Αλληλεγγύη στον αγώνα του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα – μέχρι το γκρέμισμα και της τελευταίας φυλακής
Για άλλη μια φορά, την τρίτη τα τελευταία χρόνια, ο πολιτικός κρατούμενος και μέλος της ε.ο.17Ν Δημήτρης Κουφοντίνας προχωρά σε απεργία πείνας, ξαναπιάνοντας το νήμα των αγώνων απέναντι στην κρατική και πολιτική εξουσία. Αιτία και πάλι η εκδικητική και αυθαίρετη μεταχείρισή του από τους κρατικούς μηχανισμούς, με μια σειρά ενεργειών που στόχο έχουν να κάμψουν το αγωνιστικό του φρόνημα και να τιμωρήσουν τη συνεπή, αμετανόητη στάση του απέναντι στο καθεστώς, όντας όμηρος για 18 χρόνια στα κελιά της ελληνικής δημοκρατίας σε μόνιμο καθεστώς εξαίρεσης και απομόνωσης. Στο πρόσωπό του χτυπιέται οποιο(α)σδήποτε επιχειρεί να αμφισβητήσει το κρατικό μονοπώλιο της βίας, να σπάσει την απόλυτη κυριαρχία της εξουσίας, κάθε κίνημα, κάθε αγώνας για την ανατροπή του συστήματος που γεννά και βασίζεται στην αδικία, την εκμετάλλευση, το θάνατο.
Τεράστια ευθύνη για τη μεθοδευμένη επίθεση στον Δημήτρη Κουφοντίνα φέρει η γενική γραμματέας «αντεγκληματικής πολιτικής» Σοφία Νικολάου, η οποία βρίσκεται σε ανοιχτό πόλεμο με τους χιλιάδες κρατούμενους/ες στις φυλακές όλης της χώρας. Η Σοφία Νικολάου, όντας στην αιχμή του κρατικού σχεδιασμού για τις φυλακές, ευθύνεται για την εγκληματική πολιτική στα «σωφρονιστικά» κάτεργα στους καιρούς του covid-19, καθώς και για μια σειρά νόμων και διατάξεων που στόχο έχουν να περιορίσουν ακόμα περισσότερο τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των κρατουμένων, να βάλουν ένα ακόμα λιθαράκι στο διαρκές έγκλημα που ονομάζεται φυλακή και στέρηση της ελευθερίας.
Η επίθεση στον Δημήτρη Κουφοντίνα δε μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από την επίθεση με όρους ασφυξίας στους αγώνες, τα κινήματα και την κοινωνία συνολικότερα, με την αιχμή του δόρατος να στρέφεται απέναντι στον αναρχικό χώρο, όντας το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της. Έτσι, μαζί και με την επίθεση στις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους αγώνα, την ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση των κατασταλτικών δυνάμεων, το νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, την επίθεση στους πανεπιστημιακούς χώρους, τις κάθε είδους απαγορεύσεις, αποτελούν κομμάτια του ίδιου σχεδιασμού που στόχο έχει να καταστείλει και να φιμώσει κάθε ριζοσπαστική φωνή, κάθε απόπειρα των καταπιεσμένων να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους.
Φαίνεται λοιπόν πως η συνθήκη ολοκληρωτισμού και καταστολής στην οποία έχουν βυθίσει την κοινωνία, με πρόσχημα τη διαχείριση του covid-19, είναι η ιδανική για να ξεμπερδέψουν με το «μόνιμο αγκάθι» που ονομάζεται Δημήτρης Κουφοντίνας, είτε οδηγώντας τον στο θάνατο είτε προκαλώντας ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία του. Είναι χρέος μας να μην επιτρέψουμε κάτι τέτοιο να συμβεί. Η νίκη του αγώνα του θα είναι μια ανάσα απέναντι στον εντεινόμενο αυταρχισμό του κράτους, για τις δύσκολες εποχές που ζούμε και για αυτές που έρχονται. Να σταθούμε δίπλα στους αγώνες των φυλακισμένων που αντιστέκονται και υψώνουν τη φωνή τους απέναντι στο τέρας του «σωφρονισμού». Να αγωνιστούμε από κοινού απέναντι στους γδάρτες των ονείρων μας, απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα που χτίζει και έχει ανάγκη τις φυλακές.
