Πόλεμος σε κράτος και κεφάλαιο – Αλληλεγγύη στις (ανα)καταλήψεις
Ασφαλής στην τοποθεσία Αθήνα
“Ανομία, μπαχαλάκηδες, γνωστοί-άγνωστοι, νύχτα βίας στα Εξάρχεια, φυτώριο τρομοκρατών, βιτρίνα για μπάχαλα η αλληλεγγύη, βάνδαλοι, εγκληματίες, από τύχη δεν θρηνύσαμε θύματα, σκουπίδια και σκόνη, … ”
Ένας οχετός λάσπης και παραπληροφόρησης εξαπολύεται από ένα συνοθύλευμα μπάτσων, πολιτικών και τηλεχαφιέδων απέναντι στον κόσμο του κινήματος, αλλά και απέναντι σε όλους εκείνους που η δική τους φωνή δεν ακούγεται για να αντιταχθούν στα ψέματα.
Λοιπόν ήρθε η ώρα να μιλήσουμε και εμείς.
Οι αλλόκοτοι, οι παράξενες, τα κατατρεγμένα, οι φοιτητές, οι άνεργες, οι κακοπληρωμένοι εργάτες, οι μετανάστριες, οι ανέστιοι, όσοι και όσες είναι φύσει και θέσει αρνητές και πολέμιοι αυτού του σάπιου συστήματος.
Η κατάληψη Δερβενίων 56 φιλοξενεί όλους αυτούς και αυτές και φιλοδοξεί να χωρέσει ακόμα περισσότερα από αυτά που δεν χωράνε σε αυτόν τον κόσμο.
Η κατάληψη Δερβενίων 56 ξεκίνησε ως δομή συντονισμού δράσεων αλληλεγγύης σε μετανάστες το 2015. Κλείνοντας έναν κύκλο, συνεχίζει από το 2017 τη λειτουργία της ως κοινωνικός και πολιτικός χώρος με απεύθυνση προς ντόπιους και μετανάστες, όπου εκτός από εκδηλώσεις και συνελεύσεις συλλογικοτήτων λειτουργούν επίσης δομές πολύγλωσσης βιβλιοθήκης και μαθημάτων. Στην πολιτική και διαχειριστική συνέλευση της κατάληψης συμμετέχουν σύντροφοι και συντρόφισσες, πολιτικές ομάδες και συλλογικότητες αδιαμεσολάβητα, αντιιεραρχικά, και φυσικά χωρίς κανένα υλικό όφελος.
Να σας πούμε και ποιοί είναι αυτοί;
Είναι εκείνοι που θέλοντας να πάρουν την σκυτάλη της διακυβέρνησης, υποσχέθηκαν από τη μία στα αφεντικά τους και από την άλλη στα κοπάδια τους, ησυχία-τάξη-ασφάλεια με κάθε κόστος και κάθε μέσο. Σε αυτούς τους 4 μήνες επιχειρείται η εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης με εκκενώσεις πολιτικών χώρων, εκτοπισμό εκατοντάδων μεταναστών σε απομονωμένα σημεία μακριά από τις κοινότητές τους ή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τραμπουκισμούς στους δρόμους, σεξουαλικές παρενοχλήσεις και ομοφοβικές επιθέσεις από τα όργανα της τάξης, εικονικούς βιασμούς, παρακολουθήσεις φυσικές και ηλεκτρονικές, ξυλοδαρμούς, προφυλακίσεις, απαγωγές, εισβολές στα πανεπιστήμια, μπούκες σε σπίτια, επικυρήξεις και τελεσίγραφα. Και όλα αυτά παίρνοντας την σκυτάλη μετά από 5 χρόνια από μία κυβέρνηση, η οποία ακολουθώντας την ευρωπαϊκή πολιτική καταστολής και αφομοίωσης και εκείνη μέσα από μία σειρά αστυνομικών επιχειρήσεων, συνέβαλε τόσο στην απόκτηση επιχειρησιακής εμπειρίας, όσο και στην καλύτερη εικόνα και ανάγνωση του «εσωτερικού εχθρού».
Είναι τα διαφορετικά πρόσωπα του κράτους, τα ζόμπι της εξουσίας, οι μιζαδόροι, εκείνοι που έχουν διορίσει όλα τα ξαδέρφια τους, το πελατειακό κράτος, οι ρουφιάνοι, οι μαυραγορίτες, οι φασίστες, εκείνοι που νομιμοποιούν το μαύρο χρήμα, που μιλάνε για λαθροέποικους αλλα κάνουν τεμενάδες σε κάθε πλούσιο κατακάθι που αφήνει κεφάλαιο για να πάρει golden visa. Αυτοί που γεννούν και συντηρούν πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα που πέφτουν σαν πέλεκυς στα κατώτερα στρώματα, που πετούν οικογένειες στον δρόμο. Αυτοί που ποινικοποιούν τις απεργίες και φακελώνουν σωματεία, χρωματίζουν ως “πράσινη” μια ανάπτυξη βασισμένη στην απεριόριστη παραγωγή και μεταπώληση ενέργειας, τη λεηλασία και την καταστροφή της φύσης, συμπληρώνοντας το κάδρο του καθεστώτος.
Είναι οι τρομοκράτες της κοινωνίας και οι ληστές του μόχθου μας!
Στόχος τους είναι να δημιουργήσουν κλίμα πόλωσης, μέσω της στρατηγικής της έντασης, για να καταφέρουν την αποδυνάμωση και την ισοπέδωση κάθε διαφορετικής φωνής, κάθε απεργού, άνεργου, φοιτήτριας, καθενός που μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους, καθεμιάς που δεν χωράει στο “πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια- ανάπτυξη” με σκοπό την άγρια εκμετάλλευση των από τα κάτω και την ανεμπόδιστη επέλαση της κερδοφορίας.
Χτυπάνε λοιπόν όλους αυτούς, ώστε να αποτελέσουν το παράδειγμα για όσους είναι εν δυνάμει αμφισβητίες, όσες αρνούνται την εξατομίκευση, τον άγριο ανταγωνισμό της ελεύθερης αγοράς, όσες δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια, στον καναπέ με το τηλεκοντρόλ αγκαλιά, όσους δεν “κάνουν απλά την δουλίτσα τους”, όσες παλεύουν για να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους.
Απέναντι σε αυτή τη γενικευμένη επίθεση, εμείς θα είμαστε κομμάτι όσων βρεθούν στον δρόμο, σε κάθε κοινωνικό αγώνα που ξεδιπλώνεται μαζί με όσα αντιστέκονται, αλληλέγγυοι με όσους χτυπιούνται από το σύστημα αυτό. Τι και αν δεχόμαστε χτυπήματα, τι και αν χάσουμε κάποιους από τους χώρους μας, οι αγώνες μας δεν περιορίζονται στα ντουβάρια. Είναι οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι επιθέσεις, η αλληλεγγύη και οι συντροφικές σχέσεις, οι συλλογικές αντιστάσεις στη γειτονιά, οι μοριακές αρνήσεις στη δουλειά. Όλα αυτά που θα αλλάξουν ριζικά την κοινωνία. Πάρτε το χαμπάρι, οι πλατείες, οι δρόμοι, τα βουνά και τα φαράγγια δεν είναι δικά σας και γι’αυτό χρειάζεστε τόσα όπλα, τόσους μπάτσους, τόσα χημικά, τόσα μέσα για να τα κρατήσετε. Όλα είναι δικά μας και δικά μας θα μείνουν.
Πόλεμος σε κράτος και κεφάλαιο.
