίας της ομάδας τεχνοκρατών οικονομολόγων (την λεγόμενη σχολή του Σικάγο), οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την σιδηρά πυγμή της δικτατορίας προσπάθησαν να επιβάλλουν τον απόλυτο καπιταλιστικό παράδεισο στη Χιλή.
Η αναφορά μας στα χρόνια της δικτατορίας Πινοσέτ δεν είναι τυχαία. Αν κανείς θέλει να αναζητήσει τις αιτίες πίσω από την εξέγερση στην Χιλή, μπορεί να κοιτάξει την πραγματικότητα που βιώνουν οι φτωχοί και οι αποκλεισμένοι. Παρά τη μετάβαση στην αστική δημοκρατία και στις κατ’ επίφαση ελευθερίες που αυτή προσφέρει ο πυρήνας της οικονομικής πολιτικής που υιοθετήθηκε από τον Πινοσέτ έμεινε ίδιος και απαράλλαχτος, ενώ είναι κοινή διαπίστωση ότι το καθεστώς του Πινιέρα έχει άμεσες διασυνδέσεις με την δικτατορία του Πινοσέτ. Οι βασικοί τομείς της οικονομίας είναι όλοι σε ιδιωτικά χέρια, το ασφαλιστικό Πινοσέτ (το ίδιο που θέλει να εφαρμόσει και η κυβέρνηση της ΝΔ στην Ελλάδα) το οποίο επιβάλλει σε κάθε εργαζόμενο/η να δίνει το 10% του μισθού του σε 6 ασφαλιστικά μονοπώλια εφαρμόζεται ακόμα, το 54% του πληθυσμού αμοίβεται με 440 Ευρώ το μήνα κατά μέσο όρο από τα οποία πρέπει να δίνει το 1/6 για τις μετακινήσεις του από και προς τα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς. Και όλα αυτά ενώ όλοι οι δείκτες παρουσιάζουν τη Χιλή ως μια από τις πλουσιότερες χώρες στη Λατινική Αμερική με 2% πληθωρισμό και “ανάπτυξη” που αναμένεται να φτάσει στο 2,5% του ΑΕΠ. Άλλο ένα παράδειγμα πως οι δείκτες ανάπτυξης των κρατών δεν είναι παρά οι δείκτες κερδοφορίας του κεφαλαίου και δεν έχουν το παραμικρό αντίκρισμα στις ζωές των από τα κάτω που συνεχώς υποτιμούνται από τις επιταγές της σύγχρονης οικονομικής δικτατορίας.
Πέρα από τις αιτίες που αναφέραμε δεν πρέπει να ξεχνάμε το ισχυρό αναρχικό κίνημα της Χιλής. Αναρχικές ομάδες, καταλήψεις, οργανώσεις αντάρτικου πόλης, δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές, διασύνδεση με τους αγώνες Γης (συγκεκριμένα με των Mapuche) κ.α. δημιουργούν ένα θετικό έδαφος μέσα στο οποίο έγινε πραγματικότητα ο αγώνας να εξελιχθεί από μία επιμέρους διαμαρτυρία για τις αυξήσεις στα εισιτήρια σε γενικευμένη εξέγερση ενάντια στο καταπιεστικό καθεστώς Πινιέρα αλλά και στις σάπιες καπιταλιστικές αξίες γενικότερα. Εν ολίγοις τα σημερινά εξεγερσιακά γεγονότα δεν συνέβησαν έτσι ξαφνικά, αντιθέτως “πατάνε” πάνω στις δεκάδες στιγμές ανταρσίας του παρελθόντος. Στις εκτεταμένες συγκρούσεις ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Πινιέρα το 2011. Στις συχνές συγκρούσεις αναρχικών και νεολαίων με τις δυνάμεις καταστολής έξω από τα πανεπιστήμια. Στις δεκάδες επιθέσεις ομάδων άμεσης δράσης. Στις ένοπλες απαλλοτριώσεις ναών του κεφαλαίου από αναρχικούς συντρόφους. Στις απεργίες πείνας των αξιοπρεπών αιχμαλώτων στα Χιλιανά κολαστήρια. Στους αγώνες των Mapuche για Γη και Ελευθερία ενάντια στο κράτος και τις πολυεθνικές εταιρείες που λυμαίνονται τις εκτάσεις τους. Στις μαχητικές διαδηλώσεις όλα τα προηγούμενα χρόνια. Να λοιπόν που η οργάνωση, οι συγκρούσεις, οι υποδομές και κυρίως η μαχητικότητα και η αποφασιστικότητα πέρα από το να κρατάνε “τη φλόγα αναμμένη” δημιουργούν το κατάλληλο έδαφος για να πραγματωθούν τα μεγάλα εξεγερσιακά γεγονότα που όλοι επιθυμούμε.
Ως αναρχικοί αγωνιστές στηρίζουμε έμπρακτα τους αγώνες των καταπιεσμένων σε όλο το πλανήτη ιδιαίτερα σε μια χώρα όπως η Χιλή όπου υπάρχει παρουσία ισχυρού και μαχητικού αναρχικού κινήματος (σε κόντρα με τον εναλλακτισμό και τον δικαιωματισμό που δυστυχώς επικρατεί στο κίνημα σε άλλες χώρες) και κάνουμε πράξη το πρόταγμα για αλληλεγγύη μεταξύ όσων αγωνίζονται ενάντια στα κράτη, την εξουσία και τον καπιταλισμό. Να συνδέσουμε το νήμα που ενώνει την εξεγερμένη Χιλή με την αναρχική αντίσταση στα δικά μας εδάφη. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους των εξεγερμένων είναι η μη διεθνοποίηση της αντίστασης και το πέρασμα της στην λήθη. Ας μη το επιτρέψουμε.
Να συνδέσουμε τις εξεγέρσεις του χθες με αυτές του σήμερα.
Μαχητική αλληλεγγύη σε όσους/οσες βρίσκονται στους δρόμους της αντίστασης, οπλίζουν τις επιθυμίες τους, υψώνουν το ανάστημα τους ενάντια σε κράτη και καπιταλισμό.
Πορεία Αλληλεγγύης στους/στις Εξέγερμένους/ες στην Χιλή – Πέμπτη 28 Νοεμβρίου στις 18.00 στο Μοναστηράκι
Συνέλευση Αλληλεγγύης στους εξεγερμένους της Χιλής
Συνολική ενημέρωση για την υπόθεση Leroy Merlin
Τα γεγονότα.
Το μεσημέρι της Παρασκευής 12/7, στο κατάστημα της γαλλικής πολυεθνικής «Leroy Merlin» στην οδό Πειραιώς, μια απλή απόπειρα κλοπής μερικών εμπορευμάτων συνολικής αξίας 180 ευρώ στέκεται η αφορμή ώστε να διαμορφωθεί ένα κακοστημένο σενάριο «ληστρικής κλοπής από κοινού» μετά από μια σειρά εργοδοτικών, διωκτικών και εισαγγελικών μεθοδεύσεων. Οι δύο «δράστες», ο Χριστόφορος Κορτέσης και ο Θύμιος Α. αφού γίνονται αντιληπτοί από τους securitάδες του καταστήματος, οδηγούνται στο γνωστό «δωματιάκι ασφαλείας»- που διαθέτουν όλες οι μεγαλοεταιρείες για περιπτώσεις που πιάνουν ανθρώπους να αφαιρούν προϊόντα ανάγκης για την επιβίωση τους- με σαφή σκοπό να «επιλυθεί το ζήτημα» με την απόδοση του χρηματικού αντιτίμου των εμπορευμάτων.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, και ανάλογα με την τακτική της κάθε εταιρείας, απαιτείται από τους «δράστες» το χρηματικό αντίτιμο ενώ τους ασκείται ψυχολογική (ενίοτε και σωματική) πίεση ώστε να μην επαναλάβουν το «φοβερό» αδίκημα της προσπάθειάς τους να επιβιώσουν με τους πενιχρούς μισθούς που λαμβάνουν ή όντας άνεργοι. Μια πράξη στην οποία καθημερινά και διαχρονικά χιλιάδες προλετάριοι προσφεύγουν ή επιλέγουν για την επιβίωσή τους, μια πράξη που έχει διαδοθεί ακόμη περισσότερο στην περίοδο της οικονομικής κρίσης. Δεν είναι, βέβαια, λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες φτωχοδιάβολοι σέρνονται στα δικαστήρια για αφαίρεση ειδών πρώτης ανάγκης ή για λίγα ευρώ με σκοπό τον παραδειγματισμό χιλιάδων άλλων. Ως εδώ, φαίνεται πως πρόκειται για ένα κοινό συμβάν «απλής απόπειρας κλοπής» από τα εκατοντάδες καθημερινά σε αλυσίδες σουπερμάρκετ και μεγάλα καταστήματα.
Εν προκειμένω, η εξόφθαλμα «παράνομη» αλλά ουσιαστικά ανήθικη και απάνθρωπη κράτηση των δύο συντρόφων στο δωματιάκι ασφαλείας της Leroy Merlin παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις όταν η εταιρεία security OVIT A.E μετέρχεται αναβαθμισμένες ανακριτικές μεθόδους και εκβιασμούς ώστε να πετύχει διαφορετικούς σκοπούς από τους «συνηθισμένους». Αρχικά, οι κάμερες ασφαλείας του καταστήματος καταγράφουν την συνομιλία και την εξυπηρέτηση του Χ.Κορτέση από συγκεκριμένο εργαζόμενο της εταιρείας, με τον όποιο συνδέεται και με προσωπική-πολιτική γνωριμία και φιλία. Ο σύντροφος εργαζόμενος Γιάννης Α., εργάζεται στην εταιρεία για πάνω από 6 χρόνια και έχει ενεργή πολιτική-συνδικαλιστική δράση στον κλάδο του εμπορίου ως απεργός, ως αλληλέγγυος στους συναδέλφους του μέσα στον χώρο εργασίας του, όντας και μέλος του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Πειραιά, καθώς και μέσα από την συμμετοχή του σε εργατικές συλλογικότητες βάσης και στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, ευρύτερα. H στάση του αυτή είναι αρκετή ώστε η εταιρεία να τον στοχοποιήσει για την συνδικαλιστική του δράση και να επιχειρήσει με διάφορες μεθόδους να τον εξοντώσει.
Πάνω σ’ αυτό το πλαίσιο, στήνεται αρχικά η επιχείρηση στιγματισμού και ενοχοποίησης του εργαζόμενου από την διεύθυνση της Leroy Merlin σε συμπαιγνία με την εταιρεία security OVIT A.E.Ενώ το ζήτημα της κλοπής φαινόταν να διευθετείται με τον «τυπικό τρόπο» (της άμεσης επιστροφής των προϊόντων και της καταγραφής του περιστατικού), η εταιρία security OVIT, καθ’ υπόδειξη της εργοδότριας εταιρείας Leroy Merlin, αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι τακτική. Από την μία, δεν επιτρέπει στους «δράστες» να φύγουν όταν φίλοι και σύντροφοι τους ήρθαν να καταβάλλουν το ποσό της αξίας των προϊόντων και από την άλλη, εκβιάζουν τον σύντροφο εργαζόμενο να υποβάλει την παραίτησή του λόγω της δήθεν συμμετοχής του στο περιστατικό.
Συγκεκριμένα,ο υπεύθυνος και συν-ιδιοκτήτης της εταιρείας security OVIT Δρίβας, ο οποίος φτάνει εσπευσμένα στο κατάστημα για να διαχειριστεί προσωπικά την «υπόθεση», κατά την ομηρία των 2 συντρόφων στο «δωματιάκι ασφαλείας» για 2 ώρες, τους υποδεικνύει να υπογράψουν υπεύθυνη δήλωση με την οποία θα υποδείκνυαν ως συνεργό τους τον εργαζόμενο Γιάννη Α. στο περιστατικό της κλοπής. Στην άρνηση των 2 συντρόφων, ο Δρίβας απαντά με απειλές, βρισιές και με άσκηση σωματικής βίας εναντίον τους με την ανοχή της Leroy Merlin. Ταυτόχρονα, αποδέκτες απειλών και βρισιών από τους securitάδες γίνονται και οι σύντροφοι που βρίσκονταν έξω από το κατάστημα με σκοπό να συνδράμουν οικονομικά τους 2 συντρόφους καθώς και να διαμαρτυρηθούν για τις μεθοδεύσεις του Δρίβα. Μετά από 2 ώρες εκβιασμών και απειλών, μέσα σε μια συνθήκη ιδιότυπου βασανισμού με τραμπουκισμούς, κεφαλοκλειδώματα και ψυχολογικό εκβιασμό προς τον Κορτέση με αφορμή το καθεστώς αναστολής ποινής στο οποίο βρίσκεται, οι σύντροφοι καταφέρνουν να απεμπλέξουν τους δύο ανθρώπους από την παράνομη ομηρία τους και αποχωρούν.
Λίγη ώρα πριν, σε άλλο όροφο του καταστήματος, ο εργαζόμενος Γιάννης αρνείται να ενδώσει στους εκβιασμούς της εργοδοσίας για παραίτηση, υπερασπιζόμενος την θέση εργασίας του, την συνδικαλιστική-αγωνιστική του δράση, καθώς και την φιλική-συντροφική του γνωριμία με τον Χ.Κ. Μάλιστα, επί τόπου καλείται στην ασφάλεια Πειραιά για να καταθέσει ως μάρτυρας για το περιστατικό, όπως και συμβαίνει.
Η υπόθεση παίρνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις όταν οι αστυνομικές αρχές «ανακαλύπτουν» πως ένας εκ των δύο εμπλεκόμενων είναι ο Χριστόφορος Κορτέσης. Ένας αναρχικός με πολύχρονη συμμετοχή στους κοινωνικούς – ταξικούς αγώνες, που βρίσκεται σε καθεστώς «αναστολής ποινής» για την κατηγορία και, εντέλει, καταδίκη του για συμμετοχή στην επαναστατική οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας». Ο σύντροφος το απόγευμα της επόμενης μέρας, Σάββατο 13/7, συνελήφθη στο κέντρο της Αθήνας από ασφαλίτες και η μεταφορά του με περιπολικό της ΕΛ.ΑΣ στην ασφάλεια Πειραιά διαρκεί παραπάνω από 1 ώρα, γίνεται με κουκούλα στο κεφάλι και χειροπέδες στα χέρια ενώ ο σύντροφος ξυλοκοπείται με γροθιές στο πρόσωπο και όλο το σώμα. Το ίδιο βράδυ, γίνεται αιφνιδιαστική έρευνα στο σπίτι του στην Κυψέλη, και κάποια κομμένα κουρτινόξυλα στοιχειοθετούν την κατηγορία της οπλοκατοχής!