Κράτη και κεφάλαιο οι μόνοι τρομοκράτες
Νίκη στην απεργία πείνας του αγωνιστή πολιτικού κρατούμενου Δ. Κουφοντίνα
Δύναμη στους συντρόφους απεργούς πείνας Γ. Δημητράκη, Ν. Μαζιώτη
Στηρίζουμε – συμμετέχουμε στην συγκέντρωση αλληλεγγύης την Παρασκευή 29/1 στα Προπύλαια στις 5μμ, όπως και σε κάθε κίνηση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα
Αφίσα για την καταστολή στα πανεπιστήμια
Αυτοκόλλητα για την απεργία πείνας, τις φυλακές, τα πανεπιστήμια, τους 8
Κάτω τα χέρια από την κατάληψη Terra Incognita
Τα ξημερώματα της 17ης Αυγούστου, μπάτσοι όλων των ειδών (ΔΙΑΣ, Ζ, ΜΑΤ και ΟΠΚΕ) εισβάλλουν και εκκενώνουν μία από τις ιστορικότερες καταλήψεις της Θεσσαλονίκης, την Terra Incognita (ιδιοκτησίας ΑΠΘ) στο κέντρο της πόλης. H Terra Incognita δημιουργήθηκε το μακρυνό 2004 εν μέσω κρατικής υστερίας την περίοδο των ολυμπιακών αγώνων. Λίγες μέρες μετά, στις 23 Αυγούστου, αντίστοιχη επιχείρηση πραγματοποιείται στην κατάληψη Libertatia, κατά τη διάρκεια εργασιών ανοικοδόμησής της, η οποία είχε καεί ολοσχερώς από φασιστικό όχλο μετά το εθνικιστικό συλλαλητήριο του ’18.
Οι επιχειρήσεις αυτές έρχονται να προστεθούν στη μαινόμενη κρατική επίθεση απέναντι σε πολιτικούς χώρους και καταλήψεις, μετά και την τελευταία χρονικά εκκένωση στις 26 Ιουνίου της κατάληψης Δερβενίων 56 στα Εξάρχεια. Τα μέσα που χρησιμοποιεί το κράτος για να επιβάλλει την κυριαρχία του πολλαπλασιάζονται και γίνονται αντίστοιχα με την Αθήνα και σε άλλες πόλεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσθήκη της ομάδας ΔΡΑΣΗ (πρώην ΔΕΛΤΑ) στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, μια κίνηση που δεν αφήνει αμφιβολίες σχετικά με τις ορέξεις του κράτους γύρω από τον έλεγχο και την καταστολή των αγωνιζόμενων κομματιών.
H κρατική καταστολή απέναντι στις καταλήψεις, είτε με όρους “αριστερής διαχείρισης” είτε με όρους “τάξης και ασφάλειας” όπως αυτοί αποτυπώνονται από την ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ, έχει πολλαπλές χρήσεις. Από την ικανοποίηση των αντιδραστικών αντανακλαστικών των ψηφοφόρων που ονειρεύονται “πάταξη της ανομίας” μέχρι τον παραδειγματισμό όλων όσων τολμούν να αγωνιστούν, η καταστολή αποτελούσε ανέκαθεν την βιτρίνα της κρατικής πολιτικής. Σε συνδυασμό μάλιστα με την προπαγάνδα των ΜΜΕ αλλά και τις εξοντωτικές ποινές/κατηγορητήρια που λειτουργούν με όρους πολιτικής/οικονομικής αφαίμαξης απέναντι στον κόσμο του αγώνα, δημιουργείται μια συνθήκη ασφυξίας.
Η συγκεκριμένη συνθήκη ξεφεύγει από τα στενά όρια του α/α χώρου και ακουμπάει πλέον και ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Η επιδημία του παρουσιάζεται ως άλλο ένα εμπόδιο που καλούμαστε να ξεπεράσουμε με “εθνική σύμπνοια” την ώρα που η διαχείρισή της αναδεικνύει τις οξύτατες ταξικές αντιθέσεις σε όλα τα πεδία. Για παράδειγμα ενώ ο τουρισμός “άνοιξε” ουσιαστικά χωρίς όρους προς τέρψιν των μεγάλων (ντόπιων/ξένων) αφεντικών του κλάδου, οι εργαζόμενες/οι βρίσκονται αντιμέτωποι με αναστολές συμβάσεων εργασίας αν οι επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονται “πλήττονται”. Μέτρα τα οποία νομοθετήθηκαν με αφορμή την “υγειονομική” κρίση αλλά σίγουρα δοκιμάζονται για το μέλλον.
