Bar οικονομικής ενίσχυσης για δικαστικά έξοδα (δικογραφία κατάληψη Δερβενίων 56)
Bar οικονομικής ενίσχυσης για δικαστικά έξοδα – Παρασκευή 9/6 από τις 21.00, στο Στέκι άνω – κάτω Πατησίων, κατάληψη Νάξου 75 & Κρασσά, Πλατεία Κολιάτσου.Στις 26/06/2020 ύστερα από πέντε χρόνια λειτουργίας εκκενώνεται η κατάληψη Δερβενίων 56 από δυνάμεις της αστυνομίας και το κτίριο σφραγίζεται. Στα χρόνια λειτουργίας της η κατάληψη αποτέλεσε κέντρο αγώνα στη γειτονιά των Εξαρχείων και πλαισιώθηκε από πληθώρα ατόμων και συλλογικοτήτων που δραστηριοποιήθηκαν και ενίσχυσαν τις δομές της.
Τρία περίπου χρόνια μετά την εκκένωση, η ΕΛ.ΑΣ στοχοποιεί πέντε συντρόφους (με την κατηγορία της διατάραξης οικιακής ειρήνης) στέλνοντας τους κλήση για προκαταρκτικη εξέταση και καλώντας τους σε απολογία επειδή κομμάτι των αποτυπωμάτων τους βρέθηκε σε κινητά και ακίνητα αντικείμενα εντός του χώρου της κατάληψης. Την ίδια χρονική περίοδο στήνεται παρόμοια υπόθεση και για την κατάληψη Φιλολάου 99 στο Παγκράτι, όπου σύντροφοι και συντρόφισσες διώκονται με τις ίδιες κατηγορίες.
Καμία δίωξη στους διωκόμενους συντρόφους και συντρόφισσες
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις
Αντιφασιστική/αντικρατική διαδήλωση – Ούτε στο Ν.Ηράκλειο, ούτε πουθενά
Τον τελευταίο χρόνο – και μετά την «έξοδο» από την εποχή των λοκντάουν – σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, παρατηρείται μια δειλή αλλά σταθερή κινητικότητα ακροδεξιών, φασιστικών στοιχείων, με μικρές γκρούπες πολύ νεαρών ατόμων να είναι, κατά κανόνα, οι φορείς της. Μπορεί αυτή η κινητικότητα να φαντάζει ακόμα «ακίνδυνη», μικρή, και να εξαντλείται συνήθως σε νυχτερινές μάχες με τοίχους, μάντρες, λινάτσες, σπρέυ πληκτρολόγια και social media, όμως, σιγά σιγά, σε κάποιες από τις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά αυτή η παρουσία φαίνεται να επιδιώκει μια μορφή εδαφικοποίησης, έστω σε επίπεδο θεάματος αλλά και την μόλυνση του δημόσιου λόγου και χώρου στις περιοχές αυτές επιχειρώντας ακόμα και σποραδικές επιθέσεις σε τρανς άτομα, μετανάστες σε διάφορα μέρη της Αθήνας, ενώ πρόσφατα καταγράφτηκε και το περιστατικό της πισώπλατης επίθεσης με μαχαίρι σε αντιφασίστα σύντροφο πέριξ της πλατείας Βικτωρίας, μετά από αντιφασιστική πορεία στην Καλλιθέα. Το περιστατικό αυτό, ως συνέλευση, το αναγνώσαμε ως σημαντικό πολιτικό και κοινωνικό γεγονός και το ίδιο φάνηκε πως έκανε και το αντιφασιστικό κίνημα εν γένει, δίνοντας άμεσες και ηχηρές απαντήσεις στον δρόμο, με δημόσιες και μη παρεμβάσεις και δράσεις. Ο κόσμος του αντιφασισμού έχει από καιρό στρέψει την προσοχή του στις γειτονιές στις οποίες οι θρασύδειλοι φασίστες επιχειρούν να εμφανιστούν και με πολύμορφες παρεμβάσεις επιδιώκει να έχει διαρκή παρουσία σε όλα τα επίπεδα. Από το επίπεδο της αντιφασιστικής προπαγάνδας, μέχρι την υλική σύγκρουση με τα ακροδεξιά γκρουπούσκουλα.Για εμάς, αυτό που συμβαίνει σε αυτές τις γειτονιές αποτελεί μια χαρακτηριστική μικρογραφία της μεγάλης εικόνας και της μετατροπής του κοινωνικού και οικονομικού περιβάλλοντος σε ολοένα και πιο εύφορο, για τον μισαλλόδοξο ρατσιστικό λόγο, έδαφος. Η οικονομική κρίση που σοβεί από το 2008 έφερε σε βάθος χρόνου την αναρρίχηση ακροδεξιών κομμάτων σε όλον τον κόσμο, με τις ΗΠΑ και πολλές ευρωπαϊκές χώρες να εκπροσωπούνται και να κυβερνώνται κατά καιρούς από ακροδεξιούς, υπερσυντηρητικούς, εθνικιστικούς κομματικούς σχηματισμούς. Σε μεγάλο βαθμό, ο κυρίαρχος λόγος σε αυτό που ονομάζεται «Δύση» έχει πλέον σαφή εθνοκεντρικά, σοβινιστικά χαρακτηριστικά με το ψευδοαφήγημα του παγκοσμιοποιημένου «τέλους της ιστορίας» να καταρρέει με πάταγο αφήνοντας πίσω του νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, φράχτες και στρατόπεδα θανάτου προσφύγων, περιχαράκωση σε σύνορα και διαρκώς αυξανόμενο μιλιταρισμό. Αυτό είναι σε πολύ αδρές γραμμές το πολιτικό περιβάλλον του σήμερα, τουλάχιστον όσον αφορά το δυτικό μπλοκ αλλά και τις περισσότερες μεγάλες δυνάμεις παγκοσμίως. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον κρίσης, υγειονομικής και συνεχιζόμενης οικονομικής, αλλά και πλέον ενεργειακής και πληθωριστικής, ο ακροδεξιός λόγος βρίσκει χώρο παντού στον κοινωνικό ιστό. Σε μια αμφίδρομη κίνηση, ο λόγος αυτός εκπορεύεται από την κυριαρχία διαχέεται στην κοινωνική πυραμίδα και επιστρέφει ως επίσημη πολιτική. Θα πρέπει να είναι αναμενόμενο ότι αυτή η μετατόπιση προς τη συντήρηση και την άκρα δεξιά θα εμφανιστεί σε όλα τα πεδία και βέβαια στο ακτιβιστικό πεδίο, στο πεδίο του «δρόμου».
Ο διευρυμένος αντιφασιστικός αγώνας της περιόδου αμέσως μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και καθόλη την πρώτη «μνημονιακή» περίοδο είναι και σήμερα ξανά επίκαιρος και απαραίτητος. Οι ριζοσπαστικοί αντιφασιστικοί αγώνες εκείνης την περιόδου, σε συνδυασμό με τις μαζικές συγκρουσιακές διαδηλώσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, έστησαν αναχώματα και εδραίωσαν τη νικηφόρα παρουσία του αντιφασιστικού κινήματος στον δρόμο.
Οι φασίστες αν και πασχίζουν να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους μέσα από τα συνωμοσιολογικά και λαϊκίστικα αφηγήματα τους ως αντισυστημικούς, αποτελούν διαχρονικά δομικό στοιχείο του καπιταλισμού και του κράτους ιδίως σε περίοδο κρίσεων, έχοντας οργανικές σχέσεις με το βαθύ κράτος, τα σώματα καταστολής και αποτελώντας την εμπροσθοφυλακή των αφεντικών και τον εγγυητή της συνέχισης της κερδοφορίας τους μέσω της εργατικής μας υποτίμησης. Αυτό τον ρόλο διαδραμάτισαν οι φασίστες, εκτός των άλλων, και στην εποχή των μνημονίων. Αποτέλεσαν έναν μεγάλο αντιεξεγερτικό, απεργοσπαστικό μηχανισμό με οργανικούς δεσμούς με το τοπικό κεφάλαιο, που εξασφάλιζε φθηνά εργατικά χέρια και εκμετάλλευση χωρίς αντιστάσεις. Τόσο στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα, με τις συνεχιζόμενες δολοφονικές επιθέσεις εναντίον απεργών και τη δημιουργία του εργοδοτικού σωματείου Άγιου Νικόλα με τις ευλογίες και τη στήριξη του κινεζικού και εφοπλιστικού κεφαλαίου, όσο και με τις συνεχιζόμενες δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες εργάτες γης στον Ασπρόπυργο. Παράλληλα, με τη δημιουργία τοπικών οργανώσεων πανελλαδικά, επιχείρησαν να εξασφαλίσουν την ηγεμονία τους στον δημόσιο χώρο, σε σχολεία, λαϊκές αγορές, πανεπιστήμια και σχολεία. Και όλα αυτά φυσικά με την οργανική σχέση και διαπλοκή φασιστών τοπικών αστυνομικών τμημάτων, που σε ορισμένες ειδικά περιοχές, όπως η Νίκαια και ο Άγιος Παντελεήμονας, πήρε χαρακτηριστικά καθημερινής συνεργασίας, με ανταλλαγή πληροφοριών, αλληλοκάλυψη και κοινό οπλισμό. Ενώ η οργανική αυτή διαπλοκή φτάνει και στους υπόλοιπους κρατικούς μηχανισμούς με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον αντιεισαγγελέα Κανελλόπουλο που διορίστηκε Πρόεδρος του κόμματος Κασιδιάρη.