Οι ανακριτικές διαδικασίες, οι εισαγγελικές μεθοδεύσεις και το διογκωμένο κατηγορητήριο.
Την Κυριακή 14/07, ο σύντροφος Χριστόφορος Κορτέσης οδηγείται στην εισαγγελία Πειραιά στα πλαίσια της αυτόφωρης διαδικασίας, με 3 πλημμεληματικές κατηγορίες (κλοπή, παράνομη χρήση βίας και σωματικές βλάβες). Η εισαγγελέας Αγγελούδη βασιζόμενη στις καταθέσεις των seuritάδων και, κυρίως, στη μακροσκελή κατάθεση του Δρίβα, απλώς ανακοινώνει μετά από 1,5 ώρα την αναβάθμιση και διόγκωση του κατηγορητηρίου στη κακουργηματική δίωξη της «ληστρικής κλοπής από κοινού», και παραπέμπει τον σύντροφο σε ανακριτή. Πρόκειται για την πρώτη συνειδητή πράξη διόγκωσης και διεύρυνσης του κατηγορητηρίου με σκοπό την εξόντωση και την ομηρία 7 συνολικά αγωνιζόμενων ανθρώπων. Η εισαγγελέας Αγγελούδη αναβαθμίζοντας την κατηγορία σε «ληστρική κλοπή από κοινού» βάζει τα θεμέλια για την εκ νέου προφυλάκιση του συντρόφου Χ.Κ., ενώ διευρύνει τις διώξεις σε άλλα 6 πρόσωπα: η ίδια απαγγέλει την κατηγορία της «άμεσης συνέργιας σε ληστρική κλοπή» στον εργαζόμενο Γιάννη Α. ο οποίος μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν απλός μάρτυρας, ενώ για «υπόθαλψη εγκληματία» κατηγορούνται και οι 4 σύντροφοι-ισσες που έσπευσαν στο κατάστημα της Leroy Merlin να συνδράμουν οικονομικά τους 2 συντρόφους καθώς και να βάλουν τέλος στην ιδιότυπη αιχμαλωσία τους δημοσιοποιώντας τα γεγονότα.
Την Τρίτη 16/7 ο σύντροφος Χ.Κ. οδηγείται στον ανακριτή για ν’ απολογηθεί. Οι εισαγγελικές μεθοδεύσεις και ακροβασίες επικυρώθηκαν και από τον ανακριτή, ο οποίο αποφάσισε την προφυλάκιση του συντρόφου. Σε μια διαδικασία που κράτησε 3 ολόκληρες ώρες, ο Χ.Κ. αποδέχεται την κατηγορία της απόπειρας κλοπής αντικειμένων χρήσιμων στην εργασία του, καθαρά για βιοποριστικούς λόγους και αρνείται κατηγορηματικά τόσο την άμεση συνέργια του εργαζόμενου Γ.Α., όσο και τις μαρτυρίες των σεκιουριτάδων της OVIT σχετικά με τη χρήση βίας που «οδήγησε» τον εισαγγελέα να αναβαθμίσει το κατηγορητήριο. Στην μακρά ανακριτική διαδικασία, ο ανακριτής Παντελίδης επέμεινε σε ερωτήσεις φρονηματικού χαρακτήρα αναφορικά με την πολιτική ταυτότητα και δράση του συντρόφου: την άποψή του για τη χρήση βίας, τον τρόπο λειτουργίας και οργάνωσης μιας αντιεξουσιαστικής συλλογικότητας, αν η συλλογικότητα που συμμετέχει συνδέεται με τον «Επαναστατικό Αγώνα» και αν χρηματοδοτείται από παράνομες ενέργειες. Μάλιστα, έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την εδώ και 1,5 χρόνο τελεσίδικη απόφαση του Εφετείου Αθηνών εναντίον του συντρόφου για συμμετοχή στην οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας». Σε όλη τη διάρκεια της ανάκρισης, ο σύντροφος υποστήριξε τις πολιτικές αρχές και θέσεις του, αρνούμενος κατηγορηματικά από την πρώτη στιγμή να καταδείξει τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους. Παράλληλα, προσπάθησε να αποδομήσει το αναβαθμισμένο κατηγορητήριο και να αποκαλύψει τον τρόπο με τον οποίο οι κατηγορίες μία προς μία συνθέτουν ξεκάθαρα το πλαίσιο της πολιτικής του δίωξης. Μάλιστα, καταγγέλθηκε επανειλημμένως η χρήση βίας από τον Δρίβα και τους securitαδες καθόλη την διάρκεια της «ομηρίας» του συντρόφου ενώ καταρρίφθηκε μονομιάς η γελοία κατηγορία της «ληστρικής κλοπής» αφού σε κανένα σημείο της υπόθεσης δεν προέκυψε η αφαίρεση προϊόντων μιας και τα δήθεν «κλοπιμαία» παραδόθηκαν επί τόπου στην εταιρεία security, εκδόθηκαν παραστατικά πληρωμής και, εντέλει, βρέθηκαν…στην Ασφάλεια Πειραιά (!).
Την Πέμπτη 18/7 πέρασε από ανακριτική διαδικασία ο σύντροφος εργαζόμενος στα Leroy Merlin, Γιάννης Α. O σύντροφος ανέδειξε την στοχοποίηση και την απόπειρα ενοχοποίησής του από την εργοδότρια εταιρία Leroy Merlin και την εταιρία security OVIT που απορρέει από την πολυετή συνδικαλιστική του δράση. Παράλληλα, κατέθεσε έγγραφο της εργοδότριας εταιρείας το οποίο βεβαιώνει ότι ουδέποτε έχει απασχολήσει ή του έχει κοινοποιηθεί οποιαδήποτε αναφορά γύρω από περιστατικά κλοπής, αποδομώντας έτσι τις μεθοδεύσεις του επικεφαλής της OVIT A.E, Δρίβα, αλλά και της εισαγγελίας. Υπερασπίστηκε στο ακέραιο την συντροφική σχέση του με τον Χ.Κ, αρνούμενος οποιαδήποτε εμπλοκή του στην υπόθεση. Τέλος, κατέθεσε ότι η πολιτική του γνωριμία και οι προσωπικές του σχέσεις με τον Χ.Κ είναι γνωστές και καταγεγραμμένες στους φακέλους των διωκτικών αρχών αφού ο ίδιος έχει παραστεί 2 φορές ως πολιτικός μάρτυρας υπεράσπισης του Χ.Κ. στο ειδικό δικαστήριο των φυλακών Κορυδαλλού όπου συνεχίζεται μέχρι και σήμερα το φακέλωμα των παρευρισκομένων και εμπλεκομένων σε δίκες αγωνιστών και πολιτικών κρατουμένων. Με το πέρας της διαδικασίας, ο σύντροφος αφέθηκε ελεύθερος χωρίς περιοριστικούς όρους.
Στον ανακριτή παρουσιάστηκε στις 26/7 και ο σύντροφος Θύμιος Α. που ήταν μαζί με τον Χ.Κορτέση στο περιστατικό και έτσι μετά την ταυτοποίησή του αλλά και του Παύλου Χ. μετά από «ανώνυμο τηλεφώνημα» στη ΓΑΔΑ, καλέστηκαν και οι δύο να απολογηθούν για την υπόθεση στις 29/7. Άπο την πλευρά των διωκτικών αρχών, το μοτίβο παραμένει παραπλήσιο με παρελκυστικές ερωτήσεις, άλλοτε με επίταση και σε άλλες περιπτώσεις με χαλαρές νουθεσίες, που κατά κύριο λόγω αφορούν την πολιτική δραστηριότητα των συντρόφων και την γνωριμία τους με τον Χ.Κ. όπως και την πολιτική τους θέση πάνω σε ζητήματα όπως η άσκηση πολιτικής βίας και η κλοπή προϊόντων.
Και οι 2 επέλεξαν να παρουσιαστούν στον ανακριτή ώστε να ρίξουν φως στις σκοτεινές μεθοδεύσεις της Leroy Merlin-OVIT A.E καθώς και να βάλουν φρένο στην επιχείρηση εξόντωσης 7 συνολικά αγωνιζόμενων ανθρώπων μέσα από στημένα και αναβαθμισμένα κατηγορητήρια. Ο Θύμιος Α. περιέγραψε τα πραγματικά γεγονότα σε αντιδιαστολή με την ενορχηστρωμένη κατάθεση του Δρίβα αναφέροντας τα πραγματικά κίνητρα της ειδικής και βίαιης τακτικής της εταιρείας security με σκοπό να ενοχοποιηθεί ο ίδιος καθώς και να στηθεί όλο το κατασταλτικό σενάριο εναντίον άλλων 6 ανθρώπων. Ο Παύλος Χ. έκανε μια πολιτική κατάθεση σχετικά με την υπόθεση που κινήθηκε στα πλαίσια της δημόσιας τοποθέτησής του για την υπόθεση και επικεντρώθηκε στην διασαφήνιση των γεγονότων και την εμπλοκή του. Στάθηκε στη γελοία μέθοδο της αντιτρομοκρατικής, αυτή του «ανώνυμου τηλεφωνήματος», η οποία δήθεν οδήγησε στην «ταυτοποίησή» του ως εμπλεκομένου στο περιστατικό αντιπαραβάλλοντας την αυτονόητη και δημόσια καταγεγραμμένη από δεκάδες κάμερες και φυσικά πρόσωπα, αλληλέγγυα στάση του απέναντι στους 2 συντρόφους που βρισκόντουσαν όμηροι στα χέρια μερικών αφιονισμένων securitάδων που βαφτίστηκε ως «υπόθαλψη εγκληματία». Και οι 2 αποδόμησαν με την σειρά τους το διάτρητο κατηγορητήριο και κατέδειξαν πώς μια προς μία οι κατηγορίες συνθέτουν με ξεκάθαρους όρους το πολιτικό πλαίσιο της δίωξης όλων των εμπλεκόμενων. Παράλληλα και οι δύο σύντροφοι αρνήθηκαν να κατονομάσουν τους αλληλέγγυους που συνέδραμαν για λόγους αρχής. ο σύντροφος Παύλος Χ. αφέθηκε χωρίς περιοριστικούς όρους ενώ στον σύντροφο Θύμιο Α. επεβλήθησαν οι περιοριστικοί όροι της παρουσίας στο Α.Τ 2 φορές το μήνα καθώς και η απαγόρευση εξόδου από την χώρα.
Ήδη, ο σύντροφος Χ.Κορτέσης έχει προσφύγει ενάντια στην απόφαση προσωρινής κράτησής η οποία αναμένεται να εξεταστεί το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.
Κάποια πολιτικά συμπεράσματα
Δεν θα βάλουμε τα κέρδη των αφεντικών πάνω από τις ζωές και τις ανάγκες μας, πάνω από την αξιοπρέπεια και την ελευθερία μας. Η γαλλική πολυεθνική εταιρεία Leroy Merlin φέρει ακέραιη την ευθύνη που της αναλογεί για ότι έχει συμβεί ως τώρα: για την στοχοποίηση ενός αγωνιζόμενου εργάτη, για την προφυλάκιση ενός αναρχικού αγωνιστή, για την δικαστική και διωκτική ομηρία 7 συνολικά αγωνιζόμενων ανθρώπων. Και το κατηγορητήριο για το οποίο θα απολογηθεί η συγκεκριμένη πολυεθνική στον κόσμο του αγώνα, στους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους που σηκώνουν κεφάλι απέναντι στη δικτατορία των αφεντικών, είναι βαρύ και διευρυμένο. Θα απολογηθεί για τα δεκάδες εργατικά ατυχήματα που συμβαίνουν καθημερινά στα καταστήματά της που κοστίζουν ανυπολόγιστα στη σωματική και ψυχολογική ακεραιότητα εκατοντάδων εργαζομένων σ’ αυτήν. Θα απολογηθεί για τον πρωταγωνιστικό ρόλο που’ χει μαζί με άλλα επιχειρηματικά συμφέροντα στην προσπάθεια κατάργησης της κυριακάτικης αργίας για χιλιάδες εργαζόμενους-ες στο εμπόριο και ευρύτερα. Θα απολογηθεί για την επιβολή 9ωρου εργασίας σε εργαζόμενούς της, για την απόλυση εργαζόμενης που πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας από το κατάστημα του αεροδρομίου για δήθεν «μειωμένη απόδοση», για τη συνεργασία της με δουλεμπορικές εταιρίες πχ.Man Power και την εκμετάλλευση δεκάδων ενοικιαζόμενων σκλάβων στα κάτεργά της, για την εξώθηση σε παραίτηση εργαζομένων με σκοπό να προσληφθούν νέοι και «φτηνότεροι» στη θέση τους. Η συγκεκριμένη εταιρεία δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε πίσω από την δήθεν «ανθρωποκεντρική φυσιογνωμία» της ούτε πίσω από τη μη άσκηση μήνυσης από την πλευρά της στους εμπλεκόμενους στο συγκεκριμένο περιστατικό. Η πρόθεσή της να εξοντώσει έναν εργαζόμενο με συνδικαλιστική-πολιτική δράση και να παραδειγματίσει το σύνολο του προσωπικού της μέσα από τον στιγματισμό του, καθώς και η εμμονή της να υπερασπιστεί προϊόντα αξίας 180 ευρώ με κάθε «θεμιτό ή αθέμιτο» μέσο, έδωσε πάτημα στην αστυνομική-δικαστική συμμορία να στήσει ένα διογκωμένο ποινικό σενάριο με δήθεν κλοπιμαία, συμμορίες, εγκληματίες και ομάδες υπόθαλψής τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι παρόμοια περιστατικά εργοδοτικής τρομοκρατίας και στοχοποίησης εργαζομένων για δήθεν κλοπές ή απώλειες εμπορευμάτων/χρημάτων με σκοπό την παραίτησή ή την απόλυσή τους είναι καθημερινά σε μια σειρά εργασιακών χώρων, στα ταμεία, στους διαδρόμους ή τις αποθήκες τους. Η μνήμη μας δεν μπορεί να μην σταθεί στον 49χρονο συνάδελφο Σ.Β στα Praktiker στο Αιγάλεω που αυτοκτόνησε τον Φλεβάρη του 2014 επειδή κατηγορήθηκε για κλοπή και πιέστηκε από την εργοδοσία να υπογράψει την παραίτησή του μετά από 12 χρόνια δουλειάς.