Ένα μέλλον το οποίο φαντάζει ζοφερό καθώς το κράτος και οι μηχανισμοί του επιχειρούν να πάρουν πίσω τα κεκτημένα χρόνων αλλά και να διεκδικήσουν ακόμα περισσότερα. Ένα μέλλον που εμείς μπορούμε να το φανταστούμε βιώσιμο μόνο με όρους αγώνα και αλληλεγγύης. Η αλληλεγγύη δεν είναι μια λέξη χωρίς νόημα και φυσικά δεν έχει όρους και προϋποθέσεις. Στεκόμαστε δίπλα σε αυτούς/ες που αγωνίζονται με συνέπεια και αξιοπρέπεια ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Στηρίζουμε τις καταλήψεις και τους κοινωνικούς αγώνες. Για να επιστρέψουμε, στο μέτρο των δυνάμεών μας, το φόβο στο αντίπαλο στρατόπεδο, να υπερασπιστούμε τους χώρους και τις ιδέες μας, να κάνουμε το πολιτικό κόστος ασήκωτο βάρος για την κυριαρχία. Και αν όλα αυτά φαίνονται μάταια, για μας μάταια και αναξιοπρεπής είναι η προκαθορισμένη και ελεγχόμενη ζωή στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Κουβαλάμε ένα νέο κόσμο στις καρδιές μας…
Τίποτα δε τελείωσε – Όλα συνεχίζονται
Αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση
Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις
Με τα συντρίμμια των εισόδων των εκκενωμένων καταλήψεων να επιτεθούμε στον παλιό κόσμο
Την Παρασκευή 26/6 τα ξημερώματα το κράτος εισέβαλε στην κατάληψη Δερβενίων 56 στα Εξάρχεια, την οποία μετέπειτα εκκένωσε και σφράγισε. Είχε προηγηθεί ασφυκτική πίεση από κάθε λογής μπάτσους τριγύρω και μπροστά απ’την κατάληψη, ενώ τα καθεστωτικά media μέσω συνεχών ρεπορτάζ με πρόσχημα τη διακίνηση ναρκωτικών στη γειτονιά την στοχοποίησαν και έστρωσαν το δρόμο για την επικείμενη εκκένωσή της. Από την εκκένωση και μετά αναπτύχθηκε μια σειρά πολύμορφων και στοχευμένων δράσεων, δείχνοντας ότι τίποτα δε μένει αναπάντητο.
Το κτίριο της Δερβενίων 56, ιδιοκτησίας ΟΣΕ, καταλήφθηκε το 2015 για να στηρίξει έμπρακτα τους μετανάστες/στριες και τους αγώνες τους. Έκτοτε συμμετείχε σε μια πληθώρα κοινωνικών αγώνων ενώ αποτέλεσε το φυσικό χώρο για πολλές πολιτικές συλλογικότητες και συνελεύσεις. Το τελευταίο διάστημα και εν μέσω της συνεχιζόμενης κατασταλτικής πολιτικής του κράτους σε όλα τα μέτωπα, η Δ56 όντας μία από τις τελευταίες πολιτικές καταλήψεις του κέντρου έδωσε τη δυνατότητα και τον απαραίτητο ζωτικό χώρο στο κίνημα να αναπνεύσει και να οργανωθεί, κάτι που δεν πέρασε όπως φάνηκε απαρατήρητο από τους διώκτες της.
Αντιλαμβανόμαστε τις καταλήψεις ως μέσα και εργαλεία του αγώνα για την κοινωνική ανατροπή. Ως αναπόσπαστο κομμάτι του αναρχικού χώρου, ως έναν από τους τρόπους που οργανώθηκε και ρίζωσε αυτός στο μητροπολιτικό κέντρο, σε κάθε γειτονιά και πόλη από τη δεκαετία του ’80. Είναι οι τόποι που επί δεκαετίες όρθωσαν αναχώματα στις πολιτικές του κεφαλαίου, που δεν επέτρεψαν στους φασίστες να μετατρέψουν τις γειτονιές σε σφαγεία αλλά αντίθετα τους έχωσαν στις τρύπες τους, που αντιστάθηκαν στην αστυνομία και έδωσαν καταφύγιο στους κατατρεγμένους/ες. Χώροι όπου δομούνται συντροφικές σχέσεις και δοκιμάζονται οι αξίες και οι ιδέες μας. Χώροι στους οποίους αποφασίζεται και οργανώνεται η εξωστρεφή μας δράση και η συλλογική μας κίνηση στο δρόμο, εκεί όπου κρίνονται όλα. Μονάχα έτσι η αυτοοργάνωση γίνεται λέξη επικίνδυνη, οι καταλήψεις ορμητήρια αγώνων και όχι «νησίδες ελευθερίας», αυτοαναφορικότητας ή εναλλακτικής διασκέδασης. Η συμμετοχή μας στην Δ56 τον τελευταίο χρόνο σε αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε και με αυτό το πολιτικό σκεπτικό την υπερασπίζεται, όπως και τις υπόλοιπες καταλήψεις και χώρους αγώνα.
