Ετικέτα: Κρατική καταστολή – Κοινωνικός έλεγχος

Δημοσιεύτηκε στισ

Με τα συντρίμμια των εισόδων των εκκενωμένων καταλήψεων να επιτεθούμε στον παλιό κόσμο

Την Παρασκευή 26/6 τα ξημερώματα το κράτος εισέβαλε στην κατάληψη Δερβενίων 56 στα Εξάρχεια, την οποία μετέπειτα εκκένωσε και σφράγισε. Είχε προηγηθεί ασφυκτική πίεση από κάθε λογής μπάτσους τριγύρω και μπροστά απ’την κατάληψη, ενώ τα καθεστωτικά media μέσω συνεχών ρεπορτάζ με πρόσχημα τη διακίνηση ναρκωτικών στη γειτονιά την στοχοποίησαν και έστρωσαν το δρόμο για την επικείμενη εκκένωσή της. Από την εκκένωση και μετά αναπτύχθηκε μια σειρά πολύμορφων και στοχευμένων δράσεων, δείχνοντας ότι τίποτα δε μένει αναπάντητο.

Το κτίριο της Δερβενίων 56, ιδιοκτησίας ΟΣΕ, καταλήφθηκε το 2015 για να στηρίξει έμπρακτα τους μετανάστες/στριες και τους αγώνες τους. Έκτοτε συμμετείχε σε μια πληθώρα κοινωνικών αγώνων ενώ αποτέλεσε το φυσικό χώρο για πολλές πολιτικές συλλογικότητες και συνελεύσεις. Το τελευταίο διάστημα και εν μέσω της συνεχιζόμενης κατασταλτικής πολιτικής του κράτους σε όλα τα μέτωπα, η Δ56 όντας μία από τις τελευταίες πολιτικές καταλήψεις του κέντρου έδωσε τη δυνατότητα και τον απαραίτητο ζωτικό χώρο στο κίνημα να αναπνεύσει και να οργανωθεί, κάτι που δεν πέρασε όπως φάνηκε απαρατήρητο από τους διώκτες της.

Αντιλαμβανόμαστε τις καταλήψεις ως μέσα και εργαλεία του αγώνα για την κοινωνική ανατροπή. Ως αναπόσπαστο κομμάτι του αναρχικού χώρου, ως έναν από τους τρόπους που οργανώθηκε και ρίζωσε αυτός στο μητροπολιτικό κέντρο, σε κάθε γειτονιά και πόλη από τη δεκαετία του ’80. Είναι οι τόποι που επί δεκαετίες όρθωσαν αναχώματα στις πολιτικές του κεφαλαίου, που δεν επέτρεψαν στους φασίστες να μετατρέψουν τις γειτονιές σε σφαγεία αλλά αντίθετα τους έχωσαν στις τρύπες τους, που αντιστάθηκαν στην αστυνομία και έδωσαν καταφύγιο στους κατατρεγμένους/ες. Χώροι όπου δομούνται συντροφικές σχέσεις και δοκιμάζονται οι αξίες και οι ιδέες μας. Χώροι στους οποίους αποφασίζεται και οργανώνεται η εξωστρεφή μας δράση και η συλλογική μας κίνηση στο δρόμο, εκεί όπου κρίνονται όλα. Μονάχα έτσι η αυτοοργάνωση γίνεται λέξη επικίνδυνη, οι καταλήψεις ορμητήρια αγώνων και όχι «νησίδες ελευθερίας», αυτοαναφορικότητας ή εναλλακτικής διασκέδασης. Η συμμετοχή μας στην Δ56 τον τελευταίο χρόνο σε αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε και με αυτό το πολιτικό σκεπτικό την υπερασπίζεται, όπως και τις υπόλοιπες καταλήψεις και χώρους αγώνα.

Η καταστολή της Δ56 δε μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από την συνολικότερη στρατηγική της επίθεσης που έχει εξαπολύσει το κράτος στις καταλήψεις και τον κόσμο του αγώνα, αλλά και το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, δημιουργώντας μια ασφυκτική συνθήκη τριγύρω τους. Μια επίθεση που αναζωπυρώθηκε εν μέσω αριστερής διαχείρισης και κορυφώθηκε με την (ακρο)δεξιά «επιστροφή στην ομαλότητα». Με την ανάληψη της εξουσίας, οι τωρινοί διαχειριστές επιχείρησαν να εφαρμόσουν με πυγμή το τρίπτυχο «τάξη-ασφάλεια-ανάπτυξη», τώρα που οι κοινωνικοί συσχετισμοί φαίνεται προσωρινά να τους το επιτρέπουν. Το μεταναστευτικό υποκείμενο και ο αναρχικός χώρος στοχοποιήθηκαν εξαρχής ως υπεύθυνοι για την «ανομία» και τα διάφορα «άβατα εγκληματικότητας», ως ο εχθρός που έπρεπε να παταχθεί καθώς στεκόταν εμπόδιο στην πολυπόθητη ανάπτυξη και ευημερία. Έτσι, σχεδόν αμέσως δεκάδες μεταναστευτικές και πολιτικές καταλήψεις, χώροι και υποδομές αγώνα σε όλη την επικράτεια βρέθηκαν στο στόχαστρο της καταστολής. Τα Εξάρχεια μετατράπηκαν σε αστυνομοκρατούμενη ζώνη, νέες και παλιές δικαστικές διώξεις και κατηγορητήρια στήθηκαν ή ανασύρθηκαν από τα συρτάρια, η παρουσία του α/α χώρου στο δρόμο και η ύπαρξή του εν γένει ποινικοποιήθηκε. Επίθεση που όμως δεν έμεινε πάντα χωρίς απάντηση. Αντιθέτως κάποιες φορές βρήκε σθεναρή αντίσταση, η οποία αμφισβήτησε την κρατική παντοδυναμία, καταρράκωσε το γόητρό της και επέστρεψε ένα ποσοστό βίας στους φορείς της. Όχι πάντα χωρίς κόστος, κερδίζοντας όμως πολύτιμο έδαφος για τον αναρχικό χώρο.

Πίσω όμως από τα διάφορα αφηγήματα, βρίσκεται η διαρκής προσπάθεια κράτους και αφεντικών να θωρακίσουν τα συμφέροντά τους απέναντι στην κοινωνική βάση. Στο παγκόσμιο τοπίο η καπιταλιστική σχέση αναδιαρθρώνεται, επαναδιατυπώνεται. Η συστημική κρίση της τελευταίας δεκαετίας και η συνεχιζόμενη οικονομική ύφεση προκάλεσαν ακόμα μεγαλύτερο βάθεμα των κοινωνικών ανισοτήτων, περισσότερη εκμετάλλευση, καταπίεση, πόλεμο, ξεριζωμό. Το ανθρώπινο προσωπείο του καπιταλισμού κατέπεσε οριστικά και αποκαλύφθηκε η ωμή, αντικοινωνική βία του συστήματος. Οι άγριες, νεοφιλελεύθερες πολιτικές πλέον είναι μονόδρομος για την κυριαρχία και για να επιτευχθούν θα πρέπει να τσακιστεί κάθε κοινωνική αντίσταση, κάθε φωνή που δε μιλάει τη γλώσσα του αφέντη. Το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα έχει αποδείξει ότι είναι ικανό να ορθώσει εμπόδια στους κρατικούς σχεδιασμούς, να αποτελέσει τον καταλύτη που σε ώσμωση με άλλα ριζοσπαστικά κοινωνικά κομμάτια θα πυροδοτήσει δυναμικούς, βίαιους αγώνες και εξεγέρσεις. Η πάταξή του λοιπόν είναι αναγκαία συνθήκη ώστε να επιβληθεί σιγή νεκροταφείου στην κοινωνία.