Η διεύθυνση της Leroy Merlin έχει βάλει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή της στην υπόθεση αυτή και η υπογραφή αυτή δεν σβήνεται με όποια παρελκυστική πολιτική και αν καταφύγει για να διαφυλάξει τα κέρδη της. Όσο αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές, εμείς θα μιλάμε για ανθρώπινες ζωές. Οι λογαριασμοί τους και οι λογαριασμοί μας, λοιπόν.
Απέναντι στα αφεντικά, μίσος ταξικό. Ενάντια τους ρουφιάνους τους, κανένα ελαφρυντικό!Η εταιρεία security OVIT A.E φέρει ακέραιη την ευθύνη που της αναλογεί για ότι έχει συμβεί ως τώρα. Κατά παραγγελία της Leroy Merlin, επιχείρησε να εξοντώσει έναν εργαζόμενο με συνδικαλιστική δράση «φορώντας» του την κατηγορία της συνέργειας σε κλοπή και μετήλθε κάθε μέσου ώστε να το επιτύχει τιμώντας το παχυλό οικονομικό συμβόλαιό της μ’ αυτήν. Άραγε ποια ρήτρα αυτού του συμβολαίου και ποιό είναι το οικονομικό bonus για την OVIT και την κάθε εταιρεία security ώστε να επιδιώξει με τόση επιμονή κάτι τέτοιο και μάλιστα υπό την άμεση καθοδήγηση και εμπλοκή ενός εκ των συν-ιδιοκτητών της, του πρώην καραβανά του ελληνικού στρατού κ. Κωνσταντίνο Δρίβα; Και η «παραγωγή έργου με απτές αποδείξεις» για την Leroy Merlin, ήταν η κατάλληλη εντολή ώστε ο Δρίβας να ξεδιπλώσει όλη την πολύχρονη επαγγελματική του πείρα γύρω από την άσκηση ειδικών ανακριτικών μεθόδων και βασανιστηρίων την οποία διδάχτηκε κατά την εκπαίδευσή του ως λοχαγός του ελληνικού στρατού σε ειδικά σεμινάρια άντλησης και διαχείρισης στρατιωτικών πληροφοριών κατά τα πρότυπα του ΝΑΤΟ, διδάσκει στο προσωπικό της εταιρείας του αλλά και ευκαιριακά σε μερικά Ι.Ε.Κ, και ασκεί ως συν-ιδιοκτήτης και επικεφαλής της εταιρείας OVIT A.E. έχοντας μια σειρά εργολαβιών με δημόσιους/ιδιωτικούς φορείς. Το βιογραφικό αυτού του επαγγελματία βασανιστή και ρουφιάνου είναι αρκετό ώστε να εξηγηθούν οι εκβιασμοί, οι απειλές, οι τραμπουκισμοί, τα κεφαλοκλειδώματα και κάθε μορφή σωματικής ή ψυχολογικής βίας που άσκησε ο ίδιος ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ στο δωματιάκι ασφαλείας του καταστήματος επί 2 ώρες στους 2 συντρόφους ώστε να επιτύχει την αποστολή του.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι ιδιωτικές εταιρείες security και το ευρύτερο σύμπλεγμα ιδιωτικών εταιρειών που εμπορεύονται το «αγαθό» της ασφάλειας στα καπιταλιστικά κράτη αποτελούν ένα πολύτιμο εφεδρικό στρατό ρουφιάνων και εντολοδόχων των απανταχού αφεντικών με σαφή αντεργατική αποστολή. Δεν υπάρχουν μόνο για να περιφρουρούν τις περιουσίες και τις ιδιοκτησίες, τα εμπορεύματα και τα κέρδη των αφεντικών αλλά και να ρουφιανεύουν και να εξοντώνουν όσους εργαζόμενους-ες μπαίνουν στο μάτι των αφεντικών. Γι’ αυτό και παραδοσιακά οι securitαδες σε κάθε χώρο εργασίας είναι μισητοί στους εργαζόμενους και σε περιόδους κοινωνικής έντασης παίρνουν ανοιχτά το ρόλο των απεργοσπαστικών μηχανισμών. Κι αυτή η θεμελιώδης φυσιογνωμία τους είναι που τους καθιστά αναπόσπαστο στοιχείο και σύμμαχο της κρατικής καταστολής και των μηχανισμών της. Γι’ αυτό και η κατάθεση του Δρίβα είναι αρκετή ώστε να συγκροτηθεί το ευφάνταστο εισαγγελικό σενάριο, γι’ αυτό και ο Δρίβας σουλάτσαρε στην Ασφάλεια Πειραιά σα να’ναι το 2ο σπίτι του περιφέροντας την φωτογραφία του Χρ.Κορτέση στο κινητό του και επιδεικνύοντας την σε κάθε διερχόμενο μπάτσο. Και όλα αυτά λίγες μέρες πριν η «κοινή γνώμη» της χώρας σειστεί από το «πολιτικό σκάνδαλο» που προκάλεσε η τοποθέτηση του πρώην επικεφαλής της εταιρείας security G4S, Π.Κοντολέων, στην θέση του διοικητή της Ε.Υ.Π. Με αφορμή την υπόθεση Leroy Merlin-ΟVIT A.E, το είπαμε και το ξαναλέμε: αφεντικά, ρουφιάνοι, κρατικοί μηχανισμοί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί! Και ήρθε το ίδιο το κράτος να μας απαντήσει θετικά, βάζοντας τους όλους στο ίδιο…μαγαζί! Και είναι τέτοια η ανυποληψία των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας που η παραπάνω πράξη είτε καταγγέλλεται ως «ιδιωτικοποίηση της εθνικής ασφάλειας» είτε επιβραβεύεται ως «καινοτόμα σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα»; Από την πλευρά μας, θα παραμείνουμε στην ουσία: όταν η απάντηση είναι η ασφάλεια, η ίδια η ερώτηση βρωμά ολοκληρωτισμό…
Η σύλληψη και ο βασανισμός του Χ.Κορτέση από τα ανδρείκελα της ΕΛ.ΑΣ, η ενορχηστρωμένη αναβάθμιση του κατηγορητηρίου απέναντι σε 7 αγωνιζόμενους ανθρώπους, το ξεθάψιμο της γελοίας μεθόδου του «ανώνυμου τηλεφωνήματος» από την Αντιτρομοκρατική για την δήθεν ταυτοποίηση του συντρόφου Παύλου Χ. και η εντέλει προφυλάκιση του Χ.Κ αποκαλύπτουν με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την εκδικητικότητα των κρατικών μηχανισμών απέναντι σε ανθρώπους με πολυετή αγωνιστική δράση στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες και στο ευρύτερο αναρχικό κίνημα συγκεκριμένα. Το ίδιο το σκεπτικό της προφυλάκισης του Χ.Κορτέση που εκδόθηκε από την εισαγγελέα Καμηλιάρη και τον ανακριτή Παντελίδη είναι αποκαλυπτικό των κινήτρων και των επιδιωκόμενων στόχων τους. Σ’ αυτό αναφέρεται ότι υπάρχει κίνδυνος (αναφερόμενοι στον Χ.Κ) να επαναλάβει αντίστοιχες πράξεις, ότι είχε «αναπτύξει υποδομή με πρόθεση επανειλημμένης τελέσεως εγκλημάτων κλοπής και ληστείας με επιθέσεις απρόκλητες από κοινού, χρήση βίας και απειλών», ότι είχε «άμεση επικοινωνία με έτερα πρόσωπα για την παροχή άμεσης συνδρομής με ένα δίκτυο διαθέσιμων δραστών», «με τρόπο συστηματικό και μεθοδικό» και θεωρήθηκε πιθανόν να διαπράξει αντίστοιχες ενέργειες «εν όψει της οικονομικής αδυναμίας του για την αποκομιδή επαρκούς εισοδήματος βιοπορισμού». Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την προηγούμενη καταδίκη του για συμμετοχή σε «τρομοκρατική οργάνωση», έστησαν το πέπλο κάτω από το οποίο κρύβεται η στοχευμένη απόπειρα πολιτικής και φυσικής εξόντωσης ενός αναρχικού.
Είναι ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά της απόφασης προφυλάκισης του Χ.Κ. και εμπίπτουν στα εξής:
Α) Στην φρονηματική δίωξη του συντρόφου με όρους ιδιώνυμου με σκοπό την πολιτική και φυσική του εξόντωση
Β) Στην ποινικοποίηση και εγκληματοποίηση της φτώχειας ως συνθήκης που γεννά το έγκλημα
Γ) Στην ποινικοποίηση των φιλικών και συντροφικών σχέσεων και της αλληλεγγύης ως υπόθαλψη εγκληματιών
Η καταδίκη του Χ.Κ από ειδικό δικαστήριο για συμμετοχή στον «Επαναστατικό Αγώνα», παρά την άρνηση των κατηγοριών, καθώς και η διαρκής δραστηριοποίησή του στον αναρχικό χώρο και τους ευρύτερους κοινωνικούς- ταξικούς αγώνες, τον καθιστούν μόνιμο στόχο του κράτους και των μηχανισμών του. Και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους έχουν πάντα ανοιχτούς λογαριασμούς με τους δηλωμένους εχθρούς τους και με αγωνιστές που εδώ και χρόνια δίνουν μάχες σε κάθε πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού. Είναι ξεκάθαρο πως στο πρόσωπο του Χριστόφορου επιβάλλεται για άλλη μια φορά το καθεστώς του ιδιώνυμου στους αναρχικούς. Καθεστώς που όλο και διευρύνεται, ενσωματώνοντας όχι μόνο αγωνιστές και κινήματα με δηλωμένη αντισυστημική δράση, αλλά και ολόκληρες πληθυσμιακές ομάδες που βαφτίζονται ανεπιθύμητες ή επικίνδυνες (πχ.ρομά, οροθετικές, μετανάστες) για την κανονικότητα που επιβάλλει η κυριαρχία κράτους και αφεντικών.
Πέρα από την εκδικητική στάση του κράτους μέσω της φυλάκισης αγωνιστών, ο Χ.Κ είναι ένας από τους πολιτικούς κρατούμενους στον οποίο επιβλήθηκε το μέτρο της δέσμευσης των προσωπικών λογαριασμών (η εφαρμογή του οποίου περιλαμβάνεται στα μέτρα των διατάξεων του «αντιτρομοκρατικού» 187α), γεγονός που δυσχεραίνει τον βιοπορισμό τους. Η συνθήκη αυτή ενώ αναγνωρίστηκε ως τέτοια από το δίδυμο ανακριτή-εισαγγελέα ταυτόχρονα βαφτίστηκε ως η αιτία που μπορεί να επαναληφθούν αδικήματα που’χουν να κάνουν με κλοπή. Μ’ αυτά τα ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα της αστικής δικαιοσύνης, το θύμα βαφτίζεται θύτης και ο φτωχός, εγκληματίας. Συνειδητά, το δίδυμο εισαγγελέα-ανακριτή γίνεται ο αποκλειστικός απολογητής της συστημικής αδικίας και ανισότητας την οποία περιφρουρούν με τη νομική τους γλώσσα και επιστήμη. Και όλα αυτά με φόντο την συνεχιζόμενη και εντεινόμενη επίθεση κράτους και αφεντικών στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα και την επιχείρηση ποινικοποίησης με πιο σκληρούς όρους της ευρέως διαδεδομένης κοινωνικής πρακτικής της απαλλοτρίωσης στην οποία καταφεύγουν από ανάγκη ή επιλογή χιλιάδες προλετάριοι ως αναγκαίο μέσο επιβίωσής τους, ενώ παράλληλα το ίδιο το πολιτικό πρόταγμα της απαλλοτρίωσης διατηρεί ακέραια την επικαιρότητά του σε μια περίοδο ακραίας καταλήστευσης των «από κάτω» της κοινωνίας. Επιχείρηση που επιδιώκει να μετατρέψει την φτώχεια σε φυσικό φαινόμενο που γεννά το έγκλημα, τους φτωχούς σε φύσει και θέσει εγκληματίες και την κρατική οργάνωση και κυριαρχία ως υπερασπιστή της κοινωνίας απέναντι στα φαινόμενα αυτά. Αυτός είναι ο οργανωμένος ιδεολογικός καθαγιασμός της ταξικής ανισότητας, της εκμετάλλευσης και αδικίας την οποία φτύσανε σε μερικές γραμμές εισαγγελέας και ανακριτής για να δικαιολογήσουν την εξόντωση ενός αναρχικού.
Ακόμα, από το σκεπτικό της προφυλάκισης του συντρόφου διαφαίνεται και η έντονη προσπάθεια των δικαστικών μηχανισμών να ποινικοποιήσουν την αλληλεγγύη και τις φιλικές/ συντροφικές σχέσεις εγκολπώνοντας σε δήθεν οργανωμένες συμμορίες, δίκτυα υπόθαλψης και διαθέσιμες δομές προσώπων. Είναι σαφής η προσπάθεια να εγκληματοποιήσουν αντανακλαστικές και αυτονόητες κινήσεις αλληλεγγύης μεταξύ ανθρώπων προσδίδοντάς τους χαρακτηριστικά δομημένης μορφής και οργάνωσης. Διαφαίνεται ότι η συγκεκριμένη υπόθεση χρησιμοποιείται ως δοκιμαστικός σωλήνας για τη διεύρυνση της εφαρμογής του 187 και της στοιχειοθέτησης της εγκληματικής οργάνωσης (προτροπή, ηθική αυτουργία, συνέργεια κ.α). Για άλλη μια φορά, το καθεστώς επιλέγει να αναμετρηθεί με τους δηλωμένους αντιπάλους του βασισμένο στα τρομοσενάρια του και τις ιδεοληψίες του. Σε σενάρια που βαφτίζουν την αλληλεγγύη υπόθαλψη, τις συντροφικές σχέσεις συμμορίες, την αντίσταση στον βασανισμό παράνομη βία, την απόπειρα κλοπής ληστρική επιδρομή από κοινού.
Αυτό που γνωρίζουμε είναι, εν προκειμένω αλλά και διαχρονικά, είναι ότι τα αφεντικά, το κράτος και οι αστυνομικοί-διωκτικοί του έχουν αναπτύξει μια σταθερή, περιφρουρημένη και σφιχτή δομή με πρόθεση να τελούν επανειλημμένα την βίαιη και ληστρική επιδρομή εις βάρος των εκμεταλλευομένων αυτής της κοινωνίας με τρόπο συστηματικό και μεθοδικό μέσω της φορολογίας, της μισθωτής σκλαβιάς, της λεηλασίας της φύσης κ.α και διαθέτουν ένα πλέριο δίκτυο διαθέσιμων δραστών που συμμετέχουν ή στηρίζουν συνειδητά και κατά συρροή το διαχρονικό αυτό έγκλημα. Ας ψάξουν, λοιπόν, για συμμορίες και εγκληματίες στον καθρέφτη τους!