Αλληλεγγύη στις (ΑΝΑ)καταλήψεις.
10, 100, 1000άδες εξεγέρσεις.
Πολιτική – διαχειριστική συνέλευση κατάληψης Δερβενίων 56
28.11.2019
Κάτω τα χέρια από τους μετανάστες – Πορεία 2 Νοεμβρίου, πλατεία Βικτωρίας, 12μμ
Σχεδόν δύο μήνες μετά την πρώτη κατασταλτική επιχείρηση στα Εξάρχεια, το δόγμα «τάξη-ασφάλεια-καταστολή» παραμένει σε πλήρη ισχύ, με τους μετανάστες και τους κατειλημμένους χώρους να παραμένουν στο στόχαστρο του κράτους. Ορδές από μπάτσους όλων των ειδών έχουν στρατοπεδεύσει στην περιοχή, παρενοχλώντας σε καθημερινή βάση περαστικούς, κατοίκους και αγωνιστές/στριες. Ταυτόχρονα συνεχίζονται οι εκκενώσεις μεταναστευτικών καταλήψεων, καθώς υπήρξαν κατασταλτικές επιχειρήσεις σε δύο ακόμα καταλήψεις στην οδό Αχαρνών, στο πρώην 5ο λύκειο Αθηνών αλλά και επί της οδού Σπύρου Τρικούπη 57 στα Εξάρχεια. Στους χώρους αυτούς διέμεναν και μικρά παιδιά που είχαν αρχίσει να πηγαίνουν στα σχολεία των αντίστοιχων περιοχών. Όσοι από αυτούς τους ανθρώπους ήταν «παράνομοι» μεταφέρθηκαν στην Αμυγδαλέζα με σκοπό την δρομολόγηση της απέλασης τους, ενώ οι υπόλοιποι μοιράστηκαν σε διάφορα κέντρα κράτησης όπως αυτό της Κορίνθου. Ειδικότερα τα κέντρα κράτησης στην Μόρια της Λέσβου και στο Βαθύ της Σάμου αποτελούν παραδείγματα για την κόλαση που βιώνουν καθημερινά οι μετανάστες. Στις 24/9 μικρό παιδί βρέθηκε νεκρό στο κολαστήριο της Μόριας, καθώς ένα φορτηγό πέρασε πάνω από χαρτόκουτο στο οποίο κοιμόταν χωρίς να γίνει αντιληπτό. Λίγες μέρες μετά, βραχυκύκλωμα σε κοντέινερ προκάλεσε τον θάνατο μιας μητέρας και του μικρού παιδιού της, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει εξέγερση μεγάλης έκτασης η οποία και κατεστάλη από τους μπάτσους, ενώ ο γνωστός μιντιακός βόθρος κατηγόρησε τους μετανάστες ως υπαίτιους για την φωτιά. Στις 14/10 οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης στο Βαθύ οδήγησαν σε επεισόδια μεταξύ μεταναστών. Οι συνθήκες στα κέντρα κράτησης μας υποδεικνύουν τι εννοεί το κράτος όταν μιλάει για δόγμα «άμυνας και ασφάλειας». Άλλωστε χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του Βορίδη, ότι «αυτοί είναι παράνομοι μετανάστες και δεν δικαιούνται ανθρωπιστικής βοήθειας». Δεν θα πρέπει να μας προκαλεί βέβαια απορία το γεγονός πως οι επαγγελματίες ανθρωπιστές των ΜΚΟ δεν βρίσκουν να πουν ούτε μία κουβέντα για την ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης της δημοκρατίας, αφού απολαμβάνουν τις ιδιαίτερα υψηλές αποδοχές τους παρασιτώντας εις βάρος των μεταναστών.
Η καθημερινότητα για τους μετανάστες γίνεται όλο και πιο δύσκολη ακόμα και για αυτούς που βρίσκονται εκτός κέντρων κράτησης. Με την αφαίρεση του δικαιώματος απόκτησης ΑΜΚΑ αλλά και τους καθημερινούς ελέγχους από πάνοπλους μπάτσους της ΔΙ.ΑΣ και της ΟΠΚΕ, οι μετανάστες μετατρέπονται ουσιαστικά σε φαντάσματα χωρίς δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση και υγεία, μακρυά από κάθε ενδεχόμενο ασφάλισης με μόνη – καμιά φορά – διέξοδο την παρανομία. Σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, έχουν να αντιμετωπίσουν την πάντα «ζεστή ελληνική φιλοξενία» που αποτυπώνεται περίτρανα σε διάφορα σημεία της χώρας τον τελευταίο καιρό, όπως στο χωριό Βρασνά στην περιοχή της Βόλβης όπου εξαγριωμένος όχλος αντέδρασε στην εγκατάσταση μεταναστών στην περιοχή, το πετροβόλημα πλοίου που διέσωζε μετανάστες σε λιμάνι της Λέσβου από ντόπιους, οι αντιδράσεις Δήμου και κατοίκων να εγκατασταθούν ανήλικα προσφυγόπουλα στην Πεντέλη, κα.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν αποτελούν «αναγκαίο κακό». Είναι οι φυλακές του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, το δεύτερο μέτωπο των πολεμικών συράξεων που διεξάγονται σε όλο τον πλανήτη. Οι μετανάστες αποτελούν το πλεονάζον ή φτηνό εργατικό δυναμικό, το τόσο απαραίτητο για τους σκοπούς του κράτους και του κεφαλαίου. Για εμάς δεν είναι «σκουπίδια» χωρίς όνομα και ταυτότητα αλλά καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενες, αδέλφια στον ταξικό/κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται.
ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ/-ΣΤΡΙΩΝ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Πορεία 2 Νοεμβρίου, πλατεία Βικτωρίας, 12μμ
Το κράτος έχει συνέχεια… αλλά το ίδιο και οι αγώνες μας
Στις 7 του Ιούλη αν για κάτι πριμοδοτήθηκε η ΝΔ από τα κοινωνικά στρώματα που την στήριξαν, είναι για τις προσδοκίες περί της πολυπόθητης ανάπτυξης. Το πολιτικό προσωπικό και ο μηντιακός συρφετός είχε στοχοποιήσει από πριν τα «εμπόδια»: οι απεργίες και η έλλειψη ευελιξίας στα εργασιακά, ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος και οι καταλήψεις, διάφορες περιβαλλοντικές «αγκυλώσεις» που εμποδίζουν φαραωνικά σχέδια επενδύσεων, ήταν στο στόχαστρο ως οι νούμερο ένα εχθροί. Αναμφίβολα, η απαραίτητη κοινωνική συναίνεση που απέσπασε η ακροδεξιά ΝΔ με την εκλογική της νίκη της έδωσε την ώθηση που χρειαζόταν για την επιβολή του μοντέλου της μηδενικής ανοχής, της τάξης και της ασφάλειας σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Το δόγμα αυτό έχει, αρχικά, σαν στόχο να εκμηδενίσει κυρίως μέσω του εκφοβισμού κάθε ανατρεπτική φωνή που θα μπορούσε εν δυνάμει να αποτελέσει τροχοπέδη στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων, όπως αυτοί εκπροσωπούνται από τη νέα κρατική διαχείριση. Δευτερευόντως, θέλει να ικανοποιήσει το ακροδεξιό κοινό της το οποίο ζητάει, σαν άλλη Σαλώμη, κεφάλια αγωνιστ(ρι)ών στο πιάτο.