Η νέα πολεμική τακτική που επιχειρείται, σε καμία περίπτωση δεν επαφίεται στις προσωπικές ορέξεις ενός ή δύο υπουργών, αλλά πρόκειται για σφαιρική και μεθοδική προσέγγιση της κυριαρχίας. Στόχος της να εκμεταλλευτεί όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά την υπάρχουσα κοινωνική αποσάθρωση, με σκοπό την ανασύνταξη και την οργάνωση όλων των κρατικών μηχανισμών. Να εξατομικεύσει, να απομονώσει και να καταστείλει όσους και όσες παρεκκλίνουν έμπρακτα από τη νέα πολιτική κανονικότητα. Να σκορπίσει το φόβο της τιμωρίας και την ανασφάλεια ενός διαρκούς κινδύνου, στα κομμάτια που αντιστέκονται και όχι μόνο. Πρόσφυγες, μετανάστριες, άνεργοι, εργαζόμενες, απεργοί, φυλακισμένες, φοιτητές, μαθήτριες, τοπικές κοινωνίες συνθέτουν το συνολικό μέτωπο προς πειθάρχηση και καταστολή. Έτσι, καλλιεργείται το κλίμα μιας πολυεπίπεδης απειλής στο εσωτερικό της χώρας, η οποία θα πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα και χειρουργικά με όποιον τρόπο και να παρουσιαστεί. Ανάπτυξη, ανάπλαση, αναδιάρθρωση, ασφάλεια, εξωτερικός και εσωτερικός εχθρός δεν είναι έννοιες άσχετες μεταξύ τους. Πρόκειται για τη νέα ομπρέλα της κυρίαρχης πολιτικής, για ένα πολυσύνθετο ψηφιδωτό σχέσεων εξουσίας κάτω από την οποία υπάγονται και γαλουχούνται, πλέον, όλοι ανεξαρτήτως.

Η πρόσφατη «πανδημία» και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επιβλήθηκε αποτέλεσαν προνομιακό περιβάλλον για το κράτος και τα αφεντικά ώστε να μετατραπεί και αυτή η κρίση σε ευκαιρία για αυτούς. Με πρόσχημα τη διαχείρισή της πέρασαν εντελώς αναίμακτα σκληρά μέτρα, προωθώντας παράλληλα αναδιαρθρωτικές αλλαγές σε όλους τους τομείς – εργασιακά, κατασταλτικά, τεχνολογικά, περιβαλλοντικά. Το τέλος της καραντίνας και η «επανεκκίνηση της οικονομίας» επιτάχυναν μια σειρά σχεδιασμών που αφορούν τον εξευγενισμό και την ανάπλαση του μητροπολιτικού κέντρου και των όμορων περιοχών. Στόχος η μετατροπή τους σε αποκλειστικές καταναλωτικές και τουριστικές ζώνες, ολοκληρωτικά παραδομένες στις ορέξεις του κεφαλαίου. Ζώνες όπου οι φτωχοποιημένοι και πλεονάζοντες πληθυσμοί δε χωράνε, όπου η αλληλεγγύη και η κάθε λογής πολιτική δραστηριότητα πρέπει να εξοβελιστούν. Έτσι, ο δημόσιος χώρος συρρικνώνεται ακόμα περισσότερο, η αναβαθμισμένη ποσοτικά και υλικοτεχνικά αστυνομία πλημμυρίζει και ελέγχει κάθε γωνία του, κάθε πολιτική δραστηριότητα αποκλείεται από το ΕΜΠ που αποτελεί ιστορικά ένα σημαντικό κινηματικό χώρο, «απείθαρχες» πλατείες και γειτονιές μπαίνουν στο στόχαστρο, το ιστορικό κέντρο πεζοδρομείται σταδιακά εκτοπίζοντας κάθε άλλη δραστηριότητα, ο κατασταλτικός ρόλος του Δήμου Αθηναίων και της αστυνομίας του αναβαθμίζεται σημαντικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο «μεγάλος περίπατος» όπου, εκτός όλων των άλλων, συντελεί έναν πολεοδομικό αντιεξεγερτικό σχεδιασμό στο κέντρο της Αθήνας. Ο παραπάνω κεντρικός και πολύπλευρος σχεδιασμός «δένει» με το πρόσφατο νόμο για περιορισμό και εξονυχιστικό έλεγχο των διαδηλώσεων. Από τη μία επιχειρείται να αποτυπωθεί ο φόβος και η ηττοπάθεια στην πλευρά των αγωνιζόμενων, ενώ από την άλλη δίνεται το πράσινο φως και νομικά σε όλες τις κρατικές συμμορίες καταστολής για τα μελλοντικά κατασταλτικά όργια. Κάτι που συνέβη και στις 9/7, στις διαδηλώσεις ενάντια στο εν λόγω νομοσχέδιο την ημέρα της ψήφισής του στη Βουλή. Τα παραπάνω σημεία δίνουν το στίγμα της πολεμικής καθημερινότητας που λαμβάνει χώρα στους δρόμους της μητρόπολης και που μαίνεται με κάθε τρόπο και σε κάθε ένταση. Στιγμιότυπο του ίδιου πολέμου ήταν οι πολυάριθμες εκκενώσεις καταλήψεων τον τελευταίο χρόνο. Στιγμιότυπο του ίδιου πολέμου είναι και η εκκένωση της Δερβενίων 56. Στιγμιότυπο του ίδιου πολέμου θα είναι και οι μελλοντικές κατασταλτικές κινήσεις που με μαθηματική ακρίβεια θα ακολουθήσουν στο μέλλον.

Διανύουμε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο για την κοινωνία και τα κινήματα. Κράτος και κεφάλαιο εντείνουν ολοένα και περισσότερο την επίθεσή τους σε κάθε πεδίο του κοινωνικού. Στόχος τους να κυριαρχήσουν παντού, σε κάθε πτυχή της ζωής και της καθημερινότητας. Να βάλουν ταφόπλακα σε κάθε συλλογικό όραμα και διεκδίκηση, σε κάθε προοπτική αντίστασης και αγώνων. Να εξαφανίσουν τα κινήματα από τους δρόμους, εκεί όπου γράφεται η Ιστορία. Η ίδια η ύπαρξη των αναρχικών και το στίγμα τους στον κοινωνικό/ταξικό πόλεμο, τα ανατρεπτικά προτάγματα, ο αντικρατικός αγώνας, η επιθετική κίνηση και δράση είναι αντικείμενα προς εξόντωση. Τη σημασία των καταλήψεων στον κοινωνικό ανταγωνισμό την έχει αντιληφθεί πρώτα και καλύτερα η «απέναντι πλευρά», ίσως περισσότερο και από τα ίδια τα υποκείμενα του αγώνα. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η λυσσασμένη επίθεση του κράτους στους κατειλημμένους χώρους από την μία, το μούδιασμα, οι σπασμωδικές απαντήσεις ή η αποστασιοποίηση από την άλλη. Ο κατακερματισμός της αντίστασης είναι η ιδανική συνθήκη για το συνολικό σάρωμά μας. Η αλληλεγγύη με όσους δέχονται την κρατική καταστολή δεν είναι μια κούφια λέξη ή μια ιδεολογική a la carte επιταγή που περιμένει να πληρωθεί αλλά μια αναλλοίωτη επαναστατική αξία μεταξύ των καταπιεσμένων. Ή θα μοιραστούμε λοιπόν έναν κοινό αγώνα ή θα μοιραστούμε μια κοινή ήττα. Ή θα υπερασπιστούμε συλλογικά τις καταλήψεις και τα κοινωνικά κεκτημένα ή θα καταρρεύσουν σαν χάρτινοι πύργοι. Κάθε επίθεση στον κόσμο και τις δομές του αγώνα πρέπει να απαντιέται με δυσανάλογο πολιτικό κόστος για αυτούς. Ταυτόχρονα, η εμπλοκή μας και η σύνδεση με τους υπόλοιπους κοινωνικούς αγώνες είναι δυνατόν να οικοδομήσει ένα δυναμικό πλέγμα αντίστασης, ικανό να αποτρέψει την επέλαση της καταστολής και να οργανώσει την επίθεσή μας. Για την καταστροφή κεφαλαίου και κράτους, την κοινωνική επανάσταση, την Αναρχία. Στο χέρι όλων μας είναι να τους αποδείξουμε ότι η ιστορία όχι μόνο δεν τελείωσε, όπως δηλώνουν αυτάρεσκα, αλλά και τους χρωστάει μια θύελλα άγρια…

Έμπρακτη αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τις δομές του αγώνα

Ραντεβού στους δρόμους και τα οδοφράγματα

Δημοσιεύτηκε στισ

Οι καταλήψεις είναι τα σπίτια του αγώνα (για την εκκένωση της Δερβενίων 56)

Την Παρασκευή 26/6, στις 6:15 το πρωί, έγινε εκκένωση της κατάληψης Δερβενίων 56 και διπλανής κατάληψης στέγης. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλληλέγγυος κόσμος συγκεντρώθηκε στην πλατεία Εξαρχείων, όπου και παρέμεινε για αρκετές ώρες.