Μάλιστα, από τις πρώτες μέρες και ενώ οι σύντροφοί μας διαδοχικά παρουσιάζονταν ενώπιων του ανακριτή , έγινε σαφής η αγωνία των διωκτικών μηχανισμών να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα, ποινικά αλλά και επικοινωνιακά. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η εκκωφαντική σιωπή των ΜΜΕ γύρω από την υπόθεση αυτή αφού η γελοιότητα των κατηγοριών θα μπορούσε αυτοστιγμεί να εκθέσει ανεπανόρθωτα τους εμπνευστές της. Παράλληλα, η εμπλοκή μιας μεγάλης πολυεθνικής εμπορικής αλυσίδας, της Leroy Merlin, στον πυρήνα της υπόθεσης είναι αρκετή ώστε να ασκηθούν οι κατάλληλες πιέσεις και να κλείσει η, ούτως ή άλλως, ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη στρόφιγγα ροής “ειδήσεων” από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Τέλος, με δεδομένο το γεγονός ότι η δικογραφία της υπόθεσης παραμένει ανοικτή, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι αστυνομικές, οι ανακριτικές, οι εισαγγελικές αρχές και οι πολιτικοί τους εντολείς ψάχνουν εναγωνίως περιθώρια ώστε να αξιοποιήσουν επικοινωνιακά τα τρομοσενάριά τους στην χρονική-πολιτική συγκυρία που θα κρίνουν κατάλληλη. Προς το παρόν, η νέα διακυβέρνηση σπεύδει να διαφημίσει τις 1.500 νέες προσλήψεις μπάτσων και την ίδρυση μιας σειράς νέων μπατσοσυμμοριών με διάφορες γελοίες «κωδικές ονομασίες».
Από την πρώτη στιγμή, αναρχικές συλλογικότητες, σύντροφοι-ισσες και αλληλέγγυοι-ες, οργάνωσαν την απαραίτητη πολιτική διαδικασία ώστε να απαντήσουν οργανωμένα και αποτελεσματικά στις πολιτικές, οργανωτικές και κινηματικές απαιτήσεις της υπόθεσης. Άμεσα, εκδόθηκαν ενημερωτικές ανακοινώσεις και καλέσματα αλληλεγγύης για συγκεντρώσεις στα δικαστήρια Πειραιά τις ημέρες των ανακριτικών διαδικασιών των συντρόφων μας. Παράλληλα, οργανώθηκαν μια σειρά παρεμβάσεων και αφισοκολλήσεων σε σημεία της πόλης, 2 συγκεντρώσεις έξω από τα γραφεία της εταιρείας security OVIT A.E στο Νέο Κόσμο και στο κατάστημα της Leroy Merlin στο Μαρούσι, απέναντι από τα διοικητικά γραφεία της επιχείρησης. Με τις συνεισφορές των συμμετεχόντων-ουσών καλύφθηκαν τα δικαστικά έξοδα των διωκόμενων συντρόφων και τα έξοδα για τα υλικά αντιπληροφόρησης που εξέδωσε η συνέλευση. Παράλληλα, από πρωτοβουλίες συντρόφων και συντροφισσών οργανώθηκαν παρεμβάσεις σε εργασιακούς και δημόσιους χώρους ευρύτερα αλλά και στα καταστήματα της Leroy Merlin σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, συγκεκριμένα. Καθόλη την διάρκεια των ανοιχτών συνελεύσεων που διεξήχθησαν, κατέστη δυνατό να ανταλλάσσονται συνεχώς πολιτικά σκεπτικά, απόψεις και προτάσεις γύρω από το σύνολο των αιχμών και των επίδικων της υπόθεσης.
Όπως αναφέρεται και στην τελευταία ανακοίνωση που εξέδωσε η συνέλευση: «Η στοχοποίηση του αναρχικού κινήματος και των πολύμορφων εκφάνσεών του, η ενορχηστρωμένη προσπάθεια εγκληματοποίησης των κοινωνικών ταξικών αγώνων, η απόπειρα στοχοποίησης και εξόντωσης αγωνιστών-ριών, το τσάκισμα κάθε έκφανσης αυτοοργανωμένου και ακηδεμόνευτου αγώνα, η τρομοκράτηση και ο αφοπλισμός των κινημάτων βρίσκονται στον πυρήνα του δόγματος «τάξη-ανάπτυξη-ασφάλεια» που υπηρετεί εδώ και χρόνια το πολιτικό προσωπικό του ελληνικού κράτους εν μέσω συστημικής καπιταλιστικής κρίσης. Από τις κραυγές για πάταξη της ανομίας και ισοπέδωση των Εξαρχείων, την εκκένωση των καταλήψεων, με πρόσφατη την εκκένωση της στεγαστικής κατάληψης «Μπρούκλυν» στα Γιάννενα, την τρομοκράτηση των τοπικών αντιστάσεων (χτύπημα της πορείας γειτονιάς στο Κουκάκι ενάντια στο AirBnB και την τουριστική ανάπλαση) ως την ποινικοποίηση της απεργίας, την επικείμενη κατάργηση του ασύλου, την φρονηματική δίωξη με κριτήριο την πολιτικής τους ταυτότητα 20 πρώην και νυν πολιτικών κρατουμένων για λόγους δημόσιας έκφρασης της αλληλεγγύης σε αγώνες εντός της φυλακής, το κράτος και τα αφεντικά οικοδομούν το σύγχρονο ολοκληρωτικό πλαίσιο αντιμετώπισης κάθε κοινωνικής εστίας αμφισβήτησης και αγώνα.
Δηλώνουμε συλλογικά παρόντες και παρούσες στο μέτωπο του κοινωνικό – ταξικού πολέμου. Δηλώνουμε ότι δε θα αφήσουμε κανέναν σύντροφο μόνο του απέναντι στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις, καμία αγωνιζόμενη ανυπεράσπιστη απέναντι στο κράτος, τα αφεντικά και τα τσιράκια τους, απέναντι σε αυτούς που διαπράττουν πραγματικά την μεγάλη ληστεία, απομυζώντας κέρδη δισεκατομμυρίων. Μια διαρκή και καθημερινή ληστεία των ζωών των εκμεταλλευόμενων με τη βία των κατασταλτικών και ιδεολογικών μηχανισμών. Καμία πρόκληση δεν θα μείνει αναπάντητη. Να τσακίσουμε την τρομοκρατία κράτους και αφεντικών.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ Χ. ΚΟΡΤΕΣΗ
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ – ΤΑΞΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
Συνέλευση αναρχικών συλλογικοτήτων, συντρόφων, συντροφισσών και αλληλέγγυων
Αύγουστος 2019
Ovit A.E. – Leroy Merlin – κρατικοί μηχανισμοί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί
Την Παρασκευή 12/7/19, στο πολυκατάστημα της Leroy Merlin στην Πειραιώς μια απλή απόπειρα κλοπής μερικών εμπορευμάτων στέκεται η αφορμή προκειμένου η διοίκηση της Leroy Merlin σε αγαστή συνεργασία με την εταιρεία security OVIT ΑΕ να διαμορφώσουν ένα κακοστημένο σκηνικό για την στοχοποίηση αρχικά του συντρόφου εργαζόμενού Γ.Α. ως δήθεν συνεργού, προκειμένου να δρομολογήσουν την «αιτιολογημένη» απόλυση ή εξώθηση σε παραίτηση, ενός αγωνιστή με ενεργή συνδικαλιστική δράση στο χώρο του εμπορίου και στους κοινωνικοταξικούς αγώνες. Η ιστορία που ξεκινά από ένα συμβάν ρουτίνας ανάμεσα στις βιτρίνες και τα ράφια ενός πολυκαταστήματος και που αποτελούσε ανέκαθεν, πόσο μάλλον στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης μια σχετικά διαδεδομένη πρακτική αυτομείωσης για μεγάλο κομμάτι των πιο υποτιμημένων τάξεων καταλήγει μέσα σε ένα 24ωρο σε μια άνευ προηγουμένου μετατροπή μιας τυπικά ασήμαντης απόπειρας κλοπής προϊόντων αξίας μόλις 180 ευρώ σε μια αναβαθμισμένη δίωξη συνολικά 7 εμπλεκόμενων συντρόφων και τελικά στην προφυλάκιση του αναρχικού συντρόφου Χ.Κορτέση.
Οι 2 σύντροφοί που αρχικά, λοιπόν, υποδεικνύονται ως «ύποπτοι» οδηγούνται βίαια από τους σεκιουριτάδες στο δωμάτιο ασφαλείας και ενώ μετά από κάποια ώρα, η διαφορά φαίνεται να οδεύει προς επίλυση, ο πρώην καραβανάς, υπεύθυνος ασφαλείας και ιδιοκτήτης της OVIT, Κωνσταντίνος Δρίβας, αρχίζει να απειλεί και να εκβιάζει με χρήση ψυχολογικής και σωματικής βίας, ώστε οι σύντροφοι να κατονομάσουν τον εργαζόμενο Γ.Α. ως «συνεργό» τους. Να σημειωθεί ότι το “βιογραφικό” του Δρίβα περιέχει την ειδική του στρατιωτική εκπαίδευση γύρω από την άντληση, συλλογή, διαχείριση και αξιοποίηση υπηρεσιακών πληροφοριών με σειρά στρατιωτικών σεμιναρίων που ακολουθούν τα πρότυπα του ΝΑΤΟ! Έτσι, η Ovit αναλαμβάνει πρόθυμα για λογαριασμό της Leroy Merlin τον ρόλο των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους και η ιστορία αρχίσει πλέον να παίρνει αναντιστοιχίες διαστάσεις. Φαίνεται αρχικά, ότι η στοχοποίηση του Γ.Α. συνδέεται με την ενεργή και ανιδιοτελή συνδικαλιστική πολιτική του δράση, ως απεργού, μέλους του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Πειραιά, ως αλληλέγγυου στους αγωνιζόμενους συναδέλφους, στους εργατικούς αγώνες, ως συνεπή αγωνιστή που μπαίνει στη μύτη της διοίκησης. Στην άρνηση των 2 συντρόφων να νομιμοποιήσουν την μεθόδευση των αφεντικών, ο Δρίβας τους απειλεί με την εμπλοκή της ΕΛ.ΑΣ., εκμεταλλευόμενος χυδαία το γεγονός της αναστολής ποινής του Χ. Κορτέση για προηγούμενη δίωξη του και επιχειρώντας με την βία την παρακράτηση τους στο χώρο. Οι 2 σύντροφοι έχοντας επιστρέψει τα προϊόντα απαιτούν να αφεθούν. 3 ώρες αργότερα, η παρουσία αλληλέγγυων συντρόφων που προσέτρεξαν να καταβάλλουν το χρηματικό αντίτιμο και να καταγγείλουν το περιστατικό εργοδοτικής βίας, επέφερε την αποδέσμευσή τους από την αιχμαλωσία τους.
Η πρώτη μεθόδευση καταρρέει πλήρως όταν η προσωπική-συντροφική σχέση του εργαζόμενου Γ.Α. με τον Χ.Κορτέση αξιοποιείται από την εργοδοσία, ώστε να εκβιαστεί η παραίτηση του, απόπειρα που πέφτει στο κενό. Αυτό αποτελεί και την αφορμή, ώστε ο εργαζόμενος Γ.Α. να κληθεί στην Ασφάλεια Πειραιά για απλή κατάθεση. Το κατηγορητήριο που διαβιβάζει η ΕΛ.ΑΣ. στην Εισαγγελία Πειραιώς αφορά σε 3 πλημμελήματα: κλοπή, παράνομη χρήση βίας, σωματικές βλάβες. Την επόμενη μέρα, ο σύντροφος Χ. Κορτέσης συλλαμβάνεται σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας, από μπάτσους που του φορούν κουκούλα και τον οδηγούν με περιπολικό σε άγνωστη κατεύθυνση, ενώ τον ξυλοκοπούν κατά τη σύλληψή του, μέχρι να καταλήξουν στην Ασφάλεια Πειραιά. Ταυτόχρονα, πραγματοποιείται μια τρομοκρατικού τύπου έρευνα στο σπίτι του με την αρωγή πολυπληθών αστυνομικών δυνάμεων.
Για την μεθοδευμένη διόγκωση του κατηγορητηρίου, την προφυλάκιση και την συνολικότερη απόπειρα πολιτικής εξόντωσης του Χ.Κ.
Η κρατική εκδικητικότητα οδήγησε τελικά στην μετατροπή της αρχικής κατηγορίας της κλοπής στο κακούργημα της «ληστρικής κλοπής» με σκοπό την άμεση προφυλάκισή των 2 συντρόφων, γεγονός που επιβεβαιώνεται με την προφυλάκιση του Χ. Κορτέση. Η αιτιολόγηση της προφυλάκισης αυτής στηρίζεται ουσιαστικά στην άρνηση του να κατονομάσει τους υπόλοιπους συντρόφους και συντρόφισσες και στην κρίση του ανακριτή Παντελίδη ότι η πολιτική διαδρομή του Χ.Κορτέση τον καθιστά ύποπτο για τέλεση νέων αξιόποινων πράξεων.