Λαμβάνοντας, λοιπόν, υπ’ όψιν το πως έχει καλλιεργηθεί το κοινωνικό έδαφος τα τελευταία χρόνια – ιδίως αν συνυπολογιστεί η «μαυρίλα» που παρήλασε στο δρόμο στις κινητοποιήσεις για το μακεδονικό -, δεν μας προξενεί εντύπωση πως η μεγάλη προεκλογική δημιουργία εντυπώσεων χτισμένη πάνω στην ατζέντα της δημόσιας τάξης, ήρθε να κουμπώσει τέλεια με τη νέα και καθ’ όλα βολική και φαντασιακή, κοινωνική συνθήκη: ανομία, εγκληματικότητα, ανασφάλεια, το «άβατο των Εξαρχείων» με τους κουκουλοφόρους μπαχαλάκηδες, τα πανεπιστήμια που είναι ξέφραγα αμπέλια, η διακίνηση ναρκωτικών που οργιάζει, η παραβατικότητα των μεταναστών. Αυτά είναι κάποια απ΄ τα βασικά κλισέ με τα οποία βομβαρδίζουν ασταμάτητα τα μήντια και το πολιτικό προσωπικό το φιλοθεάμον κοινό. Μια ρητορεία που συνεχίζει ακάθεκτη και διογκώνεται ξερνώντας δηλητήριο, κινούμενη στη δημιουργία ενός κλίματος με συστατικά ησυχίας, τάξης, ασφάλειας και μπόλικης εκκλησίας, ώστε να τηρήσει τις υποσχέσεις προς όσους τη στήριξαν και την στηρίζουν (μικρούς και μεγάλους).
Από την άλλη πλευρά, ασφαλώς και δεν άλλαξε κάποια κατεύθυνση σε σχέση με την πορεία του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Η αλλαγή στην εξουσία έφερε απλά τροποποιήσεις όσον αφορά την κρατική διαχείριση για την επίτευξη του σκοπού: την απρόσκοπτη καπιταλιστική επέλαση για την κερδοφορία των αφεντικών. Απλά από το αφομοιωτικό μοντέλο διακυβέρνησης της μεταμοντέρνας σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ, περάσαμε στο νεοφιλελεύθερο/ακροδεξιό της ΝΔ. Η προηγούμενη κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ) κατάφερε να εντείνει τον πόλεμο στους από τα κάτω και να ισχυροποιήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου με τα μνημόνια και τους αντεργατικούς νόμους που ψήφισε και εφάρμοσε. Παράλληλα, στο μεταναστευτικό ισχυροποιήθηκε το καθεστώς των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ενώ οι πνιγμοί και οι θάνατοι μεταναστ(ρι)ών είτε στα νερά του Αιγαίου, είτε σε κάποιο ΑΤ της μητρόπολης έγιναν καθημερινές εικόνες. Επίσης, η δημόσια εκτέλεση του Ζακ Κωστόπουλου/Zackie Oh από ιδιοκτήτες νοικοκυραίους, μπάτσους και τον αιμοβόρο όχλο αποτελεί, ίσως, το σκληρότερο παράδειγμα κοινωνικού κανιβαλισμού που επωάστηκε σιωπηλά στο κοινωνικό σύνολο, στα χρόνια της κρίσης και της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Οι εισβολές στις καταλήψεις και σε σπίτια αγωνιστών συνεχίστηκαν με αμείωτη ένταση μεν, αλλά με χειρουργικό τρόπο δε, ώστε να μην υπάρξουν οι ανάλογες αντιδράσεις. Η ψήφιση και η εφαρμογή του νέου ποινικού κώδικα ήρθε για να θωρακίσει και να ενισχύσει το κατασταλτικό οπλοστάσιο του κράτους απέναντι κυρίως στον εσωτερικό εχθρό.
Με την αλλαγή της σκυτάλης, δεν άργησαν να φανούν και τα πρώτα δείγματα των διαθέσεων της νέας κυβέρνησης, για το διάστημα που θα ακολουθήσει: Στις 12 Ιούλη πραγματοποιείται πορεία ενάντια στην τουριστικοποίηση και τον εξευγενισμό στο Κουκάκι με τους διαδηλωτές να δέχονται επίθεση και ρίψη χημικών από τα ΜΑΤ. Στις 15/7 οι μπάτσοι εκκενώνουν και στη συνέχεια γκρεμίζουν τη κατάληψη Βrooklyn στα Γιάννενα με την βοήθεια συνεργείου και εργολάβου. Λίγες μέρες μετά, μια συνηθισμένη μικροκλοπή σε κατάστημα της πολυεθνικής Leroy Merlin (μια διαδεδομένη πρακτική σε καιρούς κρίσης), μετατρέπεται σε κακουργηματική δίωξη για «ληστρική κλοπή κατά συναυτουργία» και κάπως έτσι ο σύντροφος Χρ. Κορτέσης βρίσκεται προφυλακισμένος με διογκωμένο κατηγορητήριο για … 180 ευρώ. Παράλληλα διώκονται ακόμα τέσσερα άτομα λόγω της αλληλεγγύης που επέδειξαν και άλλοι δύο σύντροφοι ως συνεργοί, ένας εκ των οποίων (εργαζόμενος στο εν λόγω κατάστημα) παντελώς εκδικητικά εξαιτίας της συνδικαλιστικής του δράσης. Τα δικαστικά μαγειρέματα και οι αστυνομικές μεθοδεύσεις που έλαβαν χώρα στην υπόθεση αυτή υποδεικνύουν τις προθέσεις της νέας διαχείρισης.
Στις 26 Αυγούστου το κράτος μέσω των κατασταλτικών μηχανισμών του (ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ασφαλίτες και κάθε λογής μπάτσοι) πραγματοποιεί επιχείρηση με σκοπό την εκκένωση τεσσάρων καταλήψεων, δύο προσφυγικών (Σπύρου Τρικούπη 15 & 17) και δύο αναρχικών (Ασημ. Φωτήλα 18 και Gare) στα Εξάρχεια. Αποτέλεσμα της επιχείρησης αυτής ήταν η προσαγωγή 143 προσφύγων και μεταναστών (άντρες γυναίκες και παιδιά) οι οποίοι οδηγούνται σε χώρους κράτησης και κέντρα «φιλοξενίας». Από τους εν λόγω μετανάστες, οι 10 μεταφέρονται στο κέντρο της Αμυγδαλέζας προς απέλαση, επειδή δεν έχουν χαρτιά. Από την κατάληψη Gare 3 σύντροφοι συλλαμβάνονται ενώ ο αναρχικός Δ. Χατζηβασιλειάδης προσάγεται σε άσχετο σημείο και κρατείται για ώρες στη ΓΑΔΑ. Παράλληλα πραγματοποιείται έφοδος και έλεγχος στο σπίτι του ενώ ο ίδιο;ς οδηγείται σε εγκατελειμμένο κτίριο της περιοχής με σκοπό να του χρεώσουν τυχόν… όπλα και ναρκωτικά. Έκτοτε οι αστυνομικές δυνάμεις έχουν στρατοπεδεύσει στην περιοχή, προκαλώντας καθημερινά περαστικούς, κατοίκους και αγωνιστές/στριες. Στις 28 Αυγούστου τα ΜΑΤ καταστρέφουν τον εξωτερικό και κατόπιν εισβάλλουν στον εσωτερικό χώρο του στεκιού των αναρχικών μεταναστών/τριών ισοπεδώνοντάς τον, ενώ 2 μέρες αργότερα εξαπολύουν επίθεση στο Κ.Βοξ πετώντας χημικά εντός του χώρου όπου βρισκόταν πλήθος κόσμου. Στις 31/8 τα ίδια καθάρματα διαλύουν εκδήλωση στην πλατεία Εξαρχείων, ρίχνοντας και πάλι χημικά μέσα στο πλήθος και εφορμούν για 2η φορά στο Κ.Βοξ. Αυτή η συνθήκη κατοχής αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού στο πλαίσιο του δόγματος τάξη και ασφάλεια όπου, μεταξύ άλλων, σκοπό έχει την εκκένωση και των υπολοίπων καταλήψεων.