Η καραντίνα που επιβλήθηκε με αφορμή την «υγειονομική κρίση» του κορωνοϊού δημιούργησε ένα προνομιακό περιβάλλον για το κράτος ώστε να προχωρήσει τα σχέδια του, και να αναβαθμίσει την ατζέντα του. Κρατώντας μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού «στο σπίτι», περιορίζοντας τις συναθροίσεις και γενικότερα την παρουσία στον δημόσιο χώρο, κλείνοντας τους πανεπιστημιακούς χώρους, το ελληνικό κράτος εξασφάλισε πως τα επενδυτικά πλάνα του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου στον ελλαδικό χώρου θα συνεχίσουν, εντατικοποιώντας την καταστολή για να μην αντιμετωπίσει την παραμικρή αντίσταση.

Από τη μία λοιπόν, εισήγαγε το νομοσχέδιο με τίτλο «Εκσυγχρονισμός περιβαλλοντικής νομοθεσίας», που στρώνει τον δρόμο για την άγρια εκμετάλλευση του φυσικού περιβάλλοντος, με αποκορύφωμα την τυπική κατάργηση των προστατευόμενων περιοχών Natura 2000. Το αναδυόμενο λόμπι της αιολικής ενέργειας τρίβει τα χέρια του, καθώς απελευθερώνεται μεγάλο κομμάτι της επαρχίας, μετατρέποντας τον ελλαδικό χώρο σε ένα τεράστιο οικόπεδο προς αξιοποίηση. Δεν έχασαν δευτερόλεπτο για να βγάλουν στο σφυρί τεράστια «ορεινά οικόπεδα», αλλά και να προχωρήσουν τις εργασίες διάνοιξης δρόμων και εγκατάστασης αιολικών πάρκων, ειδικά αφού η μειωμένη κίνηση στις εθνικές οδούς αποτελούσε ιδανική συνθήκη.

Ταυτόχρονα, με τις έκτακτες (λόγω κορωνοϊού) ρυθμίσεις της εργασίας, ενσωματώθηκαν στο εργασιακό περιβάλλον αλλαγές που τα αφεντικά θα ήθελαν εδώ και χρόνια να εφαρμόσουν. Μαζί με τις μειώσεις των μισθών και την ελαστικοποίηση των ωραρίων, τη μετατροπή των μισθών σε επιδόματα, την εξώθηση στην ανεργία του κόσμου της μαύρης εργασίας, δοκιμάστηκε η τηλε-εργασία και εντάθηκε η εργασία εκ περιτροπής. Αντίστοιχα, ενισχύθηκαν και οι υπηρεσίες τηλε-κατανάλωσης, με μεγάλες κερδισμένες τις μεταφορικές εταιρίες και τις ιντερνετικές υπηρεσίες (τύπου e-food) που πλέον κάνουν delivery από supermarket ως και καταστήματα ηλεκτρονικών ειδών.

Από την άλλη, το lockdown στα πανεπιστήμια αποτέλεσε το τέλειο άλλοθι για την πλήρη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου: Πρώτα με την εκκένωση των μεταναστών από το κτίριο Γκίνη, στο συγκρότημα του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείο στα Εξάρχεια, και την ανακοινωμένη ανάπλασή του, βάζοντας το κτίριο ως αιχμή του σχεδίου. Ένα κτίριο που είχε να σφραγιστεί από το τέλος της Χούντας, και αποτελεί έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς πανεπιστημιακούς χώρους πολιτικής ζύμωσης και δράσης, ταυτισμένο με τη διαχρονική παρουσία των κινημάτων σε αυτόν, πλέον είναι κλειστός, ζητείται φοιτητικό πάσο για να εισέλθεις, και προορίζεται για ανάπλαση. Ακολούθησε η απόπειρα καταστολής του κινηματικού server του espiv.net στο Πάντειο πανεπιστήμιο, που απαντήθηκε και υπερασπίστηκε με ανάλογο τρόπο.

Οι πολιτικές απαγόρευσης στον δημόσιο χώρο, δεν έχουν ακόμα αρθεί στο σύνολό τους. Οι μπάτσοι είναι περισσότεροι, και η παρουσία τους σε δρόμους και πλατείες γίνεται ασφυκτική. Οι μνήμες από την πλατεία Αγ. Γεωργίου στην Κυψέλη, την πλατεία Αγίου Ιωάννου στην Αγία Παρασκευή, όπως και αντίστοιχες κινήσεις στη Θεσσαλονίκη, είναι νωπές. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ειδωθούν τόσο το επερχόμενο νομοσχέδιο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, που είναι σε δημόσια διαβούλευση ήδη από τον Φεβρουάριο, όπως και ο χοντροκομμένος μετασχηματισμός του κέντρου της αθηναϊκής μητρόπολης με τον «μεγάλο περίπατο». Το μητροπολιτικό κέντρο είναι «πόλεμος», είναι μια διαρκής διαδικασία αντιπαράθεσης μεταξύ φτωχοποιημένων και πλεονάζοντων πληθυσμών από τη μία, και επιχειρηματιών εστίασης, τουρισμού, real estate και μπάτσων από την άλλη, με σκοπό τον εξευγενισμό και την πλήρη τουριστικοποίησή του. Μία διαδικασία αντιπαράθεσης από την οποία επιβάλλεται να απουσιάζουν οι καταλήψεις, ως εστίες αγώνα, αλλά και ως παραδείγματα αυτοοργάνωσης και κάλυψης των αναγκών μας, ντόπιων και μεταναστών.

Στον πολιτικό και οικονομικό σχεδιασμό που περιγράφουμε σημαίνοντα ρόλο έχει η οικογένεια Μητσοτάκη-Μπακογιάννη. Το βαθύ πολιτικό της παρελθόν είναι το πιο λαμπρό παράδειγμα πολιτικής οικογενειοκρατίας της Ελλάδας, που σε συνδυασμό με την ανάμειξή της σε μεγάλο κομμάτι του real estate της πρωτεύουσας, την φέρνει σε πολύ ευνοϊκή θέση. Με θέσεις-κλειδιά στην εξουσία (πρωθυπουργός και δήμαρχος) νομιμοποιούν όλες τις παρεμβάσεις τους στην πόλη, οι οποίες εκτός των ευρύτερων κρατικών συμφερόντων (οικονομικών και πολιτικών), εξυπηρετούν και τις οικογενειακές τους επιχειρήσεις στον χώρο των ακινήτων.