Το κράτος και οι διωκτικοί-κατασταλτικοί μηχανισμοί του έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με τους δηλωμένους εχθρούς τους και με αγωνιστές που εδώ και χρόνια δίνουν μάχες σε κάθε πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού. Ο Χ.Κορτέσης είναι αναρχικός και δεν το έκρυψε ποτέ. Έχει καταδικαστεί από ειδικό δικαστήριο για την κατηγορία συμμετοχής στην οργάνωση “Επαναστατικός Αγώνας” και έχει φυλακιστεί για 2 χρόνια. Ένας από τους πολλούς ανθρώπους που στάθηκαν στο πλάι του απέναντι στην κρατική καταστολή είναι και ο αναρχικός σύντροφος και εργαζόμενος στα Leroy Merlin Γ.Α., ο οποίος και είχε παραστεί στην δίκη του ως πολιτικός μάρτυρας. Οι πολιτικές και προσωπικές σχέσεις των δύο συντρόφων είναι αρκετές, ώστε να κατασκευαστεί άλλη μια αστυνομική δικαστική δίωξη με σκοπό την πολιτική εξόντωση των δύο. Η ανυποχώρητη στάση τους μέσα στους αγώνες είναι το καταφανές κίνητρο για το ξέσπασμα αυτού του κύματος εκδικητικότητας που δρα παραδειγματικά προς όλους όσοι στέκονται αλληλέγγυοι απέναντι στους σχεδιασμούς κράτους-αφεντικών. Έτσι, η μαρτυρική εκείνη κατάθεση του συντρόφου Γ.Α. αποτελεί ικανή ένδειξη, ώστε να βρεθεί ξαφνικά στη θέση του κατηγορούμενου σε βαθμό κακουργήματος με την κατηγορία της “άμεσης συνέργειας σε ληστρική κλοπή”. Συνολικότερα, η εισαγγελέας Αγγελούδη ασκεί διώξεις σε άλλα 5 άτομα, ανεβάζοντας τον αριθμό των διωκόμενων σε 7. Για να δέσει και το γνωστό εισαγγελικό τρομοσενάριο, ανασύρεται και η συνήθης καταδοτική πρακτική του πλαστού «ανώνυμου τηλεφωνήματος», ώστε να ταυτοποιηθεί και ο αναρχικός σύντροφος Π.Χ. για την συμμετοχή του στο περιστατικό. Τέλος, την Πέμπτη 18/7, ο εργαζόμενος Γ.Α περνά από ανακριτή και αφήνεται ελεύθερος χωρίς περιοριστικούς όρους αφού αποδομήθηκε πλήρως η κατηγορία που του φόρτωσε η εισαγγελέας και ξεμπροστιάστηκε η εργοδοτική μεθόδευση που οργανώθηκε από κοινού μεταξύ OVIT-Leroy Merlin.
Η στοχοποίηση του αναρχικού κινήματος και των πολύμορφων εκφάνσεών του, η ενορχηστρωμένη προσπάθεια εγκληματοποίησης των κοινωνικών ταξικών αγώνων, η απόπειρα στοχοποίησης και εξόντωσης αγωνιστών-ριών, το τσάκισμα κάθε έκφανσης αυτοοργανωμένου και ακηδεμόνευτου αγώνα, η τρομοκράτηση και ο αφοπλισμός των κινημάτων βρίσκονται στον πυρήνα του δόγματος «τάξη-ανάπτυξη-ασφάλεια» που υπηρετεί εδώ και χρόνια το πολιτικό προσωπικό του ελληνικού κράτους εν μέσω συστημικής καπιταλιστικής κρίσης. Από τις κραυγές για πάταξη της ανομίας και ισοπέδωση των Εξαρχείων, την εκκένωση των καταλήψεων, με πρόσφατη την εκκένωση της στεγαστικής κατάληψης «Μπρούκλυν» στα Γιάννενα, την τρομοκράτηση των τοπικών αντιστάσεων (χτύπημα της πορείας γειτονιάς στο Κουκάκι ενάντια στο AirBnB και την τουριστική ανάπλαση) ως την ποινικοποίηση της απεργίας, την επικείμενη κατάργηση του ασύλου, την φρονηματική δίωξη με κριτήριο την πολιτικής τους ταυτότητα 20 πρώην και νυν πολιτικών κρατουμένων για λόγους δημόσιας έκφρασης της αλληλεγγύης σε αγώνες εντός της φυλακής, το κράτος και τα αφεντικά οικοδομούν το σύγχρονο ολοκληρωτικό πλαίσιο αντιμετώπισης κάθε κοινωνικής εστίας αμφισβήτησης και αγώνα. Δηλώνουμε συλλογικά παρόντες και παρούσες στο μέτωπο του κοινωνικό – ταξικού πολέμου. Δηλώνουμε ότι δε θα αφήσουμε κανέναν σύντροφο μόνο του απέναντι στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις, καμία αγωνιζόμενη ανυπεράσπιστη απέναντι στο κράτος, τα αφεντικά και τα τσιράκια τους, απέναντι σε αυτούς που διαπράττουν πραγματικά την μεγάλη ληστεία, απομυζώντας κέρδη δισεκατομμυρίων. Μια διαρκή και καθημερινή ληστεία, άλλοτε ξεκάθαρα βίαιη, άλλοτε αποσπώντας μεθοδικά την συναίνεση των εκμεταλλευόμενων κι άλλοτε βρίσκοντάς τους να ορθώνουν δυναμικά ανάστημα ενάντιά της.
Καμία πρόκληση δε θα μείνει αναπάντητη.
Να τσακίσουμε την τρομοκρατία κράτους και αφεντικών.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ Χ. ΚΟΡΤΕΣΗ
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ – ΤΑΞΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ
ΔΕΥΤΕΡΑ 22/7, 18.30 ΜΕΤΡΟ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, στα γραφεία της εταιρείας security OVIT
ΤΡΙΤΗ 23/7, 18.30, στο κατάστημα του LEROY MERLIN Αμαρουσίου, Λεωφ.Κηφισίας 73
Συνέλευση αναρχικών συλλογικοτήτων, συντρόφων, συντροφισσών και αλληλέγγυων
Αντιεκλογικό κείμενο που μοιράζεται στο κέντρο της Αθήνας και τις γειτονιές του
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 24/2
Κάλεσμα σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στους 20 πρώην και νυν πολιτικούς κρατούμενους στα Δικαστήρια Πειραιά Παρασκευή 28 Ιούνη 12:00 π.μ.
Όπως έχει γίνει πλέον γνωστό στις 24/2/2018 σημειώνεται μαζική διαμαρτυρία κρατουμένων στις φυλακές Κορυδαλλού η οποία επεκτείνεται σχεδόν σε όλες τις πτέρυγες της φυλακής. Η διαμαρτυρία ξεκινά με αφορμή τη βίαιη μεταγωγή του αναρχικού κρατούμενου Κωνσταντίνου Γιατζόγλου από τα ΕΚΑΜ κι ενώ βρισκόταν σε απεργία πείνας διεκδικώντας τη μεταγωγή του στον Κορυδαλλό, όπως και δικαιούταν ως υπόδικος τότε. Να σημειωθεί ότι οι μεταγωγές κρατουμένων που βρίσκονται σε απεργία πείνας αποφεύγονται καθώς ακόμα και οι γιατροί θεωρούν ότι μπορεί να είναι επιβαρυντικές για την υγεία του απεργού. Από αυτήν την άποψη η μεταγωγή του συντρόφου , η οποία ήταν και η πρώτη που γίνεται εις βάρος αναρχικού απεργού πείνας κάτω από τέτοιες συνθήκες, δε μπορεί παρά να θεωρηθεί βασανιστική μεταχείρηση κρατουμένου.
Με το πέρας της διαμαρτυρίας αυτής και τη λήξη της απεργίας πείνας και δίψας του συντρόφου Κωνσταντίνου Γιατζόγλου λίγες μέρες μετά, θα αρχίσει σχεδόν άμεσα η διερεύνηση της υπόθεσης από εισαγγελικές και ανακριτικές αρχές.Συγκεκριμένα η εισαγγελέας Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου θα αναθέσει στην εισαγγελέα Πειραιά Βικτωρία Μαρσιώνη το βάρος της διερεύνησης των συνθηκών κάτω από τις οποίες έλαβε χώρα η διαμαρτυρία στις 24/2 και των πιθανών εμπλεκομένων προσώπων σε αυτή.
Από την πρώτη στιγμή θα φανεί ότι οι διωκτικές αρχές αναζητούν να δέσουν την υπόθεση όχι με οποιουδήποτε είδους στοιχεία αλλά βάση της στράτευσης των πολιτικών κρατουμένων, δηλαδή βάση της πολιτικής τους ταυτότητας. Υπάρχουν επίσημα έγγραφα που ζητούν από τη φυλακή να διευκρινίσει ποια μέλη της ΣΠΦ κρατούνται στην Α΄πτέρυγσς των φυλακών Κορυδαλλού και ποιοι αντί-εξουσιαστές στη Δ΄.Οι υπάλληλοι της φυλακής ερωτούνται διαρκώς κατά την εξέταση τους αν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν αναρχικούς ανάμεσα σε όσους συμμετείχαν στην διαμαρτυρία ή σε όσους συμμετέχουν στο συνδικαλιστικό όργανο των κρατουμένων την «Επιτροπή Αγώνα». Πολιτικά κείμενα αλληλεγγύης που γράφτηκαν σε δεύτερο από τη διαμαρτυρία χρόνο, είτε ώρες είτε και μέρες μετά, εισάγονται στη δικογραφία και στοχοποιούνται οι πολιτικοί κρατούμενοι που τα υπέγραψαν, κάποιοι άλλοι στοχοποιούνται αποκλειστικά από δημοσιογραφικές πένες και υπάρχουν και άλλοι που καθίστανται κατηγορούμενοι χωρίς ούτε να έχουν υπογράψει κείμενα και χωρίς καμία δημοσιογραφική αναφορά στο πρόσωπο τους .
Αρχές Ιουνίου 2018 θα γνωστοποιηθεί σε 8 πολιτικούς κρατούμενους ότι καλουνται σε ανωμοτί καταθέσεις σχετικά με τα γεγονότα της 24ης Φλεβάρη. Τους επόμενους μήνες θα κληθούν ένας ένας περίπου όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι που βρίσκονταν έγκλειστοι τότε στις φυλακές ( καθώς κάποιοι έχουν πλέον αποφυλακιστεί). Πλέον η υπόθεση είναι στο δρόμο για να οριστεί σε τακτικό ανακριτή και το επόμενο διάστημα αναμένονται διώξεις εναντίον 20 πρώην και νυν πολιτικών κρατουμένων.
Η συγκεκριμένη κατασταλτική μεθόδευση είναι πραγματικά πρωτοφανής, τόσο λόγω της μεγάλης βεντάλιας που έχει ανοίξει έτσι ώστε να εμπλέκονται 20 αγωνιστές από εντελώς διαφορετικές υποθέσεις και με τελείως διαφορετική πολιτική ιστορία και διαδρομή ο καθένας τους, όσο και γιατί στηρίζεται εξ’ ολοκλήρου, ομολογημένα κιόλας, στην πολιτικη τους ταυτότητα.
Στη συγκεκριμένη υπόθεση καταφέρνουν να συνυπάρχουν η κρατική εκδικητικότητα, η ποινικοποίηση της αλληλεγγύης, η προσπάθεια φίμωσης πολιτικών κρατουμένων, αλλά και η απροκάλυπτη αναγωγή του αναρχικού φρονήματος σε ιδιώνυμο αδίκημα. Έχει τόσες πολλές βαρύνουσες διαστάσεις που πραγματικά φαντάζει αδιανόητο το πώς εξαρχής μεθοδεύτηκε αυτή η νέα δικαστική μηχανορραφία. Όσο αδιανόητο όμως και αν φαίνεται είναι ήδη ένα τετελεσμένο γεγονός.
Οι φυλακές όπου κρατούνται οι σύντροφοι μας είναι ενήμερες ότι επικρέμεται κακουργηματική δίωξη εναντίον τους. Ήδη σε τρεις περιπτώσεις πολιτικών κρατουμένων έχει γνωστοποιηθεί ότι δεν θα τους χορηγηθούν οι τακτικές άδειες που δικαιούνταν. Επιπλέον, όπως έγινε γνωστό στην ίδια κατεύθυνση είναι και η εισαγγελική πρόταση προς το Δικαστικό Συμβούλιο Βόλου σε ότι αφορά την εξέταση του αιτήματος του πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα για τη χορήγηση της άδειας του κι αυτό ούτε ένα μήνα μετά τη λήξη της εξαντλητικής απεργίας πείνας στην οποία είχε προβεί διεκδικώντας ακριβώς αυτό: την άδεια του.
Βρισκόμαστε λοιπόν ενώπιον μιας ασύλληπτων διαστάσεων φρονηματικής διώξης που επιχειρεί
1ον να εξαντλήσει την εκδικητικότητα του κρατικού μηχανισμού σε ότι αφορά αντιδράσεις και διαμαρτυρίες εντός των τοιχών στο πρόσωπο 20 συντρόφων πρώην αλλά και νυν πολιτικών κρατουμένων
2ον να ποινικοποιήσει κάθε έκφανση αλληλεγγύης είτε είναι έμπρακτη είτε εκφράζεται μέσω κειμένων και χαιρετισμών
3ον να θέσει υπό καθεστώς φίμωσης τους πολιτικούς κρατούμενους ώστε να αυτολογοκρίνονται από μόνοι τους
4ον να επιβάλει ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας απέναντι σε συντρόφους, που είτε είναι ακόμα κρατούμενοι είτε όχι, θα αντιμετωπίζουν ενδεχομένως επιπλέον περιοριστικούς όρους που μπορεί να συμπεριλαμβάνει ακόμα και την προφυλάκιση, όπως και τον κίνδυνο μιας νέας καταδικαστικής εις βάρος τους απόφασης την οποία θα πρέπει να εκτίσουν
5ον να θέσει την απειλή των φυλακών τύπου Γ πάνω και από τους 20 συντρόφους καθώς ακόμα και όσοι δεν έχουν κατηγορηθεί για τρομοκρατία ή έχουν απαλλαγεί από αυτήν την κατηγορία με τη δίωξη αυτή από μόνη αλλά και με μια ενδεχόμενη καταδίκη τους για στάση, ή υποκίνηση σε στάση, θα υπάγονται πλέον στο καθεστώς εξαίρεσης που προβλέπουν οι φυλακές τύπου Γ
Το προηγούμενο που θα δημιουργηθεί αν αυτή η υπόθεση προχωρήσει απρόσκοπτα, με όλες τις πιθανές συνέπειες που θα μπορεί κάτι τέτοιο να συνεπάγεται για τους διωκόμενους συντρόφους, θα είναι εξαιρετικά δυσμενές και θα επικρέμεται πάνω από όλους μας, πάνω από όλους μας, πάνω από ολόκληρο το κίνημα, καθώς θα δημιουργηθεί έδαφος για τη γενικευμένη εφαρμογή της συγκεκριμένης δικαστικής πατέντας σε κάθε δυνατό πεδίο.
Η αντίδραση μας λοιπόν είναι επιτακτικό να είναι άμεση και πιεστική ώστε να μην αφεθεί να ολοκληρωθεί αυτή η δίωξη και να γίνουν οι 20 σύντροφοι μας το ζωντανό παράδειγμα για την καθιέρωση ενός νέου δόγματος καθιέρωσης της αναρχικής ταυτότητας ως ιδιώνυμου.