Η καταστολή της Δ56 δε μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από την συνολικότερη στρατηγική της επίθεσης που έχει εξαπολύσει το κράτος στις καταλήψεις και τον κόσμο του αγώνα, αλλά και το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, δημιουργώντας μια ασφυκτική συνθήκη τριγύρω τους. Μια επίθεση που αναζωπυρώθηκε εν μέσω αριστερής διαχείρισης και κορυφώθηκε με την (ακρο)δεξιά «επιστροφή στην ομαλότητα». Με την ανάληψη της εξουσίας, οι τωρινοί διαχειριστές επιχείρησαν να εφαρμόσουν με πυγμή το τρίπτυχο «τάξη-ασφάλεια-ανάπτυξη», τώρα που οι κοινωνικοί συσχετισμοί φαίνεται προσωρινά να τους το επιτρέπουν. Το μεταναστευτικό υποκείμενο και ο αναρχικός χώρος στοχοποιήθηκαν εξαρχής ως υπεύθυνοι για την «ανομία» και τα διάφορα «άβατα εγκληματικότητας», ως ο εχθρός που έπρεπε να παταχθεί καθώς στεκόταν εμπόδιο στην πολυπόθητη ανάπτυξη και ευημερία. Έτσι, σχεδόν αμέσως δεκάδες μεταναστευτικές και πολιτικές καταλήψεις, χώροι και υποδομές αγώνα σε όλη την επικράτεια βρέθηκαν στο στόχαστρο της καταστολής. Τα Εξάρχεια μετατράπηκαν σε αστυνομοκρατούμενη ζώνη, νέες και παλιές δικαστικές διώξεις και κατηγορητήρια στήθηκαν ή ανασύρθηκαν από τα συρτάρια, η παρουσία του α/α χώρου στο δρόμο και η ύπαρξή του εν γένει ποινικοποιήθηκε. Επίθεση που όμως δεν έμεινε πάντα χωρίς απάντηση. Αντιθέτως κάποιες φορές βρήκε σθεναρή αντίσταση, η οποία αμφισβήτησε την κρατική παντοδυναμία, καταρράκωσε το γόητρό της και επέστρεψε ένα ποσοστό βίας στους φορείς της. Όχι πάντα χωρίς κόστος, κερδίζοντας όμως πολύτιμο έδαφος για τον αναρχικό χώρο.
Πίσω όμως από τα διάφορα αφηγήματα, βρίσκεται η διαρκής προσπάθεια κράτους και αφεντικών να θωρακίσουν τα συμφέροντά τους απέναντι στην κοινωνική βάση. Στο παγκόσμιο τοπίο η καπιταλιστική σχέση αναδιαρθρώνεται, επαναδιατυπώνεται. Η συστημική κρίση της τελευταίας δεκαετίας και η συνεχιζόμενη οικονομική ύφεση προκάλεσαν ακόμα μεγαλύτερο βάθεμα των κοινωνικών ανισοτήτων, περισσότερη εκμετάλλευση, καταπίεση, πόλεμο, ξεριζωμό. Το ανθρώπινο προσωπείο του καπιταλισμού κατέπεσε οριστικά και αποκαλύφθηκε η ωμή, αντικοινωνική βία του συστήματος. Οι άγριες, νεοφιλελεύθερες πολιτικές πλέον είναι μονόδρομος για την κυριαρχία και για να επιτευχθούν θα πρέπει να τσακιστεί κάθε κοινωνική αντίσταση, κάθε φωνή που δε μιλάει τη γλώσσα του αφέντη. Το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα έχει αποδείξει ότι είναι ικανό να ορθώσει εμπόδια στους κρατικούς σχεδιασμούς, να αποτελέσει τον καταλύτη που σε ώσμωση με άλλα ριζοσπαστικά κοινωνικά κομμάτια θα πυροδοτήσει δυναμικούς, βίαιους αγώνες και εξεγέρσεις. Η πάταξή του λοιπόν είναι αναγκαία συνθήκη ώστε να επιβληθεί σιγή νεκροταφείου στην κοινωνία.
Η νέα πολεμική τακτική που επιχειρείται, σε καμία περίπτωση δεν επαφίεται στις προσωπικές ορέξεις ενός ή δύο υπουργών, αλλά πρόκειται για σφαιρική και μεθοδική προσέγγιση της κυριαρχίας. Στόχος της να εκμεταλλευτεί όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά την υπάρχουσα κοινωνική αποσάθρωση, με σκοπό την ανασύνταξη και την οργάνωση όλων των κρατικών μηχανισμών. Να εξατομικεύσει, να απομονώσει και να καταστείλει όσους και όσες παρεκκλίνουν έμπρακτα από τη νέα πολιτική κανονικότητα. Να σκορπίσει το φόβο της τιμωρίας και την ανασφάλεια ενός διαρκούς κινδύνου, στα κομμάτια που αντιστέκονται και όχι μόνο. Πρόσφυγες, μετανάστριες, άνεργοι, εργαζόμενες, απεργοί, φυλακισμένες, φοιτητές, μαθήτριες, τοπικές κοινωνίες συνθέτουν το συνολικό μέτωπο προς πειθάρχηση και καταστολή. Έτσι, καλλιεργείται το κλίμα μιας πολυεπίπεδης απειλής στο εσωτερικό της χώρας, η οποία θα πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα και χειρουργικά με όποιον τρόπο και να παρουσιαστεί. Ανάπτυξη, ανάπλαση, αναδιάρθρωση, ασφάλεια, εξωτερικός και εσωτερικός εχθρός δεν είναι έννοιες άσχετες μεταξύ τους. Πρόκειται για τη νέα ομπρέλα της κυρίαρχης πολιτικής, για ένα πολυσύνθετο ψηφιδωτό σχέσεων εξουσίας κάτω από την οποία υπάγονται και γαλουχούνται, πλέον, όλοι ανεξαρτήτως.