Πέρα από την ικανοποίηση του ακροδεξιού ακροατηρίου, το «άβατο των Εξαρχείων» πρέπει να σπάσει και για πιο πρακτικούς λόγους. Άλλωστε, η μαγική λέξη ανάπλαση κυριαρχεί στο δημόσιο λόγο εδώ και πολλά χρόνια. Το μακροχρόνιο πλάνο όλων των κυβερνήσεων και των αφεντικών περιλαμβάνει την ενοποίηση του Αρχαιολογικού Μουσείου με το ΕΜΠ, την εφαρμογή θεσμικού πλαισίου για «αξιοποίηση» των εγκαταλελειμμένων ακινήτων που τελούν υπό κατάληψη και φυσικά την κατασκευή και έναρξη λειτουργίας σταθμού Μετρό στην περιοχή. Πρώτα επιχειρήθηκε η υποβάθμιση της γειτονιάς των Εξαρχείων μέσα από την «μεταφορά» της πιάτσας των ναρκωτικών εντός της πλατείας. Στη συνέχεια με δούρειο ίππο την βραχυχρόνια μίσθωση (Airbnb), η ζήτηση αγοράς ακινήτων στην περιοχή ανέβηκε και μαζί της συμπαρέσυρε τα ενοίκια, καθιστώντας σε πολλές περιπτώσεις αδύνατη την ενοικίαση σπιτιού. Άλλωστε, δεν νοείται ανάπλαση μιας περιοχής χωρίς την αντίστοιχη έκρηξη του real estate. Η όξυνση της «κρίσης» του μεταναστευτικού την διετία ’15-’16 δημιούργησε μια ιδιαίτερη κοινωνική συνθήκη, καθώς πολλοί πρόσφυγες χωρίς χαρτιά οδηγήθηκαν σε καταλήψεις στέγης στην περιοχή, επειδή τους παρείχαν τα βασικά (φως, νερό, φαγητό και θέρμανση), πράγματα καθόλου δεδομένα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα οποία θα τελούσαν υπό καθεστώς φυλάκισης. Κάποιοι από αυτούς, στράφηκαν στην «μικροπαραβατικότητα», όπως αποκαλεί το φαινόμενο η κυρίαρχη αφήγηση, ως μόνο τρόπο για να επιζήσουν, την ώρα που οι διάφορες μαφίες έτριβαν τα χέρια τους για το νέο «εργατικό δυναμικό» και εύκολα κέρδη εις βάρος του. Ενώ από τη μία το κράτος εφαρμόζει την πλήρη ισχύ του απέναντι σε ένα μετανάστη χωρίς χαρτιά, από την άλλη ανοίγει απλόχερα την αγκαλιά του σε «επενδυτές» ανεξαρτήτως εθνικότητας, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με την έκδοσή της χρυσής βίζας για όποιον επενδύει 250.000 ευρώ και άνω. Για να επιβληθεί λοιπόν η τάξη και η ασφάλεια στα Εξάρχεια απαιτείται και άλλο ένα βασικό συστατικό: η αποδόμηση της πολιτικής φόρτισης και ανησυχίας που φέρει η περιοχή. Γι’ αυτό και με συνεργασία του κράτους με τους καλοθελητές επιχειρηματίες/καταστηματάρχες, προωθείται η περαιτέρω αλλοίωση του χαρακτήρα της, μέσω της πλήρους μετατροπής της σε πυλώνα ψυχαγωγίας και διασκέδασης της πόλης. Αν λοιπόν ολοκληρωθεί αυτό το σχέδιο, τα Εξάρχεια θα αποτελέσουν ένα εναλλακτικό αποστειρωμένο πεδίο που θα αποτελεί «θεματικό πάρκο» για τις ορδές των τουριστών και κάτεργο για τους/τις προλετάριους/ες που ζουν και εργάζονται εντός της γειτονιάς.
Στο ίδιο κλίμα, η κυβέρνηση μετέτρεψε το υπ. Δημόσιας Τάξης σε μια υπερδομή με νέες προσαυξημένες αρμοδιότητες: τη διαχείριση του μεταναστευτικού και τη λειτουργία των φυλακών. Στα σκαριά βρίσκονται πάλι οι φυλακές τύπου Γ, το μαζικό κόψιμο αδειών που αποτελούν ανάσες ελευθερίας για τους κρατούμενους, η μεταφορά των φυλακών Κορυδαλλού εκτός αστικού ιστού, σε συνδυασμό με την αυστηροποίηση και την υποχρεωτική έκτιση των ποινών καθώς και ένα νέο αυστηρότερο νομοθετικό πλαίσιο για αδικήματα που έχουν να κάνουν με βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις. Οι πρόσφατες αναφορές του ξυλοδαρμένου Μπαλάσκα για σκόνες και σκουπίδια σχετικά με τους πρόσφυγες και τον α/α χώρο, οι δηλώσεις του πρώην δημοσιογράφου του πρώτου θέματος και νυν κυβερνητικού βουλευτή Μαρκόπουλου πως «αν τρέξει λίγο αιματάκι από μπαχαλάκια μη πούμε πω πω το παιδί», η ανάρτηση του επίσης κυβερνητικού πλέον Κύρτσου για εφαρμογή μεθόδων Αυστραλίας με εγκλωβισμό προσφύγων και μεταναστών σε ακατοίκητα νησιά προς παραδειγματισμό των υπολοίπων, η προκλητική μετατροπή ποινής με αποτέλεσμα την αποφυλάκιση του μπάτσου δολοφόνου Κορκονέα και η αθώωση του συνεργού του Σαραλιώτη, καθώς και η επαναφορά στο προσκήνιο της επικήρυξης του Β. Παλαιοκώστα από τον ρεβανσιστή Χρυσοχοϊδη, πέραν του ότι δοκιμάζουν την υπομονή μας, υπενθυμίζουν για άλλη μια φορά: το κράτος έχει συνέχεια και αυτό ας μη το ξεχνάει κανείς, καθώς τα μέτωπα που πρέπει να σαρωθούν είναι πάρα πολλά… Η κρατική καταστολή, που τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή δείχνει τα δόντια της στο αναρχικό κίνημα και σε όσους αντιστέκονται, θα ενταθεί και θα σαρώσει κι άλλα κοινωνικά πεδία. Σύντομα αναμένεται το κόψιμο του ΑΜΚΑ σε χιλιάδες μετανάστες αποκλείοντας τους ακόμα και από την υποτυπώδη έστω ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η νομιμοποίηση της 7ήμερης εργασίας, η περαιτέρω καταστροφή/εμπορευματοποίηση του περιβάλλοντος (εξορύξεις στις Σκουριές, ΧΥΤΑ στη Λευκίμμη, ανεμογεννήτριες στα Άγραφα, εξορύξεις πετρελαίου στην Ήπειρο). Τέλος, με προφανή σκοπό να αποφευχθούν αντιδράσεις ψηφίστηκε μέσα στο καλοκαίρι η πλήρης κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ή για την ακρίβεια, ότι είχε απομείνει και θεσμικά απ΄ αυτό. Η φίμωση των αντιστάσεων και η ανεμπόδιστη κυκλοφορία των επιταγών του κεφαλαίου στις αποστειρωμένες αίθουσες διδασκαλίας, περνά και αυτή πλέον στα χέρια της αστυνομίας, η οποία από εδώ και στο εξής θα μπορεί να επεμβαίνει εντός πανεπιστημίων ακόμα και με ένα τηλεφώνημα, όπως δήλωσε η νέα υπουργός Παιδείας Κεραμέως. Ελπίζουμε τουλάχιστον, να φροντίσουν να μπεί αναγνώριση κλήσης στα υπηρεσιακά τηλέφωνα της ΓΑΔΑ για να πέσουν και τα όποια προσχήματα.