Η Ακροδεξιά, από την κορυφή της κρατικής μηχανής έως και την τελευταία ναζιστική ή εθνικιστική γκρούπα, επιχείρησε να κεφαλαιοποιήσει με την δυναμική επανεμφάνισή της στα μακεδονικά συλλαλητήρια και στις συγκεντρώσεις, της πρόσφατης περιόδου, των αρνητών της πανδημίας και των συνωμοσιολόγων, μια διάχυτη γενική δυσαρέσκεια. Είναι τέτοια η φύση του ακροδεξιού λόγου που επιχειρεί και πολλές φορές καταφέρνει να ενοποιεί μια περίπλοκη πραγματικότητα και να παράγει «συνολικές» (στην πραγματικότητα θολές, αφηρημένες και εύπεπτες) αφηγήσεις σε ένα κοινό ημιμαθές, ασταθές, φτωχοποιημένο και ανασφαλές. Οι καθολικές αυτές αφηγήσεις θολώνουν παρά εξηγούν το σύνολο αυτών που περιβάλλουν και επηρεάζουν κυρίως τα μεσαία και χαμηλά στρώματα τα οποία αναζητούν πάντα μια εύκολη εξήγηση για αυτά που τους συμβαίνουν βάζοντας κάθε φορά σε ένα ενιαίο κάδρο τους «αντιπάλους», είτε αυτοί είναι οι Εβραίοι, οι κομμουνιστές, οι μετανάστριες, τα LGBTQIA+ άτομα, είτε κάποιοι – αφηρημένα πάντα – κακοί, ξένοι, «προδότες διεφθαρμένοι πολιτικοί».
Η βαθιά ενεργειακή κρίση, η πιθανή εκτεταμένη επισιτιστική κρίση, οι πληθωριστικές πιέσεις και η αβάσταχτη για τους περισσότερους ακρίβεια, η ανασφάλεια του πολέμου που πλέον διεξάγεται και σε ευρωπαϊκό έδαφος, η απειλή του πυρηνικού ολέθρου και οι πολεμικές ιαχές από τις δυο πλευρές του Αιγαίου έρχονται να προστεθούν στην ζοφερή πραγματικότητα της τελευταίας, σχεδόν, 15ετίας, συνθέτοντας ένα ακόμα πιο πρόσφορο για τον φασιστικό λόγο, έδαφος. Οι δυνάμεις του μαχητικού αντιφασισμού αλλά και των ευρύτερων προοδευτικών και ριζοσπαστικών κομματιών που μάχονται με οποίο τρόπο επιλέγουν τον φασιστικό οχετό, θα είναι και σε αυτήν την συγκυρία ένας από καθοριστικούς παράγοντες για την εξέλιξη των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών την αμέσως επόμενη περίοδο στο εσωτερικό της κοινωνίας. Κανένα μέτρο δημοσίου χώρου, κανένα βήμα δημοσίου λόγου δεν πρέπει να αφεθεί στα χέρια των φασιστών, σε όποια μορφή κι αν εμφανίζονται. Σε πανεπιστήμια, σχολεία, χώρους εργασίας και παντού το φασιστικό φαινόμενο πρέπει να παταχθεί με κάθε μέσο.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, και σε μια περίοδο που περαν όλων των άλλων είναι και προεκλογική, που σημαίνει ότι οι κάθε λογής ακροδεξιοί θα επιδιώξουν να εμφανιστούν δημόσια όσο μπορούν για να πετύχουν ακόμα και την είσοδο ξανά στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά και εν μέσω ενός κλίματος γενικευμένης οργής για το κρατικό έγκλημα στα Τεμπη – οργής της οποίας ένα κομμάτι ο φασιστικός χώρος επιδιώκει να κεφαλαιοποιήσει- καλούμε τον κόσμο του αντιφασισμού να συμμετέχει στην πραγματοποίηση αντικρατικής/αντιφασιστικής διαδήλωσης στο Ν. Ηράκλειο.
«Χαρτογραφώντας» την πόλη, τις γειτονιές της και την παρουσία φασιστικών ομάδων σε αυτές αλλά και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του κόσμου που δραστηριοποιείται στις γειτονιές αυτές, φαίνεται πως την στιγμή αυτή, η γειτονιά του Ν. Ηρακλείου, είναι από αυτές που το αντιφασιστικό κίνημα πρέπει να στρέψει άμεσα την προσοχή και τις δυνάμεις του.
Μοιάζει, ένας μικρός θρασύδειλος πυρήνας νεαρών φασιστών να θεωρεί τη γειτονιά εκεί, «δική του». Η προηγούμενη περίοδος κατά την οποία θεωρούσαν το ίδιο, έληξε με την εκτέλεση δυο «φρουρών» της νεοναζιστικής Χ.Α. που νόμιζε πως η ύπαρξη στη γειτονιά των γραφείων της λίγα -όπως πάντα- μέτρα από το αστυνομικό τμήμα θα μπορούσε να εδραιώσει την ηγεμονία της στην περιοχή. Ο «βόρειος τομέας» για τον οποίον ψωροπερηφανεύονταν στα πρώτα «μνημονιακά» χρόνια της ακμής τους αποδείχθηκε ανασφαλές και εχθρικό για αυτούς έδαφος. Βουλευτής τους ξυλοκοπήθηκε, τα γραφεία τους έκλεισαν, οι αντιφασιστικές δυνάμεις και οι καταλήψεις της ευρύτερης περιοχής στάθηκαν αποφασιστικά στον δημόσιο χώρο ενώ τα – όλο και μικρότερα σε προσέλευση πλέον – μνημόσυνα των νεοναζί πάντα διεξάγονταν υπό τον κλοιό αντιφασιστικών συγκεντρώσεων και την προστασία της αστυνομίας. Καλούμε τον κόσμο της γειτονιάς, της ευρύτερης περιοχής, αλλά και όλο τον κόσμο του αντιφασισμού να δώσουμε ξανά τις δυνάμεις μας και τις μάχες που πρέπει να δοθούν εκεί, ώστε και η νέα αυτή γενιά φασιστών να πάρει τον δρόμο που πήραν και όλες οι προηγούμενες, τον δρόμο προς τις τρύπες της.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ.
Αλληλεγγύη στους 2 αγωνιστές που διώκονται για επιθέσεις στα γραφεία της Χ.Α και σε όσους/όσες διώκονται για αντιφασιστικές δράσεις.
Αντιφασίστες, αντιφασίστριες από το κέντρο και τις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά
Πορεία ενάντια στην ακρίβεια και την γενικότερη υποτίμηση των ζωών μας στα Κ.Πατήσια
Ενάντια στην ακρίβεια και την γενικότερη υποτίμηση των ζωών μας
Τα θέλουμε όλα για όλους/ες
Διανύοντας ήδη το κατώφλι του 2023, με σιγουριά μπορούμε να προβλέψουμε ότι θα είναι άλλο ένα έτος αλλαγών, φυσικά προς το χειρότερο για εμάς και την τάξη μας. Τα αποτελέσματα των αλλεπάλληλων συστημικών κρίσεων, που μετουσιώνονται σε ένα διαρκή αγώνα για επιβίωση από τη μεριά των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, οξύνονται όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει. Απ’ την άλλη για τα αφεντικά οι κάθε είδους κρίσεις αποτελούν μία ακόμα ευκαιρία για να πλουτίζουν όλο και περισσότερο εις βάρος μας. Την ίδια στιγμή οι κάθε λογής πολιτικοί φωστήρες, ήδη οργανώνουν τα κομματικά τους επιτελεία, προετοιμαζόμενοι για το επερχόμενο εκλογικό πανηγύρι. Ποια, όμως, είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι και όλες μας; Είναι το καθημερινό άγχος για την ακρίβεια, την εκτόξευση των τιμών στα αγαθά πρώτης ανάγκης (και όχι μόνο), στα τρόφιμα και τους λογαριασμούς ΔΕΚΟ και την ενέργεια. Είναι ακόμα το καθημερινό ζόρι και οι σφιχτοί μικροϋπολογισμοί για να «βγουν» το ενοίκιο και τα έξοδα στο τέλος του μήνα, υπό το φόβο της έξωσης ή του πλειστηριασμού. Ας συνυπολογίσουμε στα παραπάνω και την έλλειψη βασικών φαρμάκων ή την γενικότερη διάλυση του συστήματος της δημόσιας υγείας, για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα για το πως αναμένεται να κυλήσει και αυτή η χρονιά.Μέσα σε αυτές τις ασφυκτικές (για εμάς) συνθήκες και τη διαρκή όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, κράτος και κεφάλαιο προετοιμάζονται για την αποφυγή ή την αντιμετώπιση μιας ενδεχόμενης κοινωνικής έκρηξης. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούν πάγιες τακτικές άμεσης ή έμμεσης καταστολής: περισσότερη αστυνόμευση, εντεινόμενο ελεγχο, διασπορά φόβου, δημιουργία κλίματος διαρκούς απειλής και καλέσματα σε «εθνική συστράτευση», ώστε να ξεπεράσουμε «μαζί» τις παραγόμενες συστημικές τους κρίσεις.