Η πρόσφατη «πανδημία» και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επιβλήθηκε αποτέλεσαν προνομιακό περιβάλλον για το κράτος και τα αφεντικά ώστε να μετατραπεί και αυτή η κρίση σε ευκαιρία για αυτούς. Με πρόσχημα τη διαχείρισή της πέρασαν εντελώς αναίμακτα σκληρά μέτρα, προωθώντας παράλληλα αναδιαρθρωτικές αλλαγές σε όλους τους τομείς – εργασιακά, κατασταλτικά, τεχνολογικά, περιβαλλοντικά. Το τέλος της καραντίνας και η «επανεκκίνηση της οικονομίας» επιτάχυναν μια σειρά σχεδιασμών που αφορούν τον εξευγενισμό και την ανάπλαση του μητροπολιτικού κέντρου και των όμορων περιοχών. Στόχος η μετατροπή τους σε αποκλειστικές καταναλωτικές και τουριστικές ζώνες, ολοκληρωτικά παραδομένες στις ορέξεις του κεφαλαίου. Ζώνες όπου οι φτωχοποιημένοι και πλεονάζοντες πληθυσμοί δε χωράνε, όπου η αλληλεγγύη και η κάθε λογής πολιτική δραστηριότητα πρέπει να εξοβελιστούν. Έτσι, ο δημόσιος χώρος συρρικνώνεται ακόμα περισσότερο, η αναβαθμισμένη ποσοτικά και υλικοτεχνικά αστυνομία πλημμυρίζει και ελέγχει κάθε γωνία του, κάθε πολιτική δραστηριότητα αποκλείεται από το ΕΜΠ που αποτελεί ιστορικά ένα σημαντικό κινηματικό χώρο, «απείθαρχες» πλατείες και γειτονιές μπαίνουν στο στόχαστρο, το ιστορικό κέντρο πεζοδρομείται σταδιακά εκτοπίζοντας κάθε άλλη δραστηριότητα, ο κατασταλτικός ρόλος του Δήμου Αθηναίων και της αστυνομίας του αναβαθμίζεται σημαντικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο «μεγάλος περίπατος» όπου, εκτός όλων των άλλων, συντελεί έναν πολεοδομικό αντιεξεγερτικό σχεδιασμό στο κέντρο της Αθήνας. Ο παραπάνω κεντρικός και πολύπλευρος σχεδιασμός «δένει» με το πρόσφατο νόμο για περιορισμό και εξονυχιστικό έλεγχο των διαδηλώσεων. Από τη μία επιχειρείται να αποτυπωθεί ο φόβος και η ηττοπάθεια στην πλευρά των αγωνιζόμενων, ενώ από την άλλη δίνεται το πράσινο φως και νομικά σε όλες τις κρατικές συμμορίες καταστολής για τα μελλοντικά κατασταλτικά όργια. Κάτι που συνέβη και στις 9/7, στις διαδηλώσεις ενάντια στο εν λόγω νομοσχέδιο την ημέρα της ψήφισής του στη Βουλή. Τα παραπάνω σημεία δίνουν το στίγμα της πολεμικής καθημερινότητας που λαμβάνει χώρα στους δρόμους της μητρόπολης και που μαίνεται με κάθε τρόπο και σε κάθε ένταση. Στιγμιότυπο του ίδιου πολέμου ήταν οι πολυάριθμες εκκενώσεις καταλήψεων τον τελευταίο χρόνο. Στιγμιότυπο του ίδιου πολέμου είναι και η εκκένωση της Δερβενίων 56. Στιγμιότυπο του ίδιου πολέμου θα είναι και οι μελλοντικές κατασταλτικές κινήσεις που με μαθηματική ακρίβεια θα ακολουθήσουν στο μέλλον.