Μόνος αντίλογος απέναντι και σε αυτή την επίθεση κράτους και κεφαλαίου, μπορεί και πρέπει να είναι οι συλλογικές μας αντιστάσεις. Σε αυτή τη μάχη διαρκείας, η απάντηση δε μπορεί παρά να δωθεί στο δρόμο, καθημερινά και ανυποχώρητα, όπως συμβαίνει άλλωστε από την πρώτη στιγμή. Να υπερασπιστούμε με κάθε κόστος τις καταλήψεις, τους απελευθερωμένους χώρους και τις δομές του κινήματος, την αξιοπρέπεια του αγώνα και της Τάξης μας. Να πάρουμε θέση μάχης στο πλευρό μεταναστών και προσφύγων, των κολασμένων, υπoτιμημένων και περισσευούμενων αυτού του κόσμου. Να σπάσουμε το φόβο και τη σιωπή που επιχειρούν να επιβάλουν και να τους κάνουμε ξεκάθαρο ότι καμία επίθεση δε θα μείνει αναπάντητη, ότι εκτός από κέρδη θα έχουν και ζημιές. Η κινηματική αδράνεια και καθίζηση των προηγούμενων χρόνων να μετατραπεί σε αγωνιστική συσπείρωση και επαγρύπνηση. Δε μας τρομάζει η απειλή του «σωφρονισμού», ούτε παλιά, νέα και επανεμφανιζόμενα σώματα καταστολής. Ο κόσμος του αγώνα θα σταθεί απέναντί τους με αξιοπρέπεια όσες φορές χρειαστεί, όπως έκανε και στο παρελθόν. Παράλληλα, ο αγώνας μας δε θα πρέπει να εγκλωβιστεί στα στενά γεωγραφικά όρια των Εξαρχείων ή σε ένα στείρο «αντικατασταλτικό» πρόταγμα. Αντίθετα, είναι αναγκαίο να διαχυθεί σε κάθε πεδίο του κοινωνικού, σε κάθε σημείο της πόλης, να συναντηθεί με τα υποκείμενα που από κοινού βιώνουμε την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Να μοιραστούμε κοινούς αγώνες, αντί για μια κοινή ήττα. Να σαμποτάρουμε την επέλαση της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Στον πόλεμο που έχουν κηρύξει κράτος και αφεντικά (ανεξαρτήτως διαχείρισης και χρώματος) στην κοινωνία και στο κίνημα, να σηκώσουμε το γάντι και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Το στοίχημα της ανατροπής κράτους και κεφαλαίου παραμένει πάντα ανοιχτό και κερδίζεται μέσα από κάθε μάχη, μικρή ή μεγάλη.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ,
ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Αφίσα πορείας ενάντια στον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό, τον φασισμό – τον πόλεμο και την ειρήνη των κυρίαρχων. Σάββατο 20/04 – Μοναστηράκι, 12μμ
Σάββατο 20 Απριλίου, Μοναστηράκι: πορεία ενάντια στον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό, τον φασισμό – τον πόλεμο και την ειρήνη των κυρίαρχων
Ενάντια στον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό, τον φασισμό
Ενάντια στον πόλεμο και την ειρήνη των κυρίαρχων
Λίγοι μήνες έχουν περάσει από τα θλιβερά γαλανόλευκα καρναβάλια για την «μακεδονία ξακουστή» και τον εθνικό παροξυσμό. Ένα συνονθύλευμα από δεξιούς, ψεκασμένους, ελληνόψυχους, παπαδαριό, ναζί, (παρα)στρατιωτικούς και αριστερούς πατριώτες, που έχυσαν τόνους εθνικιστικού-ρατσιστικού-σεξιστικού δηλητηρίου, προσπάθησε να σπείρει το σκοτάδι του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και έστρωσε τον δρόμο στις κάθε λογής φασιστικές και ναζιστικές γκρούπες να ξαναβγούν στον δημόσιο χώρο και με τις πλάτες των αστυνομικών δυνάμεων να επιτεθούν σε κατειλημμένους χώρους, σε μετανάστριες-ες και αγωνιστές-τριες. Οι «γραφικοί» μακεδονομάχοι «νταντεύτηκαν» από όλο το καθεστωτικό φάσμα (κόμματα, ΜΜΕ κτλ.). Τροφοδοτήθηκαν από τον διάχυτο δημόσιο λόγο εθνικισμού, ρατσισμού, μιλιταρισμού˙ από τις ιαχές για τις «μάχες των υδρογονανθράκων» στο Αιγαίο, από την πριμοδότηση του πατριωτισμού ως «υγιούς ιδεολογίας» από την κυβερνώσα αριστερά, από τη διαρκή ρητορεία για «εθνική ενότητα και ανάπτυξη», την Ελλάδα «ως ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια».
Σχετικά με τη λεγόμενη «συμφωνία των Πρεσπών», αυτή αποτέλεσε στην πραγματικότητα (πέρα από τις κραυγές των προδομένων ελληνόψυχων) μια επιβεβαίωση της «νέας» εθνικής στρατηγικής για ισχυροποίηση της θέσης της Ελλάδας στο πλαίσιο κρατικών ανταγωνισμών και συγκέντρωσης κεφαλαίων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων. Η υπερπαραγωγή πατριωτικών λόγων για «εθνική ενότητα» και «εθνική ανάπτυξη» είναι η βάση μιας επιθετικής στρατηγικής που εδώ και χρόνια στήνεται με: περαιτέρω αύξηση του διαχρονικά διογκωμένου προϋπολογισμού των ενόπλων δυνάμεων (3,32 δισ. ευρώ για το 2019), ενίσχυση των περιφερειακών συμμαχιών και κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με τα στρατοκρατούμενα κράτη του Ισραήλ και της Αιγύπτου, δαπανηρές αναβαθμίσεις των F-16 και παραγγελίες νέων φρεγατών για το πολεμικό ναυτικό, εντατικότερη στρατιωτικοποίηση για τις ΑΟΖ σε Κύπρο και Αιγαίο, με διασφάλιση εμπορικών συμφωνιών με ενεργειακούς κολοσσούς (TOTAL, MOBILκτλ). Ταυτόχρονα, αναβαθμίζεται ο ρόλος του ελληνικού κράτους στον ΝΑΤΟϊκό μηχανισμό (ΝΑΤΟϊκά drones στη Λάρισα, εγκατάσταση πυρηνικών στον Άραξο, μαχητικά αεροσκάφη και πολεμικά ελικόπτερα στο Άκτιο και το Στεφανοβίκειο, εγκατάσταση της Frontex στο Τυμπάκι της Κρήτης, ΝΑΤΟϊκό λιμάνι στην Αλεξανδρούπολη, ενίσχυση της βάση της Σούδας κ.ά.) Παράλληλα, το ελληνικό κράτος αποτελεί το προκεχωρημένο φυλάκιο της «Ευρώπης Φρούριο», διεξάγοντας έναν αιματηρό πόλεμο κατά των μεταναστριών/ων στα σύνορα του Έβρου και στο Αιγαίο, στα στρατόπεδα και τα κέντρα «φιλοξενίας», στα κρατητήρια αστυνομικών τμημάτων, στους δρόμους των πόλεων: είτε γιατί οι ζωές και οι τόποι τους λεηλατήθηκαν από τον πόλεμο είτε γιατί λεηλατήθηκαν από την ειρήνη του καπιταλιστικού κόσμου.