Ούτως ή άλλως τις τελευταίες δεκαετίες, οι επιβαλλόμενες «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης» διαρκώς πυκνώνουν: οικονομική αβεβαιότητα, υγειονομικά lock down, πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, διακρατικές συγκρούσεις, αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση, ενεργειακές κρίσεις, επισιτιστική ανεπάρκεια, διαχείριση μεταναστών και προσφύγων ως εισβολείς κτλ. Κάθε μια από αυτές τις κρίσεις χρησιμοποιήθηκε από τους κυρίαρχους προς όφελός τους, όπως για παράδειγμα ο πρόσφατος πόλεμος που προκλήθηκε από τη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία (με την εμμεση συμμετοχή ΗΠΑ-ΕΕ). Ο πόλεμος αυτός επιτάχυνε παγκόσμιες οικονομικές και ενεργειακές ανακατατάξεις, εξαθλιώνοντας ακόμα περισσότερο τις ζωές των από τα κάτω, καταγράφοντας, παράλληλα, ακόμα ένα κεφάλαιο, στην πλούσια αιματοβαμμένη ιστορία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των διακρατικών ανταγωνισμών.
Παράλληλα με τους πολέμους ή τους επαπειλούμενους πολέμους ενάντια σε εξωτερικούς εχθρούς, μπορούμε να πούμε ότι η ακρίβεια είναι πόλεμος καθημερινός και αδιάκοπος απέναντι στην τάξη μας. Και σε κάθε πόλεμο οι ζωές μας κοστίζουν πολύ φθηνά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελεί η δολοφονία του 16χρονου ρομά Κ.Φραγκούλη από μπάτσους, επειδή δεν πλήρωσε 20 ευρώ βενζίνη. Παράλληλα, αναλώσιμοι εργαζόμενοι και εργαζόμενες, τραυματίζονται ή πεθαίνουν στα εργασιακά κάτεργα, με τις εργατικές δολοφονίες να παρουσιάζουν αύξηση σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Την ίδια ώρα που άνθρωποι απο όλο το φάσμα των ηλικιών συλλαμβάνονται από ρουφιάνους σεκιουριτάδες στους διαδρόμους των σούπερ μάρκετ για μικροκλοπές τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης λόγω των ακραίων ανατιμήσεων, στις λαϊκές αγορές κόσμος ζορίζεται ακόμα και για τα απολύτως απαραίτητα. Όταν τα ενοίκια, πλέον, είναι απλησίαστα λόγω της ακραίας εμπορευματοποίησης, τουριστικοποίησης και του real estate, κράτος και μηχανισμοί καταστολής μπουκάρουν στα σπίτια μας για μικροχρέη. Τέλος, το γεγονός ότι το ενεργειακό κόστος στην Ελλάδα παραμένει απο τα υψηλότερα στην Ευρώπη, το καθιστά ως ένα από τα πιο επικερδή εμπορεύματα, από το οποίο όλοι οι πάροχοι πλουτίζουν ασταμάτητα, συμπαρασύροντας τις τιμές όλων των προϊόντων, υπηρεσιών και αγαθών προς τα πάνω.
Αυτός ο «εσωτερικός» πόλεμος διεξάγεται ταυτόχρονα σε πολλά μέτωπα και κάθε διαθέσιμο μέσο επιστρατεύεται από το κράτος, ώστε να διασφαλιστεί η κυριαρχία του και να επιτευχθεί σιγή νεκροταφείου στην κοινωνία. Την ολομέτωπη επίθεση στους/τις από τα κάτω έρχεται να συμπληρώσει το σκληρό αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη που αποτελεί πλέον νόμο του Κράτους (κατάργηση 8ώρου, απλήρωτες υπερωρίες, απελευθέρωση απολύσεων, ποινικοποίηση συνδικαλιστικής δράσης, παρεμπόδιση της διεξαγωγή απεργίας), η συνεχής θωράκιση των μηχανισμών καταστολής και πληροφοριών (αθρόες προσλήψεις μπάτσων, νέο σώμα πανεπιστημιακής αστυνομίας, αναβάθμιση του κατασταλτικού ρόλου της Δημοτικής Αστυνομίας, νέα λογισμικά παρακολούθησης), η ψήφιση νομοσχεδίου που δίνει την δυνατότητα στην αστυνομία και τους εισαγγελείς να αποφασίσουν πότε μπορεί και πότε όχι να διεξαχθεί μια πορεία αλλά και η σκλήρυνση του νέου σωφρονιστικού κώδικα. Δεν πρόκειται για μια μελλοντική δυστοπία, μα για τις εικόνες πολέμου του σήμερα. Στους δρόμους, στις πλατείες, στις δουλειές μας, στα σπίτια μας.
Να πάρουμε πίσω τις ζωές μας
Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω δεινά που γεννάει το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης, το πρόταγμα «να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας» καθίσταται πιο επίκαιρο και αναγκαίο από ποτέ. Να μην κάτσουμε σαν απλοί θεατές να παρατηρούμε την επέλαση της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας, συμβάλλοντας στην περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση της ζωής μας. Πολλώ δε μάλλον να αναθέσουμε τη διαχείρισή της στους κάθε είδους κομματικούς «σωτήρες» ανεξαρτήτως «απόχρωσης», που σε αγαστή συνεργασία με τα αφεντικά μας πετάνε «ψίχουλα» μέσω επιδοματικής πολιτικής (fuel pass, food pass, καλάθι του νοικοκυριού κτλ) και προεκλογικών υποσχέσεων, κρατώντας τα πάντα για πάρτη τους.
Από την πλευρά μας, ως τάξη των από τα κάτω, να ορθώσουμε αναχώματα απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική επέλαση της εποχής μας και να οργανώσουμε επιτέλους την αντεπίθεσή μας. Με καθημερινή δουλειά και αγώνες, μικρούς και μεγάλους, να αντισταθούμε και να παλέψουμε σε όλα τα πεδία της ζωής, στους χώρους εργασίας, σε σχολεία και σχολές, στις γειτονιές, στο δρόμο. Να πάρουμε πίσω τον κλεμμένο χρόνο και χώρο. Κόντρα στην απάθεια, τον συμβιβασμό και τον ατομισμό των καιρών, να συλλογικοποιήσουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, δημιουργώντας δομές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Να βγούμε στο δρόμο με διαδηλώσεις, συγκρούσεις και άγριες απεργίες διαρκείας. Να πραγματοποιήσουμε απαλλοτριώσεις βασικών αγαθών σε σούπερ μάρκετ και πολυκαταστήματα. Να κάνουμε συλλογικές και ατομικές αυτομειώσεις σε λογαριασμούς και ενοίκια. Να καταλάβουμε τα άδεια σπίτια, να πραγματοποιήσουμε ρευματοκλοπές, να εμποδίσουμε συνεργεία διακοπής ρεύματος και εξώσεις κατοικίας. Μόνο έτσι θα κόψουμε τις ορέξεις των αφεντικών και θα σαμποτάρουμε την εύρυθμη λειτουργία της κρατικής και καπιταλιστικής μηχανής.
Να εμπνευστούμε από τα παραδείγματα κοινωνικής-ταξικής αλληλεγγύης και αγώνα, όπως οι απεργίες στην Μαλαματίνα και την COSCO, οι κινητοποιήσεις των ντελιβεράδων ενάντια στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι απαλλοτριώσεις ειδών πρώτης ανάγκης σε σούπερ μάρκετ, οι μαζικές πορείες στήριξης ενάντια σε εξώσεις σπιτιών, οι ενέργειες άμεσης δράσης ενάντια στις δυνάμεις καταστολής, γραφεία πολιτικών, επιχειρήσεις αφεντικών και λοιπών κρατικών και καπιταλιστικών στόχων. Προτάσσουμε την πολυμορφία του αγώνα, την εξεγερσιακή πρακτική και την επαναστατική προοπτική για την καταστροφή κράτους και κεφαλαίου. Για ένα κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.
ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ – ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ ΣΤΑ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ
ΑΡΝΗΣΕΙΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΑΥΤΟΜΕΙΩΣΕΙΣ
ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ 18/02
13:00 ΣΤΑΘΜΟΣ ΗΣΑΠ ΚΑΤΩ ΠΑΤΗΣΙΑ
Ανοιχτή συνέλευση αναρχικών ενάντια στην ακρίβεια και τη γενικότερη υποτίμηση των ζωών μας
Αντιφασιστική/αντικρατική διαδήλωση στην Καλλιθέα
Στις 11 Φλεβάρη, μετά το τέλος αντιφασιστικής/ αντικρατικής διαδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στη γειτονιά της Καλλιθέας, οι φασίστες στήνοντας καρτέρι επιτέθηκαν και μαχαίρωσαν σύντροφο που αποβιβάστηκε στην Βικτώρια. Ο φασισμός, ανέκαθεν δρούσε με την κάλυψη και την ασυλία του κρατικού μηχανισμού αποτελώντας την οργάνωση μάχης του κεφαλαίου ειδικά σε συνθήκες όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης. Πότε ως αγανακτισμένοι πολίτες πίσω απο τα ΜΑΤ, πότε συγκροτώντας ξενοφοβικές επιτροπές κατοίκων, οι φασίστες ήταν είναι και θα είναι συνεργάτες της αστυνομίας, πολιτικοί εκφραστές της πιο ακραίας και βίαιης εκδοχής του Καπιταλισμού που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα. Γνήσιοι απόγονοι των ταγματασφαλιτών και διαχρονικά μισογύνηδες, ρατσιστές και δωσίλογοι.ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΟΠΛΙΖΕΙ ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ
Μόνο συμπτωματικό δεν είναι ότι η αναβάθμιση της συμμορίτικης δράσης των φασιστών πραγματώνεται σε μια συγκυρία όξυνσης της κρατικής καταστολής και των γεωπολιτικών ανταγωνισμών, σε μια συγκυρία φτωχοποίησης της κοινωνίας και επίθεσης στα κεκτημένα προηγούμενων δεκαετιών. Ο φασισμός επιχειρεί να επιβάλλει τον φόβο και την κοινωνική σήψη πάντα σε σταθερή τροχιά σύγκρουσης με το κόσμο της φτώχειας, τα υποκείμενα που δέχονται καταπίεση, την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, όσους/ όσες/ όσα αγωνίζονται και αποτελούν πραγματικούς στόχους του κόσμου της εξουσίας.Η αντιφασιστική εμπειρία του ανταγωνιστικού κινήματος και οι νωπές μνήμες από το τσάκισμα των φασιστών, μας υπενθυμίζουν το χρέος μας απέναντι στην ιστορία και τους αγώνες.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ: ΗΣΑΠ Καλλιθέας ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17.2.23 19:00
Αντιφασίστες-αντιφασίστριες από το κέντρο και τις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά
Αντιφασιστική/αντικρατική συγκέντρωση στην Καλλιθέα
ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΘΕΑ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
Τον τελευταίο χρόνο –και μετά την «έξοδο» από την εποχή των λοκντάουν– σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, παρατηρείται μια δειλή αλλά σταθερή κινητικότητα ακροδεξιών, φασιστικών στοιχείων, με μικρές γκρούπες πολύ νεαρών ατόμων να είναι, κατά κανόνα, οι φορείς της. Μπορεί αυτή η κινητικότητα να φαντάζει ακόμα «ακίνδυνη», μικρή και να εξαντλείται συνήθως σε νυχτερινές μάχες με τοίχους, μάντρες, λινάτσες, σπρέι πληκτρολόγια και social media, όμως, σιγά-σιγά, σε κάποιες από τις φτωχές, λαϊκές, πολυεθνικές γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, αυτή η παρουσία φαίνεται να επιδιώκει μια μορφή εδαφικοποίησης, έστω σε επίπεδο θεάματος, αλλά και τη μόλυνση του δημόσιου λόγου και χώρου στις περιοχές αυτές, επιχειρώντας ακόμα και σποραδικές επιθέσεις σε τρανς άτομα και μετανάστες σε διάφορα μέρη της Αθήνας. Ο κόσμος του αντιφασισμού έχει από καιρό στρέψει την προσοχή του σε αυτές τις γειτονιές και με πολύμορφες παρεμβάσεις επιδιώκει να έχει διαρκή παρουσία σε όλα τα επίπεδα. Από το επιπεδο της αντιφασιστικής προπαγάνδας, μέχρι την υλική σύγκρουση με τα ακροδεξιά γκρουπούσκουλα.Για εμάς, αυτό που συμβαίνει σε αυτές τις γειτονιές αποτελεί μια χαρακτηριστική μικρογραφία της μεγάλης εικόνας και της μετατροπής του κοινωνικού και οικονομικού περιβάλλοντος σε ολοένα και πιο εύφορο, για τον μισαλλόδοξο ρατσιστικό λόγο, έδαφος. Η οικονομική κρίση που σοβεί από το 2008έφερε σε βάθος χρόνου την αναρρίχηση ακροδεξιών κομμάτωνσε όλο τον κόσμο, με τις ΗΠΑ και πολλές ευρωπαϊκές χώρες ναεκπροσωπούνταικαι να κυβερνώνται κατά καιρούς από ακροδεξιούς, υπερσυντηρητικούς, εθνικιστικούςκομματικούς σχηματισμούς.Σε μεγάλο βαθμό, ο κυρίαρχος λόγος σε αυτό που ονομάζεται «Δύση»έχει πλέον σαφή εθνοκεντρικα, σοβινιστικά χαρακτηριστικά,με το ψευδοαφηγημα του παγκοσμιοποιημένου «τέλους της ιστορίας» να καταρρέει με πάταγο, αφήνοντας πίσω τουνέους ιμπεριαλιστικούςπολέμους, φράχτεςκαι στρατόπεδα θανάτου προσφύγων και προσφυγισσσών, περιχαράκωσησε σύνορα και διαρκως αυξανόμενο μιλιταρισμό.Αυτό είναι σε πολύ αδρές γραμμές το πολιτικό περιβάλλοντου σήμερα, τουλάχιστον όσον αφορά το δυτικό μπλοκ αλλά και τις περισσότερες μεγάλες δυνάμεις παγκοσμίως.Μέσα σε αυτό το περιβάλλον κρίσης, υγειονομικής και συνεχιζόμενης οικονομικής,αλλά πλέον και ενεργειακής και πληθωριστικής, ο ακροδεξιός λόγος βρίσκει χώρο παντού στον κοινωνικό ιστό. Σε μια αμφίδρομη κίνηση, ο λόγος αυτός εκπορεύεται από την κυριαρχία, διαχέεται στην κοινωνική πυραμίδα και επιστρέφει ως επίσημη πολιτική.Θα πρέπει να είναι αναμενόμενο ότι αυτή η μετατόπιση προς τη συντήρηση και την άκρα δεξιά θα εμφανιστεί σε όλα τα πεδία, και βέβαια στο ακτιβιστικό πεδίο, το πεδίο του «δρόμου».
Ο διευρυμένος αντιφασιστικός αγώνας της περιόδου αμέσως μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και καθ’ όλη την πρώτη «μνημονιακή» περίοδο είναι και σήμερα ξανά επίκαιρος και απαραίτητος. Οι ριζοσπαστικοί αντιφασιστικοί αγώνες εκείνης την περιόδου, σε συνδυασμό με τις μαζικές συγκρουσιακές διαδηλώσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, έστησαν αναχώματα και εδραίωσαν τη νικηφόρα παρουσία του αντιφασιστικού κινήματος στον δρόμο.
Η ακροδεξιά, από την κορυφή της κρατικής μηχανής έως και την τελευταία ναζιστική ή εθνικιστική γκρουπα, επιχείρησε να κεφαλαιοποιήσει, με τη δυναμική επανεμφάνισή της στα μακεδονικά συλλαλητήρια και στις συγκεντρώσεις, της πρόσφατης περιόδου, των αρνητών της πανδημίας και των συνωμοσιολογιών, μια διάχυτη δυσαρέσκεια. Είναι τέτοια η φύση του ακροδεξιού λόγου, που επιχειρεί –και πολλές φορές καταφέρνει– να ενοποιεί μια περίπλοκη πραγματικότητα και να παράγει «συνολικές» (στην πραγματικότητα θολές, αφηρημένες και εύπεπτες) αφηγήσεις σε ένα κοινο ημιμαθές, ασταθές, φτωχοποιημένο και ανασφαλές. Οι καθολικές αυτές αφηγήσεις θολώνουν παρά εξηγούν το σύνολο αυτών που περιβάλλουν και επηρεάζουν κυρίως τα μεσαία και χαμηλά στρώματα, τα οποία αναζητούν συνήθως μια εύκολη εξήγηση για αυτά που τους συμβαίνουν, βάζοντας κάθε φορά σε ένα ενιαίο κάδρο τους «αντιπάλους», είτε αυτοί είναι οι Εβραίοι, οι κομμουνιστές, οι μετανάστριες, τα LGBTQI+ άτομα, είτε κάποιοι –αφηρημένα πάντα– κακοί , ξένοι, «προδότες διεφθαρμένοι πολιτικοί».
Η βαθιά ενεργειακή κρίση, η πιθανή εκτεταμένη επισιτιστική κρίση, οι πληθωριστικές πιέσεις και η αβάσταχτη για τους περισσότερους ακρίβεια, η ανασφάλεια του πολέμου που πλέον διεξάγεται και σε ευρωπαϊκό έδαφος, η απειλή του πυρηνικού ολέθρου και οι πολεμικές ιαχές από τις δυο πλευρές του Αιγαίου έρχονται να προστεθούν στη ζοφερή πραγματικότητα της τελευταίας σχεδόν δεκαπενταετίας, συνθέτοντας ένα ακόμα πιο πρόσφορο, για τον φασιστικό λόγο, έδαφος. Οι δυνάμεις του μαχητικού αντιφασισμού, αλλά και των ευρύτερων προοδευτικών και ριζοσπαστικών κομματιών που μάχονται με όποιο τρόπο επιλέγουν τον φασιστικό οχετό, θα είναι και σε αυτήν τη συγκυρία ένας από τους καθοριστικούς παράγοντες για την εξέλιξη των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών την αμέσως επόμενη περίοδο στο εσωτερικό της κοινωνίας. Κανένα μέτρο δημοσίου χώρου, κανένα βήμα δημοσίου λόγου δεν πρέπει να αφεθεί στα χέρια των φασιστών, σε όποια μορφή κι αν εμφανίζονται. Σε πανεπιστήμια, σχολεία, χώρους εργασίας και παντού, το φασιστικό φαινόμενο πρέπει να παταχθεί με κάθε μέσο.