Διανύουμε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο για την κοινωνία και τα κινήματα. Κράτος και κεφάλαιο εντείνουν ολοένα και περισσότερο την επίθεσή τους σε κάθε πεδίο του κοινωνικού. Στόχος τους να κυριαρχήσουν παντού, σε κάθε πτυχή της ζωής και της καθημερινότητας. Να βάλουν ταφόπλακα σε κάθε συλλογικό όραμα και διεκδίκηση, σε κάθε προοπτική αντίστασης και αγώνων. Να εξαφανίσουν τα κινήματα από τους δρόμους, εκεί όπου γράφεται η Ιστορία. Η ίδια η ύπαρξη των αναρχικών και το στίγμα τους στον κοινωνικό/ταξικό πόλεμο, τα ανατρεπτικά προτάγματα, ο αντικρατικός αγώνας, η επιθετική κίνηση και δράση είναι αντικείμενα προς εξόντωση. Τη σημασία των καταλήψεων στον κοινωνικό ανταγωνισμό την έχει αντιληφθεί πρώτα και καλύτερα η «απέναντι πλευρά», ίσως περισσότερο και από τα ίδια τα υποκείμενα του αγώνα. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η λυσσασμένη επίθεση του κράτους στους κατειλημμένους χώρους από την μία, το μούδιασμα, οι σπασμωδικές απαντήσεις ή η αποστασιοποίηση από την άλλη. Ο κατακερματισμός της αντίστασης είναι η ιδανική συνθήκη για το συνολικό σάρωμά μας. Η αλληλεγγύη με όσους δέχονται την κρατική καταστολή δεν είναι μια κούφια λέξη ή μια ιδεολογική a la carte επιταγή που περιμένει να πληρωθεί αλλά μια αναλλοίωτη επαναστατική αξία μεταξύ των καταπιεσμένων. Ή θα μοιραστούμε λοιπόν έναν κοινό αγώνα ή θα μοιραστούμε μια κοινή ήττα. Ή θα υπερασπιστούμε συλλογικά τις καταλήψεις και τα κοινωνικά κεκτημένα ή θα καταρρεύσουν σαν χάρτινοι πύργοι. Κάθε επίθεση στον κόσμο και τις δομές του αγώνα πρέπει να απαντιέται με δυσανάλογο πολιτικό κόστος για αυτούς. Ταυτόχρονα, η εμπλοκή μας και η σύνδεση με τους υπόλοιπους κοινωνικούς αγώνες είναι δυνατόν να οικοδομήσει ένα δυναμικό πλέγμα αντίστασης, ικανό να αποτρέψει την επέλαση της καταστολής και να οργανώσει την επίθεσή μας. Για την καταστροφή κεφαλαίου και κράτους, την κοινωνική επανάσταση, την Αναρχία. Στο χέρι όλων μας είναι να τους αποδείξουμε ότι η ιστορία όχι μόνο δεν τελείωσε, όπως δηλώνουν αυτάρεσκα, αλλά και τους χρωστάει μια θύελλα άγρια…
Έμπρακτη αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τις δομές του αγώνα
Ραντεβού στους δρόμους και τα οδοφράγματα
Προβολή του ντοκυμαντέρ LA 92, για τα εξεγερτικά γεγονότα στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ το 1992
Προβολή του ντοκιμαντέρ «Ο ασκός του Αιόλου», συζήτηση και μπαρ
Λίγα λόγιαμε αφορμή την εκκένωση της κατάληψης Θεμιστοκλέους 58
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ 58
Τη Δευτέρα 18 Μαΐου δυνάμεις της αστυνομίας εισέβαλλαν στο κτίριο της Θεμιστοκλέους 58,στα Εξάρχεια, όπου διέμεναν μετανάστες και μετανάστριες με τα παιδιά τους. Προχώρησαν σε εκκένωση του κτιρίου από τους κατοίκους του, καταστρέφοντας τις βασικές υποδομές (ρεύμα και νερό). Το κτίριο ήταν εγκαταλελειμμένο και από τον Φεβρουάριο του 2016 ξεκίνησε να χρησιμοποιείται ως χώρος αγώνα και στέγασης ανθρώπων που είχαν ανάγκη. Για άλλη μια φορά το υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ, με την ευγενική συνεισφορά των ΜΜΕ, για να νομιμοποιήσει την κίνησή του, αναφέρει πως οι συνθήκες διαμονής στο κτίριο ήταν άθλιες, και οι μετανάστ.ρι.ες θα μεταφέρονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το ίδιο βράδυ βέβαια, όσες και όσοι είχαν χαρτιά και δεν μεταφέρθηκαν στις κρατικές δομές, βρέθηκαν χωρίς στέγη στην πλατεία Εξαρχείων. Στέγη βρέθηκε μετά από πρωτοβουλίες αλληλέγγυου κόσμου – και μόνο.