Η επίθεση αυτή έχει στο στόχαστρό της τους πολιτικούς χώρους, τα εργαλεία και τις υποδομές του ανταγωνιστικού κινήματος. Η κατάργηση του ασύλου σε συνδυασμό με τις εκκενώσεις των κατειλημμένων κτιρίων πρωτίστως στοχεύουν να δημιουργήσουν μία συνθήκη, στην οποία περνάει στα χέρια του κράτους το έδαφος όπου παραδοσιακά οι πολιτικές οργανώσεις της αναρχίας και της αριστεράς συναντιούνται, οργανώνονται, κοινωνικοποιούνται, πραγματοποιούν εκδηλώσεις, στηρίζονται υλικά. Ταυτόχρονα, ο δρόμος, το σημείο των μεγάλων ραντεβού, ο χώρος στον οποίο ιστορικά «γεννιούνται οι συνειδήσεις» επίσης οριοθετείται αυστηρά. Μέσα από την αναβίωση ενός χουντικού νομοσχεδίου, το οποίο αφήνει στη δικαιοδοσία της αστυνομίας και της δημοτικής αρχής τη διεξαγωγή διαδηλώσεων, η κοινωνική αλληλεπίδραση μέσα από τις πορείες, ως ακόμα ένα εργαλείο ηχηρής συλλογικής ανάδειξης των περιεχομένων, της στάσης, της ίδιας μας της πολιτικής ύπαρξης, φιλτράρεται από τους κρατικούς μηχανισμούς με βάση τα δικά τους πολιτικά και «κοινωνικοοικονομικά» κριτήρια.

Το δίπολο που τίθεται είναι «αφομοίωση ή παροπλισμός»: «Αγωνίζεσαι» εντός του επιτρεπόμενου πλαισίου, διαφορετικά δεν σου επιτρέπεται να κάνεις τίποτα. Η πολιτική επιλογή της αυτοοργάνωσης, ως πρακτική διαδικασία οργάνωσης των ατόμων με βάση της δικές τους δυνάμεις, επιθυμίες, σκοπούς και στρατηγική είναι εχθρική στους σχεδιασμούς τους. Στον αντίποδα επιχειρείται να επιβληθεί η κρατική διαμεσολάβηση για οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα: Από τη διοργάνωσης μίας εκδήλωσης ή μιας συναυλίας σε μια πλατεία, ως τη διοργάνωση μιας διαδήλωσης στο κέντρο της Αθήνας, το κράτος φιλοδοξεί να είναι αυτό που θα κρίνει τους όρους με τους οποίους θα διεξάγονται οι διαδικασίες, οι διεργασίες και οι αγώνες των από τα κάτω.

Μια ακόμη πτυχή της ολομέτωπης αυτής επίθεσης είναι και η αναμόχλευση δικαστικών υποθέσεων, και τα ανυπόστατα κατηγορητήρια που εμπλέκουν συλλήβδην συντρόφους, καθιστώντας τους ομήρους του δικαστικού συστήματος.

Στο πλαίσιο της ευρύτερης επικοινωνιακής διαχείρισης της γειτονιάς των Εξαρχείων, μιας γειτονιάς που αποτελεί πεδίο ανάπτυξης αγώνων του κινήματος διαχρονικά, το κράτος στρέφει την προσοχή του στον πεζόδρομο της Δερβενίων. Με πρόσχημα τη διακίνηση ναρκωτικών, εντείνει τις αστυνομικές επιχειρήσεις στους παρακείμενους δρόμους, και συνεπικουρούμενο από διάφορα δημοσιεύματα στα ΜΜΕ, στρώθηκε τελικά ο δρόμος για την κατασταλτική επέμβαση.

Η κατάληψη Δερβενίων 56 είναι ενεργή από τον Σεπτέμβρη του 2015, αποτελώντας έναν χώρο του κινήματος με πολύμορφη συμμετοχή στους αγώνες. Εν μέσω απαγόρευσης κυκλοφορίας, παρέμεινε ανοιχτή, συνεχίζοντας τις πολιτικές της διαδικασίες, ξεκινώντας παράλληλα δομή αλληλοβοήθειας, με στόχο την κάλυψη των αναγκών των από τα κάτω, παρά τις επανειλημμένες πιέσεις που δέχτηκε από κάθε είδους δυνάμεις καταστολής.

Οι καταλήψεις είναι τα σπίτια του αγώνα και θα ματώσετε για να τις πάρετε.

Με το βλέμμα στραμμένο στις εξεγερμένες μητροπόλεις των ΗΠΑ, δεσμευόμαστε πως θα παλέψουμε, θα παραμείνουμε εδώ και θα συμβάλλουμε από την πλευρά μας στις κοινωνικές εκρήξεις του αύριο. Έχουμε ακόμα πολλά να συνεισφέρουμε στην Υπόθεση του ταξικού και κοινωνικού ανταγωνισμού από το δικό μας μετερίζι. Δεν θα σας κάνουμε τη χάρη, γιατί ξέρουμε πως χωρίς εμάς θα είναι λίγο πιο εύκολο να προχωρήσει η ολομέτωπη επίθεση σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, από τα πάρκα και τις πλατείες, τους εργασιακούς χώρους και τα σχολεία, τα δάση και τα βουνά, τις γειτονιές και τις ζωές μας. Με όραμα έναν κόσμο χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, χωρίς διαχωρισμούς βάσει φύλου, φυλής, σεξουαλικότητας. Έναν κόσμο που αξίζει να βιώνεται. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να παλέψουμε ενάντια σε κράτος και αφεντικά, ενάντια σε όποιον έχει συμφέρον από τη διατήρηση της ανισότητας και της αδικίας.

Καλούμε τον κόσμο του κινήματος, τις συλλογικότητες και τις πολιτικές ομάδες, τα στέκια και τις καταλήψεις σε Αθήνα και επαρχία σε επαγρύπνηση.Ενημερώνουμε ήδη τον κόσμο της γειτονιάς για τη στάση μας, και καλούμε να πλαισιώσει συνολικά την υπεράσπιση του κατειλημμένου κτιρίου της Δερβενίων 56.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

κατάληψη Δερβενίων 56,

26/06/2020

Δημοσιεύτηκε στισ

Σπάμε το φόβο και τις απαγορεύσεις – να μην υποταχθούμε στα κελεύσματα κράτους και αφεντικών

Ένα νήμα συνδέει το 1886 και την τότε ματωμένη Πρωτομαγιά με το σήμερα. Μια αέναη μάχη των εκμεταλλευόμενων με τα αφεντικά, που δε θα τελειώσει παρά μονάχα με την καταστροφή κράτους-κεφαλαίου και τον ερχόμο μιας αταξικής κοινωνίας ισότητας και ελευθερίας. Συγκρίνοντας τους αγώνες του τότε για αυξήσεις μισθών, για το οκτάωρο, για την υπεράσπιση απολυμένων εργατών-τριών, στην εποχή μας οι συνθήκες και οι διεκδικήσεις είναι πολύ πιο σύνθετες. Οι συνεχείς καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις (είτε για το ξεπέρασμα των κρίσεων του κεφαλαίου είτε ως απάντηση στις προλεταριακές ανταρσίες) έχουν αποσαθρώσει τις εργασιακές αντιστάσεις, πολλώ δε μάλλον που είναι κάτι παραπάνω από εμφανής η κινηματική υποχώρηση σε όλα τα πεδία του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού.

Η πανδημία του κορωνοϊού αποτέλεσε για τα αφεντικά μια ακόμη ευκαιρία για επίθεση στους εγκλωβισμένους των κατέργων της μισθωτής σκλαβιάς. Απολύσεις, εργοδοτικοί εκβιασμοί (όπως είναι η υποχρεωτική άδεια και η υπογραφή δηλώσεων για άδεια άνευ αποδοχών, στην ουσία με το ζόρι), απλήρωτη και εκ περιτροπής εργασία, περαιτέρω ελαστικοποίηση, περικοπές μισθών, υπερεντατικοποίηση για όσες-ους δουλεύουν σε νοσοκομεία, σούπερ μάρκετ ή ως διανομείς, μετάθεση του εργασιακού βίου το καλοκαίρι για όσους βρέθηκαν σε καθεστώς αναστολής εργασίας, μεταφορά σε άλλες υπηρεσίες για υπαλλήλους του δημοσίου. Τέλος το νέο φρούτο της τηλεργασίας από το σπίτι έρχεται να οικοδομήσει ένα διάφανο κάτεργο το οποίο σκοπό έχει τον πλήρη έλεγχο και τον ακόμα μεγαλύτερο φόρτο εργασίας, φυσικά με τα έξοδα δικά μας.