Οι φασίστες είναι η εμπροσθοφυλακή των αφεντικών, που εγγυάται την κερδοφορία τους μέσω της εργατικής μας υποτίμησης. Αυτόν τον ρόλο διαδραμάτισαν οι φασίστες , εκτός των άλλων, και στην εποχή των μνημονίων. Αποτέλεσαν έναν μεγάλο αντιεξεγερτικό, απεργοσπαστικό μηχανισμό, που εξασφάλιζε φθηνά εργατικά χέρια και εκμετάλλευση χωρίς αντιστάσεις. Τόσο στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα, με τις συνεχιζόμενες δολοφονικές επιθέσεις εναντίον απεργών και τη δημιουργία του εργοδοτικού σωματείου Άγιου Νικόλα με τις ευλογίες και τη στήριξη του κινεζικού και εφοπλιστικού κεφαλαίου, όσο και με τις συνεχιζόμενες δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες εργάτες γης στον Ασπρόπυργο. Παράλληλα, με τη δημιουργία τοπικών οργανώσεων πανελλαδικά, επιχείρησαν να εξασφαλίσουν την ηγεμονία τους στον δημόσιο χώρο, σε σχολεία, λαϊκές αγορές, πανεπιστήμια και σχολεία. Και όλα αυτά φυσικά με την οργανική σχέση και διαπλοκή φασιστών τοπικών αστυνομικών τμημάτων, που σε ορισμένες ειδικά περιοχές, όπως η Νίκαια και ο Άγιος Παντελεήμονας, πήρε χαρακτηριστικά καθημερινής συνεργασίας, με ανταλλαγή πληροφοριών, αλληλοκάλυψη και κοινό οπλισμό.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, και σε μια περίοδο που πέραν όλων των άλλων είναι και προεκλογική, που σημαίνει ότι οι κάθε λογής ακροδεξιοί θα επιδιώξουν να εμφανιστούν δημόσια όσο μπορούν για να πετύχουν ακόμα και την είσοδο ξανά στην κεντρική πολιτική σκηνή, πραγματοποιούμε αντιφασιστική συγκέντρωση στην Καλλιθέα, σε μια ακόμα δηλαδή λαϊκή και παραδοσιακά πολυεθνική γειτονιά. Η γειτονιά της Καλλιθέας αποτελεί μια γειτονιά ορόσημο για τους αντιφασιστικούς αγώνες της από την Κατοχή μέχρι σήμερα. Όποτε οι φασίστες και οι ταγματασφαλίτες επιχείρησαν να σηκώσουν κεφάλι, επιστρέψανε στις τρύπες τους.
Τον Ιούλη του 1944, οι χιτλερικοί και τα μηχανοκίνητα τμήματα του ταγματασφαλίτη Μπουραντά, παρότι κύκλωσαν την Καλλιθέα με σκοπό να διαλύσουν τα ένοπλα τμήματα του ΕΛΑΣ που δρούσαν στην περιοχή και να μαζέψουν εργάτες για τα εργοστάσια της χιτλερικής Γερμανίας, κατατροπώθηκαν από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ. Το θρυλικό σπίτι της οδού Μπιζανίου 10 μάς υπενθυμίζει τις μάχες αυτές.
Οι νοσταλγοί του Χίτλερ τις επόμενες δεκαετίες, και ειδικά τη διετία 2010-2012, έκαναν σποραδικά εμφανίσεις στη γειτονιά, μαχαιρώνοντας μετανάστες, επιτιθέμενοι σε πάνκηδες και LGBTQI+ άτομα και ενίοτε οικειοποιούμενοι τους δημόσιους χώρους, και πιο ειδικά την πλατεία Κύπρου και τα πάρκα γύρω της. Ενώ τα επόμενα χρόνια, στα εκλογικά ψηφοδέλτια της Χ.Α. εμφανίστηκαν ως υποψήφιοί της φασίστες από την Καλλιθέα. Οι πολύμορφες αντιφασιστικές αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν την τελευταία δεκαετία δεν άφησαν χώρο στους φασίστες να σηκώσουν κεφάλι. Η φασιστική βία απαντήθηκε με διαρκείς περιπολίες και το κορυφαίο γεγονός του ξυλοδαρμού μιας παρέας δεκαπέντε περίπου φασιστών τον Φλεβάρη του 2012 από αναρχικούς αντιφασίστες. Στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου το 2018, οι αντιφασιστικές δυνάμεις εκδίωξαν ξανά τους φασίστες που επιχείρησαν να σηκώσουν κεφάλι. Τα επόμενα χρόνια, η έμπρακτη στοχοποίηση, μεταξύ άλλων, και του γνωστού φασίστα της περιοχής Μπουγά, αλλά και η σταθερή παρουσία αντιφασιστών, κατόρθωσε να αποδυναμώσει αισθητά το ναζιστικό μόρφωμα.
Η προσπάθεια κάποιων μικρών ακροδεξιών ομάδων, αλλά και τυχοδιωκτών υποψηφίων βουλευτών που τολμούν ακόμα να μολύνουν τον δημόσιο χώρο της γειτονιάς, πρέπει να πέσει –και θα πέσει ξανά– σε αντιφασιστικό τοίχο.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ
Αλληλεγγύη στους δύο αγωνιστές που διώκονται για επιθέσεις στα γραφεία της Χ.Α και σε όσους/όσες διώκονται για αντιφασιστικές δράσεις
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΘΕΑ
Σάββατο 11 Φλεβάρη, 12 π.μ., πλατεία Κύπρου
Αντιφασίστες-αντιφασίστριες από το κέντρο και τις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά
Συγκέντρωση/πορεία ενάντια στην ακρίβεια και τη γενικότερη υποτίμηση των ζωών μας στην Κυψέλη
Ενάντια στην ακρίβεια και την γενικότερη υποτίμηση των ζωών μας
Τα θέλουμε όλα για όλους-ες
Έχοντας περάσει δύσκολα τα προηγούμενα χρόνια συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τις επιπτώσεις των αλλεπάλληλων συστημικών κρίσεων. Στην καθημερινότητά μας έχει πλέον κανονικοποιηθεί η οικονομική μας αφαίμαξη, οδηγώντας τις ζωές όλων μας σε μία αδιάκοπη πορεία προς την εξαθλίωση. Το καθημερινό κόστος διαβίωσης έχει πλέον εκτοξευτεί σε δυσβάσταχτα ύψη. Οι τιμές των ενοικίων, των βασικών αγαθών, των τροφίμων, των λογαριασμών ΔΕΚΟ και της ενέργειας είναι σταθερά ανοδικές, με το κόστος των αυξήσεων να βαραίνει αποκλειστικά τους απο τα κάτω. Η τάξη των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων υφίσταται αφενός την καταπίεση κι εκμετάλλευση από το κράτος και το κεφάλαιο και αφετέρου τις συνέπειες των ενδοσυστημικών αντιφάσεων. Ταυτόχρονα οι κυρίαρχοι βγαίνουν όλο και πιο ισχυροί συνεχίζοντας να μας καταδυναστεύουν και να υφαρπάζουν τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα του δομικού τρόπου λειτουργίας κράτους και κεφαλαίου.Συνεχόμενες είναι οι εγγενείς κρίσεις και οι συνακόλουθες επιβαλλόμενες «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης» των τελευταίων δεκαετιών: πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, οικονομική αστάθεια, υγειονομικός συναγερμός, διακρατικές συγκρούσεις, αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση, ενεργειακές κρίσεις, επισιτιστική ανεπάρκεια, διαχείριση μεταναστών και προσφύγων ως εισβολείς. Κάθε μια από αυτές τις κρίσεις χρησιμοποιήθηκε από τους κυρίαρχους προς όφελός τους εντείνοντας ταυτόχρονα την πειθάρχηση, τον έλεγχο και την καταστολή των κοινωνικών αντιδράσεων.
Το πιο πρόσφατο επεισόδιο αυτών των κρίσεων, η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, απόρροια της ενδοκυριαρχικής σύγκρουσης ΗΠΑ – ΕΕ -Ρωσίας, λειτούργησε ως καταλύτης όλων των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών διεργασιών. Ενώ η σφαγή για τα συμφέροντα των κυρίαρχων στα ουκρανικά -και όχι μόνο- εδάφη, η αναδιανομή ισχύος σε παγκόσμια κλίμακα οδηγεί σε μια συνεχή και βίαιη κρατική-καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Με την όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στους διακρατικούς σχηματισμούς, την περαιτέρω αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού και την ανατροφοδότηση ενός κλίματος συνεχούς απειλής, ενισχύεται η εσωτερική συνοχή των κρατών με συνεκτικό στοιχείο τον πατριωτισμό και τον εθνικισμό.
Κάθε φορά και για ένα διαφορετικό λόγο, οι από τα κάτω, καλούνται για λόγους «εθνικού συμφέροντος» να συστρατευτούν με τους καταπιεστές τους, να βάλουν στην άκρη τις διαφορές τους και «να κάνουν υπομονή» στο όνομα της «εθνικής ενότητας» και της πατρίδας. Αυτοί-ες και μόνο πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος είτε στα πεδία των μαχών των διακρατικών ανταγωνισμών είτε δουλεύοντας σε εργασιακά κάτεργα υποαμειβόμενοι, χωρίς πρόσβαση σε αξιόπιστες δομές υγείας , ζώντας με το άγχος της επιβίωσης (εκτόξευση των τιμών βασικών αγαθών, ενέργειας, ενοικίων κλπ).