Το δίπολο περί «αγνού» πατριωτισμού και «ακραίου» εθνικισμού είναι ψευδεπίγραφο καθώς και τα δύο χρησιμοποιούνται από την κυρίαρχη αφήγηση για να ενισχυθεί η εθνική συνείδηση, προκειμένου να αποκρυφτούν οι ταξικοί, ρατσιστικοί και έμφυλοι διαχωρισμοί και ιεραρχήσεις. Από το σχολείο και την εκκλησία, μέχρι τα ΜΜΕ και τον στρατό, από τα πρώτα βήματά μας επιχειρούν να μας εμποτίσουν με το εθνικιστικό δηλητήριο. Κάθε κράτος επιδιώκει να δημιουργήσει στο φαντασιακό των υπηκόων του μια «κοινών συμφερόντων εθνική κοινότητα» την οποία οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε. Γιατί είναι απαραίτητη ώστε να αποσιωπούνται οι μορφές καταπίεσης και εκμετάλλευσης και να αφομοιώνονται τα ριζοσπαστικά κινήματα. Και γιατί χωρίς μια εθνική (και άρα διαταξική) συνείδηση δεν θα ήταν δυνατή η πολιτική συγκρότηση σε εθνικά κράτη, ούτε η νομιμοποίηση και εδραίωση των νέων ολοκληρωτισμών, μέσω της επέκτασης του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης και της στρατιωτικοποίησης των κοινωνιών, με τρόπο που να συμβαδίζει με τις ανάγκες του καπιταλισμού.
Η αριστερή διαχείριση ενισχύει την εθνική αφήγηση. Ήδη από το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ προτάσσει την ταύτιση των εθνικών και ταξικών συμφερόντων με την εθνικιστική προμετωπίδα του «αριστερού πατριωτισμού». Οι περιβόητες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 αποτέλεσαν βασικό μηχανισμό εθνικοποίησης συνειδήσεων, επιβεβαίωση της ανάθεσης στους κρατικούς διαχειριστές και μετατροπής κινημάτων σε συνοδοιπόρους των κρατικών πολιτικών στο όνομα της «μάχης ενάντια στους ξένους δανειστές για τη διάσωση της εθνικής οικονομίας και την αποκατάσταση της εθνικής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας».
Ο «αριστερός πατριωτισμός» και ο «δεξιός εθνικισμός» είναι όψεις της κυρίαρχης αφήγησης που έχει επιβληθεί: του έθνους-κράτους ως μοναδικής δυνατότητας κοινωνικής συγκρότησης. Του έθνους-κράτους που στη μεγάλη του αγκαλιά θα χωρέσουν όλες εκείνες οι ανταγωνιστικές σχέσεις, οι συγκρούσεις ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους/ες, τους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους/ες, για να μπορεί διαρκώς η «κανονικότητα» να θριαμβεύει. Δολοφονίες στα σύνορα, στρατόπεδα συγκέντρωσης, εντατικοποίηση της μισθωτής σκλαβιάς και της τρομοκρατίας της ανεργίας, αποκλεισμός/τιμωρία κάθε άλλης ταυτότητας που «ντροπιάζει» την αρρενωπότητα του έθνους, έλεγχος και καταστολή όλων αυτών που θα ονομαστούν περιττοί/ές (μετανάστες/τριες, τοξικοεξαρτημένοι/ες, άστεγοι/ες κτλ), καταστολή όλων αυτών που στέκονται απέναντι σε αυτήν την «κανονικότητα» της ταξικής και κοινωνικής ειρήνης, που δεν θα φάνε το κουτόχορτο των «κοινωνικών και εθνικών συμβολαίων». Είτε αριστερός είτε δεξιός, ο πατριωτισμός στρώνει το έδαφος και συμβάλλει στην προώθηση του κοινωνικού εκφασισμού και της αιματοβαμμένης εθνικής ενότητας. Τα παραδείγματα των σχολείων στα οποία πραγματοποιήθηκαν καταλήψεις με εθνικιστικό περιεχόμενο, των φασιστικών πογκρόμ στην Κόνιτσα και τα Βίλια, της άρνησης των γονιών να στείλουν τα παιδιά τους σε σχολείο της Σάμου, στο οποίο θα παρακολουθούσαν μαθήματα παιδιά μεταναστών είναι χαρακτηριστικά φαινόμενα της περιόδου.
Το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και τα απολύτως υλικά αποτελέσματα που είχε για τις δυτικές κοινωνίες συνέβαλαν στη γιγάντωση του εθνικισμού, ο οποίος αποτελεί δοκιμασμένο εργαλείο διαχείρισης τέτοιων κρίσεων και ταυτόχρονα αντίβαρο σε μια πιθανή συνολική αμφισβήτηση του κρατικού-καπιταλιστικού οικοδομήματος. Αποτελεί βασικό κομμάτι του παγκόσμιου παζλ, το οποίο συνθέτουν στρατιωτικές επεμβάσεις, οικονομικές επενδύσεις, συμμαχίες και ανταγωνισμοί μεταξύ κρατών και μπλοκ εξουσίας. Η επανεμφάνιση του στρατού στις δυτικές μητροπόλεις και η στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, ο μιλιταρισμός ως κοινωνική μορφή οργάνωσης, οι χιλιάδες νεκροί, εκτοπισμένοι και έγκλειστοι μετανάστες και μετανάστριες μάς θυμίζουν ότι η «ειρήνη» των κυρίαρχων είναι η συνέχεια του πολέμου τους με άλλα μέσα. Η εμφάνιση «εξωτερικών εχθρών» και η απειλή ενός πολέμου, χρησιμοποιείται για την τρομοκράτηση της κοινωνίας και τη συσπείρωση και σύνταξή της γύρω από το κράτος. Αποτελεί μια τεχνική κοινωνικού ελέγχου, συνήθως όταν η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κυρίαρχων, πολιτικά και οικονομικά, προκαλεί ή πρόκειται να προκαλέσει έντονες αναταραχές στο εσωτερικό ενός κράτους.
Και, ναι μεν, ο «πόλεμος» διαφέρει ως προς την υλικότητα της στρατιωτικής σύγκρουσης και των θυμάτων από την «ειρήνη», αλλά είναι σε αυτήν την «ειρήνη» που βαθαίνουν και οξύνονται οι σχέσεις ιεραρχίας, πειθαρχίας, ανισότητας, εκμετάλλευσης, καταπίεσης και επιβολής διαχωρισμών. Οι σχέσεις, δηλαδή, που κάνουν δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ της «ειρήνης» και του «πολέμου» ώστε να συνεχίσουν να διαιωνίζονται απρόσκοπτα η ιεραρχία, η επιβολή, τα προνόμια και η αύξηση του πλούτου των κυρίαρχων και η διαρκής εξαθλίωση και υποτίμηση της ζωής των «από κάτω».