Και ενώ μοιάζει να μπαίνουμε στην μετά-καραντίνα περίοδο, πέρα από τις απαγορεύσεις και τον έλεγχο που ήρθαν για να μείνουν, το πεδίο πλέον ανοίγεται στην επανεκκίνηση της οικονομίας. Και για να συμβεί αυτό θα χρειαστεί, μας λένε τα διάφορα παπαγαλάκια, πολλά από τα έκτακτα μέτρα και τις «καινοτομίες» των αφεντικών στο χώρο της εργασίας να αποτελέσουν την νέα κανονικότητα. Ήδη μελετάται το μέτρο της ανταλλαγής εργαζομένων και στον ιδιωτικό τομέα, η συνέχιση της αναστολής συμβάσεων σε συνδυασμό με το πάντα ευέλικτο ωράριο και η μείωση της διάρκειάς τους, η μείωση της επιδότησης από το κράτος κατά 50% των ασφαλιστικών εισφορών καθώς και του περίφημου επιδόματος-ξεροκόμματου των 800 ευρώ.

Ταυτόχρονα το άνοιγμα των καταστημάτων εστίασης προοιωνίζει ένα μέλλον σκληρό για τους εργαζόμενους, μιας και με αφορμή τα μέτρα υγιεινής θα υφίστανται τεστ και δοκιμασίες που θα προσομοιάζουν σε συνθήκες βιολογικού πολέμου. Φυσικά αυτό που ενδιαφέρει τα αφεντικά δεν είναι η υγεία των εργαζομένων, εν μέσω συνθηκών συνωστισμού, αλλά η διασφάλιση της κερδοφορίας τους με κάθε μέσο και τρόπο. Μια συνθήκη που έρχεται σε αντιδιαστολή με τις ακραίες συνθήκες εργασίας και συνωστισμού που δε σταμάτησαν ποτέ να ισχύουν σε εργοστάσια, σούπερ μάρκετ, αποθήκες και άλλα εργασιακά κάτεργα. Και ακόμη περισσότερο σε αυτούς και αυτές που δεν χωράνε στον καπιταλισμό, τους απόκληρους μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους φυλακισμένους στα μπουντρούμια της ελληνικής δημοκρατίας, που αντιστέκονται στις άθλιες συνθήκες που βιώνουν. Συνθήκες που στα μεν στρατόπεδα έχουν συντελέσει στην διασπορά του ιού, στις δε φυλακές στο θάνατο κρατούμενης στη Θήβα, γεγονός που οδήγησε στην εξέγερση των συγκρατουμένων της και στην άγρια καταστολή τους από τα ΜΑΤ.

Σε αυτό το καθεστώς έκτακτης ανάγκης η φετινή Πρωτομαγιά έχει ιδιαίτερη σημασία. Η απαγόρευση κυκλοφορίας, συγκεντρώσεων και συναθροίσεων εξακολουθεί να ισχύει, οι προσπάθειες για έμπρακτο σπάσιμο αυτής της συνθήκης είναι λιγοστές, ενώ η κυβέρνηση δεν παρέλειψε να μεταφέρει τις εκδηλώσεις για τις 9 Μάη, ζητώντας συναίνεση και κατανόηση.

Είναι ιδιαιτέρως σημαντικό να βρεθούμε στο δρόμο και να διαδηλώσουμε μαζικά και δυναμικά, σπάζοντας έμπρακτα κάθε πολιτική απαγόρευση. Πρέπει να δωθεί μια πρώτη απάντηση στην καπιταλιστική επίθεση προς τον κόσμο της εργασίας, που μπροστά της ο ίδιος ο covid-19 ωχριά (μη παραβλέποντας βέβαια τους θανάτους που αυτός προκαλεί). Ο πραγματικός πόλεμος τώρα ξεκινά, δεν είναι φυσικά αόρατος όπως προσπαθούν να μας πείσουν αλλά υλικότατος. Ας μη μείνει μονομερής αλλά να σηκώσουμε το γάντι και να αντεπιτεθούμε, για να μη βιώσουμε τη βαρβαρότητα σε ένα δυστοπικό μέλλον.

Οι αυτομειώσεις και οι αρνήσεις πληρωμών ενοικίων και λογαριασμών, οι απαλλοτριώσεις ειδών πρώτης ανάγκης, το μοίρασμα και η αλληλοβοήθεια, οι μοριακές αρνήσεις και οι εργατικές διεκδικήσεις να γίνουν εργαλεία που θα βοηθήσουν στη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων.

Να βγούμε απ΄ την απομόνωση που επιχείρησαν να βάλουν ολόκληρη την κοινωνία, γκρεμίζοντας τις κίβδηλες αξίες της ατομικής ευθύνης και του «μένουμε σπίτι». Οι λύσεις και η ελπίδα βρίσκονται στο δρόμο, στην οργάνωση των αγώνων μας, στην αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων, στην επίθεση για την καταστροφή κράτους και κεφαλαίου, στην κοινωνική επανάσταση.

Όλοι/ες στους δρόμους

Ενάντια στην απομόνωση και στο φόβο, στην καταστολή και τη θανατοπολιτική του κράτους

Αντίσταση στην εργασιακή αναδιάρθρωση – μέχρι την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς 

ΠΟΡΕΙΑ 1η ΜΑΗ – 11πμ, ΧΑΥΤΕΙΑ


Δημοσιεύτηκε στισ

Δράσεις σε γειτονιές της Αθήνας

Με αφορμή το κείμενο της κατάληψης για τη συνθήκη έκτακτης ανάγκης που έχει δημιουργηθεί, με αφορμή την πανδημία και τη διαχείρισή της από κράτος και αφεντικά, την προηγούμενη εβδομάδα κάναμε δράσεις σε γειτονιές της Αθήνας. Ανεβάσαμε πανό, γράψαμε συνθήματα και αφήσαμε κείμενα και τρικάκια σε Κυψέλη, Παγκράτι, Ζωγράφου, Πετράλωνα, Πευκάκια, Περισσό, Νέο Ψυχικό, Χαλάνδρι, Ηλιούπολη, Κολωνό, Αμπελόκηπους, Πανόρμου, Γκύζη, Νέα Σμύρνη και Εξάρχεια.

Το κείμενο σε μορφή .pdf

Δημοσιεύτηκε στισ

Το καπιταλιστικό σύστημα νοσεί… Να το καταστρέψουμε πριν μας θάψει

Η πανδημία του covid-19 που έχει εξαπλωθεί σε παγκόσμιο επίπεδο, «επισκεπτόμενη» και τον ελλαδικό χώρο, είναι βέβαιο πως είναι ιδιαίτερα σοβαρή και επικίνδυνη, κυρίως για τις ευπαθείς ομάδες. Χωρίς να παραγνωρίζουμε την ευθύνη που απαιτείται για τη φροντίδα της υγείας, δικής μας και των διπλανών μας, (μιας και, εν προκειμένω, πρόκειται για έναν ιό που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα τρόπος για την πρόληψη και την αντιμετώπισή του), οφείλουμε να σκιαγραφήσουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι κρατικές πολιτικές ξεδιπλώνονται καθώς και τις συνέπειές τους πάνω μας. Γιατί η πανδημία αυτή καθώς και η διαχείρισή της, αφενός εξελίχθηκε σε μια σημαντική συστημική κρίση, αφετέρου, όπως και οι προηγούμενες, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την αναδιάρθρωση του καπιταλισμού προς όφελός του.