Σε μια πρώτη κίνηση ανάδειξης του ζητήματος αλλά και πίεσης προς τις αρμόδιες αρχές αποφασίζουμε να καλέσουμε σε συγκέντρωση στα Δικαστήρια Πειραιά την Παρασκευή 28/6 στις 12:00 π.μ.
ΝΑ ΘΕΣΟΥΜΕ ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ , ΤΗ ΦΙΜΩΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ ΩΣ ΙΔΙΟΝΥΜΟΥ
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 24/2
Πρωτοβουλία συντρόφων/σσων ενάντια στις νέες διώξεις πολιτικών κρατουμένων
Σάββατο 20 Απριλίου, Μοναστηράκι: πορεία ενάντια στον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό, τον φασισμό – τον πόλεμο και την ειρήνη των κυρίαρχων
Ενάντια στον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό, τον φασισμό
Ενάντια στον πόλεμο και την ειρήνη των κυρίαρχων
Λίγοι μήνες έχουν περάσει από τα θλιβερά γαλανόλευκα καρναβάλια για την «μακεδονία ξακουστή» και τον εθνικό παροξυσμό. Ένα συνονθύλευμα από δεξιούς, ψεκασμένους, ελληνόψυχους, παπαδαριό, ναζί, (παρα)στρατιωτικούς και αριστερούς πατριώτες, που έχυσαν τόνους εθνικιστικού-ρατσιστικού-σεξιστικού δηλητηρίου, προσπάθησε να σπείρει το σκοτάδι του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και έστρωσε τον δρόμο στις κάθε λογής φασιστικές και ναζιστικές γκρούπες να ξαναβγούν στον δημόσιο χώρο και με τις πλάτες των αστυνομικών δυνάμεων να επιτεθούν σε κατειλημμένους χώρους, σε μετανάστριες-ες και αγωνιστές-τριες. Οι «γραφικοί» μακεδονομάχοι «νταντεύτηκαν» από όλο το καθεστωτικό φάσμα (κόμματα, ΜΜΕ κτλ.). Τροφοδοτήθηκαν από τον διάχυτο δημόσιο λόγο εθνικισμού, ρατσισμού, μιλιταρισμού˙ από τις ιαχές για τις «μάχες των υδρογονανθράκων» στο Αιγαίο, από την πριμοδότηση του πατριωτισμού ως «υγιούς ιδεολογίας» από την κυβερνώσα αριστερά, από τη διαρκή ρητορεία για «εθνική ενότητα και ανάπτυξη», την Ελλάδα «ως ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια».
Σχετικά με τη λεγόμενη «συμφωνία των Πρεσπών», αυτή αποτέλεσε στην πραγματικότητα (πέρα από τις κραυγές των προδομένων ελληνόψυχων) μια επιβεβαίωση της «νέας» εθνικής στρατηγικής για ισχυροποίηση της θέσης της Ελλάδας στο πλαίσιο κρατικών ανταγωνισμών και συγκέντρωσης κεφαλαίων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων. Η υπερπαραγωγή πατριωτικών λόγων για «εθνική ενότητα» και «εθνική ανάπτυξη» είναι η βάση μιας επιθετικής στρατηγικής που εδώ και χρόνια στήνεται με: περαιτέρω αύξηση του διαχρονικά διογκωμένου προϋπολογισμού των ενόπλων δυνάμεων (3,32 δισ. ευρώ για το 2019), ενίσχυση των περιφερειακών συμμαχιών και κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με τα στρατοκρατούμενα κράτη του Ισραήλ και της Αιγύπτου, δαπανηρές αναβαθμίσεις των F-16 και παραγγελίες νέων φρεγατών για το πολεμικό ναυτικό, εντατικότερη στρατιωτικοποίηση για τις ΑΟΖ σε Κύπρο και Αιγαίο, με διασφάλιση εμπορικών συμφωνιών με ενεργειακούς κολοσσούς (TOTAL, MOBILκτλ). Ταυτόχρονα, αναβαθμίζεται ο ρόλος του ελληνικού κράτους στον ΝΑΤΟϊκό μηχανισμό (ΝΑΤΟϊκά drones στη Λάρισα, εγκατάσταση πυρηνικών στον Άραξο, μαχητικά αεροσκάφη και πολεμικά ελικόπτερα στο Άκτιο και το Στεφανοβίκειο, εγκατάσταση της Frontex στο Τυμπάκι της Κρήτης, ΝΑΤΟϊκό λιμάνι στην Αλεξανδρούπολη, ενίσχυση της βάση της Σούδας κ.ά.) Παράλληλα, το ελληνικό κράτος αποτελεί το προκεχωρημένο φυλάκιο της «Ευρώπης Φρούριο», διεξάγοντας έναν αιματηρό πόλεμο κατά των μεταναστριών/ων στα σύνορα του Έβρου και στο Αιγαίο, στα στρατόπεδα και τα κέντρα «φιλοξενίας», στα κρατητήρια αστυνομικών τμημάτων, στους δρόμους των πόλεων: είτε γιατί οι ζωές και οι τόποι τους λεηλατήθηκαν από τον πόλεμο είτε γιατί λεηλατήθηκαν από την ειρήνη του καπιταλιστικού κόσμου.
Το δίπολο περί «αγνού» πατριωτισμού και «ακραίου» εθνικισμού είναι ψευδεπίγραφο καθώς και τα δύο χρησιμοποιούνται από την κυρίαρχη αφήγηση για να ενισχυθεί η εθνική συνείδηση, προκειμένου να αποκρυφτούν οι ταξικοί, ρατσιστικοί και έμφυλοι διαχωρισμοί και ιεραρχήσεις. Από το σχολείο και την εκκλησία, μέχρι τα ΜΜΕ και τον στρατό, από τα πρώτα βήματά μας επιχειρούν να μας εμποτίσουν με το εθνικιστικό δηλητήριο. Κάθε κράτος επιδιώκει να δημιουργήσει στο φαντασιακό των υπηκόων του μια «κοινών συμφερόντων εθνική κοινότητα» την οποία οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε. Γιατί είναι απαραίτητη ώστε να αποσιωπούνται οι μορφές καταπίεσης και εκμετάλλευσης και να αφομοιώνονται τα ριζοσπαστικά κινήματα. Και γιατί χωρίς μια εθνική (και άρα διαταξική) συνείδηση δεν θα ήταν δυνατή η πολιτική συγκρότηση σε εθνικά κράτη, ούτε η νομιμοποίηση και εδραίωση των νέων ολοκληρωτισμών, μέσω της επέκτασης του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης και της στρατιωτικοποίησης των κοινωνιών, με τρόπο που να συμβαδίζει με τις ανάγκες του καπιταλισμού.
Η αριστερή διαχείριση ενισχύει την εθνική αφήγηση. Ήδη από το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ προτάσσει την ταύτιση των εθνικών και ταξικών συμφερόντων με την εθνικιστική προμετωπίδα του «αριστερού πατριωτισμού». Οι περιβόητες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 αποτέλεσαν βασικό μηχανισμό εθνικοποίησης συνειδήσεων, επιβεβαίωση της ανάθεσης στους κρατικούς διαχειριστές και μετατροπής κινημάτων σε συνοδοιπόρους των κρατικών πολιτικών στο όνομα της «μάχης ενάντια στους ξένους δανειστές για τη διάσωση της εθνικής οικονομίας και την αποκατάσταση της εθνικής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας».
Ο «αριστερός πατριωτισμός» και ο «δεξιός εθνικισμός» είναι όψεις της κυρίαρχης αφήγησης που έχει επιβληθεί: του έθνους-κράτους ως μοναδικής δυνατότητας κοινωνικής συγκρότησης. Του έθνους-κράτους που στη μεγάλη του αγκαλιά θα χωρέσουν όλες εκείνες οι ανταγωνιστικές σχέσεις, οι συγκρούσεις ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους/ες, τους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους/ες, για να μπορεί διαρκώς η «κανονικότητα» να θριαμβεύει. Δολοφονίες στα σύνορα, στρατόπεδα συγκέντρωσης, εντατικοποίηση της μισθωτής σκλαβιάς και της τρομοκρατίας της ανεργίας, αποκλεισμός/τιμωρία κάθε άλλης ταυτότητας που «ντροπιάζει» την αρρενωπότητα του έθνους, έλεγχος και καταστολή όλων αυτών που θα ονομαστούν περιττοί/ές (μετανάστες/τριες, τοξικοεξαρτημένοι/ες, άστεγοι/ες κτλ), καταστολή όλων αυτών που στέκονται απέναντι σε αυτήν την «κανονικότητα» της ταξικής και κοινωνικής ειρήνης, που δεν θα φάνε το κουτόχορτο των «κοινωνικών και εθνικών συμβολαίων». Είτε αριστερός είτε δεξιός, ο πατριωτισμός στρώνει το έδαφος και συμβάλλει στην προώθηση του κοινωνικού εκφασισμού και της αιματοβαμμένης εθνικής ενότητας. Τα παραδείγματα των σχολείων στα οποία πραγματοποιήθηκαν καταλήψεις με εθνικιστικό περιεχόμενο, των φασιστικών πογκρόμ στην Κόνιτσα και τα Βίλια, της άρνησης των γονιών να στείλουν τα παιδιά τους σε σχολείο της Σάμου, στο οποίο θα παρακολουθούσαν μαθήματα παιδιά μεταναστών είναι χαρακτηριστικά φαινόμενα της περιόδου.
Το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και τα απολύτως υλικά αποτελέσματα που είχε για τις δυτικές κοινωνίες συνέβαλαν στη γιγάντωση του εθνικισμού, ο οποίος αποτελεί δοκιμασμένο εργαλείο διαχείρισης τέτοιων κρίσεων και ταυτόχρονα αντίβαρο σε μια πιθανή συνολική αμφισβήτηση του κρατικού-καπιταλιστικού οικοδομήματος. Αποτελεί βασικό κομμάτι του παγκόσμιου παζλ, το οποίο συνθέτουν στρατιωτικές επεμβάσεις, οικονομικές επενδύσεις, συμμαχίες και ανταγωνισμοί μεταξύ κρατών και μπλοκ εξουσίας. Η επανεμφάνιση του στρατού στις δυτικές μητροπόλεις και η στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, ο μιλιταρισμός ως κοινωνική μορφή οργάνωσης, οι χιλιάδες νεκροί, εκτοπισμένοι και έγκλειστοι μετανάστες και μετανάστριες μάς θυμίζουν ότι η «ειρήνη» των κυρίαρχων είναι η συνέχεια του πολέμου τους με άλλα μέσα. Η εμφάνιση «εξωτερικών εχθρών» και η απειλή ενός πολέμου, χρησιμοποιείται για την τρομοκράτηση της κοινωνίας και τη συσπείρωση και σύνταξή της γύρω από το κράτος. Αποτελεί μια τεχνική κοινωνικού ελέγχου, συνήθως όταν η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κυρίαρχων, πολιτικά και οικονομικά, προκαλεί ή πρόκειται να προκαλέσει έντονες αναταραχές στο εσωτερικό ενός κράτους.
Και, ναι μεν, ο «πόλεμος» διαφέρει ως προς την υλικότητα της στρατιωτικής σύγκρουσης και των θυμάτων από την «ειρήνη», αλλά είναι σε αυτήν την «ειρήνη» που βαθαίνουν και οξύνονται οι σχέσεις ιεραρχίας, πειθαρχίας, ανισότητας, εκμετάλλευσης, καταπίεσης και επιβολής διαχωρισμών. Οι σχέσεις, δηλαδή, που κάνουν δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ της «ειρήνης» και του «πολέμου» ώστε να συνεχίσουν να διαιωνίζονται απρόσκοπτα η ιεραρχία, η επιβολή, τα προνόμια και η αύξηση του πλούτου των κυρίαρχων και η διαρκής εξαθλίωση και υποτίμηση της ζωής των «από κάτω».
Για τους καταπιεσμένους/ες και τους εκμεταλλευόμενους/ες αυτού του κόσμου δεν αποτελεί λύση η εθνική συστράτευση, ούτε η επιλογή κάποιου επίδοξου «εθνοσωτήρα» δεξιού ή αριστερού. Δεν αποτελεί λύση η ανάθεση, η ψήφος και η συμμετοχή σε εκλογικές διαδικασίες και ψευτοδιλήμματα. Απέναντι στην εχθρότητα, την αλληλοεξόντωση, τον ανταγωνισμό μεταξύ των καταπιεσμένων, μοναδική διέξοδο αποτελεί ο αγώνας για την συνολική καταστροφή του κόσμου της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της υποταγής. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη, να οργανωθούμε μέσα από οριζόντιες, αντιιεραρχικές, αυτοοργανωμένες διαδικασίες και να παλέψουμε για την καταστροφή του κράτους, του καπιταλισμού, της πατριαρχίας.
Κανένα έθνος δεν μας ενώνει, κανένα όνομα δεν μας χωρίζει
Σύγκρουση με κράτος, αφεντικά, φασίστες
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
Αγώνας για την κοινωνική επανάσταση, την κοινωνική απελευθέρωση
Πορεία Σάββατο 20 Απριλίου, Μοναστηράκι, 12μμ
Αναρχικές συλλογικότητες, στέκια, καταλήψεις, συντρόφισσες, σύντροφοι
Παρέμβαση στην «Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων» σε αλληλεγγύη στην κατάληψη Μπρούκλυν
Την Πέμπτη 7/3 πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με πανό, κείμενα και τρικάκια στην «Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων», Αιόλου & Σοφοκλέους 15, την ώρα που πραγματοποιούσαν το «1ο ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΠΟΜΙΔΑ 2019» σε αλληλεγγύη στην κατάληψη Μπρούκλυν στα Γιάννινα, που απειλείται με εκκένωση. Αφού ολοκληρώσαμε την παρέμβαση, αποχωρήσαμε μοιράζοντας το υλικό μας, κινηθήκαμε μέσω της Αθηνάς, καταλήγοντας στην πλατεία Μοναστηρακίου. Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης και φωτογραφικό υλικό:
Αλληλεγγύη στην κατάληψη Μπρούκλυν στα Γιάννενα
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ, ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΦΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ
ΝΑ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΘΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
Στις αρχές του 2019 οι κάτοικοι της στεγαστικής κατάληψης Μπρούκλυν στα Γιάννενα ενημερώνονται ότι το οίκημα έχει αγοραστεί, προκειμένου να φυτευτεί λίγο ακόμα φρέσκο τσιμέντο στην πόλη των Ιωαννίνων۰μια ακόμα πολυκατοικία, επένδυση χιλιάδων ευρώ για τον εργολάβο Παπαθανασίου.