Για τους καταπιεσμένους/ες και τους εκμεταλλευόμενους/ες αυτού του κόσμου δεν αποτελεί λύση η εθνική συστράτευση, ούτε η επιλογή κάποιου επίδοξου «εθνοσωτήρα» δεξιού ή αριστερού. Δεν αποτελεί λύση η ανάθεση, η ψήφος και η συμμετοχή σε εκλογικές διαδικασίες και ψευτοδιλήμματα. Απέναντι στην εχθρότητα, την αλληλοεξόντωση, τον ανταγωνισμό μεταξύ των καταπιεσμένων, μοναδική διέξοδο αποτελεί ο αγώνας για την συνολική καταστροφή του κόσμου της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της υποταγής. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη, να οργανωθούμε μέσα από οριζόντιες, αντιιεραρχικές, αυτοοργανωμένες διαδικασίες και να παλέψουμε για την καταστροφή του κράτους, του καπιταλισμού, της πατριαρχίας.
Κανένα έθνος δεν μας ενώνει, κανένα όνομα δεν μας χωρίζει
Σύγκρουση με κράτος, αφεντικά, φασίστες
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
Αγώνας για την κοινωνική επανάσταση, την κοινωνική απελευθέρωση
Πορεία Σάββατο 20 Απριλίου, Μοναστηράκι, 12μμ
Αναρχικές συλλογικότητες, στέκια, καταλήψεις, συντρόφισσες, σύντροφοι
Παρέμβαση στην «Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων» σε αλληλεγγύη στην κατάληψη Μπρούκλυν
Την Πέμπτη 7/3 πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με πανό, κείμενα και τρικάκια στην «Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιδιοκτητών Ακινήτων», Αιόλου & Σοφοκλέους 15, την ώρα που πραγματοποιούσαν το «1ο ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΠΟΜΙΔΑ 2019» σε αλληλεγγύη στην κατάληψη Μπρούκλυν στα Γιάννινα, που απειλείται με εκκένωση. Αφού ολοκληρώσαμε την παρέμβαση, αποχωρήσαμε μοιράζοντας το υλικό μας, κινηθήκαμε μέσω της Αθηνάς, καταλήγοντας στην πλατεία Μοναστηρακίου. Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης και φωτογραφικό υλικό:
Αλληλεγγύη στην κατάληψη Μπρούκλυν στα Γιάννενα
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ, ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΦΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ
ΝΑ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΘΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
Στις αρχές του 2019 οι κάτοικοι της στεγαστικής κατάληψης Μπρούκλυν στα Γιάννενα ενημερώνονται ότι το οίκημα έχει αγοραστεί, προκειμένου να φυτευτεί λίγο ακόμα φρέσκο τσιμέντο στην πόλη των Ιωαννίνων۰μια ακόμα πολυκατοικία, επένδυση χιλιάδων ευρώ για τον εργολάβο Παπαθανασίου.
Η επί δεκαετία εγκαταλειμμένη μονοκατοικία ζωντάνεψε το 2016, αποτέλεσμα της συλλογικής φροντίδας των ανθρώπων που την κατέλαβαν για να καλύψουν την ανάγκη τους για στέγαση και την πολιτική επιλογή της συλλογικής ζωής, έξω από τις λογικές της ιδιώτευσης, τις επιταγές του νόμου και τη λογική της μοιρολατρίας, που επιβάλλουν να δεχόμαστε αγόγγυστα την επιβίωση για ζωή.
Ψάχνοντας σπίτι ή το Δικαίωμα στον εκβιασμό!
Στα Γιάννενα, όπως και στα περισσότερες πόλεις, η συσσώρευση μεγάλου μέρους του πληθυσμού για λόγους εγγύτητας σε σχολές, χώρους εργασίας, καταστήματα διαμορφώνουν ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον που απαιτεί οικονομικά και κοινωνικά την ατομική προσαρμογή στα εκάστοτε τοπικά standards του real estate και της τοπικής αγοράς. Ενοίκια στα ύψη, σπίτια – χρέπια να νοικιάζονται ως ευκαιρίες, casting των ενοικιαστών βάση εθνικότητας, φύλου, ιδιότητας και οικονομικού status, αυξήσεις ενοικίων ή εξώσεις προκειμένου τα σπίτια να τύχουν ευνοϊκότερων όρων εμπορικής εκμετάλλευσής για τους ιδιοκτήτες τους. Κι ενώ ελληνικές και ξένες εταιρείες real estate, επενδυτές, funds, μεσαίοι και μικροί ιδιοκτήτες διαμερισμάτων κερδοφορούν, εκτοπίζονται κάτοικοι-ενοικιαστές από ολόκληρες γειτονιές και χιλιάδες άνθρωποι βιώνουν τον ψυχολογικό πόλεμο της εφ’ όρου ζωής αποπληρωμής στεγαστικών δανείων με τις τράπεζες να αναμένουν σαν αρπακτικά τις θεσμικές εξελίξεις, προκειμένου να αυξηθεί η εισπραξιμότητά τους και να ξεκαθαρίσει το τοπίο των κατασχέσεων.
Υποθήκη
Στα βαλτωμένα νερά της κοινωνικής νόρμας και της μικροαστικής ηθικής στα οποία λίγο ως πολύ βαφτιστήκαμε από παιδιά, οι ενήλικες «επιλογές», τα διλήμματα, οι εκβιασμοί δίνουν και παίρνουν: δεκάωρα δουλειάς για να συντηρήσεις σπίτι ή στους γονείς ώσπου να πάρεις «κανονικό μισθό»; στρατό ή μεταπτυχιακά; ελλάδα ή εξωτερικό; οικογένεια ή καριέρα; νοίκι ή στεγαστικό; Ζωές υποθηκευμένες με προδιαγεγραμμένη αρχή, μέση, τέλος. Επιλογές με ίδιο κι απαράλλαχτο προδιαγεγραμμένο σκοπό, ενταγμένες στην τροχιά της κοινωνικής αναπαραγωγής των σχέσεων εκμετάλλευσης και καταπίεσης, των κυρίαρχων αξιών της πατριαρχίας, του καπιταλισμού και του «δικαίου» όπως ορίζεται στις δημοκρατίες από τους νόμους του κράτους. Χώρος και χρόνος που μετριέται σε χρήμα με την ανθρώπινη δημιουργικότητα και ευφυΐα να γίνεται εμπόρευμα και εργαλείο ανατροφοδότησης του κοινωνικού εργοστασίου. Μέσα σε αυτή τη μέγγενη, οι βιοτικές και κοινωνικές ανάγκες, πραγματικές, κατασκευασμένες, ατομικές ή συλλογικές γίνονται πεδίο επένδυσης για την παραγωγή και πώληση τους ως εμπορευμάτων. H λεηλασία της φύσης, οι μπίζνες της δια βίου μάθησης και της βιομηχανίας πιστοποιητικών, η πρόσφατη αναδιάρθρωση στις αστικές συγκοινωνίες (ηλεκτρονικός έλεγχος και αποκλεισμοί), οι ιδιωτικοποιήσεις μέσω ΤΑΙΠΕΔ, η γιγάντωση του real estate και της τουριστικής ανάπτυξης και ο εκτοπισμός κατοίκων από ολόκληρες γειτονιές, προκειμένου τα σπίτια είτε να πουληθούν, είτε να «αξιοποιηθούν» μέσω AirBnB είναι μερικά μόνο παραδείγματα της επίθεσης που εξαπολύουν το κράτους και τα αφεντικά.
