Ένα νήμα συνδέει το 1886 και την τότε ματωμένη Πρωτομαγιά με το σήμερα. Μια αέναη μάχη των εκμεταλλευόμενων με τα αφεντικά, που δε θα τελειώσει παρά μονάχα με την καταστροφή κράτους-κεφαλαίου και τον ερχόμο μιας αταξικής κοινωνίας ισότητας και ελευθερίας. Συγκρίνοντας τους αγώνες του τότε για αυξήσεις μισθών, για το οκτάωρο, για την υπεράσπιση απολυμένων εργατών-τριών, στην εποχή μας οι συνθήκες και οι διεκδικήσεις είναι πολύ πιο σύνθετες. Οι συνεχείς καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις (είτε για το ξεπέρασμα των κρίσεων του κεφαλαίου είτε ως απάντηση στις προλεταριακές ανταρσίες) έχουν αποσαθρώσει τις εργασιακές αντιστάσεις, πολλώ δε μάλλον που είναι κάτι παραπάνω από εμφανής η κινηματική υποχώρηση σε όλα τα πεδία του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού.
Η πανδημία του κορωνοϊού αποτέλεσε για τα αφεντικά μια ακόμη ευκαιρία για επίθεση στους εγκλωβισμένους των κατέργων της μισθωτής σκλαβιάς. Απολύσεις, εργοδοτικοί εκβιασμοί (όπως είναι η υποχρεωτική άδεια και η υπογραφή δηλώσεων για άδεια άνευ αποδοχών, στην ουσία με το ζόρι), απλήρωτη και εκ περιτροπής εργασία, περαιτέρω ελαστικοποίηση, περικοπές μισθών, υπερεντατικοποίηση για όσες-ους δουλεύουν σε νοσοκομεία, σούπερ μάρκετ ή ως διανομείς, μετάθεση του εργασιακού βίου το καλοκαίρι για όσους βρέθηκαν σε καθεστώς αναστολής εργασίας, μεταφορά σε άλλες υπηρεσίες για υπαλλήλους του δημοσίου. Τέλος το νέο φρούτο της τηλεργασίας από το σπίτι έρχεται να οικοδομήσει ένα διάφανο κάτεργο το οποίο σκοπό έχει τον πλήρη έλεγχο και τον ακόμα μεγαλύτερο φόρτο εργασίας, φυσικά με τα έξοδα δικά μας.
Και ενώ μοιάζει να μπαίνουμε στην μετά-καραντίνα περίοδο, πέρα από τις απαγορεύσεις και τον έλεγχο που ήρθαν για να μείνουν, το πεδίο πλέον ανοίγεται στην επανεκκίνηση της οικονομίας. Και για να συμβεί αυτό θα χρειαστεί, μας λένε τα διάφορα παπαγαλάκια, πολλά από τα έκτακτα μέτρα και τις «καινοτομίες» των αφεντικών στο χώρο της εργασίας να αποτελέσουν την νέα κανονικότητα. Ήδη μελετάται το μέτρο της ανταλλαγής εργαζομένων και στον ιδιωτικό τομέα, η συνέχιση της αναστολής συμβάσεων σε συνδυασμό με το πάντα ευέλικτο ωράριο και η μείωση της διάρκειάς τους, η μείωση της επιδότησης από το κράτος κατά 50% των ασφαλιστικών εισφορών καθώς και του περίφημου επιδόματος-ξεροκόμματου των 800 ευρώ.