Στην εποχή της άγριας νεοφιλελεύθερης επέλασης του κεφαλαίου είναι ξεκάθαρο πως οι (όποιες) «κοινωνικές» πολιτικές του παρελθόντος βρέθηκαν στο περιθώριο. Η υγεία, που μας απασχολεί εν προκειμένω, βρίσκεται στο καναβάτσο εδώ και πολλά χρόνια. Η ιδιωτικοποίησή της, όπως και της παιδείας, υπήρξε πάντα πρώτο και βασικό μέλημα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι υπηρεσίες να τελούν εσκεμμένα υπό διάλυση, κατά γενική ομολογία. Μονάδες και νοσοκομεία υποστελεχωμένα, ελάχιστες κλίνες ΜΕΘ, ασήμαντες ποσότητες υγειονομικού υλικού, υπερεντατικοποιημένες συνθήκες εργασίας και επικινδυνότητα για τους εργαζομένους. Οι λόγοι είναι απλοί – λεφτά υπάρχουν για ακόμη περισσότερους μπάτσους, για τη σωτηρία των τραπεζών, για τις φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου αλλά και κάθε αφεντικού, για ακόμα μεγαλύτερους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, για μίζες, για προσλήψεις ημετέρων και λοιπών κρατικοδίαιτων συμβούλων. Η υγεία μας λένε ότι είναι στο χέρι μας να εξασφαλισθεί, ατομικά. Όποιοι έχουν να πληρώνουν θα εξεταστούν, θα θεραπευτούν, και ούτω καθ΄ εξής, όποιοι δεν έχουν…

Αρκούσε όμως να ξεσπάσει μια υγειονομική κρίση όπως αυτή του covid-19 για να «σκάσει» το σύστημα υγείας και να φανούν πλέον ξεκάθαρα οι αντικοινωνικές πολιτικές που εφαρμόζονται συστηματικά από τα πάνω και στον τομέα αυτό. Το ελληνικό κράτος αυτή τη στιγμή, στην προσπάθειά του να διαχειριστεί την κατάσταση με το χαμηλότερο δυνατό κόστος για αυτό και για την οικονομία, εφαρμόζει θανατοπολιτική με τον πλέον κυνικό και μακάβριο τρόπο. Αρνείται εσκεμμένα να υποβάλει σε τεστ, να διαγνώσει, άρα και να νοσηλεύσει πολίτες που νοσούν, ώστε να μην καταρρεύσει το ήδη διαλυμένο σύστημα υγείας και να μη φανούν από νωρίς τα όριά του. Αντίθετα, τους παρακινεί σαδιστικά να παραμείνουν σε καραντίνα, με αποτέλεσμα να έχουν αρχίσει ήδη κάποιοι/ες να πεθαίνουν μόνοι και αβοήθητοι στα σπίτια τους και να διαγνώσκονται θετικοί στον ιό μετά θάνατον. Αυτό φυσικά ισχύει για τους «μη έχοντες», καθώς οι πλούσιοι έχουν φροντίσει εγκαίρως για τη διάγνωση και περίθαλψή τους (μέχρι και με ιδιωτικές ΜΕΘ στα σπίτια τους). Ταυτόχρονα παίρνουν αυστηρότερα μέτρα δημοσίας τάξης, θεσπίζουν νόμους και απαγορεύσεις. Χρυσοπληρώνουν τους καναλάρχες και τις ιδιωτικές ΜΕΘ, ούτε λόγος φυσικά για την επίταξή τους για τις ανάγκες της δημόσιας υγείας, αίτημα που διατυπώνεται από τους ίδιους τους γιατρούς και ήδη εφαρμόζεται σε άλλα κράτη, ακόμα και λιγότερο «δημοκρατικά» απ’το ελληνικό. Βεβαίως, τη στιγμή που κάποιοι «παίζουν» με νούμερα και στατιστικές, είναι ανθρώπινες ζωές που διακυβεύονται. Η λίστα των νεκρών αναμένεται, δυστυχώς, να αυξηθεί το επόμενο διάστημα, πλήττοντας όπως είναι αναμενόμενο την τάξη μας και φανερώνοντας την ταξικότητα μέχρι και της ίδιας της ζωής.

Τεράστιο ενδιαφέρον έχουν όλα όσα προκύπτουν εν μέσω κρίσης και εφαρμόζονται πάνω στους καταπιεσμένους. Είναι ξεκάθαρο πως η όλη διαχείριση από τα πάνω είναι πολεμικού τύπου, άλλωστε δεν είναι τυχαία η ορολογία που χρησιμοποιείται από τους  πολιτικούς και τα παπαγαλάκια των μίντια. Στον πόλεμο πάντα οφείλει κανείς να υπακούει, στον πόλεμο θα υπάρξουν απώλειες, θα πρέπει να γίνουν τα πάντα για τη «νίκη». Σε αυτό το πλαίσιο δόθηκαν απεριόριστες υπερεξουσίες στην αστυνομία, ανακοινώθηκε απαγόρευση συναθροίσεων άνω των δέκα ατόμων, ενώ λίγες μέρες αργότερα οδηγηθήκαμε στην καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας, θεσμοθετήθηκαν πρόστιμα, διαλαλούνται νόρμες συμπεριφοράς και απειλές φυλάκισης. Πλέον η κυκλοφορία στους δημόσιους χώρους γίνεται με άδεια (γραπτή ή με μήνυμα απ’το τηλέφωνο για το απαραίτητο φακέλωμα) και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, που φυσικά μόνο κατεχόμενη περιοχή θυμίζει. Ένα οργουελιανό περιβάλλον δημιουργείται για άγνωστο διάστημα, με χαρακτηριστική εικόνα τα drone και τα περιπολικά της αστυνομίας στους δρόμους να διώχνουν με τα μεγάφωνά τους τον κόσμο από δημόσιους χώρους. Και σίγουρα δεν είναι τυχαίες και οι συνεχείς διαρροές για την περαιτέρω αυστηροποίηση των μέτρων, ούτε και για την εμπλοκή του στρατού σε αυτά.  Το κράτος βέβαια έχει και στην κρίση συνέχεια. Αν οι απαγορεύσεις είναι στην πρώτη γραμμή, η λειτουργία του κατασταλτικά δεν σταματά. Σε αυτό το πλαίσιο βλέπουμε την πρόσφατη εισβολή στο κτίριο Γκίνη στο ΕΜΠ και την εκκένωση του από πρόσφυγες που διέμεναν εντός αυτού, τις συλλήψεις τούρκων αγωνιστών βάσει του αντιτρομοκρατικού, την ψήφιση κατ΄επείγοντων νομοσχεδίων, τη συνέχιση του σφραγίσματος των συνόρων, την εκκένωση των φοιτητικών εστιών με πρόσχημα τη μη εξάπλωση του ιού (αλλά στην πραγματικότητα για την περικοπή του κόστους και μόνο). Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη σε πολλές πόλεις της ελλάδας ένας πολύ σημαντικός αγώνας των οικοτρόφων φοιτητών, που αρνούνται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους παρά τις έντονες πιέσεις των πρυτανικών αρχών.

