Τα ξημερώματα της Τρίτης 8/2 πραγματοποιείται εμπρηστική επίθεση στο Ι.Ε.Θ.Π (Ίδρυμα Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού) στη Θεσσαλονίκη. Λίγες ώρες αργότερα, πάνοπλες δυνάμεις της “αντι”τρομοκρατικής, εισβάλλουν σε σπίτι στην Άνω Πόλη και συλλαμβάνουν τον σύντροφο Θ. Χατζηαγγέλου και τη συντρόφισσα Γ. Βούλγαρη. Την ευθύνη των “ευρυμάτων” στο σπίτι αναλαμβάνει ο σύντροφος, ενώ από την πρώτη στιγμή τα συντρόφια δεν αρνούνται τη συμμετοχή τους στην επίθεση, στο βαθμό όμως που αντιστοιχεί στον καθένα τους. Ο σύντροφος Χατζηαγγέλου αναλαμβάνει την ευθύνη του εμπρησμού, με τη συντρόφισσα να παραδέχεται τη απλή συμμετοχή της με υποστηρικτικό μόνο ρόλο. Το περιεχόμενο της εμπρηστικής ενέργειας στο ίδρυμα Ι.Ε.Θ.Π αφορά την υπόθεση του 37χρονου ιερέα παιδοβιαστή, ο οποίος κατηγορείται για συστηματική ασέλγεια σε βάρος 11χρονου κοριτσιού στα Πατήσια. Το απόγευμα της ίδιας μέρας συλλαμβάνεται και ο σύντροφος Π. Καλαϊτζής χωρίς κανένα στοιχείο και χωρίς να έχει την παραμικρή εμπλοκή με την υπόθεση. Η μόνη σύνδεση αποτελεί η φιλική και προσωπική σχέση με τον σύντροφο Χατζηαγγέλου. Η δίωξη του Π.Καλαϊτζή αποτελεί μια ξεκάθαρα εκδικητική πράξη από την πλευρά του κράτους, καθώς στοχεύει στην ποινικοποίηση φιλικών και διαπροσωπικών σχέσεων. Με αυτό το τρόπο και κατά τη γνωστή τακτική της, η αντιτρομοκρατική προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κατασκευάσει άλλο ένα επίπλαστο-κοινό κατηγορητήριο και για τους τρεις, ώστε να διώξει ποινικά τα συντρόφια βάσει του άρθρου 187Α (σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης).
Στην εποχή ενός καθεστώτος μόνιμης “έκτακτης ανάγκης”, ελέγχου και καταστολής, απέναντι στο κυνήγι μαγισσών και την επέλαση της κρατικής τρομοκρατίας, οι αιχμάλωτες/οι του κοινωνικού-ταξικού πολέμου δεν είναι μόνοι τους. Στους καιρούς της ακραίας ακρίβειας, της βίαιης φτωχοποίησης του πληθυσμού και της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, η πολιτική συγκρότηση και δράση ενάντια στην εξουσία και σε ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει, αποτελεί τη μόνη διέξοδο προς ένα κόσμο ισότητας και ελευθερίας, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Και αν τα συντρόφια μας στάθηκαν με αξιοπρέπεια και με το κεφάλι ψηλά, υπερασπιζόμενα τη θέση που έχουν διαλέξει στο στρατόπεδο των καταπιεσμένων, το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε και εμείς. Να ορθώσουμε ανάστημα απέναντι στη βία που μας ασκείται καθημερινά, να ατσαλώσουμε τις αντιστάσεις μας στο παρόν και να χαράξουμε ρότα προς τη συνολική απελευθέρωση, μέσα απο τη πυξίδα του πολύμορφου αγώνα. Σε αυτό το κόσμο τίποτα δεν κερδήθηκε με προσευχές, ούτε χαρίστηκε με παρακάλια, παρά μόνο κατακτήθηκε με αγώνες και μάχες, μικρές ή μεγάλες, καθημερινές, συνεχείς. Να μην αφήσουμε άλλο έδαφος σε κάθε λογής καταπιεστές, να περάσουμε το φόβο στο αντίπαλο στρατόπεδο. Για τις συντρόφισσες/ους μας, για εμάς τους ίδιους/ες, για όλες τις καταπιεσμένες/ους αυτού του κόσμου.