Ταυτόχρονα το άνοιγμα των καταστημάτων εστίασης προοιωνίζει ένα μέλλον σκληρό για τους εργαζόμενους, μιας και με αφορμή τα μέτρα υγιεινής θα υφίστανται τεστ και δοκιμασίες που θα προσομοιάζουν σε συνθήκες βιολογικού πολέμου. Φυσικά αυτό που ενδιαφέρει τα αφεντικά δεν είναι η υγεία των εργαζομένων, εν μέσω συνθηκών συνωστισμού, αλλά η διασφάλιση της κερδοφορίας τους με κάθε μέσο και τρόπο. Μια συνθήκη που έρχεται σε αντιδιαστολή με τις ακραίες συνθήκες εργασίας και συνωστισμού που δε σταμάτησαν ποτέ να ισχύουν σε εργοστάσια, σούπερ μάρκετ, αποθήκες και άλλα εργασιακά κάτεργα. Και ακόμη περισσότερο σε αυτούς και αυτές που δεν χωράνε στον καπιταλισμό, τους απόκληρους μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους φυλακισμένους στα μπουντρούμια της ελληνικής δημοκρατίας, που αντιστέκονται στις άθλιες συνθήκες που βιώνουν. Συνθήκες που στα μεν στρατόπεδα έχουν συντελέσει στην διασπορά του ιού, στις δε φυλακές στο θάνατο κρατούμενης στη Θήβα, γεγονός που οδήγησε στην εξέγερση των συγκρατουμένων της και στην άγρια καταστολή τους από τα ΜΑΤ.
Σε αυτό το καθεστώς έκτακτης ανάγκης η φετινή Πρωτομαγιά έχει ιδιαίτερη σημασία. Η απαγόρευση κυκλοφορίας, συγκεντρώσεων και συναθροίσεων εξακολουθεί να ισχύει, οι προσπάθειες για έμπρακτο σπάσιμο αυτής της συνθήκης είναι λιγοστές, ενώ η κυβέρνηση δεν παρέλειψε να μεταφέρει τις εκδηλώσεις για τις 9 Μάη, ζητώντας συναίνεση και κατανόηση.
Είναι ιδιαιτέρως σημαντικό να βρεθούμε στο δρόμο και να διαδηλώσουμε μαζικά και δυναμικά, σπάζοντας έμπρακτα κάθε πολιτική απαγόρευση. Πρέπει να δωθεί μια πρώτη απάντηση στην καπιταλιστική επίθεση προς τον κόσμο της εργασίας, που μπροστά της ο ίδιος ο covid-19 ωχριά (μη παραβλέποντας βέβαια τους θανάτους που αυτός προκαλεί). Ο πραγματικός πόλεμος τώρα ξεκινά, δεν είναι φυσικά αόρατος όπως προσπαθούν να μας πείσουν αλλά υλικότατος. Ας μη μείνει μονομερής αλλά να σηκώσουμε το γάντι και να αντεπιτεθούμε, για να μη βιώσουμε τη βαρβαρότητα σε ένα δυστοπικό μέλλον.
Οι αυτομειώσεις και οι αρνήσεις πληρωμών ενοικίων και λογαριασμών, οι απαλλοτριώσεις ειδών πρώτης ανάγκης, το μοίρασμα και η αλληλοβοήθεια, οι μοριακές αρνήσεις και οι εργατικές διεκδικήσεις να γίνουν εργαλεία που θα βοηθήσουν στη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων.
Να βγούμε απ΄ την απομόνωση που επιχείρησαν να βάλουν ολόκληρη την κοινωνία, γκρεμίζοντας τις κίβδηλες αξίες της ατομικής ευθύνης και του «μένουμε σπίτι». Οι λύσεις και η ελπίδα βρίσκονται στο δρόμο, στην οργάνωση των αγώνων μας, στην αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων, στην επίθεση για την καταστροφή κράτους και κεφαλαίου, στην κοινωνική επανάσταση.
Όλοι/ες στους δρόμους
Ενάντια στην απομόνωση και στο φόβο, στην καταστολή και τη θανατοπολιτική του κράτους
Αντίσταση στην εργασιακή αναδιάρθρωση – μέχρι την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς
ΠΟΡΕΙΑ 1η ΜΑΗ – 11πμ, ΧΑΥΤΕΙΑ