Η επί δεκαετία εγκαταλειμμένη μονοκατοικία ζωντάνεψε το 2016, αποτέλεσμα της συλλογικής φροντίδας των ανθρώπων που την κατέλαβαν για να καλύψουν την ανάγκη τους για στέγαση και την πολιτική επιλογή της συλλογικής ζωής, έξω από τις λογικές της ιδιώτευσης, τις επιταγές του νόμου και τη λογική της μοιρολατρίας, που επιβάλλουν να δεχόμαστε αγόγγυστα την επιβίωση για ζωή.
Ψάχνοντας σπίτι ή το Δικαίωμα στον εκβιασμό!
Στα Γιάννενα, όπως και στα περισσότερες πόλεις, η συσσώρευση μεγάλου μέρους του πληθυσμού για λόγους εγγύτητας σε σχολές, χώρους εργασίας, καταστήματα διαμορφώνουν ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον που απαιτεί οικονομικά και κοινωνικά την ατομική προσαρμογή στα εκάστοτε τοπικά standards του real estate και της τοπικής αγοράς. Ενοίκια στα ύψη, σπίτια – χρέπια να νοικιάζονται ως ευκαιρίες, casting των ενοικιαστών βάση εθνικότητας, φύλου, ιδιότητας και οικονομικού status, αυξήσεις ενοικίων ή εξώσεις προκειμένου τα σπίτια να τύχουν ευνοϊκότερων όρων εμπορικής εκμετάλλευσής για τους ιδιοκτήτες τους. Κι ενώ ελληνικές και ξένες εταιρείες real estate, επενδυτές, funds, μεσαίοι και μικροί ιδιοκτήτες διαμερισμάτων κερδοφορούν, εκτοπίζονται κάτοικοι-ενοικιαστές από ολόκληρες γειτονιές και χιλιάδες άνθρωποι βιώνουν τον ψυχολογικό πόλεμο της εφ’ όρου ζωής αποπληρωμής στεγαστικών δανείων με τις τράπεζες να αναμένουν σαν αρπακτικά τις θεσμικές εξελίξεις, προκειμένου να αυξηθεί η εισπραξιμότητά τους και να ξεκαθαρίσει το τοπίο των κατασχέσεων.
Υποθήκη
Στα βαλτωμένα νερά της κοινωνικής νόρμας και της μικροαστικής ηθικής στα οποία λίγο ως πολύ βαφτιστήκαμε από παιδιά, οι ενήλικες «επιλογές», τα διλήμματα, οι εκβιασμοί δίνουν και παίρνουν: δεκάωρα δουλειάς για να συντηρήσεις σπίτι ή στους γονείς ώσπου να πάρεις «κανονικό μισθό»; στρατό ή μεταπτυχιακά; ελλάδα ή εξωτερικό; οικογένεια ή καριέρα; νοίκι ή στεγαστικό; Ζωές υποθηκευμένες με προδιαγεγραμμένη αρχή, μέση, τέλος. Επιλογές με ίδιο κι απαράλλαχτο προδιαγεγραμμένο σκοπό, ενταγμένες στην τροχιά της κοινωνικής αναπαραγωγής των σχέσεων εκμετάλλευσης και καταπίεσης, των κυρίαρχων αξιών της πατριαρχίας, του καπιταλισμού και του «δικαίου» όπως ορίζεται στις δημοκρατίες από τους νόμους του κράτους. Χώρος και χρόνος που μετριέται σε χρήμα με την ανθρώπινη δημιουργικότητα και ευφυΐα να γίνεται εμπόρευμα και εργαλείο ανατροφοδότησης του κοινωνικού εργοστασίου. Μέσα σε αυτή τη μέγγενη, οι βιοτικές και κοινωνικές ανάγκες, πραγματικές, κατασκευασμένες, ατομικές ή συλλογικές γίνονται πεδίο επένδυσης για την παραγωγή και πώληση τους ως εμπορευμάτων. H λεηλασία της φύσης, οι μπίζνες της δια βίου μάθησης και της βιομηχανίας πιστοποιητικών, η πρόσφατη αναδιάρθρωση στις αστικές συγκοινωνίες (ηλεκτρονικός έλεγχος και αποκλεισμοί), οι ιδιωτικοποιήσεις μέσω ΤΑΙΠΕΔ, η γιγάντωση του real estate και της τουριστικής ανάπτυξης και ο εκτοπισμός κατοίκων από ολόκληρες γειτονιές, προκειμένου τα σπίτια είτε να πουληθούν, είτε να «αξιοποιηθούν» μέσω AirBnB είναι μερικά μόνο παραδείγματα της επίθεσης που εξαπολύουν το κράτους και τα αφεντικά.
Μια παλιά ιστορία
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η επικείμενη έξωση των συντρόφων και των συντροφισσών από την κατάληψη Μπρούκλυν δεν μας ξαφνιάζει, μας εξοργίζει. Όταν το κράτος σταθερά εκκενώνει και γκρεμίζει καταλήψεις, κάνει πλάτες σε φασιστικές επιθέσεις και εξαπολύει ιδεολογική επίθεση μέσω των θεσμικών του προϊσταμένων, όταν τα τελευταία χρόνια έχουμε δει κατασταλτικές επεμβάσεις σε κατειλημμένους χώρους με «αριστερό» περιτύλιγμα κοινωνικής ανταπόδοσης και αξιοποίησης, η επένδυση ενός ακόμα εργολάβου στην αγορά ακινήτων στα Γιάννενα εν έτει 2019 (αυξανόμενη τουριστική κίνηση, σταθερή φοιτητική παρουσία) δεν είναι τίποτα παραπάνω από την αποτύπωση στην πράξη της ηθικής της ιδιοκτησίας.
Η ιδιοκτησία είναι το «ιερό» στο οποίο βασιλεύουν η ανισότητα, η εκμετάλλευση, ο ανταγωνισμός, οι ταξικοί και κοινωνικοί αποκλεισμοί. Στην ταξική κοινωνία που ζούμε, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία προστατεύεται συνταγματικά και είναι αυτονόητο ότι το κράτος πάντα θα καταστέλλει τις καταλήψεις, εφόσον δεν μπορεί να τις αφομοιώσει. Την ίδια στιγμή που η κυβερνώσα αριστερά, προεκλογικά πλέον, ετοιμάζεται να «μοιράσει» προνοιακές πολιτικές, χιλιάδες άστεγοι, ντόπιοι και μετανάστες, ζουν στην εξαθλίωση.
Οι καταλήψεις είναι σπόροι της κοινωνίας που οραματιζόμαστε!
Οι καταλήψεις αποτελούν συνειδητή επιλογή άρνησης των κυρίαρχων προτύπων ζωής και αμφισβήτηση της αστικής νομιμότητας, της ίδιας της ιδιοκτησίας και των λογικών διατήρησης προνομίων έναντι άλλων και απομύζησης κέρδους που εκπορεύονται από αυτήν. Η κατάληψη ως στεγαστικό μάλιστα εγχείρημα ενέχει στην πράξη την λογική της συλλογικής χρήσης του ακινήτου και όχι της εκμετάλλευσης και αποτελεί τον τόπο που εδαφικοποιούνται σε επίπεδο καθημερινότητας τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης, της αλληλοβοήθειας και της διαμόρφωσης κοινότητας. Αν και μεγάλο μέρος των στεγαστικών καταλήψεων είναι ιστορικά κομμάτι του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, αξίζει να επισημάνουμε κάτι ακόμα. Αν το προσωπικό είναι πολιτικό, τότε μέσα στις καταλήψεις δοκιμάζονται παράλληλα προσωπικές και πολιτικές σχέσεις, η εμπιστοσύνη, η αλληλεγγύη, η ισοτιμία, η συνευθύνη αυτόβουλων ανθρώπων αλλά και η αποδόμηση των κοινωνικών ταυτοτήτων και η προσπάθεια ξεριζώματος των έμφυλων καταπιέσεων.
H κατάληψη Μπρούκλυν…
…είναι μέρος των στεγαστικών καταλήψεων που έχουν γεννηθεί στην πόλη των Ιωαννίνων τα τελευταία χρόνια. Πέρα από την στεγαστική ανάγκη των ανθρώπων που κατοικούν εκεί, στα 2μιση χρόνια ζωής της αποτελεί ένα τόπο κοινωνικής συνεύρεσης, ένα τόπο που συναντιούνται οι επιθυμίες και οι αναζητήσεις εκείνων που αποστρέφονται την κουλτούρα της κατανάλωσης και του κυρίαρχου lifestyle και συγκροτούν τις δικές τους κοινότητες συλλογικής ζωής και διάχυσης του αναρχικού αντιεξουσιαστικού λόγου.
ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ
ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ, ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ, ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ – ΚΡΑΤΟΣ, ΜΠΑΤΣΟΙ, ΔΙΚΑΣΤΕΣ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Αυτοοργανωμένα στέκια και καταλήψεις, αναρχικές συνελεύσεις από Αθήνα και Πειραιά
Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους των γαλλικών πόλεων
Την Τρίτη 26/2 σύντροφοι και συντρόφισσες παρεμβήκαμε στα κεντρικά γραφεία της ΑΧΑ, γαλλικής πολυεθνικής ασφαλιστικής και χρηματιστηριακής εταιρείας, στην οδό Μιχαλακοπούλου στην Αθήνα. Γράφτηκαν συνθήματα αλληλεγγύης, πετάχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκαν κείμενα στο εσωτερικό του κτιρίου και στους περαστικούς.
Η παρέμβασή μας αποτελεί μια έμπρακτη απόκριση στο διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης των εξεγερμένων από διάφορες πόλεις της Γαλλίας όπως δημοσιεύτηκε στα μέσα Γενάρη.
Παρακάτω το κείμενο που μοιράστηκε, μεταφρασμένο και στα γαλλικά, καθώς και μερικές φωτογραφίες από την παρέμβαση.
https://athens.indymedia.org/post/1596017/
Από την Αθήνα μέχρι τη Γαλλία, οι εξεγέρσεις δεν έχουν σύνορα και πατρίδα! Πόλεμο σε κράτος και κεφάλαιο!
Τον Γενάρη του 2019 έπεσε στα χέρια μας το διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης από τους «Εξεγερμένους και εξεγερμένες από διάφορες πόλεις της Γαλλίας», που αποτελούν κομμάτι των αποκαλούμενων κίτρινων γιλέκων (www.athens.indymedia.org/post/1594617/). Είμαστε από αυτές που παρακολουθήσαμε στενά τις εξελίξεις και τις ταραχές που σημαδεύουν από τα τέλη του Νοέμβρη τη ζωή των γαλλικών πόλεων και (αυτο)προσδιορίζονται ως κίνημα των κίτρινων γιλέκων.
Αν και από απόσταση, όλο αυτό το διάστημα, πέρα από τους προβληματισμούς και την έμπνευση που μας γέννησαν οι εκεί κινητοποιήσεις, εντοπίσαμε στο εσωτερικό του κινήματος περιεχόμενα και πρακτικές που και εμείς εξασκούμε και υπερασπιζόμαστε στα πλαίσια κοινωνικών κινημάτων που έχουν κατά καιρούς αναδυθεί και στον ελλαδικό χώρο. Πρακτικές και προτάγματα που ριζοσπαστικοποιούν τον κοινωνικό ανταγωνισμό, διευρύνουν την κοινωνική του βάση και απελευθερώνουν τις δυνατότητές του: την μαζική οικειοποίηση των δρόμων και των δημόσιων χώρων ως σημεία συγκρότησης και πολύμορφης έκφρασης, το μπλοκάρισμα της κυκλοφορίας ανθρώπων κι εμπορευμάτων σε λεωφόρους, κόμβους και εμπορικά κέντρα, την διάχυση και τη νομιμοποίηση της κοινωνικής αντιβίας απέναντι στις δυνάμεις καταστολής, τις επιθέσεις σε τράπεζες και εταιρείες, τα επαναλαμβανόμενα πλιάτσικα σε πολυκαταστήματα, τους εμπρησμούς των διοδίων και των καμερών διαχείρισης της κυκλοφορίας, την υλική αντιπαράθεση και την πολιτική απομόνωση απέναντι στους φασίστες, τη διάχυτη και οριζόντια οργάνωση, την άρνηση αναγνώρισης και ανάθεσης του αγώνα σε αριστερούς-δεξιούς εκπροσώπους και διαμεσολαβητές. Σ’ αυτό, λοιπόν, το κάλεσμα αλληλεγγύης και σ’ αυτούς τους ανθρώπους που δρουν με αυτό τον τρόπο βρήκαμε τους εαυτούς μας και τους συμμάχους μας. Γιατί αναγνωρίζουμε στο κοινωνικό κίνημα που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή στη Γαλλία το γεγονός ότι, όπως όλα τα κινήματα, ανταγωνίζεται ΚΑΙ στο εσωτερικό του αφού σ’ αυτό συναντιούνται διαφορετικές προθέσεις και κίνητρα, αποκλίνουσες χειρονομίες και επιλογές, ή ακόμα και αντικρουόμενα συμφέροντα. Έτσι, η αλληλεγγύη μας δεν μπορεί παρά να’ ναι συγκεκριμένη, ολόψυχη και μεροληπτική ταυτόχρονα προς εκείνες και εκείνους που μας ενώνουν κοινά εφαλτήρια και στοχεύσεις αγώνα ενάντια στην ασφυξία του κόσμου αυτού.