Οι μαζικές μεταναστευτικές ροές στον Έβρο, στα μέσα του Φλεβάρη, αναζωπύρωσαν τα πολεμοχαρή και εθνικιστικά αντανακλαστικά του ελληνικού κράτους. Η ρητορική της εισβολής και του πολέμου, υποκινούμενη από την κυβέρνηση, με το απαραίτητο promotion από τα ελληνικά μίντια, ήταν αυτή που συσπείρωσε -και πάλι- τον εθνικό κορμό γύρω από το ζήτημα της υπεράσπισης των συνόρων. Έτσι, στα σύνορα της Ευρώπης-φρούριο, δίπλα στον ελληνικό στρατό και αστυνομία, ενισχυμένα από τις δυνάμεις της FRONTEX, παρατάχθηκαν οικειοθελώς ομάδες ένοπλων πατριωτών και παρακρατικών, κυνηγετικοί σύλλογοι, και άλλα καθάρματα. Παράλληλα, δεν έλειψαν οι χορηγίες από μεγάλες εταιρίες όπως η Superfoods Α.Ε. του Δ. Γιαννακόπουλου, που έστειλε κούτες με «υπερτροφές» για να στηρίξει τον «αγώνα» στα σύνορα.
Το μονομερές άνοιγμα των συνόρων από την πλευρά του τουρκικού κράτους αποτελεί μέρος του διακρατικού ανταγωνισμού μεταξύ των «προαιώνιων εχθρών» Ελλάδας-Τουρκίας. Κομμάτι του ίδιου ανταγωνισμού βέβαια είναι και η ελληνικής προέλευσης αφήγηση που βλέπει εισβολείς στο πρόσωπο των φτωχών και κολασμένων που στοιβάζονται στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον δρόμο για μια καλύτερη ζωή. Συνέχεια αυτού του ανταγωνισμού είναι και οι ξυλοδαρμοί, τα ξεγυμνώματα, οι ληστείες, οι δολοφονίες με κρατική βούλα που βαφτίζονται fake news, ενώ είναι πέρα για πέρα αληθείς με βάση δημοσιευμένα στοιχεία που το αποδεικνύουν. Η από τα πάνω κινητοποίηση του εθνικού κορμού αποσκοπεί στο να δημιουργηθεί η κοινωνική βάση, που θα νομιμοποιήσει και θα υποστηρίξει τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους σε αυτόν τον ανταγωνισμό. Η κρατική αφήγηση πέτυχε την όξυνση του αντιτουρκικού «αισθήματος», επιχειρώντας να ενισχύσει τα ελληνικά συμφέροντα στην περιοχή της Μεσογείου γύρω από το ενεργειακό, το ζήτημα της ΑΟΖ και των υποθαλάσσιων αγωγών. Παράλληλα, η τροφοδότηση του ρατσιστικού μένους κατά των μεταναστών, ανέδειξε για ακόμα μια φορά πως οι μετανάστ.ρι.ες αποτελούν βασικό τμήμα του πλεονάζοντος πληθυσμού για το ελληνικό κράτος – καθώς και την πάντα κατάλληλη «απειλή» απέναντι στην οποία πρέπει να αμυνθούμε ενωμένοι.
Η διαχείριση της «πανδημίας» του κορωνοϊού έδωσε το κατάλληλο περιβάλλον ώστε να βαθύνει η κρατική πολιτική που αφορά τους από τα κάτω. Σε σχέση με το μεταναστευτικό, οι «υγειονομικοί λόγοι» αποτέλεσαν την τέλεια αφορμή για να εκκενωθεί το κτίριο Γκίνη του ΕΜΠ, στο οποίο έμεναν μετανάστ.ρι.ες έπειτα από προηγούμενη εκκένωση της Κοινότητας Κατάληψης Μπουμπουλίνας 42. Οι ίδιοι λόγοι ήταν αρκετοί, ώστε την ίδια στιγμή που το «υγιές» και παραγωγικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας κλήθηκε να παραμείνει σπίτι (εκτός βέβαια από τους υπαλλήλους supermarket, τους υγειονομικούς κλπ), κάποιοι και κάποιες στοιβάχθηκαν και απομονώθηκαν πλήρως σε φυλακές και κέντρα κράτησης, χωρίς επισκεπτήρια, χωρίς πρόσβαση σε περίθαλψη και υγειονομικές δομές, όπως επίσης και σε φαρμακεία ή καταστήματα ανεφοδιασμού. Στα Εξάρχεια, η ακόμα εντονότερη αστυνομική παρουσία, οι τραμπουκισμοί, οι εξευτελισμοί και οι συνεχείς έλεγχοι από τους μπάτσους, έδιναν ένα μήνυμα μέσα σε μία από τις πλέον φιλικές γειτονιές προς τον μεταναστευτικό πληθυσμό. Τέλος, είναι σημαντικό να προστεθεί πως από 31 Μαΐου ξεκινούν και πάλι οι εξώσεις για όσους έχουν πάρει άσυλο, που έμεναν σε διαμερίσματα, εκμισθωμένα από ευρωπαϊκά προγράμματα (δεν είναι το ελληνικό κράτος που «ταΐζει τους μετανάστες»).