Την ολομέτωπη επίθεση στους/τις από τα κάτω έρχεται να συμπληρώσει το εργασιακό νομοσχέδιο που καταργεί το οκτάωρο, ποινικοποιεί την συνδικαλιστική δράση, δυσχεραίνει την διεξαγωγή απεργίας και δίνει την δυνατότητα στα αφεντικά να μην πληρώνουν υπερωρίες και να απολύουν χωρίς κανένα έλεγχο. Χρησιμοποιώντας ως νέο όπλο αυτό το νομοσχέδιο, τα αφεντικά εντείνουν την εκμετάλλευση και την εργοδοτική αυθαιρεσία, οδηγώντας στην κατακόρυφη φετινή αύξηση των εργατικών δολοφονιών. Η συνθήκη αυτή είναι ακόμα δυσχερέστερη για μετανάστες/στριες που ζούν και εργάζονται σε καθεστώς παρανομίας και μαύρης εργασίας, αποτελώντας μια πλεονάζουσα, φθηνή και αόρατη εργατική δύναμη.
Για να διασφαλιστεί ότι θα καμφθεί η όποια διάθεση αντίδρασης στον ακήρυχτο πόλεμο κράτους και κεφαλαίου στους/τις από τα κάτω και να παγιωθεί η σιγή νεκροταφείου μέσω της πλήρους υποταγής, παρατηρείται η περαιτέρρω στρατιωτικοποίηση των κατασταλτικών μηχανισμών. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται η δημιουργία ειδικού σώματος αστυνομίας για τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, που προς το παρόν απετράπη η είσοδός της λόγω των φοιτητικών και κοινωνικών αντιστάσεων, και η ψήφιση νομοσχέδιου που δίνει την δυνατότητα στην αστυνομία να απαγορεύει όποτε θελήσει διαδηλώσεις και πορείες και να καταστέλλει βίαια όσες-οσους δεν υπακούν στις εντολές της.
Να πάρουμε πίσω τις ζωές μας
Καμία μεταρρύθμιση του υπάρχοντος δεν μπορεί να λειτουργήσει απελευθερωτικά για τους απο τα κάτω. Οι επιδοματικές πολιτικές φιλανθρωπίας, είτε έκτακτες (π.χ fuel pass), είτε μακροπρόθεσμες (π.χ επιδότηση ρεύματος), στόχο έχουν τη διασφάλιση των συμφερόντων του κεφαλαίου και τους κράτους μέσα απο τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης και την αποδυνάμωση κάθε ακηδεμόνευτου αγώνα για τον έλεγχο των κοινωνικών αντιστάσεων στις ζοφερές συνθήκες που επιβάλλονται. Ακόμη και με το προσωπείο της ¨κοινωνικής πρόνοιας¨, ο ιστορικός ρόλος του κράτους είναι αυτός της εκμετάλλευσης, καταπίεσης, διαμεσολάβησης και καταστολής οποιασδήποτε δυναμικής αμφισβήτησής του.
Απο την πλευρά μας, στεκόμαστε ενάντια στις λογικές ανάθεσης μέσω των εκλογών και ενάντια σε δεξιούς κι αριστερούς διαχειριστές. Απέναντι στην εντεινόμενη επίθεση της κυριαρχίας, απέναντι στην μισθωτή σκλαβιά και την ηθική της εργασίας, απέναντι στην απάθεια, προτάσσουμε τους συλλογικούς και μαχητικούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Προτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεζόμενων αρνούμενοι την ιδιοτέλεια και τον ατομισμό. Προτάσσουμε την πολυμορφία του αγώνα, την εξεγερσιακή πρακτική και την επαναστατική προοπτική ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Να μην επιτρέψουμε την περαιτέρω υποβάθμιση των ζωών μας. Να πάρουμε πίσω τον κλεμμένο χρόνο και χώρο μας. Να ξεκινήσουμε απεργίες διαρκείας, απαλλοτριώσεις προϊόντων στα σούπερ μάρκετ, αυτομειώσεις σε βασικά αγαθά – λογαριασμούς – ενοίκια, να καταλάβουμε τα άδεια σπίτια και να σαμποτάρουμε την κρατική και καπιταλιστική μηχανή. Για εμάς το διακύβευμα είναι ένα: Η κυριαρχία να πεθάνει για να ζήσουμε εμείς.
ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Συγκέντρωση – πορεία – Σάββατο 10/12 – 12:00 – Δημοτική Αγορά Κυψέλης
Ανοιχτή συνέλευση αναρχικών ενάντια στην ακρίβεια και τη γενικότερη υποτίμηση των ζωών μας
Συγκέντρωση /Μικροφωνική στον Κολωνό
Με την οικονομική κρίση να κλονίζει για δεύτερη φορά μέσα σε μια δεκαετία το καπιταλιστικό οικοδόμημα -μια κρίση που θα “ξεπεραστεί” με την περαιτέρω εξαθλίωση της ζωής των φτωχών- και με τον πόλεμο στην Ουκρανία να πυροδοτεί ανεξέλεγκτες καταστάσεις για το μέλλον των λαών, οι φασίστες επιχειρούν να ξαναβγούν στο προσκήνιο σε θεσμικό (εκλογικές επιτυχίες σε Ιταλία και Γαλλία) ή “εξωθεσμικό” επίπεδο, πάντα λειτουργώντας ως μακρύ χέρι του κράτους και του κεφάλαιου. Συγκεκριμένα στο ελλαδικό χώρο επιχειρούν σήμερα να κερδίσουν το χαμένο έδαφος για να προστατεύσουν το χέρι αυτών που τους ταΐζει.Το ίδιο συμβαίνει και σε Κολωνό και Σεπόλια, δυο πολυεθνικές μεταναστευτικές γειτονιές της Αθήνας όπου φασιστικά μορφώματα επιχειρούν εδώ και χρόνια να διαχύσουν ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές σε πλατείες, δρόμους, χώρους δουλειάς και σχολεία.Τόλμησαν ακόμα και να βγουν από τις κρυψώνες τους για να καταδικάσουν, δήθεν, τον πατριώτη παιδοβιαστή και μαστροπό Μίχο, επιχειρηματία και κατοικο της γειτονιάς.
Σαν αντιφασίστες / αντιφασίστριες δεν καθησυχαζόμαστε από δικαστικές αποφάσεις, γνωρίζοντας ότι ο φασισμός τσακίζεται στον δρόμο από τον κόσμο του αγώνα και περιφρουρούμε μαχητικά και οργανωμένα τις γειτονιές μας από κάθε λογής φασίστες. Πάντα ενάντια σε κράτος και αφεντικά.
Η χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε το 2008 και εκτυλίσσεται έως και σημερα , ήταν τόσο ισχυρή που επηρέασε τις πολιτικές ισορροπίες σε παγκόσμιο επίπεδο. Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν, ως απότοκο της κρίσης αυτής σε εγχώρια κλίμακα, δημιουργήθηκε μια κατάσταση πολιτικής αστάθειας και απορρύθμισης. Ο κόσμος του αγώνα πρόταξε ισχυρή αντίσταση στα σχέδια του κεφαλαίου και του κράτους, που σκοπό είχαν την υποβάθμιση των ζωών μας μέσω της επίθεσης σε εργασιακά και κοινωνικά κεκτημένα. Ταυτόχρονα, είδαμε την ανάδυση ενός συρφετού οργανωμένων φασιστικών ομάδων. Ο βαθιά ριζωμένος επί δεκαετίες συντηρητισμός, ρατσισμός και μεγαλοϊδεατισμός κομματιού της ελληνικής κοινωνίας βρήκαν πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατάστασης η Χρυσή Αυγή, η οποία κατάφερε μέσω της φανερής υποστήριξης των αφεντικών, των ΜΜΕ και διαφόρων θυλάκων του κράτους, να συγκεντρώσει μεγάλα εκλογικά ποσοστά, να μπει στη Βουλή και να έχει παρουσία σε επίπεδο δρόμου, πάντοτε με τις πλάτες της αστυνομίας.
Οι ριζοσπαστικοί αντιφασιστικοί αγώνες εκείνη την περίοδο, από το 2009 έως το 2013, σε συνδυασμό με τις μαζικές συγκρουσιακές διαδηλώσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, έστησαν αναχώματα και εδραίωσαν τη νικηφόρα παρουσία του αντιφασιστικού κινήματος στον δρόμο. Κομβικό σημείο της τότε συγκυρίας υπήρξε η οργανωμένη, καθημερινή σχεδόν, αντιφασιστική δράση από ομάδες και συλλογικότητες κυρίως του α/α χώρου καθώς και οι πολιτικές εκτελέσεις των φασιστών στο Ν. Ηράκλειο, οι οποίες έκαναν τους ακροδεξιούς να επιστρέψουν εκεί που θα καταλήγουν πάντα, στις τρύπες τους.