Μια παλιά ιστορία
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η επικείμενη έξωση των συντρόφων και των συντροφισσών από την κατάληψη Μπρούκλυν δεν μας ξαφνιάζει, μας εξοργίζει. Όταν το κράτος σταθερά εκκενώνει και γκρεμίζει καταλήψεις, κάνει πλάτες σε φασιστικές επιθέσεις και εξαπολύει ιδεολογική επίθεση μέσω των θεσμικών του προϊσταμένων, όταν τα τελευταία χρόνια έχουμε δει κατασταλτικές επεμβάσεις σε κατειλημμένους χώρους με «αριστερό» περιτύλιγμα κοινωνικής ανταπόδοσης και αξιοποίησης, η επένδυση ενός ακόμα εργολάβου στην αγορά ακινήτων στα Γιάννενα εν έτει 2019 (αυξανόμενη τουριστική κίνηση, σταθερή φοιτητική παρουσία) δεν είναι τίποτα παραπάνω από την αποτύπωση στην πράξη της ηθικής της ιδιοκτησίας.
Η ιδιοκτησία είναι το «ιερό» στο οποίο βασιλεύουν η ανισότητα, η εκμετάλλευση, ο ανταγωνισμός, οι ταξικοί και κοινωνικοί αποκλεισμοί. Στην ταξική κοινωνία που ζούμε, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία προστατεύεται συνταγματικά και είναι αυτονόητο ότι το κράτος πάντα θα καταστέλλει τις καταλήψεις, εφόσον δεν μπορεί να τις αφομοιώσει. Την ίδια στιγμή που η κυβερνώσα αριστερά, προεκλογικά πλέον, ετοιμάζεται να «μοιράσει» προνοιακές πολιτικές, χιλιάδες άστεγοι, ντόπιοι και μετανάστες, ζουν στην εξαθλίωση.
Οι καταλήψεις είναι σπόροι της κοινωνίας που οραματιζόμαστε!
Οι καταλήψεις αποτελούν συνειδητή επιλογή άρνησης των κυρίαρχων προτύπων ζωής και αμφισβήτηση της αστικής νομιμότητας, της ίδιας της ιδιοκτησίας και των λογικών διατήρησης προνομίων έναντι άλλων και απομύζησης κέρδους που εκπορεύονται από αυτήν. Η κατάληψη ως στεγαστικό μάλιστα εγχείρημα ενέχει στην πράξη την λογική της συλλογικής χρήσης του ακινήτου και όχι της εκμετάλλευσης και αποτελεί τον τόπο που εδαφικοποιούνται σε επίπεδο καθημερινότητας τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης, της αλληλοβοήθειας και της διαμόρφωσης κοινότητας. Αν και μεγάλο μέρος των στεγαστικών καταλήψεων είναι ιστορικά κομμάτι του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, αξίζει να επισημάνουμε κάτι ακόμα. Αν το προσωπικό είναι πολιτικό, τότε μέσα στις καταλήψεις δοκιμάζονται παράλληλα προσωπικές και πολιτικές σχέσεις, η εμπιστοσύνη, η αλληλεγγύη, η ισοτιμία, η συνευθύνη αυτόβουλων ανθρώπων αλλά και η αποδόμηση των κοινωνικών ταυτοτήτων και η προσπάθεια ξεριζώματος των έμφυλων καταπιέσεων.
H κατάληψη Μπρούκλυν…
…είναι μέρος των στεγαστικών καταλήψεων που έχουν γεννηθεί στην πόλη των Ιωαννίνων τα τελευταία χρόνια. Πέρα από την στεγαστική ανάγκη των ανθρώπων που κατοικούν εκεί, στα 2μιση χρόνια ζωής της αποτελεί ένα τόπο κοινωνικής συνεύρεσης, ένα τόπο που συναντιούνται οι επιθυμίες και οι αναζητήσεις εκείνων που αποστρέφονται την κουλτούρα της κατανάλωσης και του κυρίαρχου lifestyle και συγκροτούν τις δικές τους κοινότητες συλλογικής ζωής και διάχυσης του αναρχικού αντιεξουσιαστικού λόγου.
ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ
ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ, ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ, ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ – ΚΡΑΤΟΣ, ΜΠΑΤΣΟΙ, ΔΙΚΑΣΤΕΣ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Αυτοοργανωμένα στέκια και καταλήψεις, αναρχικές συνελεύσεις από Αθήνα και Πειραιά
Αλληλεγγύη στην κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου
Για την αντεθνική πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις, Σάββατο 17/3
Το πρωί του Σαββάτου 17/3 εκατοντάδες συντρόφισσες και σύντροφοι διαδηλώσαμε στο κέντρο της Αθήνας για την αλληλεγγύη στις καταλήψεις και ενάντια στα εθνικά ιδεώδη, τα εθνικιστικά συλλαλητήρια, την “εθνική ενότητα” και “ομοψυχία” που επικαλούνται τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά στο πλαίσιο των διακρατικών διαπραγματεύσεων για τη λέξη “Μακεδονία” στην ονομασία του γειτονικού κράτους και της σύγκρουσης συμφερόντων για τις ΑΟΖ στο Αιγαίο με το τούρκικο κράτος.
Το ενιαίο μπλοκ της διοργάνωσης αριθμούσε 900 με 1000 άτομα και της Α.Π.Ο. που συγκρότησε ξεχωριστό μπλοκ 80 με 100 άτομα, μαζί με κάποιους Κούρδους του YPG. Η διαδήλωση ξεκίνησε από το Θησείο, κινήθηκε μέσω Ερμού, Αθηνάς, Ομόνοια, Γ’ Σεπτεμβρίου, Μάρνης, Πατησίων, Κοδριγκτώνος, Αριστοτέλους και ολοκληρώθηκε στην Πλ. Βικτωρίας. Είχε παλμό με διαρκή συνθήματα, τρικάκια και μοίρασμα χιλιάδων κειμένων.
Οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι αποτελούν ανάχωμα στη βαρβαρότητα. Είναι εγχειρήματα που αμφισβητώντας την έννοια της ιδιοκτησίας, αντιπαραβάλλουν στην πραγματικότητα της εκμετάλλευσης, της αλλοτρίωσης, της ιεραρχίας και των ανισοτήτων, μια άλλη εκδοχή του κόσμου στηριγμένη στη συντροφικότητα, την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη. Είναι πεδία όπου γεννιούνται συνειδήσεις ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και κοινωνικών διακρίσεων και αποδομούν επίπλαστους, κρατικούς και εθνικούς διαχωρισμούς. Είναι τόποι δημιουργίας ριζοσπαστικών κοινοτήτων αγώνα ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία.
Απέναντι στα εθνικά ιδεώδη και κάθε άλλο ιδεολόγημα της κυριαρχίας, προτάσσουμε την αλληλεγγύη και τους κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες των «από κάτω» ενάντια στην εξουσιαστική-καπιταλιστική-πατριαρχική βαρβαρότητα. Κανένα έθνος δεν μας ενώνει και κανένα όνομα δεν μας χωρίζει. Δεν πολεμάμε για γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα, κρατών και πολυεθνικών. Εθνικόφρονες μακεδονομάχοι, πατριώτες κάθε πολιτικής απόχρωσης, απόστρατοι αξιωματικοί, παπαδαριό, φασίστες, στεκόμαστε απέναντι σας. Κρατικές και παρακρατικές συμμορίες κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις.
αυτοοργανωμένα στέκια και καταλήψεις,
αναρχικές και αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες
από την Αθήνα και τον Πειραιά