Η ταξικότητα του συστήματος είναι όμως τόσο εξόφθαλμη, που χρειάζεται και την αντίστοιχη προπαγάνδα για να στηριχθεί. Εν μέσω λοιπόν αυτής της κρίσης η διασπορά φόβου και η τρομολαγνεία, ο συνεχής βομβαρδισμός ειδήσεων, τα fake news είναι όπως πάντα τα βασικά εργαλεία χειραγώγησης της εξουσίας. Με βασικό μότο το περίφημο «Μένουμε Σπίτι» και τη στοχοποίηση του καθενός μέσω της «ατομικής ευθύνης» επιτυγχάνεται η απαραίτητη συσκότιση, με αποτέλεσμα τη μετακύλιση των ευθυνών και του κόστους προς τα κάτω. Οι χτυπημένοι και οι νεκροί πλέον είναι ευθύνη δική μας και όχι του κράτους και του κεφαλαίου. Το ότι πλέον επιλέγεται ποιος θα ζήσει ή θα αφεθεί στη μοίρα του, όπως συμβαίνει ήδη στην Ιταλία, αντί να εξοργίζει τους πάντες για τους πραγματικούς υπευθύνους αναγκάζει τον κόσμο να αναζητά ευθύνες στο διπλανό του. Να σημειώσουμε ότι στην Ιταλία, που πληρώνει πολύ βαρύτερα το τίμημα της πανδημίας από ότι εδώ, εργάτες/τριες σπάνε το φόβο και τους περιορισμούς και κατεβαίνουν σε απεργίες στα εργοστάσια της βαριάς βιομηχανίας, ενώ και στις φυλακές έχουν ξεσπάσει σκληρές εξεγέρσεις που μετράνε δεκάδες νεκρούς.

Αναφορά βέβαια δε θα μπορούσε να μη γίνει στο σκοταδιστικό παπαδαριό το οποίο δε βρέθηκε στο στόχαστρο των κρατικών προσταγών, εν αντιθέσει με την υπόλοιπη κοινωνία, αλλά ακόμα και τώρα διατηρεί τη δέουσα ασυλία σε σχέση με τα μέτρα. Η εκκλησία Α.Ε., ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακινήτων στη  χώρα, έχει το ακαταλόγιστο γιατί αποτελεί τεράστιο μηχανισμό προσόδων που μπλέκονται εντός διαφόρων αρμών, είναι βασικός πυλώνας διατήρησης της συνεκτικότητας του ελληνικού κράτους από τη γέννεσή του. Ταυτόχρονα, απέδειξε για μια ακόμη φορά γιατί είναι μακράν το πλέον αντιδραστικό και μεσαιωνικό θρησκευτικό μόρφωμα στην Ευρώπη. Οι νουθεσίες για θεραπεία με … αγιασμό ή με τη «θεία» κοινωνία είναι απλά ενδεικτικές. Πέρα όμως από το γελοίο του πράγματος, είναι μακράν ο πιο αντικοινωνικός οργανισμός. Ώντας κυρίαρχος ιδεολογικός μηχανισμός, με το σκοταδισμό και τον πνευματικό ακρωτηριασμό που καλλιεργεί και εμφυσά στο «ποίμνιο», συνετέλεσε στη αθρόα συγκέντρωση πληθυσμού δίχως ίχνος (αυτο)προστασίας. Οι γεμάτες εκκλησίες και ο κόσμος που κοινωνούσε ας μείνει στη σκέψη μας όταν θα μας μιλούν κουνώντας το δάκτυλο περί ατομικών ευθυνών.

Πέρα από τα κοινωνικά δικαιώματα και τις ελευθερίες που περικόπτονται, αυτή η κρίση είναι μια ευκαιρία για τα αφεντικά κάθε είδους για μία ακόμη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων. Κάνουν το παν επικοινωνιακά για να δείξουν πως «κόπτωνται» για την προστασία του κόσμου της εργασίας, μέσω βοηθημάτων που υποτίθεται θα ανακουφίσουν και θα προστατέψουν. Όμως η αλήθεια φυσικά είναι η ακριβώς αντίθετη. Το κύριο μέλημα του ελληνικού κράτους φάνηκε ξεκάθαρα πως είναι η διάσωση του κεφαλαίου και της οικονομίας. Το πρόσφατο νομοσχέδιο εξπρές Βρούτση και οι ρυθμίσεις που το αποτελούν επικυρώνουν αυτά που θα έκανε κάθε αφεντικό με αφορμή την κρίση και που βέβαια ονειρεύεται να μονιμοποιηθούν. Το εργασιακό πεδίο διαμορφώνεται με απολύσεις, εργοδοτικούς εκβιασμούς (πχ υποχρεωτική κανονική άδεια, υπογραφή δηλώσεων για άδεια άνευ αποδοχών με το ζόρι), εκ περιτροπής εργασία, ακόμα περισσότερο απλήρωτη, περαιτέρω ελαστικοποίηση, περικοπές μισθών και μεταφορά της πληρωμής του δώρου ως και το καλοκαίρι, υπερεντατικοποίηση για όσους-ες δουλεύουν στον κλάδο της υγείας και των τροφίμων, μετάθεση του εργασιακού βίου το καλοκαίρι για όσους υποχρεωτικά σταμάτησαν τώρα (κερκόπορτα για συρρίκνωση ή κατάργηση της καλοκαιρινής άδειας). Η «καραντίνα» και τα μέτρα προστασίας δεν ισχύουν για τους χιλιάδες προλετάριου/ες που συνεχίζουν να δουλεύουν με εξοντωτικούς ρυθμούς στα super markets, στα delivery, στα εργοστάσια. Το νέο «φρούτο» για τα ελληνικά δεδομένα, με αφορμή το lockdown, είναι η τηλεργασία και η ψηφιοποίηση των υπηρεσιών. Θα σταθούμε λίγο παραπάνω σε αυτά τα δύο πεδία, γιατί πίσω από το δέλεαρ κρύβουν ένα διαφανές κάτεργο που σκοπό έχει να συμβάλει στο ακόμα μεγαλύτερο ξεζούμισμά μας.

Η τηλεργασία, ενώ μπορεί να ακούγεται προνομιακή και ευχάριστη για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, κρύβει από πίσω της πολλές παγίδες. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τα αφεντικά να μειώσουν τα λειτουργικά τους έξοδα και να τα μετακυλήσουν στους εργαζόμενους/ες. Με τον τρόπο αυτό θα έχουν μικρότερα γραφεία, άρα και μικρότερο ενοίκιο και χαμηλότερες δαπάνες για ρεύμα και internet, για την αγορά και την συντήρηση του εξοπλισμού (πχ υπολογιστές), αφού το κόστος αυτό θα επιβαρύνει τους εργαζόμενους. Φυσικά με τον τρόπο αυτό θα μπορούν να ελαστικοποιήσουν περισότερο και πιο εύκολα τα ωράρια (αφού θα δουλεύεις από την άνεση του σπιτιού σου…). Ταυτόχρονα γίνεται πιο εύκολος και πιο αυστηρός ο έλεγχος των εργαζομένων (χαρακτηριστικό παράδειγμα η teleperformance που εγκατέστησε στους υπολογιστές κάμερα η οποία θα τους καταγραφεί όλο το 8ωρο, έτσι ώστε να μην μπορούν να σηκωθούν ούτε από την καρέκλα τους). Εξίσου σημαντικό κομμάτι είναι η αποξένωση και απομόνωση των εργαζόμενων μεταξύ τους, γεγονός που δυσχεραίνει τη συλλογικοποίηση και την συνδικαλιστική δράση. Τέλος, δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε και την ενσωμάτωση του delivery σε μεγάλο μέρος των καταστημάτων λιανικής πώλησης ή την δημιουργία νέων εταιριών που έχουν αυτό ως μοναδική τους υπηρεσία. Αυτό προφανώς συμβάλει στην περαιτέρω επέκταση ενός κλάδου που κάθε χρόνο μετράει πολλούς νεκρούς και ακόμα περισσότερους τραυματίες λόγω των συνθηκών εργασίας που τους επιβάλλονται, αλλά και στη μεγαλύτερη απομόνωση του καθενός/μιάς. Πολλά από αυτά θα μείνουν ενώ άλλα δεν θα διατηρηθούν μετά το πέρας της καραντίνας, όμως θα έχουν συμβάλει σημαντικά στην εδραίωση αυτής της κουλτούρας.