Ακολούθησε η «κατασταλτική» επιχείρηση εναντίον της Χρυσής Αυγής, καθώς ο χρήσιμος ρόλος της για το κεφάλαιο και το κράτος είχε αρχίσει να υπερβαίνει τα όριά του, ενώ παράλληλα στήθηκε ένα μιντιακό πάρτι υπεράσπισης όλου του καθεστωτικού «δημοκρατικού τόξου». Η καταδίκη τους στο δικαστήριο, προϊόν της κοινωνικής πίεσης και των αντιφασιστικών αντανακλαστικών που επέδειξε ένα αποφασιστικά σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, έκλεισε έναν κύκλο, αλλά η συσσωρευμένη εμπειρία των τελευταίων χρόνων δεν άφησε κανέναν αντιφασίστα και καμία αντιφασίστρια να πιστεύει πως η αστική δικαιοσύνη θα μπορούσε να σταθεί αρκετή για την αντιμετώπιση του φαινομένου του φασισμού. Άλλωστε κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως η αστική δημοκρατία θα μπορούσε να καταργήσει ένα δημιούργημα γεννημένο από τα σπλάχνα της καπιταλιστικής πραγματικότητας, την οποία υπερασπίζεται και προστατεύει.
Μετά από όλα αυτά τα χρόνια πυκνών πολιτικών εντάσεων και αστάθειας, ο Σύριζα, επιχειρώντας να κεφαλαιοποιήσει τους πολιτικούς αγώνες των κοινωνικών κινημάτων, κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του 2015 και να συγκυβερνήσει μαζί με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του ακροδεξιού Πάνου Καμμένου. Στην τετραετία αυτή, οι φασιστικές ομάδες, αποδυναμωμένες πλέον, είχαν μικρή έως μηδαμινή παρουσία σε επίπεδο δρόμου. Σε αυτό βέβαια δεν έπαιξε κανένα ρόλο η αριστερή διαχείριση του κράτους, η οποία κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής της θητείας συνέχισε το κατασταλτικό και φιλοπόλεμο έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων, γκρεμίζοντας καταλήψεις και δολοφονώντας μετανάστες στο Αιγαίο και στον Έβρο με αμείωτο ρυθμό.
Με το πέρας της αριστερής αυτής διακυβέρνησης, οδηγηθήκαμε στην επάνοδο της δεξιάς, η οποία προκειμένου να διασφαλίσει την “αριστεία”, στελέχωσε τον κοινοβουλευτικό της σχηματισμό, με “πρώην” ακροδεξιές τηλεπερσόνες. Με κεντρικές πολιτικές υποσχέσεις για τους ψηφοφόρους της την επαναφορά της τάξης και της ασφάλειας στα Εξάρχεια και την ανατροπή της “προδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών”, η Νέα Δημοκρατία έδωσε πάτημα στον ακροδεξιό εσμό, ο οποίος έκανε ξανά μια σπασμωδική αλλά εμφατική επανεμφάνιση στα “μακεδονικά” συλλαλητήρια, ενισχύοντας τελικά την πορεία του νεοφιλελεύθερου κόμματος προς την εξουσία.
Στην εξίσωση της κοινωνικής πραγματικότητας ήρθαν να προστεθούν και τα δύο χρόνια υγειονομικής κρίσης και καραντίνας. Ο δημόσιος λόγος κατακυριεύτηκε από συνωμοσιολογικές αφηγήσεις. Αυτό συνέβη διότι φαινόμενα παγκόσμιας κλίμακας, όπως αυτό του covid, είναι δύσκολο να εξηγηθούν μέσα από μια ανάλυση που λαμβάνει υπόψη της τόσο τους οικονομικο-κοινωνικούς συσχετισμούς όσο και τις ενδοσυστημικές αντιθέσεις που καθορίζουν τη διαχείρισή του. Αντ’ αυτού οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν εύκολες απαντήσεις, που, στην ουσία τους, αντιλαμβάνονται τον καπιταλισμό μέσα από μια φετιχοποιημένη οπτική. Κάποιοι, που κανείς ποτέ δεν γνωρίζει με σιγουριά αλλά πάντα προσωποποιούνται σε κάποια ομάδα, είτε είναι Εβραίοι, είτε είναι κομμουνιστές, είτε κάποιοι αφηρημένα πάντα κακοί, πλούσιοι, εχθρικοί, ξένοι, προδότες, διεφθαρμένοι πολιτικοί, επιβουλεύονται τον κόσμο για τους μοχθηρούς τους σκοπούς. Η κατάληξη αυτής της λογικής είναι η απομάκρυνση από ένα ριζοσπαστικό ταξικό περιεχόμενο και η συνδιαλλαγή, αν όχι η ταύτιση, με αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως, πάνω σε αυτή τη βάση, δημιουργήθηκε ένα γόνιμο έδαφος για την επανεμφάνιση ακροδεξιών στοιχείων σε επίπεδο δρόμου, αρχικά με διάσπαρτα βαψίματα στην άδεια πόλη εν μέσω καραντίνας, αλλά και μετέπειτα με την ηγεμόνευση του κινήματος της άρνησης της πανδημίας από ακροδεξιούς.
Σήμερα, με την οικονομική κρίση να κλονίζει για δεύτερη φορά μέσα σε μια δεκαετία το καπιταλιστικό οικοδόμημα -μια κρίση που γνωρίζουμε καλά ότι θα “ξεπεραστεί” με την περαιτέρω εξαθλίωση της ζωής των φτωχών και των αποκλεισμένων-, και με τον πόλεμο στην Ουκρανία να πυροδοτεί ανεξέλεγκτες καταστάσεις για το μέλλον των προλεταρίων σε παγκόσμιο επίπεδο, οι φασίστες επιχειρούν να ξαναβγούν στο προσκήνιο, με την ακροδεξιά να εμφανίζεται ως ρυθμιστικός παράγοντας σε θεσμικό επίπεδο (νίκη της ακροδεξιάς Πελόνι στις εκλογές στην Ιταλία, μεγάλη εκλογική άνοδος της Λεπέν στη Γαλλία κτλ). Λειτουργώντας ως το μακρύ χέρι του κράτους και του κεφαλαίου, οι φασίστες επιχειρούν σήμερα να κερδίσουν το χαμένο έδαφος, προκειμένου να προστατεύσουν, με τους δικούς τρόπους, το χέρι αυτών που τους ταΐζει. Έχουν δώσει άλλωστε τα διαπιστευτήρια τους στο άμεσο παρελθόν, τσακίζοντας στο ξύλο λιμενεργάτες στο Πέραμα με τις ευλογίες του εφοπλιστικού κεφαλαίου, πραγματοποιώντας επίσημες επισκέψεις στην πρεσβεία της Κίνας για να αναλάβουν δράση για τα αφεντικά της Κόσκο, σακατεύοντας και δολοφονώντας μετανάστες, αναρχικούς και αγωνίστριες.
Την ίδια στιγμή, το ρωσικό κράτος θεώρησε συμφέρον για αυτό να ξεκινήσει μια πολεμική επιχείρηση εναντίων της Ουκρανίας, προκειμένου να επιλύσει τις πολιτικές και οικονομικές αντιφάσεις που αναδύονταν στο εσωτερικό του, αλλά και παράλληλα για να διαφυλάξει το γεωπολιτικό του συμφέρον έναντι του ΝΑΤΟ. Η εν λόγω σύγκρουση αποτελεί άλλο ένα στιγμιότυπο των ευρυτέρων γεωπολιτικών ανταγωνισμών, οι οποίοι όσο βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση τόσο θα εντείνονται, δημιουργώντας πολέμους, μισαλλοδοξία και περαιτέρω φτωχοποίηση κλπ. Συνθήκες που προφανώς ευνοούνε την περαιτέρω ανάδυση αντιδραστικών αντιλήψεων και δυνάμεων, κάτι που παρατηρούμε να συμβαίνει παντού στην Δύση.
Όλα τα παραπάνω μαζί με απειλές για χρήση πυρηνικών όπλων συνθέτουν το πολιτικό σκηνικό που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ως αντιφασίστες προλετάριοι στο σήμερα. Σε επίπεδο ελληνικής πραγματικότητας, οι έλληνες φασίστες έχουν αντλήσει έμπνευση από τα φασιστικά τάγματα Αζόφ και ονειρεύονται μια αντίστοιχη συνθήκη, με τους εαυτούς τους νικητές στο εσωτερικό της χώρας. Άλλοι, ταυτίζονται με τη ρωσική πλευρά, θεωρώντας πως τα συμφέροντα της αστικής ρωσικής τάξης μπορούν να επιφέρουν στους προλετάριους κάτι πέρα από τον θάνατο στα πεδία της μάχης. Όλα αυτά ενώ βρισκόμαστε εν μέσω μιας ολοένα και περισσότερο κλιμακούμενης έντασης με την Τουρκία . Εμείς λέμε ότι όσο οι εθνικιστικές φωνές και από τις δυο πλευρές του Αιγίου θα πληθαίνουν, εμείς οφείλουμε να συνεχίσουμε την οργάνωση του ταξικού μας αγώνα. Να μην δώσουμε ούτε σπιθαμή γης στους φασίστες, να σταθούμε και πάλι αλληλέγγυα στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, τις κυνηγημένες των πολέμων και της φτώχειας. Το βάρος της νέας κρίσης να μην πέσει για άλλη μια φορά στις πλάτες μας. Να μην γίνουμε κρέας για οβίδες, να μην ξεχάσουμε ποτέ ότι ο δικός μας πόλεμος είναι ταξικός.
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΞΥΛΟ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ/ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ.