Μετά από 13 εβδομάδες κινητοποιήσεων και διάχυτων συγκρούσεων σε δεκάδες πόλεις, μετράμε,ως τις 9/1, «ήδη ένα άτομο δολοφονημένο από χτύπημα δακρυγόνου, πολλά άτομα σε κώμα από πλαστικές σφαίρες( flashball) στο κεφάλι, 4 άτομα που ακρωτηριάστηκαν στα χέρια (από χειροβομβίδες GLI F4 που περιέχουν TNT), 12 άτομα τραυματίστηκαν στα μάτια, από τα οποία 1 έχασε οριστικά και την ακοή του και περισσότερα από 100 άτομα έχουν τραυματιστεί βαριά ( κατάγματα, σπασμένα κεφάλια, σκισμένα μάγουλα κλπ)». Σ’ αυτά προστίθενται οι χιλιάδες συλλήψεων, προληπτικών προσαγωγών, δικαστικών ποινών και φυλακίσεων. Η πολεμική καταστολή του γαλλικού κράτους απέναντι στις ταραχές που ξέσπασαν μπορεί να αποκωδικοποιηθεί μόνο μέσα από το διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης που εφαρμόζεται εδώ και μια πενταετία στη Γαλλία στο όνομα της αντιτρομοκρατίας με τον εθνικό στρατό να βρίσκεται στους δρόμους των γαλλικών πόλεων ως ρυθμιστής της εθνικής ασφάλειας. Και δεν είναι τυχαίο ότι πέρα από την τυπική κήρυξη ή μη της «έκτακτης ανάγκης», το γαλλικό κράτος, όπως και πολλά άλλα ευρωπαϊκά κράτη, συνεχίζει (και θα συνεχίζει) να επεκτείνει και να αξιοποιεί το θεσμικό και νομοθετικό πλαίσιο του ειδικού καθεστώτος. Η στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας των δυτικών μητροπόλεων δεν είναι κάτι καινούργιο ούτε και πρωτότυπο παρά μια από θεμελιακές εκφάνσεις του κρατικού-καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού σε όλη την επικράτεια της «πολιτισμένης Δύσης»: από την στρατιωτική διαχείριση των περισσευούμενων πληθυσμών στα σύνορα, στα προάστια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως την αστυνομο-στρατιωτική καταστολή των κοινωνικών εντάσεων. Οι εχθροί του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και των πολεμικών του μηχανών στριμώχνονται εντός των συνόρων, μέσα στο αστικό πεδίο, εντός των πολύπλοκων κοινωνικών σχέσεων και των απρόβλεπτων εντάσεών τους. Εκεί ακριβώς που σύσσωμα τα κοινοβουλευτικά/δημοκρατικά τόξα των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων όσο και τα εθνικιστικά/ακροδεξιά ρεύματα επιθυμούν να βασιλεύσει ο φόβος, η φτωχοποίηση και η μισαλλοδοξία. Αυτό είναι το πολιτικό πρόγραμμα της εθνικής ενότητας που πρέπει να τσακίσουμε, αυτό είναι το βίαιο μονοπώλιο των κρατών που πρέπει να αμφισβητήσουμε έμπρακτα.
Κι όμως. Τα τελευταία χρόνια στη Γαλλία, υφαίνεται και ξεδιπλώνεται ένα νήμα ανυπακοής και ταραχών που επιχειρεί να γεννήσει από τα κάτω τη δική του «κατάσταση εξαίρεσης» απέναντι στις πολιτικές του γαλλικού κράτους. Η διαρκής ανυποταξία των μαθητών και των μαθητριών στα λύκεια της χώρας, οι κινητοποιήσεις ενάντια στην εργασιακή αναδιάρθρωση και η συνάντηση εργατών, νεολαίων και επισφαλών στους δρόμους, ο αυθορμητισμός και η ανατρεπτική διάθεση του κινήματος των «Όρθιων Νυχτών» (nuits debouts), η μαχητική αντίσταση ενάντια στα καταστροφικά mega projects όπως οι δεκάδες ZAD ανά την Γαλλία καθώς και η αντίσταση κατασκευή γραμμών υπερταχείας κυκλοφορίας στα ιταλο-γαλλικά σύνορα (TAV), είναι μερικά μόνο στιγμιότυπα όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων που πυρπολούν την πολυπόθητη κοινωνική ειρήνη. Αντιθέσεις που πυροδοτούνται αφενός από την βιαιότητα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και την εντατικοποίηση που αυτή γεννά στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων ΚΑΙ στη Γαλλία και αφετέρου από την ευρύτερη σκλήρυνση των όρων επιβίωσης μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο ειδικών νομοθεσιών, ειδικών μέτρων, ειδικών χειρισμών του γαλλικού κράτους απέναντι σε όσους περισσεύουν, αντιστέκονται και πρέπει να πειθαρχήσουν ή να εξοντωθούν. Όλες αυτές οι αντιστάσεις, οι πολύχρονοι αγώνες και τα πρόσκαιρα κινήματα αποτελούν τη ζωντανή έκφραση της άρνησης της κοινωνικής-ταξικής ειρήνης που με κάθε μέσο και κόστος επιχειρεί να διαφυλάξει το γαλλικό κράτος. Παράλληλα, στο εσωτερικό των κινημάτων αυτών αναπτύσσονται και οι δυναμικές αποκαθήλωσης και αντιπαράθεσης με τις δεξιές/εθνικιστικές και τις αριστερές/δημοκρατικές εναλλακτικές του γαλλικού κράτους δυσχεραίνοντας την προσπάθεια διαμελισμού και καναλιζαρίσματος των κοινωνικών αντιστάσεων. Η άρνηση των από κάτω να εκπροσωπηθούν και να συνδιαλλαγούν με τους όρους του παραδοσιακού συνδικαλισμού, η παραγωγή μιας νέας ενότητας στους δρόμους με την συμμετοχή των σπαστών και των «χωρίς χαρτιά» σε κάθε μαζική έκφραση των κινημάτων, η απόκρουση φασιστικών ομάδων κρούσης και η ακύρωση της δημόσιας έκφρασής της, ο παραγκωνισμός του «Εθνικού Μετώπου» της Λεπέν αλλά και του Αριστερού Κόμματος του Μελανσόν ως επίδοξων εκπροσώπων της αντικυβερνητικής δυσαρέσκειας αποτελούν κάποιες από τις δημιουργικές αρνήσεις που απελευθερώνουν τις δυνατότητες και τις προοπτικές της κοινωνικής ανυποταξίας. Γιατί από την πλευρά μας, συνεχίζουμε να βλέπουμε την ιστορία από την οπτική γωνία όσων περισσεύουν και αντιστέκονται, αυτών που ασφυκτιούν και οργίζονται, αυτών που επιθυμούν και θέλουν να ζήσουν. Και η έμπρακτη άρνηση του κόσμου αυτού, των εκπροσώπων και των μοντέλων ζωής και «αγώνα» που προσφέρουν, αποτελεί το πρώτο βήμα για την ολική χειραφέτηση μας.
Στην εποχή της αναβίωσης των κάθε λογής πατριωτισμών και εθνικισμών, συνεχίζουμε να προτάσσουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη των αγωνιζόμενων ανθρώπων και κοινοτήτων πέρα από έθνη, κράτη και τα σύνορα που τα οριοθετούν και τα περιφρουρούν. Απέναντι στις σειρήνες των διακρατικών ανταγωνισμών και των πολέμων τους, αντιπαραθέτουμε την όξυνση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου σε κάθε συντεταγμένη του πλανητικού χάρτη. Η δύναμη και η δυνατότητα της αλληλεγγύης, η ελεύθερη κυκλοφορία εμπειριών και αγώνων, η διαρκής συνέχεια των κοινών μας αγώνων, η εξύφανση ενός αέναου δικτύου ανταλλαγής και συνεννόησης των αρνήσεών μας μπορούν να εμπλουτίζουν την συλλογική μας ευφυΐα και δύναμη ώστε όλα πλέον να φαίνονται δυνατά. Για την κοινωνική επανάσταση και την απελευθέρωση όλων μας! Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών, η αλληλεγγύη το όπλο των λαών!
Αναρχικές-Αναρχικοί
και στα γαλλικά
De Athènes jusqu’à la France,les révoltes n’ont ni frontières, ni patrie!
Guerre à l’État et au Capital!
En janviers 2019 on s’est aperçu_e d’un Appel à la solidarité internationale, venant de révolté_es de quelques villes en France, qui font parti des Gilets Jaunes. Nous faisons partie de ceux et celles qui suivent de près les éventements et les émeutes qui secouent la vie des villes française, et qui se (auto)définissent comme mouvement des gilets jaunes.
Malgré la distance, tout ce temps là, à part les questionnements et l’inspiration que les mobilisation en France nous ont suscité, nous avons relevé à l’intérieur du mouvement des contenus et des pratiques que nous défendons et utilisons dans le cadre des mouvements sociaux qui ont surgit en Grèce. Des pratiques et des contenus qui radicalisent l’antagonisme social, élargissent sa base sociale et libèrent ses potentiels. Parmi ces pratiques sont la récupération massive des rues et des espaces publiques qui les transforment en lieux de constitution et d’expressions multiples, le blocage de la circulation des humains et des marchandises dans les avenues, les ronds points et les centres commerciaux, la diffusion et la légitimisation de la contre-violence sociale contre les forces de l’ordre, les attaques contre des banques et des entreprises, les pillages des grands magasins, les incendies des péages et des moyens de contrôle de la circulation, la confrontation physique et l’isolement politique des fachaux, l’organisation horizontal et diffuse, la négation de la délégation de la lutte à des représentants et des intermédiaires, qu’ils soient de gauche ou de droite. A cet appel à solidarité, et à ces gens qui actent de tel manière, nous nous sommes reconnu_es, et nous avons reconnus des alliés. Parce que nous reconnaissons que dans le mouvement actuel en France, comme dans tous les mouvements, il y a également des antagonismes intérieurs, vue que dans ce mouvement se rencontre différents élans et motivations, des gestes et des choix divergeant, même des intérêts opposés. Ainsi, notre solidarité ne peut que être spécifique, de tout cœur et attachée à ceux et celles avec les quelles nous unissent des élans et des butes de lutte communs contre l’asphyxie que nous impose ce monde.
Après 13 semaines de mobilisations et d’affrontements dans de dizaines de villes, nous comptons,jusqu’au 9/1, «déjà une personne tuée percutée par une grenade lacrymogène, plusieurs personnes dans le coma suite à des tirs de flashball à la tête, 4 personnes qui ont eu la main arrachée (par des grenades GLI F4 contenant du TNT), 12 personnes éborgnées, dont une ayant perdu définitivement l’audition et plus d’une centaine de mutilés divers (fractures, visages en miettes, joues arrachées etc.)». Il faut rajouter en tout cela des milliers d’arrestations, des gardes à vue, des condamnations et emprisonnements. La répression militaire que l’État français a lancé contre les émeutes ne peut être analyser qu’à travers l’état d’urgence permanent qui est appliqué pendant 5 ans maintenant, au nom de l’anti-terrorisme, avec la présence de l’armée nationale dans les rues comme régulateur de la sécurité nationale. Et ce n’est pas un hasard si l’État français, comme pleins d’autres États européens, indépendamment de la déclaration «officielle» ou non de l’État d’urgence, continue (et continuera) d’utiliser et même de développer le cadre institutionnel et législatif de l’État d’urgence. Il n’y a rien de nouveau ni d’original dans la militarisation de la quotidienneté dans les villes occidentales. Il y a juste un des fondements du totalitarisme étatique-capitaliste qu’on retrouve dans tout «l’occident civilisé»: de la gestion militaire des populations en trop dans les frontières, les ban-lieux ou les C.R.A., jusqu’à la répression militaro-policière des tentions sociales. Les ennemies du totalitarisme contemporain et de ses machines de guerre sont entassés à l’intérieur des frontières, dans l’espace urbain, dans des relations sociales compliquées et leurs tensions imprévisibles. Exactement dans le même espace ou les parties progressistes/démocratiques, comme les parties nationalistes/d’extrême droite, veulent que règne la peur, la paupérisation et la xénophobie. C’est ça le programme politique de l’unité nationale qu’il faut qu’on écrase, c’est ça le monopole violent des États qu’il faut mettre en cause.
Les dernières années en France se tisse un fil de désobéissance et d’émeutes qui essaye de créer depuis la base sont propre «État d’exception» contre les politiques de l’État français. La désobéissance quasi permanente des lycéen_es, les mobilisations contre la restructuration néo-libérale du travail et la rencontre d’ouvriers, de jeunes et de précaires dans les rues, le spontanéisme et les intentions subversives du mouvement des «nuits debout», la résistance offensive contre les méga-projets dévastateurs, comme les dizaines de ZAD partout en France ou la résistance contre le TAV dans les frontières italo-françaises, ne sont que quelques instantanés de la montée des contradictions sociales qui mettent feux à la paix sociale, si chère pour les dominants. Des contradictions sociales qui sont les conséquences d’un coté de la violence de la restructuration capitaliste et l’intensification dans les vies de milliers de personnes, en France comme ailleurs… et de l’autre coté d’un durcissement généralisé de la simple survie dans un cadre étouffant de lois spéciales, de mesures spéciales, de traitement spéciales de l’État français contre ceux et celles qui sont de trop, qui résistent et doivent être discipliné_es ou exterminé_es. Toutes ces résistances, ces longues luttes ou ces mouvements spontanés constituent l’expression vivante de la négation de la paix sociale et de classe, que l’État français essaye à tout prix de préserver. En même temps, à l’intérieur de ces mouvements se développent les dynamiques de la destitution et de l’affrontement avec les alternatives «proposées» par l’État français, qu’elles soient de droite/nationalistes ou de gauche/démocrates, mettant ainsi à mal les efforts de morcellement et de canalisation des résistances sociales. Le fait que ceux et celles d’en bas nient de se faire représenter par et de dialoguer sous les termes du syndicalisme traditionnel, la présence d’une nouvelle forme d’unité dans la rue, avec la participation des «casseurs» et des sans-papiers dans tous les mouvements massifs, l’éloignement des groupes fachaux et l’anéantissent de leur présence publique, comme l’écartement du Front National et de France Insoumise qui voulaient devenir les représentants de la colère anti-gouvernementale, font partie des négations créatrices qui libèrent les possibilités et les perspectives d’une désobéissance civile. Parce que de notre coté, on continue de voir l’histoire du point de vue de ceux et celles qui sont de trop et qui résistent, qui s’étouffent et qui s’enragent, qui veulent vivre. Et la négation de ce monde, des représentants et des modèles de vie et de «lutte» qu’ils proposent, est le premier pas pour notre émancipation totale.
Dans l’époque ou resurgissent toute sorte de patriotismes et de nationalismes, nous continuons de mettre en avant la solidarité des personnes qui luttent et des communautés au-delà des nations, des États et des frontières qui les délimites. Contre les antagonismes inter-étatiques et leurs guerres, nous luttons pour l’approfondissement de la guerre sociale et de classe dans les quatre coins de la terre. La puissance et les possibilités de la solidarité, la libre circulation des expériences et des luttes, la continuité de nos luttes en commun, la création d’un réseau d’échange et de coordination de nos négations ont la force d’enrichir notre intellect et notre force collectifs, et de faire que tout paraisse possible.
Pour la révolution sociale et la libération de tous!
Guerre contre la guerre des patrons,la solidarité est l’arme des peuples
Des anarchistes