Το σύστημα βέβαια όπως ιστορικά αποδεικνύεται σε κάθε κρίση, θα έχει και άλλα οφέλη. Το κλείσιμο αρκετών επιχειρήσεων και η καταβύθιση ολόκληρων τομέων της οικονομίας θα δώσει ανάσες σε όσες μερίδες του κεφαλαίου  θα απομείνουν και θα αντέξουν. Η απαραίτητη δηλαδή δημιουργική καταστροφή για την ασθμαίνουσα λειτουργία του καπιταλισμού και την επανεκκίνησή του. Το ίδιο απαραίτητοι είναι και οι χιλιάδες θάνατοι ηλικιωμένων, άπορων και χρόνια ασθενών που θα εκλείψουν από τα μητρώα του διαλυμένου ασφαλιστικού συστήματος, δίδοντας το απαραίτητο σωσίβιο για αυτό. Μιλάνε για πόλεμο και ο πόλεμος ως γνωστόν, μέσω της καταστροφής και του θανάτου, είναι η υγεία της καπιταλιστικής μηχανής και ούτε σε αυτήν την περίοδο δεν θα αποτελέσουν εξαίρεση οι συνέπειές του. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν ορρωδεί προ ουδενός, ας μη το ξεχνάμε αυτό…

Σε αυτή την κατάσταση έκτακτης ανάγκης η πειθάρχηση και η  εμπέδωσή της παίζουν κυρίαρχο ρόλο. Η κανονικοποίηση των συμπεριφορών βάσει διαταγών, οι νόρμες που θα γίνουν μοντέλα και η αυτοκαταστολή ενδέχεται να αποτελέσουν την πραγματικότητα των καιρών που έρχονται. Γιατί έτσι χτίζεται η νέα εθνική συστράτευση, ακόμα και όταν κάνουν το άσπρο μαύρο στα καθημερινά διαγγέλματα – πολεμικά ανακοινωθέντα. Μπορεί το περιτύλιγμα να είναι διαφορετικό η ουσία όμως είναι μία. Έχουμε πόλεμο και είμαστε εμείς τα θύματα, απλώς μας κρύβουν πως είναι αυτοί που περνάνε στην επίθεση. Γι’ αυτό την καθολική απαγόρευση την ονόμασαν περιορισμό άσκοπων μετακινήσεων, γι’ αυτό μιλάνε για νέο κοινωνικό συμβόλαιο και για κατάθεση δημοκρατικού σεβασμού στο κοινωνικό σύνολο. Θέλουν τη συναίνεσή μας, όπως την έδωσαν ήδη όλα τα κόμματα και οι πολιτικές δυνάμεις ανεξαιρέτως απόχρωσης στο όνομα της εθνικής ενότητας. Είναι δεδομένο πως το αποτύπωμα αυτής της κρίσης θα είναι βαρύ πάνω μας. Αν εσωτερικεύσουν οι καταπιεσμένοι/ες πως για ότι συμβαίνει υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι, αν διαπαιδαγωγηθούν στο να σιωπούν, να υπακούν και να πειθαρχούν όταν οι ειδικές συνθήκες το απαιτούν, αν οι διαμαρτυρίες και η εξωτερίκευση της στάσης μας χάσουν το πολιτικό και κοινωνικό τους περιεχόμενο καταλήγοντας άνευρες ή ακίνδυνες (όπως τα χειροκροτήματα στο μπαλκόνι ή όπως παλιότερα οι σιωπηλές διαμαρτυρίες με κεράκια), τότε δεν είναι απλώς το μέλλον δυσοίωνο. Είναι ήδη το παρόν δυστοπικό…

Στο χέρι μας είναι να μην εσωτερικεύσουμε, αλλά να κάνουμε σκόνη το φόβο που καλλιεργούν. Να μην τσιμπήσουμε στον κοινωνικό αυτοματισμό, όπως βέβαια και στον κοινωνικό κανιβαλισμό του κωλόχαρτου και της καβάτζας. Να μην πληρώσουμε εμείς και πάλι την κρίση τους, ανεβαίνοντας για ακόμη μια φορά τον εργασιακό Γολγοθά που  προετοιμάζουν. Να σπάσουμε την τρομολαγνεία των μέσων μαζικής εξαπάτησης ενισχύοντας την αντιπληροφόρηση. Είναι πολύ σημαντικό να διατηρηθούν αυτή την περίοδο δίαυλοι επικοινωνίας και ενημέρωσης, να παραμείνουμε πολιτικά ενεργοί στον αγώνα και να διεκδικήσουμε ξανά την παρουσία μας στο δρόμο, για να μην φυτοζωήσουν οι πάντες καταναλώνοντας φόβο, τρόμο και χονδροειδή ψέματα. Να σταθούμε κοινωνικά αλληλέγγυοι-ες στηρίζοντας τις υπάρχουσες ή μελλοντικές δομές αλληλεγγύης και τους εργατικούς αγώνες που θα ξεσπάσουν στο επόμενο χρονικό διάστημα. Οι αυτομειώσεις και οι αρνήσεις πληρωμών ενοικίων και λογαριασμών, οι απαλλοτριώσεις ειδών πρώτης ανάγκης, το μοίρασμα και η αλληλοβοήθεια, οι μοριακές αρνήσεις και οι εργατικές διεκδικήσεις να γίνουν εργαλεία που θα βοηθήσουν στη  συλλογικοποίηση των αντιστάσεων των καταπιεσμένων. Ακόμα, να μην ξεχάσουμε όσους-ες δε μένουν σπίτι, αλλά βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα σύνορα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα κάτεργα των φυλακών. Οι συνθήκες εγκλεισμού και ο υπερπληθυσμός, η απουσία έστω και της ελάχιστης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης δημιουργούν για αυτούς-ες ένα εκρηκτικό και τοξικό περιβάλλον διαβίωσης. Να είμαστε δίπλα στηρίζοντας έμπρακτα όσους-ες δουλεύουν σα σκλάβοι στα νοσοκομεία και στις υπηρεσίες τροφίμων. Οι αγώνες τους στο σήμερα και το αύριο θα αποτελέσουν το δείκτη της όξυνσης της ταξικής πάλης.

Τέλος, θα πρέπει να επισημάνουμε πως, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, ο αγώνας και τα προτάγματα των αναρχικών για την κοινωνική επανάσταση, για την ολική καταστροφή κεφαλαίου και κράτους είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρα, είναι αναγκαία. Είναι σημαντικό να γειώνουμε τους αγώνες μας, να στηρίζουμε κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις από τα κάτω που ορθώνουν αναχώματα στον ολοκληρωτισμό και στην επέλαση της κυριαρχίας. Ταυτόχρονα θα πρέπει να παραμένουμε προσηλωμένοι στους στόχους μας, γιατί αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας θα πας εκεί που κοιτάς. Αυτή τη στιγμή η δημόσια υγεία είναι ο μοναδικός τρόπος για να παραμείνουν ζωντανοί οι άνθρωποι της τάξης μας που βάλλονται από την πανδημία, για να συνεχίσουμε να παλεύουμε για τη ζωή και την ελευθερία. Όμως δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει ανθρώπινος καπιταλισμός ή κράτος με κοινωνικό πρόσημο. Όσο υπάρχει εξουσία, όσο υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενες, καταπιεστές και καταπιεσμένοι, κανένας καλύτερος κόσμος δεν θα είναι εφικτός. Χρειάζεται συνολικό ξήλωμα του συστήματος που γεννά τις ανισότητες, την φτώχεια, τον πόλεμο και το θάνατο.

Ενάντια στο κλίμα φόβου, καταστολής και υγειονομικής παράνοιας

Αρνήσεις πληρωμών, απαλλοτριώσεις πρώτων ειδών, συλλογικές διεκδικήσεις

Κοινωνική αλληλεγγύη και συνέχιση του αγώνα