Πρωτοβουλία αντιφασιστών/ριών από Κολωνό και Σεπόλια
Αντιφασίστες, αντιφασίστριες από το κέντρο και τις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά
Αντικρατική/αντιφασιστική διαδήλωση για τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα
Κυριακή 18/09 – 5:30, Κερατσίνι, Παύλου Φύσσα 60
Κάλεσμα για αντικρατικό/αντιφασιστικό μπλόκ στην διαδήλωση τιμής και μνήμης στον αντιφασίστα Παύλο Φυσσα.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 2 ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΕ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ Χ.Α
Η αστική δικαιοσύνη και το πολιτικό προσωπικό της χώρας αναγκάστηκε να καταδικάσει την Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση. Η κυβέρνηση διαβλέποντας ότι μια ενδεχόμενη ατιμωρησία θα λειτουργούσε αποσταθεροποιητικά για την ίδια, αφού θα αναζωπύρωνε τα αντιφασιστικά-αντικυβερνητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και θα όπλιζε το χέρι της λαϊκής αυτοδικίας, επιχείρησε με την καταδικαστική απόφαση να αφομοιώσει τις δυναμικές του αντιφασιστικού κινήματος και να εμφανιστεί σαν η κυβέρνηση που οδήγησε τους φασίστες στα δικαστήρια. Το πολύμορφο αντιφασιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε τα προηγούμενα χρόνια στην κοινωνία ήταν αυτό που δεν επέτρεψε μια ενδεχόμενη ατιμωρησία αφού το πολιτικό κόστος για την Κυβέρνηση θα ήταν τεράστιο, αν κρίνουμε μόνο από τους 30.000 αντιφασίστες/ριες που περικύκλωσαν το εφετείο την ημέρα της απόφασης.Το πολιτικό προσωπικό και η αστική δικαιοσύνη επιχείρησε να «καθαρίσει» μέσα από την δίκη της Χρυσής Αυγής τις σχέσεις κράτους – παρακράτους. Την οργανική σχέση των ταγμάτων εφόδου με τους διοικητές των τοπικών Α.Τ., τις σχέσεις της Χ.Α. με μεγάλο-εργολάβους στο Πέραμα, τον δημοσιογραφικό οχετό που έσταζε δηλητήριο για τους μετανάστες και έδινε βήμα στους φασίστες ενώ συγκάλυπτε την δολοφονική τους δράση. Το μηντιακό σύστημα που διευκόλυνε την ναζιστική συμμορία, που ζητούσε μια “πιο σοβαρή” Χρυσή Αυγή, που δεν έβλεπε ούτε τις σβάστικες, ούτε τα ναζιστικά κηρύγματα, που στις τηλεοράσεις παρουσίαζε σαν ράκο τον Ρουπακιά, που διαφήμιζε τα παιδιά με τα μαύρα που πήγαιναν τις γριούλες στα atm. Επιχείρησε να ξελασπώσει την Cosco που στο λιμάνι του Πειραιά έδινε εντολή σε χρυσαυγίτες για να σπάσουν τις απεργίες των ναυτεργατών, την αστική δικαιοσύνη που επί δεκαετίες αθώωνε φασίστες στα δικαστήρια όταν συλλαμβάνονταν για την δολοφονική τους δράση. Επιχείρησε να καθαρίσει την ομάδα Δίας που παρακολουθούσε αμέτοχη να δολοφονούν τον Παύλο Φύσσα. Επιχείρησε με την καταδικαστική απόφαση εναντίον της Χρυσής Αυγής να παρουσιάσει την οργάνωση σαν παρθενογένεση και όχι σαν αυτό που πραγματικά υπήρξε: σαν μια Οργάνωση Νεοναζί φονιάδων, γέννημα θρέμμα του πολιτικού συστήματος, εργαλείο των αστικών κυβερνήσεων.
Το ποια τάξη υπηρέτησε και εναντίον ποιας τάξης συνεχίζει να στρέφεται φαίνεται ακόμα πιο καθαρά από τους στόχους που επέλεγαν να χτυπούν οι Ρουπακιάδες και τα «τάγματα εφόδου» τους: με επιθέσεις στο ντόπιο και ξένο προλεταριάτο, με δολοφονίες μεταναστών εργατών όπως ο Σαχζάτ Λουκμάν και ο Αλίμ Αμπντούλ Μάναν, με επιθέσεις σε δομές του κινήματος και σε κοινότητες μεταναστών. Απολαμβάνοντας το ακαταδίωκτο και την αστυνομική-δικαστική ασυλία επιδίωξαν να ηγεμονεύσουν στις γειτονιές, δίνοντας διαπιστευτήριά στις δυνάμεις του κεφαλαίου ότι είναι άξιοι να τους ανατεθεί μερίδιο της πολιτικής εξουσίας, όντας ικανοί να αντιμετωπίσουν ακόμα και ένοπλα το ανταγωνιστικό κίνημα.
Το αντιφασιστικό κίνημα, ο μαχητικός αντιφασισμός που κυρίως αναπτύχθηκε και έδρασε μέσα από τις γραμμές του αντιεξουσιαστικού χώρου, έδωσε την απάντηση στον φασιστικό οχετό. Χτύπησε τους φασίστες όπου τους βρήκε, έδωσε μάχες εμπροσθοφυλακής σε κάθε γωνία του ελληνικού χώρου, διεξήγαγε μια μεγάλης κλίμακας αντιφασιστική προπαγάνδα και παρήγαγε ριζοσπαστικό, επαναστατικό, αντιφασιστικό λόγο. Οι θεωρητικές επεξεργασίες, οι δυνάμεις, τα ρίσκα, η αυτοθυσία των αντιφασιστών κράτησαν τον αντιφασιστικό χαρακτήρα του δημοσίου χώρου και έστειλαν τους μισάνθρωπους νεοναζί και τους υπόλοιπους ακροδεξιούς- και πάλι-μακριά από το δρόμο.
Οι 2 αντιφασίστες αγωνιστές αποτελούν κομμάτι μιας ευρύτερης πολύμορφης και δυναμικής αντιπαράθεσης μεταξύ της αγωνιζόμενης κοινωνίας, του Κράτους και των φασιστών. Μιας αντιστασιακής παρακαταθήκης πλούσιας σε περιεχόμενα και δυναμικές οπού πρωτοπόρο τμήμα της υπήρξαν οι μαχητικοί αντιφασίστες και αντιφασίστριες που συγκρούστηκαν – και υλικά – χωρίς μικροκομματικές σκοπιμότητες και ιδιοτελή οφέλη με τους φασίστες. Αποτελούν κομμάτι της δικής μας «αντιφασιστικής νίκης» που κατατρόπωσε τον φασισμό στερώντας του ζωτικό χώρο στις γειτονιές και στον δημόσιο χώρο, μεταφέροντας τελικά μέσα από επίμονες και επίπονες προσπάθειες τον φόβο αποκλειστικά και μόνο στο απέναντι στρατόπεδο. Τέλος, αποτελούν τμήμα μιας πανελλαδικής στρατηγικής εξουδετέρωσης του φασισμού στη χώρα που στέρησε στους φασίστες πολιτικά γραφεία και πολιτικό οξυγόνο εξαφανίζοντας τους στις τρύπες τους. Η αλληλεγγύη μας λοιπόν στους 2 συντρόφους αποτελεί ταξικό – αντιφασιστικό καθήκον όσων συνεχίζουν να υπερασπίζονται την μαχητική αντιφασιστική παράδοση αυτού του τόπου, όσων συνεχίζουν να οπλίζονται απέναντι στον φασισμό και στο σύστημα που τον γεννά. Αποτελεί βασικό κόμβο πρόσδεσης όσων συνεχίζουν να υπερασπίζονται το πολυεθνικό προλεταριάτο απέναντι στις επιθέσεις των αφεντικών και των «ταγμάτων εφόδου» αναγνωρίζοντας ότι η πολιτική και ταξική οργάνωση του αποτελεί στρατηγικό και τακτικό επίδικο στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Στις 18.9.2022 οι δυνάμεις του μαχητικού αντιφασισμού θα δώσουν και πάλι το παρών στη γειτονιά της αντίστασης απέναντι στην κατοχή εκεί οπού στην «μάχη της ηλεκτρικής» οι αντάρτες του ΕΛΑΣ μαζί με κατοίκους κατάφεραν να συντρίψουν τους Γερμανούς κατακτητές. Εκεί που ο Παύλος Φύσσας στάθηκε με μαχητικότητα και αδιαλλαξία μπροστά στο χρυσαυγίτικο τάγμα εφόδου που επιτέθηκε δολοφονώντας τον, δίνοντας τη ζωή του μαχόμενος, υπερασπιζόμενος τα ιδανικά μιας ολόκληρης κοινωνίας που ζει σε καθεστώς οικονομικής επισφάλειας και ανελευθερίας. Ο Παύλος Φύσσας παρότι δεν ήταν ενταγμένος σε κάποιον πολιτικό χώρο ή συλλογικότητα ενσάρκωνε ορισμένα από τα στοιχεία εκείνα που συγκροτούν έναν ολοκληρωμένο αγωνιστή και άνθρωπο αφού κατάφερε σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα πριν τον θάνατο του να επιδείξει γενναιότητα, συντροφικότητα και με ανεξάντλητη ανθρωπιά και δύναμη να αντιτάξει το σώμα και την αντιφασιστική ψυχή του οδόφραγμα απέναντι στον φόβο και την επιβολή της άτακτης φυγής.
Αντιφασίστες/ αντιφασίστριες από το κέντρο και τις γειτονίες της Αθήνας και του Πειραιά