Το επιβαλλόμενο από τα πάνω μερικό πάγωμα της καπιταλιστικής μηχανής στην περίοδο που μας πέρασε έχει ήδη επιφέρει συνθήκες ευνοϊκές για το κράτος και τα αφεντικά. Από τη μία το κράτος οχυρώνεται πίσω από τα μέτρα πειθάρχησης του πληθυσμού με αφορμή τον COVID-19, επιβάλλει νέα μοντέλα διαχείρισης, εντείνει και διευρύνει τα ήδη υπάρχοντα και επιχειρεί να προλάβει κάθε πιθανή σπίθα διαφορετικής αντίληψης της καθημερινότητας. Οι πλεονάζοντες πληθυσμοί διευρύνονται και η θέση τους βαθαίνει μέσα στην καπιταλιστική λαίλαπα. Κάθε παράδειγμα οργάνωσης των από τα κάτω έξω από τα κρατικά πρότυπα, θα χτυπιέται, θα καταστέλλεται και θα εξαφανίζεται από τη δημόσια σφαίρα. Έτσι, επιτυγχάνεται αφενός να διαλύονται ήδη υπάρχουσες κοινότητες και σχέσεις, και αφετέρου να δημιουργείται ένα προηγούμενο αποτρεπτικό για όλους και όλες τις εξαθλιωμένες να το επιχειρήσουν ώστε να ζούνε με τους δικούς τους όρους. Η συλλογική ζωή, η κάλυψη των αναγκών με μέσα που παρακάμπτουν την ιδιοκτησία και το εμπόρευμα, η άρνησή μας ενάντια σε φιλανθρωπίες τύπου ΜΚΟ, η απέχθεια απέναντι σε μπάτσους και λοιπούς παρατρεχάμενους δεν πρέπει να είναι στις επιλογές των από τα κάτω, καθώς αποτελούν μία επικίνδυνη ατραπό που το κράτος προσπαθεί να εξαφανίσει. Από την άλλη, τα αφεντικά δεν χάνουν στιγμή από το να υποτιμήσουν ακόμη περισσότερο την εργασία μας. Οι εργασιακές σχέσεις χειροτερεύουν με εργαλεία όμοια με την κρίση του 2008, με αναφορές για διαταξική συμφιλίωση για να γλιτώσουμε από την κρίση και επικλίσεις εθνικής ενότητας απέναντι στον κοινό εχθρό. Το μοίρασμα της χασούρας τους θα είναι μία συνθήκη που θα καλεστούμε να βιώσουμε τον προσεχή καιρό. Ένα μεγάλο κομμάτι των από τα κάτω θα πεταχτεί ακόμη περισσότερο στο περιθώριο και όποιος κόσμος παραμείνει στην πρότερη κατάσταση, θα τα βρει σίγουρα δυσκολότερα.
Οι καταλήψεις κτιρίων, εκτός από εργαλείο πολιτικού αγώνα, αποτελούν μια κοινωνικά κατατεθειμένη μέθοδο συλλογικής κάλυψης αναγκών. Στην κρίση που έρχεται, η πειθάρχηση των μεταναστών, ως τμήμα του πλεονάζοντος πληθυσμού, αποτελεί βασικό επίδικο για κράτος και αφεντικά, καθώς η αναδιάρθρωση της ταξικής πυραμίδας ξεκινάει συνήθως από τον πάτο της. Σε αυτό το πλαίσιο η καταστολή και η εκκένωση ενός υπό κατάληψη κτιρίου, πρέπει να ειδωθεί και υπό το εξής πρίσμα: Ως μία κίνηση περαιτέρω πειθάρχησης και μία επιχείρηση απονεύρωσης ενός ζωντανού παραδείγματος αυτοοργανωμένης, οριζόντιας και συλλογικής οργάνωσης της καθημερινής ζωής. Το ξεπέρασμα αυτής της κρίσης, όπως και κάθε κρίσης, επιχειρείται ήδη να στηθεί πάνω στις πλάτες μας. Ο πόλεμος ενάντια στους μετανάστες είναι πόλεμος ενάντια σε όλους τους καταπιεσμένους και τις εκμεταλλευόμενες. Να στήσουμε αναχώματα στις κρατικές πολιτικές πειθάρχησης, επιτήρησης και ελέγχου.
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΗ, ΣΥΝΟΡΑ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ – ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Κατάληψη Δερβενίων 56
Mάιος 2020
Αυτοκόλλητα για την «υγειονομική» κρίση
